Ο κ. Κεφαλής σε άρθρο του στα ενθέματα της «Αυγής» θέλοντας να αποδείξει ότι το ΚΚΕ απορρίπτοντας την συμμετοχή του σε μια «κυβέρνηση της αριστεράς» αρνείται το αυτονόητο, την κοινή λογική, χρησιμοποίησε ένα παράδειγμα:

«Ας υποθέσουμε ότι σε μια πόλη γίνεται ένας ισχυρός σεισμός. Μια πολυκατοικία γκρεμίζεται, ένας τοίχος πλακώνει έναν άνθρωπο και απειλεί από στιγμή σε στιγμή να τον λιώσει. Μερικοί διασώστες σπεύδουν να βοηθήσουν. Τι θα κάνουν; Θα στρωθούν στη δουλειά για να μετακινήσουν τον όγκο. Θα κοιτάξουν όμως πρώτα αν μπορούν να βάλουν κάποιο υποστύλωμα στις γωνιές του για να κρατά το βάρος και να μην υπάρχει ο κίνδυνος, με την παραμικρή νέα δόνηση, να πλακώσει οριστικά τον παγιδευμένο. Στην περίπτωση αυτή η τοποθέτηση του υποστυλώματος και η μετακίνηση του όγκου αλληλοσυμπληρώνονται. Αν κάποιος παράξενος περαστικός φώναζε στους διασώστες: "Ε, τι κάνετε εκεί; Μη βάζετε το υποστύλωμα γιατί θα σας αποσπάσει την προσοχή από το κύριο, την προσπάθεια να σώσετε τον άνθρωπο μετακινώντας τον όγκο", προφανώς δεν θα τον άκουγαν».

Αυτή η «εξυπνάδα» του κ. Κεφαλή έχει ένα πρόβλημα. Στηρίζεται σε εντελώς λανθασμένο παράδειγμα. Ας προσπαθήσουμε να διορθώσουμε το λάθος του κ. Κεφαλή πάνω στο δικό του παράδειγμα. Στη πραγματικότητα οι «διασώστες» (ΣΥΡΙΖΑ) λένε στον καταπλακωμένο (λαός) ότι μπορεί να ζήσει με τον τοίχο από πάνω του, αυτοί θα του εξασφαλίσουν λίγο νερό και τροφή, όμως δεν είναι «ώριμη» η μετακίνησή του γιατί μπορεί να είναι πιο επικίνδυνη από την παραμονή του κάτω από αυτόν. Οτι σιγά σιγά θα συνηθίσει και θα νιώσει καλύτερα. Τον διαβεβαιώνουν μάλιστα ότι με μερικά υποστυλώματα ο τοίχος θα καταστεί εντελώς ακίνδυνος γι' αυτόν.

Τέτοιους «διασώστες» προφανώς κανένας άνθρωπος πλακωμένος από έναν τοίχο δεν χρειάζεται.

Δηλαδή με απλά λόγια κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική σας δεν αποτελεί στάση στο δικό μας δρόμο, δεν παλεύουμε για τον ίδιο σκοπό , εσείς καθησυχάζετε, ναρκώνετε τους εργαζόμενους και το λαό με τις ψευδαισθήσεις ότι στο πλαίσιο της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, στο έδαφος της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας των μονοπωλίων είναι δυνατόν να μην πληρώσουν την κρίση. Στην πραγματικότητα βάζετε πλάτη για να συμβιβαστεί ο λαός με την πτώχευσή του.

Εμείς λέμε στο λαό δεν θα σωθείς αν δε το θελήσεις, θα βάλουμε πλάτη και μαζί θα πετάξουμε από πάνω μας τον τοίχο της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας των μονοπωλίων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ...

... και η συνειδητή λαθροχειρία.

Φαίνεται όμως ότι ο κ. Κεφαλής έχει πρόβλημα όχι μόνο με τα παραδείγματα της καθημερινής ζωής αλλά και με τα ιστορικά παραδείγματα.

Ετσι, συνεχίζοντας το σκεπτικό του προσπαθώντας να αποδείξει ότι η γραμμή του ΚΚΕ βρίσκεται έξω από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, οδηγείται στην λαθροχειρία. Ο κ. Κεφαλής γράφει: «Πολύ χαρακτηριστική και επίκαιρη είναι η στάση του Λένιν όταν, σε συνθήκες ανάλογης οικονομικής καταστροφής μετά τον πόλεμο του 1914-18, αστοί μεταρρυθμιστές όπως ο Κέινς είχαν διατυπώσει ένα ρεφορμιστικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ο Λένιν όχι μόνο δεν είχε αντιταχθεί, αλλά υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές έπρεπε να αναπτύξουν οι ίδιοι ένα πιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα». Πού στηρίζεται η άποψη του κ. Κεφαλή ότι ο Λένιν έγινε οπαδός του Κέινς και πρότεινε ένα αστικό πρόγραμμα για να υιοθετηθεί ως γραμμή στο κομμουνιστικό κίνημα; Μα στις οδηγίες που έδωσε ο Λένιν στην σοβιετική αντιπροσωπεία, δηλαδή στην αντιπροσωπεία του πρώτου εργατικού κράτους, της εργατικής εξουσίας, στη Διεθνή οικονομική και δημοσιονομική συνδιάσκεψη που έγινε στην Γένοβα (10 Απρίλη -19 Μάη 1922) με πρωτοβουλία των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, των κρατών της Αντάντ. Πρόκειται δηλαδή για διπλωματικές οδηγίες που δεν απευθύνονταν στο κομμουνιστικό κίνημα - όπως υπονοεί ο κ. Κεφαλής - αλλά αφορούσαν την διαπραγματευτική γραμμή της σοβιετικής αντιπροσωπείας απέναντι σε εκπροσώπους καπιταλιστικών κρατών. Στην προσπάθειά τους να πολεμήσουν το ΚΚΕ εκτίθενται και αποδεικνύεται ότι είναι συνειδητοί απατεώνες.