ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο ρεαλισμός του ΚΚΕ

Τα κόμματα του κεφαλαίου ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τα διάφορα παρακλάδια τους και μπροστά στις εκλογές εκβιάζουν τα λαϊκά στρώματα με το δήθεν ρεαλισμό της υποταγής στη βαρβαρότητα που βιώνουν, με την εφαρμογή της πολιτικής που εξυπηρετεί το κεφάλαιο. Στοιχεία αυτού του «ρεαλισμού» είναι η αποδοχή της αντιλαϊκής πολιτικής για να σωθεί τάχα η χώρα, της ΕΕ, των μνημονίων της χρεοκοπίας των λαϊκών στρωμάτων, της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» που ισοπεδώνει ό,τι εργατικό δικαίωμα έχει απομείνει για να διασωθεί το κεφάλαιο από την κρίση.

Βεβαίως ξέρουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει το ΚΚΕ, που προβάλλει και παλεύει για τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, δηλαδή την εργατική, λαϊκή εξουσία που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, για να γίνουν εργατική, λαϊκή ιδιοκτησία, για να αναπτύσσεται η λαϊκή οικονομία, και θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Αρα είναι στρατηγικός τους αντίπαλος. Ισχυρίζονται ότι το ΚΚΕ δεν έχει ρεαλιστικές προτάσεις, γιατί αυτές δεν είναι προτάσεις εντός του συστήματος. Το ΚΚΕ βάζει επί τάπητος το ζήτημα της αμφισβήτησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, καλεί το λαό να παλέψει για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Ο ρεαλισμός του ΚΚΕ «πατάει» στη σημερινή πραγματικότητα, στην υπερώριμη ανάγκη οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, η εργατική τάξη, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι να τον διεκδικήσουν. Η πρότασή του είναι ρεαλιστική γιατί εξαρτάται από το λαό να την υλοποιήσει. Αυτό σημαίνει να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης παντού, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο πολιτικό σκηνικό, για να ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης που συμφέρει το λαό. Η ενίσχυση του ΚΚΕ και στις επερχόμενες εκλογές θα είναι μια συμβολή σ' αυτήν την προοπτική. Το ΚΚΕ καλεί το λαό να κάνει υπόθεσή του την πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία. Λέει ξεκάθαρα ότι για να υπάρξουν ριζικές αλλαγές, να αξιοποιηθούν οι τεράστιες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας δεν αρκεί να αλλάξει μια κυβέρνηση. Γιατί οποιαδήποτε κυβέρνηση, ακόμα και η πιο «αριστερή», δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα λαϊκά προβλήματα χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Οσο διατηρείται η εξουσία των μονοπωλίων, η καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο λαός θα είναι χαμένος, αυτό δείχνει και η παγκόσμια πείρα.

Το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας της εργατικής τάξης, που μαζί με τα σύμμαχα φτωχά λαϊκά στρώματα θα έχουν τον έλεγχο της οικονομίας, του σχεδιασμού, των προτεραιοτήτων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους. Είναι ρεαλιστικό σήμερα, τα λαϊκά εκμεταλλευόμενα στρώματα να σταθμίσουν το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν τους κοροϊδεύει με δήθεν εύκολες λύσεις. Επιβεβαιώθηκε για την εκτίμησή του για το χαρακτήρα της κρίσης ως κρίσης του καπιταλισμού, σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιεργούν αυταπάτες περί κρίσης χρέους, που με τη διαχείρισή του τάχα θα γίνει πιο «ανθρώπινος ο καπιταλισμός». Το ΚΚΕ είναι μπροστά σε κάθε λαϊκή διεκδίκηση για δουλειά και ζωή με δικαιώματα, για την ανακούφιση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ταυτόχρονα προβάλλει την ανάγκη του αγώνα για να ξεμπερδεύουν οι εργαζόμενοι με τους εκμεταλλευτές τους. Ισχυρό ΚΚΕ σήμερα και στην κάλπη, σημαίνει αντίπαλο δέος το ισχυρό λαϊκό κίνημα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, που θα μπορεί να βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική και ταυτόχρονα θα ανοίγει την προοπτική της εργατικής λαϊκής εξουσίας.

«Ανάπτυξη» και «σιγή νεκροταφείου»

