Οι ουρές ανέργων και εξαθλιωμένων διευρύνονται στην «ευημερούσα» Γερμανία

Αυτό ακριβώς είναι απόσπασμα από ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 28 Απρίλη του 2011. Είχαν προηγηθεί και ακολούθησαν πολλά άλλα ρεπορτάζ, με στοιχεία από επίσημες γερμανικές αρχές, που αποδεικνύουν εμπεριστατωμένα τι ακριβώς σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη στη λεγόμενη «ατμομηχανή» της ΕΕ, Γερμανία. Φούσκωμα των κερδών του κεφαλαίου που προέρχεται από το πετσόκομμα των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, την όλο και φτηνότερη εργατική δύναμη και τη διεύρυνση της φτώχειας. Αυτό είναι το «γερμανικό θαύμα» που πληρώνουν ακριβά οι εργαζόμενοι, η «συνταγή» αυτή είναι που προωθούν οι καπιταλιστές σε όλο τον κόσμο - τώρα ειδικά με το πρόσχημα της κρίσης και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας - και στέλνει τους εργάτες αιώνες πίσω.

Αυτή η βαρβαρότητα εξέπληξε χτες διάφορα ΜΜΕ και ιστοσελίδες στη χώρα μας, που αναπαράγουν δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ» με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας της Γερμανίας σχετικά με τις δυσοίωνες προοπτικές για τις συντάξεις αυτών που ανήκουν στην κατηγορία των λεγόμενων «μίνι - τζομπς», 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι με «μισθό» μέχρι 400 ευρώ το μήνα. Σε αυτούς τους εργαζόμενους περιλαμβάνονται 4,65 εκατομμύρια γυναίκες που υπολογίστηκε από το υπουργείο Εργασίας ότι εφόσον παίρνουν 400 ευρώ το μήνα, μετά από ένα χρόνο εργασίας, θα έπαιρναν σύνταξη μόλις 3,11 ευρώ το μήνα, δηλαδή αν υπολογιστούν 45 χρόνια δουλειάς η σύνταξη θα έφτανε το ιλιγγιώδες ποσόν των 139,5 ευρώ το μήνα! Τόσο ακριβώς υπολογίστηκε.

Αυτή είναι η θλιβερή περιγραφή της κατάστασης. Τι δε λένε όλοι οι δημοσιολόγοι και οι κρατικοί οργανισμοί; Οτι αυτό είναι το αποτέλεσμα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής που εφαρμόζεται στη Γερμανία δεκαετίες τώρα. Τα θεμέλια για όλες τις ανατροπές στα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα τέθηκαν από το συνασπισμό Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και Πρασίνων (1998 - 2005), του οποίου ηγούνταν ο Γκέρχαρντ Σρέντερ και ο Γιόσκα Φίσερ, που εισήγαγαν τους νόμους του λεγόμενου πακέτου Harz 4 και τη λεγόμενη Ατζέντα 2010, με στόχο την αποδιάρθρωση του συστήματος Ασφάλισης, της Υγείας και Πρόνοιας. Η εφαρμογή αυτών των πολιτικών συνεχίστηκε και εντάθηκε από το «μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό» χριστιανοδημοκρατών (CDU/CSU) και σοσιαλδημοκρατών (SPD), που ακολούθησε ως το 2009, ενώ και η σημερινή κυβέρνηση συνασπισμού χριστιανοδημοκρατών και φιλελευθέρων τις διευρύνει. Δηλαδή, συντηρητικοί, σοσιαλδημοκράτες με διάφορες «τσόντες» από κοινού λεηλατούν τους εργαζόμενους. Βεβαίως, δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής ότι η επίθεση του κεφαλαίου και στη Γερμανία εντάθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στην Ευρώπη που αποτελούσε σημαντικό αντίπαλο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία και όλες τις χώρες.

Ενας άλλος παράγοντας που συμβάλλει στη σημερινή κατάντια του γερμανικού λαού είναι η ανυπαρξία ταξικού αγωνιστικού πόλου και η κυριαρχία των συμβιβασμένων εργοδοτικών συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αυτές συνέβαλαν στο αποκοίμισμα των εργαζομένων και όπως πρόσφατα είπε ο πρώην Γερμανός Πρόεδρος Κρίστιαν Βουλφ, «στη συγκράτηση των αποδοχών και των μισθολογικών αυξήσεων». Πρωτοστάτησαν μέσω του εκβιασμού και του ξεπουλήματος αγώνων και απεργιών στην υπογραφή σειράς συμφωνιών «προσαρμοσμένων στις συνθήκες», δηλαδή μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια, μερική απασχόληση, «μίνι - τζομπς» κ.ο.κ. Χαρακτηριστικότερο - όχι μοναδικό - παράδειγμα η IG Metall (Συνδικάτο Μεταλλεργατών), «πρωτοπόρος» στη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, τον πυλώνα του κεφαλαίου, όπου συναγελάζονται εργοδοτικοί και οπορτουνιστές (όπως οι «δικοί» μας ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ).

Η Γερμανία εμφανίζει επίσημα μικρό αριθμό ανέργων, γιατί, εννοείται, τα 7,3 εκατομμύρια των μισοαπασχολούμενων των 400 ευρώ δε θεωρούνται άνεργοι, όπως και πολλοί άλλοι εξαθλιωμένοι. Ωστόσο, με τα επίσημα στοιχεία υπάρχει παραδοχή ότι το 13% του πληθυσμού των 83 εκατομμυρίων αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας, ενώ εντείνεται ανησυχητικά και το φαινόμενο της παιδικής φτώχειας. Το παράδειγμα αυτής της ιμπεριαλιστικής χώρας είναι αποκαλυπτικό και για τους εργαζόμενους της χώρας μας, που στενάζουν από τη σκληρή λιτότητα. Αποδεικνύει ότι είτε με μνημόνια, είτε χωρίς, είτε με «ανταγωνιστική» οικονομία είτε χωρίς αυτή, είτε με υψηλό είτε με χαμηλό δημόσιο χρέος, όσο τα μονοπώλια έχουν την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους, οι εργάτες θα χάνουν και σε περίοδο ανάπτυξης και σε περίοδο κρίσης. Η διέξοδος, επομένως, και για τους Γερμανούς και για τους Ελληνες εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι μόνο η σύγκρουση με το κεφάλαιο. Για να μπορεί η ζωή τους να είναι αντάξια των επιτευγμάτων του 21ου αιώνα πρέπει η παραγωγή να απαλλαγεί από τα παράσιτα τους καπιταλιστές, να κοινωνικοποιηθούν τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Ετσι θα υπάρξει λαϊκή ευημερία με την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών, με σχεδιασμό και προτεραιότητες που θα θέσει η εργατική - λαϊκή εξουσία. Ετσι θα εξαλειφθεί η μάστιγα της ανεργίας, της δουλειάς χωρίς δικαιώματα και αξιοπρέπεια.