Στο ξεπούλημα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) προχωράει ακάθεκτη η διοίκηση της ΑΤΕ ανακοινώνοντας χτες ότι υποβλήθηκαν τρεις δεσμευτικές προσφορές για την πώληση του 82,33% των μετοχών της ΕΒΖ και πως οι προσφορές αξιολογούνται από την τράπεζα και το σύμβουλο πώλησης. Η μία προσφορά έγινε από την ελληνική «Επίλεκτος Κλωστοϋφαντουργία», όπως η ίδια η επιχείρηση ανακοίνωσε και όπως αναφέρουν οι σχετικές πληροφορίες οι άλλες δύο προσφορές έγιναν από την πολωνική «Polski Cukier SA» και την βουλγαρική «Litex Commerce». Πάντως, ακόμα και με υπηρεσιακή κυβέρνηση η ΑΤΕ προχωράει τη διαδικασία ξεπουλήματος των θυγατρικών της σε εφαρμογή των εντολών του μνημονίου. Ηδη ξεπουλήθηκε η ΕΛΒΙΖ (Ελληνικές Βιομηχανίες Ζωοτροφών), την τελευταία στιγμή χάλασε το «ντιλ» για τη ΣΕΚΑΠ (Συνεταιριστική Ελληνική Καπνοβιομηχανία) αλλά παραμένει σε ρότα ξεπουλήματος, ενώ ακόμα τρέχει και ο διαγωνισμός για τη γαλακτοβιομηχανία «ΔΩΔΩΝΗ».

Οσον αφορά την ΕΒΖ και τον τομέα της ζάχαρης η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε ολέθρια. Πρώτα οδηγήθηκε η τευτλοκαλλιέργεια στη δραματική συρρίκνωση, αφού εφαρμόστηκε ο καταστροφικός κανονισμός της ΚΑΠ, ξεπουλήθηκε η μισή εθνική ποσόστωση ζάχαρης στην ΕΕ και έκλεισαν δύο από τα πέντε εργοστάσια της ΕΒΖ. Φέτος, για παράδειγμα, καλλιεργήθηκαν 90.000 στρέμματα, όταν για να καλυφθεί η εναπομείνασα ποσόστωση των 158.000 τόνων ζάχαρης απαιτείται η καλλιέργεια 220.000 στρεμμάτων περίπου, ενώ το 2005 είχαν καλλιεργηθεί 418.000 στρέμματα. Τώρα, στο πλαίσιο του μνημονίου προωθείται το ξεπούλημα και των υπολοίπων τριών εργοστασίων της ΕΒΖ και της εναπομείνασας ποσόστωσης ζάχαρης. Η τευτλοκαλλιέργεια και ο τομέας παραγωγής της ζάχαρης αποτελούν άλλο ένα παράδειγμα για το πώς πλήττονται από την ακολουθούμενη αντιλαϊκή - αντιαγροτική πολιτική η αγροτιά, η εργατιά, η αγροτική παραγωγή και η αυτάρκεια σε αγροτικά προϊόντα. Οσο ακολουθείται η ολέθρια πολιτική της ΚΑΠ και του ευρωμονόδρομου, το πρόβλημα διατροφικής εξάρτησης της χώρας μας όλο και θα επιδεινώνεται και θα μεγαλώνουν κι άλλο τα ελλείμματα στο εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο, αφού θ' αυξηθούν ακόμα περισσότερο οι εισαγωγές σε ζάχαρη. Η Ελλάδα από πλεονασματική σε ζάχαρη είναι ήδη ελλειμματική και θα γίνει πλήρως ελλειμματική, πληρώνοντας πολλά στις πολυεθνικές, ενώ οι Ελληνες τρώνε και θα τρώνε ξένη ζάχαρη, που αποδεδειγμένα είναι κατώτερης ποιότητας από τη ντόπια.

