Με τους εργαζόμενους της ΣΕΛΜΑΝ στην Κομοτηνή, που βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις, κόντρα στην απόφαση της εργοδοσίας να απολύσει το μισό προσωπικό και να μειώσει τους μισθούς, βρέθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, το πρωί του Σαββάτου. Εκεί, μπροστά στην πύλη του εργοστασίου, ενημερώθηκε από τους εργαζόμενους πως με την πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση ανάγκασαν τον εργοδότη να πάρει πίσω τις απειλές για απολύσεις. Συνεχίζουν δυναμικά, κόντρα στην τρομοκρατία και στους εκβιασμούς, για να εμποδίσουν και τους σχεδιασμούς για μειώσεις μισθών.

Η Αλέκα Παπαρήγα εξέφρασε τη συμπαράσταση του ΚΚΕ και κάλεσε τους εργαζόμενους όλων των κλάδων να στηρίξουν τον αγώνα τους. «Ο αγώνας των εργαζομένων της ΣΕΛΜΑΝ δεν αφορά μόνο αυτούς. Αφορά τους πάντες και πρέπει να γίνει κέντρο αλληλεγγύης και υποστήριξης το εργοστάσιο αυτό, όπως στην Αττική έχει γίνει το εργοστάσιο της Χαλυβουργίας», είπε. Επίσης κάλεσε τους εργατοϋπάλληλους όλων των εργοστασίων του ομίλου που υπάρχουν στην Ελλάδα να προχωρήσουν σε κοινό αγώνα. «Ολος ο κλάδος, όλοι για έναν και ένας για όλους. Εργοστάσιο το εργοστάσιο, πόλη την πόλη, συνοικία τη συνοικία, χωριό το χωριό θα κριθεί ο αγώνας. Με αυτό το σύνθημα, όλοι για έναν και ένας για όλους», σημείωσε.

Αναφερόμενη στην επίθεση των εργοδοτών, είπε πως εκβιάζουν να μειώσουν τους μισθούς, έχοντας πάρει θάρρος από την πολιτική της κυβέρνησης. «Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει, και δυστυχώς έχει ψηφιστεί και στη βουλή και έχει γίνει και πράξη νομοθετικού περιεχομένου, να καταργήσει στην ουσία την ΕΣΣΕ, τις κλαδικές συμβάσεις ή να υπάρξει μια εθνική σύμβαση με μισθό των 500 ευρώ. Οταν αποφασίζεται κάτι τέτοιο αποτελεί για τους εργοδότες ένα μεγάλο πλεονέκτημα για να απειλούν τους εργάτες που χρόνια έχουν στη δουλειά και που είχαν κατακτήσει ένα χαμηλό μεροκάματο, αλλά όχι σε αυτά τα εξευτελιστικά επίπεδα. Είναι εύκολο για τους εργοδότες να τους λένε "ή θα δεχθείτε ή θα σας απολύσω". Προβάλλουν την ανεργία που υπάρχει στο νομό και λένε "μπορώ να προσλαμβάνω εργάτες μέχρι 25 χρονών και με 400 ευρώ το μήνα"».

Πρόσθεσε πως η επιχείρηση πριν ακόμη από την εκδήλωση της κρίσης ξεκίνησε την επίθεση στους εργαζόμενους, θυμίζοντας τις μαζικές απολύσεις στο εργοστάσιο της Εύβοιας. Τόνισε πως αποδεικνύεται και σε αυτή την περίπτωση ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι κοντόφθαλμη και οι κατακτήσεις των εργαζομένων προσωρινές, καθώς ο καπιταλιστής καραδοκεί σε κάθε βήμα να τις πάρει πίσω και, στο πλαίσιο της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, μπορεί να μεταφέρει τις δραστηριότητές του όπου εκτιμά ότι θα βγάλει περισσότερο κέρδος.

Αναφερόμενη στην οικονομική κρίση, υπογράμμισε πως ήταν αναπόφευκτη για την Ελλάδα, ως χώρα καπιταλιστική. «Ωστόσο, είπε, είναι πολύ πιο βαθιά, πολύ πιο οξυμένη και θα είναι πολύ πιο δύσκολη η ανάκαμψη που υπόσχονται όλα τα άλλα κόμματα, καθώς η οικονομία της χώρας είναι ενσωματωμένη στην ΕΕ. Και αν γίνει η ανάκαμψη, θα είναι εξαιρετικά αδύναμη και θα συνοδεύεται από αυξημένη ανεργία και από μισθούς πείνας». Παρουσιάζοντας την πρόταση του ΚΚΕ, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε πως η Ελλάδα μπορεί να έχει αναπτυγμένο τον κλάδο του ξύλου καθώς έχει δασικό πλούτο και θα μπορούσε, σε συνθήκες λαϊκής οικονομίας, να λειτουργεί σε όφελος και των εργαζομένων και του λαού.

