Ο Αλ. Τσίπρας, σε ομιλία του την Κυριακή, είπε ότι «η πολιτική των μνημονίων έχει αποτύχει ολοκληρωτικά», για να σερβίρει σαν λύση την ανατροπή της κυβέρνησης και την αντικατάστασή της από μια άλλη, «αριστερή», που θα απαλλάξει τη χώρα από τα μνημόνια μέσω μιας καλύτερης δήθεν διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Στη βάση αυτή πρόβαλε για πολλοστή φορά το ψευτοδίλημμα «μνημόνιο και χρεοκοπία ή εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο για την υπεράσπιση της κοινωνίας και την έξοδο απ' την κρίση». Στο ίδιο πνεύμα, μίλησε για μη νομιμότητα του μνημονίου, επειδή τάχα αντίκειται στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, στη Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της ΕΕ - δηλαδή σε αυτούς που το δημιούργησαν - και αποτέλεσε προϊόν εκβιασμού των βουλευτών!

Σοβαντίζοντας τη «μόστρα» της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας έφτασε να ισχυριστεί ότι οι «μισθοί Βουλγαρίας» ως προοπτική αφορούν αποκλειστικά στην Ελλάδα, διερωτώμενος υποκριτικά: «Θέλουν να κάνουν την Ελλάδα χώρα με μισθούς 300 ευρώ χωρίς κοινωνικό κράτος. Είναι αυτή ευρωπαϊκή χώρα;»! Ενώ σε συνέντευξή του στον «ΣΚΑΪ» υπεραμύνθηκε της παραμονής της χώρας στην ΕΕ, προσθέτοντας: «Αλλά όχι μια Ελλάδα η οποία θα είναι το Μπαγκλαντές της Ευρώπης, με μισθούς Βουλγαρίας και Εσθονίας». Την ίδια ώρα ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι «δεν λέμε ότι θέλουμε να βγούμε από το ευρώ γιατί (...) οι επιπτώσεις θα είναι εξαιρετικά επώδυνες, ιδίως εάν υπάρχουν αυτοί οι συσχετισμοί δύναμης στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό». Λέει επίσης ότι τους κατηγορούν για κόμμα της δραχμής, ενώ αυτοί υπεραμύνονται του ευρώ και της Ευρωζώνης, με το επιχείρημα μάλιστα ότι συμμετέχουν από τη θέση του αντιπροέδρου σε ευρωπαϊκό κόμμα, το «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», που επίσης υπεραμύνεται της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Τι λέει με όλα τα παραπάνω; Οτι πρώτιστο ζήτημα της πολιτικής τους είναι η συμμετοχή της χώρας στο ευρώ και στην Ευρωζώνη. Ο,τι λένε δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, τα άλλα αστικά κόμματα. Αρα τάσσονται με το μπλοκ των δυνάμεων που στηρίζουν την ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου. Ποια είναι τάχα η διαφορά τους; Η πολιτική των μισθών, τους θέλουν μεγαλύτερους, το ευρωπαϊκό κεκτημένο που χάνεται, όπως και το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος».

Αποκρύπτει σκόπιμα ότι η ίδια εφιαλτική προοπτική σχεδιάζεται για όλους τους λαούς της ΕΕ, αφού στρατηγική της επιδίωξη, όπως αποτυπώνεται ολοκάθαρα στο «Σύμφωνο για το Ευρώ», είναι οι μισθοί να «παρακολουθούν» αυτούς των ανταγωνιστικών της ΕΕ οικονομιών (Κίνα, Βραζιλία κ.λπ.). Αποκρύπτει π.χ. ότι και στη Γερμανία υπάρχουν μισθοί 400 ευρώ. Αρα το «κεκτημένο» υπάρχει στη στρατηγική ισοπέδωσης των εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Οτι το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος» έχει καταργηθεί προ πολλού σε όλα τα κράτη - μέλη (στην Ελλάδα καθυστέρησε λόγω του ταξικού εργατικού κινήματος), πρώτ' απ' όλα στη Γερμανία με τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική της «Ατζέντας 2010». Αρα οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν φιλολαϊκές τάχα λύσεις μέσα στην καπιταλιστική ΕΕ και στην Ευρωζώνη και σε συνθήκες που έχει περάσει ανεπιστρεπτί η όποια δυνατότητα μεταρρύθμισης σε όφελος του λαού αφ' ενός λόγω διεθνούς συσχετισμού και έντασης του ανταγωνισμού, αφ' ετέρου λόγω οικονομικής κρίσης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα παραπάνω ο Αλ. Τσίπρας τα συνόδευσε με λεονταρισμούς εναντίον των «κερδοσκόπων και τοκογλύφων», στους οποίους τάχα είναι «υποτελής» η χώρα, ότι υπάρχουν οσφυοκάμπτες πολιτικοί γι' αυτό και δεν διαπραγματεύονται σε όφελος της Ελλάδας. Λέει συνειδητά ψέματα γιατί οι κυβερνήσεις δε διαπραγματεύονται σε όφελος των εργατών, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αλλά σε όφελος του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα διαπραγματεύονται σε συνθήκες ανισομετρίας του καπιταλισμού, που σημαίνει ότι το κεφάλαιο στην Ελλάδα διαπραγματεύεται με δεδομένη την επιλογή του, όπως και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, εντός της Ευρωζώνης και για την παραμονή του σ' αυτήν, αλλά από πιο αδύνατη με βάση την ισχύ του θέση. Αλλά για το λαό δεν είναι το ζητούμενο η ισχυρή ή η αδύνατη διαπραγμάτευση σε όφελος του κεφαλαίου, αλλά η απαλλαγή του από το κεφάλαιο και την εκμετάλλευση. Μιλά για τοκογλύφους και για τραπεζίτες, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους βιομήχανους, τους μεγαλέμπορους, τους εφοπλιστές. Αυτούς τους θεωρεί καλούς καπιταλιστές, γιατί αυτοί παράγουν. Αρα αφήνει στο απυρόβλητο την εκμετάλλευση, ενώ αποπροσανατολίζει ως προς τον αντίπαλο των εργαζομένων, που είναι ολόκληρη η αστική τάξη και όχι μόνο οι τοκογλύφοι. Ρίχνει πυροτεχνήματα για δήθεν φορολόγηση του κεφαλαίου, για τη χρηματοδότηση μιας πολιτικής ανάπτυξης που θα έχει «στο επίκεντρο τις ανθρώπινες και τις κοινωνικές ανάγκες, όχι την κερδοφορία του κεφαλαίου και των χρηματιστηριακών αγορών»! Κρύβει ότι στην Ευρωένωση του κεφαλαίου, στο όνομα της οποίας πίνει νερό, καμιά φιλολαϊκή ανάπτυξη και κανένα εργασιακό δικαίωμα δε χωράει. Οπως αδυνατεί να εξηγήσει και τον τρόπο που θα εξαναγκάσει τα μονοπώλια να δεχτούν φιλεργατικούς νόμους και φορολογία, δίχως να αφαιρέσει από τα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας.