Για την Ελλάδα, το έμμεσο μήνυμα είναι κάτι περισσότερο από σαφές: 'Η εφαρμόζονται τα μέτρα του μνημονίου ή σταματάει η χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα εκτός ευρωζώνης. Πρόκειται για απροκάλυπτο εκβιασμό με αποδέκτη τον ελληνικό λαό, ο οποίος καλείται να επιλέξει τη Σκύλλα του καπιταλισμού με ευρώ ή τη Χάρυβδη του καπιταλισμού με δραχμή ή όποιο άλλο εθνικό νόμισμα. Και στις δύο περιπτώσεις η λαϊκή χρεοκοπία είναι δεδομένη.

Στο κεφάλαιο για την Ελλάδα, η έκθεση της Κομισιόν καθιστά σαφές ότι «η συνέχιση της παροχής διεθνούς βοήθειας» στη χώρα εξαρτάται άμεσα από την πλήρη και έγκαιρη εφαρμογή της «δημοσιονομικής σταθεροποίησης» και την υλοποίηση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» που έχουν συμφωνηθεί στο πλαίσιο του προγράμματος. Επισημαίνει εξάλλου ότι η «αποφασιστικότητα» των ελληνικών αρχών σχετικά με την αυστηρή τήρηση των πολιτικών που έχουν συμφωνηθεί, θα ελεγχθεί τους επόμενους μήνες, όταν θα καθοριστούν τα μέτρα ύψους 5,5% του ΑΕΠ για το κλείσιμο της δημοσιονομικής τρύπας της περιόδου 2013-2014.

Εκβιαστικά και απροκάλυπτα αναφέρει η έκθεση, ότι «οι κίνδυνοι για την εφαρμογή (των μεταρρυθμίσεων) παραμένουν πολύ υψηλοί», για να προσθέσει αμέσως μετά πως «η διεθνής στήριξη θα συνεχιστεί μόνο εφόσον βελτιωθεί η εφαρμογή» των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Θέτει ευθέως ζήτημα νέας μεγάλης μείωσης των μισθών - στο όνομα πάντα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας - νέων ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων και λήψης όλων των «αναγκαίων μέτρων» που θα οδηγήσουν στη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και της ανταγωνιστικότητας.

Στο θέμα της «εσωτερικής υποτίμησης» της νέας δηλαδή δραστικής μείωσης των μισθών, η έκθεση της Επιτροπής, είναι ξεκάθαρη, καθώς επισημαίνει ότι μεσοπρόθεσμα παρατηρείται «ένταση» μεταξύ του «εσωτερικού αποπληθωρισμού» και της δημοσιονομικής σταθεροποίησης. Για το λόγο αυτόν, επιμένει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα μέσα από τον εσωτερικό αποπληθωρισμό, δηλαδή μέσα από τη μείωση των τιμών και του λεγόμενου «κόστους παραγωγής», σε σχέση με τους ανταγωνιστές της και να υπάρξει μετάβαση της οικονομίας, από την έμφαση στην κατανάλωση, στην τόνωση των εξαγωγών.

Το θέμα της μείωσης των τιμών - εκτός από τη μείωση του «κόστους παραγωγής» - το είχαν θέσει από το 1ο μνημόνιο. Στην πράξη όμως αυτά που κατεδαφίστηκαν ήταν οι μισθοί και οι συντάξεις, ενώ οι τιμές συνέχισαν να ανεβαίνουν. Με περισσό μάλιστα θράσος, υπογραμμίζουν ακόμα ότι επειδή θα απαιτηθεί χρόνος προκειμένου να υπάρξουν οφέλη στην ενίσχυση της παραγωγικότητας, απαιτείται «εμπροσθοβαρής» μείωση στους ονομαστικούς μισθούς και στο λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος». Ζητούν δηλαδή την άμεση μείωση των μισθών, αλλά και των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, με στόχο την ενίσχυση της παραγωγικότητας.

