«Το ερώτημα δεν είναι αν οι ναυτεργάτες έχουν δικαίωμα να κατέβουν σε απεργία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους - το έχουν και το παραέχουν! Το ερώτημα είναι αν τα συγκεκριμένα συμφέροντα μιας επαγγελματικής κατηγορίας (όποια κι αν είναι αυτή...) δικαιούνται να υπέρκεινται του γενικότερου συμφέροντος μιας κοινωνίας. Και σε αυτό η απάντηση είναι απλή και σαφής: δεν δικαιούνται!». Ποιος τα λέει αυτά; Ο γνωστός δημοσιολόγος της τελευταίας σελίδας των «Νέων». Τι λέει με άλλα λόγια; Το δικαίωμα της απεργίας το έχουν οι εργαζόμενοι αρκεί να μην ενοχλούν τ' αφεντικά. Αυτό δε δικαιούνται να το κάνουν. Βεβαίως θα πει κάποιος ότι ο δημοσιολόγος δεν εννοεί αυτό, με το «μια επαγγελματική κατηγορία», αλλά εννοεί άλλους κλάδους εργαζομένων. Και όμως επιμένουμε ότι εννοεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Αυτούς εννοεί «επαγγελματικές ομάδες». Το επιβεβαιώνουν τα δικά τους ρεπορτάζ για τις «επαγγελματικές ομάδες» που είναι κατά της απεργίας των ναυτεργατών, εκτός από τα αστικά κόμματα, ήταν οι εκπρόσωποι των μεγαλοξενοδόχων, των εφοπλιστών, των καπιταλιστών αγροτών της Κρήτης, (προχθεσινό δελτίο του ΜΕΓΚΑ). Εναν εκπρόσωπο των ενοικιαζόμενων δωματίων έβγαλαν στον αέρα και τους είπε ότι «ο κόσμος δεν έχει λεφτά, αυξήθηκαν και τα εισιτήρια γι' αυτό δεν υπάρχει δουλειά».

Αλλά συνεχίζει ακάθεκτος ο δημοσιολόγος: «Η στάση πολλών συνδικαλιστών της Αριστεράς (κυρίως του ΚΚΕ αλλά όχι μόνο...) στην περίπτωση των ναυτεργατών και άλλων απεργιακών αγώνων (όπως π.χ. στη Χαλυβουργία) τροφοδοτεί απολύτως την υπόνοια ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα ζήτημα εργασιακών αιτημάτων ή διεκδικήσεων. Αλλά με μια ευρύτερη κοινωνική αναμέτρηση. Η οποία αποτελεί μέρος μιας πολιτικής ατζέντας». Πράγματι στην περίπτωση της «Χαλυβουργίας», που ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης θέλησε με την εκ περιτροπής εργασία τη δραστική μείωση των μισθών και τις απολύσεις να αυξήσει την κερδοφορία του, αλλά βρήκε απέναντί του την ταξική ενότητα, την αποφασιστικότητα των εργατών και την ταξική αλληλεγγύη, κόντρα στα αντεργατικά μέτρα που επιβάλλουν κυβέρνηση-ΕΕ-αστική τάξη, ολόκληρη η αστική τάξη και τα κόμματά της στηρίζουν το Μάνεση. Πολιτική είναι η στάση τους κόντρα όχι μόνο στους χαλυβουργούς, αλλά σε όλη την εργατική τάξη. Την έχουν πράγματι μετατρέψει σε ταξική πολιτική αναμέτρηση. Γιατί δεν παίρνει ο Μάνεσης πίσω τις απολύσεις, γιατί δε διατηρεί κανονική εργασία, και ολόκληρο μισθό; Γιατί η κυβέρνηση είναι με το Μάνεση και όχι με τους εργάτες; Ας τα αφήσει αυτά ο κύριος δημοσιολόγος περί «εργασιακών αιτημάτων και πολιτικής αναμέτρησης». Οι ίδιοι την έχουν αναγάγει σε τέτοια για να τσακίσουν όχι μόνο τους χαλυβουργούς, αλλά ολόκληρη την εργατική τάξη. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ναυτεργάτες. Πολιτική αναμέτρηση λένε, αλλά κρύβουν πως τους τσακίζουν τις συντάξεις, ιδιαίτερα τις επικουρικές, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, έχουν οι εφοπλιστές για μήνες απλήρωτους ναυτεργάτες, έχουν εξολοθρευτεί οι Ελληνες ναυτεργάτες, από 120.000 τους έφτασαν στους 20.000 και απ' αυτούς οι 5.000 είναι άνεργοι. Και θα ξεκληριστούν και αυτοί με την άρση του καμποτάζ. Ποια πολιτική τα επέβαλε αυτά; Η πολιτική των κυβερνήσεων του κεφαλαίου, της τάξης δηλαδή του δημοσιολόγου.