Γρηγοριάδης Κώστας

«Η απεργία στην ακτοπλοΐα μεσούσης της Μεγάλης Εβδομάδος πρέπει να ανακληθεί», είπε και ελάλησε η «Καθημερινή» στο χτεσινό κύριο άρθρο της. Φυσικά από κόρακα κρα θα ακούσεις και από την «Καθημερινή» μόνο όσα συμφέρουν την ιδιοκτησία της και τα συμφέροντα της τάξης της. Καθόλου επίσης δεν εκπλήσσει το θράσος τους και το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» σε βάρος των ναυτεργατών. Απύθμενη υποκρισία είναι επίσης και η επίκληση της «Μεγάλης Βδομάδας», με δεδομένο ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν ιερό και όσιο και το μόνο θεό που λατρεύουν είναι αυτός του κέρδους. Η αλήθεια είναι ότι όποια εποχή και αν προχωρούσαν σε απεργία οι ναυτεργάτες, την ίδια εχθρική στάση θα κρατούσαν, γιατί απλά ποτέ δεν θέλουν να γίνεται απεργία όχι μόνο από τους ναυτεργάτες αλλά γενικότερα από τους εργαζόμενους. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο τώρα. «Στην Ελλάδα της ανάπτυξης» που θέλουν να οικοδομήσουν δεν επιτρέπονται οι απεργίες, τα ταξικά προσανατολισμένα συνδικάτα, οι διαδηλώσεις, ακριβώς γιατί δεν θα υπάρχουν εργαζόμενοι με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, αλλά σύγχρονοι σκλάβοι των μονοπωλίων. «Η Ελλάδα της ανάπτυξης» που επαγγέλλονται θα είναι μια τεράστια Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ), που θα επικρατεί σιγή νεκροταφείου και «δεν θα κουνιέται φύλλο». Γι' αυτό, θέλουν να τελειώνουν με τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τις διαδηλώσεις και τους αγώνες του οργανωμένου λαού. Εχει δίκιο πάντως η εφημερίδα του εφοπλιστή που διαπιστώνει ότι «δεν μπορεί όμως μια ομάδα να υπονομεύει τόσο βάναυσα την ελληνική οικονομία στη φάση που βρισκόμαστε»... Μόνο που αυτή η ομάδα δεν είναι οι ναυτεργάτες, αλλά μια χούφτα μονοπώλια και οι μεγαλομέτοχοί τους εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοβιομήχανοι, μεγαλέμποροι, την οικονομική και πολιτική εξουσία των οποίων ο λαός πρέπει πάση θυσία να ανατρέψει.

«Δε ρώτησαν για την απεργία»...

Προκλητική και μαζί αποκαλυπτική είναι η προχτεσινή στιχομυθία που έγινε στο δελτίο ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ με αφορμή την απεργία των ναυτεργατών: Δε ρώτησαν κανέναν για την απεργία, δήλωνε η υπουργός Ανάπτυξης. Μα, είναι δυνατόν, να μη ρωτήσουν κανέναν; αναρωτιόταν με τη σειρά της η δημοσιογράφος. Τι ήθελαν, δηλαδή; Να πάρουν την άδεια της κυβέρνησης και του «ΜΕΓΚΑ» (δηλαδή αυτών που διευθύνουν την αντεργατική επίθεση και αυτών που την προπαγανδίζουν) για να οργανώσουν οι ναυτεργάτες την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και της ανάγκης του λαού σε σύγχρονες και ασφαλείς θαλάσσιες συγκοινωνίες; Τι λένε; Να ζητούν έγκριση οι ναυτεργάτες και γενικά οι εργάτες για να αντιδράσουν στο τσάκισμα της ζωής τους; Πώς πρέπει να παίρνουν αποφάσεις για αγώνες οι εργάτες; Να ρωτάνε τους σφαγείς τους αν μπορούν να σηκώσουν το κεφάλι;

Ευτυχώς, οι ναυτεργάτες δε ρώτησαν και δε θα ρωτήσουν τα επιτελεία του κεφαλαίου για να παλέψουν. Ρωτούν τις ανάγκες τους να μη δουλεύουν σε συνθήκες που τους τσακίζουν και θέτουν σε κίνδυνο όποιον βρίσκεται μέσα στα πλοία. «Ρωτούν» και την ευθύνη που έχουν απέναντι συνολικά στο λαό να πρωτοστατήσουν στην πάλη για θαλάσσιες συγκοινωνίες σύγχρονες και ασφαλείς.

... αναρωτιούνται προκλητικά οι υπηρέτες του κεφαλαίου

Η παραπάνω στιχομυθία όμως επιβάλλει και την εξής επισήμανση. Ενώ από τη μία πλευρά διάφοροι εξανίστανται για το ότι οι ναυτεργάτες δε ρώτησαν κανέναν για την απεργία, την ίδια στιγμή, κάποιοι άλλοι αμφισβητούν τις αποφάσεις που λαμβάνονται για κλιμάκωση κινητοποιήσεων. Π.χ. για τον αγώνα των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο χύνονται τόνοι λάσπης επειδή οι αποφάσεις δε λαμβάνονται... μυστικά.

Προσπαθούν με κάθε τρόπο να συκοφαντήσουν την ίδια την επιλογή του εργάτη να αντισταθεί στο τσάκισμα της ζωής του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι κατακλείδα στο διάλογο του δελτίου έδωσε γνωστός δημοσιολόγος που τόνισε ότι, γιατί να γίνονται απεργίες, αφού δεν θα ικανοποιηθούν τα αιτήματα των ναυτεργατών; Αυτό είναι το νόημα των όσων κάνουν: να δεχτούν οι εργάτες ως νομοτέλεια την εξαθλίωση, να φορτωθούν την κρίση και μάλιστα να το κάνουν και με... χαρά. Να γίνουν κάρβουνο στη μηχανή της «ανταγωνιστικότητας» και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.