«Είναι αδύνατον ένα κίνημα να γίνει πιο δυνατό, πιο μαζικό, χωρίς τις γυναίκες», σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας το πρωί του Σαββάτου σε εκδήλωση στην Αλεξανδρούπολη, με θέμα την πάλη για την ισοτιμία της γυναίκας. Μια εκδήλωση με μαζική συμμετοχή γυναικών όλων των ηλικιών, κυρίως όμως νέων.

«Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 50 χρόνια έχουν γίνει βήματα στη ζωή της γυναίκας, το Κόμμα μας εξακολουθεί να μιλά για την ισοτιμία των γυναικών, γιατί το θέμα της ισοτιμίας και ισότητας δεν μπορεί να το δούμε μόνο με τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. Για το ΚΚΕ η ισοτιμία της γυναίκας είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από ορισμένες αλλαγές σε θέματα κοινωνικής συμπεριφοράς κλπ.», είπε η Αλ. Παπαρήγα.

Αναφερόμενη ιδιαίτερα στις νέες γυναίκες, σημείωσε: «Είναι πολύ δύσκολο οι κοπέλες που είναι στα θρανία και τα αγόρια, οι φοιτήτριες, οι σπουδάστριες να καταλάβουν ότι η γυναίκα στον καπιταλισμό είναι ανισότιμη σε σύγκριση με τον άνδρα. Και οι δύο βεβαίως ζουν τις συνέπειες της ταξικής εκμετάλλευσης. Δεν το πολυκαταλαβαίνουν γιατί αισθάνονται ελεύθερες. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν οι κοπέλες θα περάσουν σε μια άλλη φάση της ζωής τους, θα πρέπει να δουλέψουν, αν καταφέρουν να δουλέψουν με την ανεργία που υπάρχει, για αγόρια και κορίτσια, και κυρίως όταν θα κάνουν οικογένεια.

Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η συμμετοχή των νέων γυναικών και στο Κόμμα και στους αγώνες είναι υψηλή, μόλις περάσει η ηλικία των 25 και 30 χρόνων και κάνουν οικογένεια τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν και για τα δύο φύλα, όμως ακόμα περισσότερο για τις γυναίκες.

Παραμένει το πρόβλημα της ανισότητας των δύο φύλων στον καπιταλισμό, έστω κι αν αυτό είναι συγκαλυμμένο και δε φαίνεται με τον ίδιο τρόπο. Εμάς μας απασχολεί όχι γενικά και αφηρημένα η ισοτιμία των δύο φύλων, μας απασχολούν όλες οι πλευρές της ζωής των ανθρώπων, ξεκινώντας από τη δουλειά, το εισόδημα, την Παιδεία, την Υγεία, μας ενδιαφέρει το σύνολο των σχέσεων, ακόμα και των προσωπικών σχέσεων, η κατάσταση της οικογένειας κλπ., δηλαδή όλοι εκείνοι οι παράγοντες που κάνουν ένα ζευγάρι, μια οικογένεια ευτυχισμένη.

Εχουμε χίλιους λόγους να ανησυχούμε, γιατί το 2012, στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, το νέο ζευγάρι, η οικογένεια των νέων ανθρώπων, όχι απλά κινδυνεύει, αλλά αν δεν αλλάξουν τα πράγματα σίγουρα θα ζήσει χειρότερα από όσα έζησαν οι γονείς και οι παππούδες, συγκρίνοντας βεβαίως με τις δυνατότητες που σήμερα υπάρχουν να ζει κανείς πολύ καλύτερα, και η θέση της γυναίκας θα την οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη αποστράτευση και περιθωριοποίηση από τη ζωή.

Το ΚΚΕ αυτό δεν μπορεί να το επιτρέψει, γιατί: Δεν είναι δυνατόν να έχουμε στην Ελλάδα ισχυρό κίνημα απόκρουσης των βάρβαρων μέτρων που πάρθηκαν και που θα παρθούν στο όνομα της κρίσης, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για την πάλη για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό, δίχως την ενεργητική συμμετοχή των γυναικών. Είναι αδύνατον ένα κίνημα να γίνει πιο δυνατό, πιο μαζικό, χωρίς τις γυναίκες. Και όταν λέμε γυναίκες, παίρνουμε υπόψη τις νεότερες ηλικίες και τα εξής χαρακτηριστικά: Γυναίκες που είτε ανήκουν είτε προέρχονται από την εργατική τάξη, από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Και τα στοιχεία δείχνουν ότι δυσκολεύονται οι νέες γυναίκες να μπουν στον αγώνα, και όταν μπαίνουν είναι για λίγα χρόνια. Σαν Κόμμα έχουμε υποχρέωση να δυναμώσουμε τον αγώνα για την ισοτιμία της γυναίκας και κυρίως για την κατανόηση στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι πρέπει να συμπεριλάβουν στο γενικό αγώνα και τα προβλήματα της γυναίκας, που στην ουσία είναι προβλήματα της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, των νέων ζευγαριών».