***

Λέει και παρακάτω:«Για τον καλό αριστερό, η οικονομική κρίση δεν είναι ένα πλήγμα στην κοινωνία που τη βιώνει, αλλά μια ιδανική ευκαιρία για την "όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων". "Γαία πυρί μειχθήτω"»! Πράγματι η κρίση καταστρέφει, αλλά οι αστοί για να μην καταστραφούν καταστρέφουν τους εργαζόμενους (1,5 εκατ. άνεργοι, μισθοί 400 και 500 ευρώ, συντάξεις πείνας, κόψιμο φαρμάκων και ιατρικών εξετάσεων, φοροληστεία κλπ.). «Γαία πυρί μειχθήτω» για τους εργάτες για να σωθούν οι αστοί. Αλλά δε μένει μόνο σ' αυτά αλλά συνεχίζει όλο ταξικό μίσος για τους εργάτες: «Γι' αυτό ακριβώς είμαστε όλο και λιγότερο αντιμέτωποι με εργαζόμενους, (πάντα εχθροί τους ήταν και είναι ο δημοσιολόγος και οι όμοιοί του). Αλλά βρισκόμαστε όλο και περισσότερο στο στόχαστρο κομματικών δυνάμεων που με την ευκαιρία της κρίσης διεκπεραιώνουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο κοινωνικής και πολιτικής εκτροπής». Εδώ ο δημοσιολόγος βγάζει το φόβο του. Από τους ταξικούς αγώνες των εργατών ενάντια στους καπιταλιστές και στην πολιτική τους, τα κόμματά τους που σφάζουν και θα συνεχίζουν να σφάζουν το λαό και μετά τις εκλογές, έχοντας ήδη προαναγγείλει νέα άγρια μέτρα ως συνέχεια αυτών που έχουν πάρει.

Και τελειώνει ως εξής:«Το βέβαιο είναι, πάντως, ότι τα πολιτικά σχέδια αντιμετωπίζονται μόνο με πολιτικά μέσα. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι (αργά ή γρήγορα) η δημοκρατική Πολιτεία θα αναγκαστεί να αντιδράσει. Εστω και μόνο για να προστατευτεί». Εδώ ο δημοσιολόγος βγάζει μαζί με το φόβο και το άγριο ταξικό ένστικτο των αστών και τον ταξικό χαρακτήρα της δημοκρατίας τους ως δικτατορία του κεφαλαίου. Προστασία του κεφαλαίου αναζητά, επειδή ο πόλεμός του στους εργάτες είναι ανελέητος. Ε, ας τους κάνουν οι εργάτες, τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα το φόβο τους εφιάλτη. Στον πόλεμο των αστών ας απαντήσουν με το δικό τους ταξικό πόλεμο και την ανεξάντλητη δύναμή τους. Από αυτήν φοβούνται ότι θα σαρωθούν. Και ας τους στείλουν τέτοιο μήνυμα και στις εκλογές. Με πανίσχυρο ΚΚΕ.