Με την παρέμβασή του αυτή, ο ΣΕΒ - και ενώ μέσα στις επιχειρήσεις τα μέλη του συντρίβουν τους εργάτες και τα εργατικά δικαιώματα - επιδιώκει να εμφανιστεί δήθεν ως υπεύθυνη δύναμη που συνδιαλέγεται, στην πραγματικότητα όμως, να εξουδετερώσει την αντίσταση των εργαζομένων και μαζί με τις άλλες ηγεσίες των εργοδοτικών οργανώσεων και τη ΓΣΕΕ να τους παγιδεύσουν και πάλι στο παιχνίδι των διαλόγων και της «εργασιακής ειρήνης».

Οι στοχεύσεις της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας δεν κρύβονται. Στην επιστολή του προέδρου του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλου, προς τις άλλες οργανώσεις, ευθέως καλεί: «...να σχεδιάσουμε από κοινού και έγκαιρα την επόμενη μέρα των εργασιακών σχέσεων...» και συγκεκριμένα:

• «Προτάσεις για την άρση των εμποδίων στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, που υπέρμετρα επιβαρύνουν το μη μισθολογικό κόστος και οδηγούν σε συρρίκνωση της επιχειρηματικότητας και αύξηση της ανεργίας.
• Το ζήτημα της προσαρμογής του μέσου κόστους εργασίας σε επιχειρήσεις που σήμερα κινδυνεύουν από τη διαρκώς οξυνόμενη κρίση, με έμφαση στις "ευγενείς" συμβάσεις που προβλέπουν αμοιβές 20% έως 100% πάνω από την ΕΓΣΣΕ 2010 και περιλαμβάνουν πολλαπλά πρόσθετα επιδόματα και παροχές».

Τη νέα αυτή επίθεση εναντίον των εργαζομένων, ο ΣΕΒ επιχειρεί να την κρύψει με κάποιες προτάσεις που φαινομενικά μόνο αμφισβητούν τις πρόσφατες αντεργατικές παρεμβάσεις της συγκυβέρνησης, όπως η κατάργηση της διάταξης για τη μείωση των κατώτατων μισθών κατά 22% και την επαναφορά της διάρκειας της μετενέργειας στους 6 μήνες, από 3 που ορίστηκε με τους τελευταίους νόμους. Στην πράξη βέβαια, και τα δύο, δεν έχουν την παραμικρή αξία...

Πρώτον, γιατί οι ίδιοι οι βιομήχανοι εφαρμόζουν εκτεταμένα τη μείωση των μισθών, καταγγέλλουν τις ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις πριν τη λήξη τους και πιέζουν για την υπογραφή συμβάσεων με πολύ χαμηλότερους μισθούς. Επιπλέον ακόμα και εκεί που τα συνδικάτα πιέζουν για συμβάσεις που θα γίνονται σεβαστά τα εργασιακά δικαιώματα όχι μόνο αρνούνται να υπογράψουν, αλλά πολλές φορές δεν προσέρχονται για συζήτηση. Ακόμα όμως και σε αυτήν την ανάξια σχολιασμού πρόταση, οι βιομήχανοι αναφέρονται μόνο στους «μόνιμα απασχολούμενους», αφήνοντας απ' έξω όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους με ευέλικτες μορφές εργασίας που αμείβονται βάσει του κατώτερου και επιμελώς δεν αναφέρονται στις μειώσεις μισθών κατά 32% στους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών.

Δεύτερον, ίδιας αξίας είναι και η πρόταση για 6μηνη διάρκεια της μετενέργειας αντί της 3μηνης. Και αυτό, γιατί η βασική ανατροπή στο καθεστώς των κλαδικών συμβάσεων δεν είναι η διάρκεια της μετενέργειας, αλλά το γεγονός ότι μετά το πέρας της μετενέργειας οι όροι των κλαδικών συμβάσεων καρατομούνται και όσον αφορά το μισθό συρρικνώνεται δραματικά. Επιπλέον δεν υπάρχει πλέον συλλογική προστασία των εργαζομένων και ανοίγει ο δρόμος για ατομικές συμβάσεις, με πολύ χειρότερους όρους που ήδη οι βιομήχανοι επιβάλλουν ευρέως.

Τρίτον, ο ίδιος ο ΣΕΒ ομολογεί στην επιστολή του ότι πέραν της μείωσης του μη μισθολογικού κόστους, αυτό που τον «καίει» είναι η μείωση όλων των συμβάσεων που βρίσκονται άνω του 20% σε σχέση με τους μισθούς της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, τις οποίες μάλιστα προκλητικά τις χαρακτηρίζει και «ευγενείς».

Αυτές τις προκλητικές, αντεργατικές και εξόχως ξεκάθαρες αξιώσεις του ΣΕΒ, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν τις απορρίπτει, έστω και φραστικά, αλλά σπεύδει για άλλη μια φορά να δηλώσει πρόθυμη και διαθέσιμη να αρχίσει τη διαβούλευση... Αποδέχεται το «διάλογο» με το ΣΕΒ και τις υπόλοιπες εργοδοτικές οργανώσεις και αντιπροτείνει οι συζητήσεις να μη γίνουν μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων», αλλά και με τη συμμετοχή της κυβέρνησης. Γι' αυτό ζητάει από τον υπηρεσιακό υπουργό Εργασίας Αντ. Ρουπακιώτη να συγκαλέσει αμέσως τις Εθνικές Επιτροπές Κοινωνικής Προστασίας και Απασχόλησης «ώστε να υπάρξει διαβούλευση σε εθνικό θεσμικό επίπεδο».

Στην πραγματικότητα η ΓΣΕΕ αλλάζοντας ονομασία στο διάλογο απάτη και ορίζοντάς τον από «κοινωνικό» ως «θεσμικό», επιδιώκει να παραπλανήσει τους εργάτες και να αποκρύψει τις ευθύνες της. Διότι όποιο καπέλο και αν του φορέσει, η ουσία δεν αλλάζει. Η διαβούλευση αυτή και όλο το πλαίσιο που θέτει ο ΣΕΒ, είναι εχθρικά για τα εργατικά συμφέροντα. Με τον τρόπο αυτό, από την κατάργηση των αντεργατικών νόμων - έστω στα λόγια - που φώναζε η ΓΣΕΕ, αίφνης η μόνη της φιλοδοξία είναι «να υπάρξουν συμφωνίες δεσμευτικές σε τριμερές επίπεδο...». Και επειδή γνωρίζει ότι ούτε με αυτό μπορεί να πείσει τους εργάτες, αφού σε 20 ημέρες έχουμε εκλογές, εντέλει καταλήγει να μιλά για «ηθική δέσμευση» της νέας κυβέρνησης. Τόσο αποκαλυπτικά...

Και αφού η ΓΣΕΕ δηλώνει διαθέσιμη να στηρίξει τους σχεδιασμούς του ΣΕΒ, όπως ήταν αναμενόμενο υπέρ του «διαλόγου» τάχθηκαν και οι ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ. Με ανακοίνωσή της η ΓΣΕΒΕΕ προτείνει οι «κοινωνικοί διαπραγματευτές» να «διαμορφώσουν έως τις εκλογές μια καινούρια πρόταση για την επόμενη κυβέρνηση» ενώ σε δήλωσή του ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ τάσσεται και αυτός υπέρ του διαλόγου για να «επανασχεδιαστεί μια καινούρια ρεαλιστική και σεβαστή από όλους Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ)».