Σημειώνουν επίσης ότι θα απαιτηθούν συμπληρωματικές προσπάθειες και στοχευμένα μέτρα προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη και να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης. Πίσω φυσικά από τις λέξεις «ανάπτυξη» και «απασχόληση» υποκρύπτονται οι μύχιοι πόθοι του κεφαλαίου, για τσάκισμα των αμοιβών και των εργασιακών δικαιωμάτων.

Με ωμό τρόπο, τέλος, παρεμβαίνουν υπέρ των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, καθώς διαμηνύουν ότι «η ημερομηνία της επόμενης αποστολής αξιολόγησης (της τρόικας) εξαρτάται από την πολιτική έκβαση των επαναληπτικών εκλογών», ενώ προσθέτουν ότι «η αποστολή έχει προγραμματιστεί προς το παρόν να πραγματοποιηθεί στα τέλη Ιουνίου/ αρχές Ιουλίου του 2012, ωστόσο η ημερομηνία ίσως αλλάξει μέσα στις επόμενες εβδομάδες».

Αντίστοιχες -ως προς τα αντιλαϊκά μέτρα- είναι οι «συστάσεις» που απευθύνει η Κομισιόν και στα άλλα κράτη - μέλη, επιβεβαιώνοντας ότι με μνημόνια ή χωρίς, η στρατηγική ενάντια στους λαούς είναι ενιαία στην ιμπεριαλιστική ΕΕ. Μεταξύ άλλων, η Κομισιόν ζητάει «την εφαρμογή δημοσιονομικών μέτρων και οικονομικών μεταρρυθμίσεων, με στόχο την ενίσχυση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, την τόνωση της ανάπτυξης και τη δημιουργία απασχόλησης σε ολόκληρη την ΕΕ».

Η διάψευση του Κ. Λαλιώτη σε δημοσίευμα εφημερίδας για τις σχέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκαλυπτική για τους σχεδιασμούς της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και στην προκειμένη περίπτωση για τη διαμόρφωση του πόλου της κεντροαριστεράς με τη συμβολή και του ίδιου, όπως γράφει στη διάψευση. Μπορεί να λέει ότι «ο Αλέξης Τσίπρας και τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζονται "Συμβουλάτορες" και "Καθοδηγητές" στο παρασκήνιο γιατί έχουν τη δυνατότητα και την ικανότητα να αυτοπροσδιορίζονται ιδεολογικά, πολιτικά και προγραμματικά, γιατί έχουν τη δυνατότητα και την ικανότητα να ιεραρχούν μόνοι τους και με το δικό τους τρόπο τους στόχους στο στρατηγικό, πολιτικό, οικονομικό, επικοινωνιακό και εκλογικό σχεδιασμό τους».

Μόνο που ο ίδιος αναφέρεται στις δικές του πολιτικές αξίες και παρεμβάσεις, «εξωθεσμικά», όπως ο ίδιος εξηγεί. Ας τις δούμε όπως τις αναφέρει στην επιστολή της διάψευσης: «Είναι γνωστό ότι με δική μου πρωτοβουλία τον Ιούλιο του 2003 έχω παραιτηθεί από όλα τα πολιτικά, κομματικά, κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά αξιώματα και από τότε δε συμμετέχω σε κανένα θεσμικό όργανο αλλά όμως σε κρίσιμες στιγμές δεν έχω αρνηθεί ποτέ τη θετική συμβολή μου. Από τότε μέχρι σήμερα ανεξάρτητα από τις συμφωνίες μου, τις διαφορές ή τις ριζικές διαφωνίες μου σε στρατηγικές, προγραμματικές πολιτικές, κοινωνικές, ιδεολογικές και αξιακές επιλογές των ηγετικών οργάνων του Κινήματος (π.χ. σχέδιο Ανάν, "Λεφτά υπάρχουν", προσφυγή στο ΔΝΤ, υπογραφή Μνημονίων με όλα τα συνεπακόλουθα μέτρα κ.α.) (η υπογράμμιση δική μας)». Μήπως η αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚ είναι διαφορετική; Για αντιμνημονιακή πολιτική κάνει λόγο ο Κ. Λαλιώτης, για αντιμνημονιακή και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει ακόμη:«Διαχρονικά, επίσης, έχω προσπαθήσει να συμβάλω γόνιμα και θετικά πάντα και κυρίως σε κάθε κρίσιμη καμπή για το γεωστρατηγικό γεωπολιτικό και γεωοικονομικό ισοδύναμο της χώρας μας μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, για την ανασύνθεση και την ανανέωση της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης μέσα από την αναγέννηση και την επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ, για τη σύγχρονη, πολυκομματική και ριζοσπαστική Κυβερνώσα Κεντροαριστερά με αδιαπραγμάτευτο Ευρωπαϊκό προσανατολισμό (...), για μια δημιουργική κοινωνία δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς».