Η απάντηση σ' αυτή την ολέθρια πολιτική βρίσκεται στο δυνάμωμα του κοινού μετώπου πάλης για την ανατροπή της ακολουθούμενης αντιλαϊκής - αντιαγροτικής πολιτικής και την εφαρμογή μιας άλλης, φιλολαϊκής - φιλοαγροτικής πολιτικής, που θα οδηγεί σε ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής, με κριτήριο την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού, και θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων, της φτωχομεσαίας αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η φτωχομεσαία αγροτιά καλείται επίσης να αγωνιστεί ενάντια στην πολιτική ιδιωτικοποίησης όπως συμβαίνει με την ΑΤΕ και τις θυγατρικές της και να απαιτήσει: Στήριξη του κρατικοσυνεταιριστικού χαρακτήρα και της παραγωγής των μεταποιητικών μονάδων όπως η ΕΒΖ. Πολιτική μείωσης του κόστους παραγωγής και απαγόρευση εισαγωγής προϊόντων που παράγουμε στη χώρα μας, για τη στήριξη της εγχώριας παραγωγής, σε σύγκρουση με τις κατευθύνσεις ΕΕ και ΠΟΕ. Θεσμοθέτηση ικανοποιητικών κατώτερων εγγυημένων τιμών και επιδοτήσεων για όλα τα γεωργικά και ζωοκομικά προϊόντα, που να καλύπτουν το κόστος παραγωγής και να διασφαλίζουν αξιοπρεπές εισόδημα.

Επικαλούμενοι τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξής τους και το μέγεθος της απασχόλησης στον κλάδο, οι επιχειρηματίες της ηλιακής ενέργειας ζητούν νέες εγγυημένες ενισχύσεις και επέκταση των προβλεπόμενων ορίων ανάπτυξης. Πιέζουν ουσιαστικά για μεγαλύτερες «δόσεις» της πολιτικής που έχει παραδώσει τον ενεργειακό τομέα της χώρας στο έλεος των ιδιωτών και έχει προκαλέσει σημαντικές επιβαρύνσεις στα νοικοκυριά - καταναλωτές.

Στην ανακοίνωση του ΣΕΦ (Σύνδεσμος Εταιρειών Φωτοβολταϊκών) σημειώνεται ότι ο κλάδος εμφάνισε σημαντική αύξηση το 2011 και ότι θετικά είναι τα μηνύματα και για το 2012. «Η ελληνική αγορά φωτοβολταϊκών ήταν σε μέγεθος 6η στην Ευρώπη και 10η παγκοσμίως τη χρονιά που πέρασε», αναφέρεται χαρακτηριστικά, ενώ υποστηρίζεται ότι ο κλάδος είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης στον τομέα της «πράσινης ενέργειας». Το ζήτημα είναι ότι ένα τμήμα του ενεργειακού κεφαλαίου επιμένει - όπως και άλλοι κεφαλαιοκράτες σε άλλους κλάδους - ότι η παροχή εργασίας, και μάλιστα με τα σημερινά δεδομένα, είναι αρκετό «αντάλλαγμα» προς την κοινωνία ώστε να ικανοποιηθούν μια σειρά από απαιτήσεις του!

Ο ΣΕΦ θέλει: Ο εθνικός στόχος για συμμετοχή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) στο ενεργειακό μείγμα της χώρας να αυξηθεί από 40% σε 60%, αλλά και να τεθεί ως εθνικός στόχος η εγκατάσταση 10 γιγαβάτ φωτοβολταϊκών ως το 2020. Θεωρεί ότι τα φορολογικά έσοδα που θα προκύψουν θα είναι πολλαπλάσια της ενίσχυσης που θα παρασχεθεί στους επιχειρηματίες, ενώ θα αυξηθεί και η απασχόληση και θα μειωθεί το κόστος της ενέργειας λόγω μείωσης των δαπανών εξαγοράς ρύπων. Δηλώνει, όμως, ότι για όλα αυτά χρειάζεται: «Η ύπαρξη ενός μακρόπνοου, σταθερού και ξεκάθαρου καθεστώτος ενίσχυσης των φωτοβολταϊκών και των υπολοίπων ΑΠΕ, ώστε να εμπεδωθεί εμπιστοσύνη στους επενδυτές και να αμβλυνθεί το "ρίσκο της χώρας", το οποίο αποθαρρύνει σήμερα πολλούς ενδιαφερόμενους επενδυτές από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η αποκατάσταση της χρηματοδοτικής ρευστότητας στην αγορά ώστε να επιτραπεί η χρηματοδότηση και να διασφαλιστούν οι υπάρχουσες αλλά και οι νέες θέσεις απασχόλησης».