Μήπως όλο το παραπάνω πλαίσιο δεν είναι το πλαίσιο της πολιτικής που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ; Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ δε μιλά για επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ, αλλά μήπως δεν είναι ενταγμένος στα πλαίσια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, στον πόλο της κεντροαριστεράς; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προβάλλει ως κυβερνητική λύση μια προοδευτική διακυβέρνηση με πυρήνα την «αριστερά»; Δε θα ήθελε ένα επανιδρυμένο ΠΑΣΟΚ αντινεοφιλελεύθερο; Τώρα δυνάμεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού ΠΑΣΟΚ δεν έχει συσπειρώσει; Μήπως η κυβερνητική του λύση διαφέρει καθόλου από την «πολυκομματική κυβερνώσα κεντροαριστερά» του Κ. Λαλιώτη; Μήπως δεν προβάλλει την αντίληψη ενός «ανθρώπινου» καπιταλισμού; Ποια η διαφορά από τη «δημιουργική κοινωνία δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς»; Αλλά και ο Κ. Λαλιώτης λέει πως είναι αντίθετος στο «μνημονιακό» ΠΑΣΟΚ. Επίσης, για τις πολιτικές του απόψεις σχετικά με «την κλιμακούμενη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση στη διεθνή, ευρωπαϊκή και ελληνική της διάσταση ενδεικτικά παραπέμπω στα άρθρα μου στα ΝΕΑ με τίτλο "Από την Κρίση στο Κραχ; Φόβοι και Ελπίδες" και στην ΑΥΓΗ με τίτλο "Ο Νεοφιλελευθερισμός και η άλλη Λύση", την άνοιξη του 2008». Αντινεοφιλελεύθερος ο Κ. Λαλιώτης, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει η διάψευση, αλλά πολλές οι συμπτώσεις.

Υπάρχει ταυτόχρονα ένα άλλο ουσιαστικό ζήτημα σε σχέση με το «αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ». Ολο σχεδόν έχει μετακομίσει και έχει ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Αρχικά οργανώθηκε μια πολιτική κίνηση που εκπροσωπούσε ο Ν. Κοτζιάς, ο Αλ. Μητρόπουλος και ο Π. Κουρουμπλής. Και αυτή εντάχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε οι δύο τελευταίοι είναι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Υπάρχουν και οι λεγόμενοι «αντιμνημονιακοί» εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ, δηλαδή του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, και ιδιαίτερα η εργατική αριστοκρατία των πρώην ΔΕΚΟ, σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αλλά έγινε φανερό και μέσα από την ανοιχτή εκλογική δράση και το κάλεσμα πολλών τέτοιων συνδικαλιστών και άλλων στελεχών. Οπως, π.χ., ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, Ν. Φωτόπουλος, αν και κύκλοι του το διαψεύδουν. Συμμετέχουν δε ο Γιώργος Ραυτόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ την περίοδο 1983 - '89, που είχε ταχθεί με τον Ακη Τσοχατζόπουλο. Ο Αντώνης Κοτσακάς, πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου και γραμματέας του οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ από το 1989 έως και το 1993. Ο Γιάννης Γκόβας, παλαιός συνδικαλιστής της «Πειραϊκής - Πατραϊκής», ο Γιάννης Σταθάς, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λιβαδειάς, ενώ λέγεται ότι ο Β. Χωραφάς, σύμβουλος κάποτε του Ακη Τσοχατζόπουλου, είναι επίσης στα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ.