Κατάργηση της αντεργατικής νομοθεσίας και ανακούφιση του λαού δεν μπορεί να υπάρξουν χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ και τα μονοπώλια. Η ταξική πάλη είναι κινητήρια δύναμη των εξελίξεων προς όφελος του λαού και όχι η ταξική συνεργασία και συνεννόηση, οι διαπραγματεύσεις στα σαλόνια της ΕΕ

Από κοντά και ο ΣΕΒ, ζήτησε την κατάργηση της νομοθετικής διάταξης που προβλέπει τη μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22% για τους μόνιμα απασχολούμενους (όχι για τους νεοπροσλαμβανόμενους), καθώς και την επαναφορά της παράτασης ισχύος της «μετενέργειας» για τις ΣΣΕ από τους 3 στους 6 μήνες μετά τη λήξη τους, όπως ίσχυε πριν.

Το καρέ συμπληρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, στο πρόγραμμα που παρουσίασε, υπόσχεται την κατάργηση της πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου με την οποία μειώθηκαν οι κατώτατοι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα και την επαναφορά της μετενέργειας. Το γεγονός ότι όλοι εστιάζουν προεκλογικά στα δύο αυτά επιμέρους ζητήματα, καθόλου τυχαίο δεν είναι. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν την ψευδαίσθηση στο λαό, που καίγεται στην κυριολεξία, ότι διαθέτουν φιλολαϊκό πρόγραμμα και έτσι να τρυγήσουν ψήφους.

Ολοι τους και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ζητάει να σχηματίσει και «αριστερή κυβέρνηση», αφήνουν σκόπιμα στο απυρόβλητο την εφιαλτική πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι στην παραγωγή, ως συνέπεια των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων που ψήφισαν τα κόμματα του κεφαλαίου και η ΕΕ, κυρίως μετά το 1990. Είναι αυτονόητο ότι αυτή η πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο με τα όσα υπόσχονται σήμερα στο λαό τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου».

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν την πρώτη ευθύνη για την εργασιακή κόλαση, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πως τίποτα φιλολαϊκό δεν μπορεί να κάνει, επειδή δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης με την ΕΕ και τα μονοπώλια. Γι' αυτό περιορίζεται αναγκαστικά σε αστείες εξαγγελίες, στα όρια των όσων αποδέχονται ή προτείνουν ο ΣΕΒ και η ΕΕ.

Εκατοντάδες είναι οι νόμοι και οι διατάξεις, που από το 1990 και έπειτα συμπιέζουν ολοένα και περισσότερο μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, ευθυγραμμίζοντας την εθνική νομοθεσία με τις κατευθύνσεις, τις στρατηγικές και τις αποφάσεις της ΕΕ. Ολοι αυτοί οι νόμοι φέρουν την υπογραφή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι οποίοι τώρα κόπτονται τάχα για τους μισθούς και τις συμβάσεις, όταν στα συρτάρια τους έχουν μέτρα για να τις ξετινάξουν στην κυριολεξία, μαζί με την ΕΕ.

Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αφήνει στο απυρόβλητο και δε λέει τίποτα για το πυκνό πλέγμα της αντεργατικής νομοθεσίας, αλλά, αντίθετα, επιλέγει να δημαγωγήσει με δυο - τρεις χτυπητούς νόμους, για να ψαρέψει ψήφους στην απελπισία του εργατόκοσμου. Η προεκλογική του τακτική είναι αποκαλυπτική της στρατηγικής του. Από τη μια θεωρεί μονόδρομο την ΕΕ και την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα, άρα και τα αντεργατικά μέτρα που τη συνοδεύουν, και από την άλλη προσπαθεί να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στην ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, με «αριστερή» φρασεολογία και σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα.

Ετσι, ενώ μιλάει για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα όρια πείνας που τον συμφώνησαν οι εργατοπατέρες και οι εργοδότες, ενώ υπόσχεται προστασία τάχα των Συλλογικών Συμβάσεων, με επαναφορά της μετενέργειας, αφήνει στο απυρόβλητο τους νόμους 3899/2010 και 4024/2011, που προβλέπουν την εισαγωγή των ειδικών επιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες υπερισχύουν των κλαδικών. Νόμοι που πάτησαν πάνω σε προηγούμενο νομοθέτημα του 1990 (Ν. 1876/1990).

Με βάση το ν. 3899/2010 (άρθρο 13), εισάγονται οι ειδικές επιχειρησιακές ΣΣΕ με περιεχόμενο διάβρωσης του κατώτατου κλαδικού μισθού. Με το ν. 4024/2011 (άρθρο 37), νομοθετήθηκε η υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών ΣΣΕ. Επίσης, ο συγκεκριμένος νόμος δίνει τη δυνατότητα υπογραφής επιχειρησιακών ΣΣΕ σε περίπτωση απουσίας σωματείου και από ένωση προσώπων που εκπροσωπεί τα 3/5 του προσωπικού της επιχείρησης.

Ακριβώς αυτό το αντεργατικό νομοθετικό πλέγμα έδωσε τη δυνατότητα στους εργοδότες να επιβάλουν μαζικά επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις τσακίζοντας στην κυριολεξία τους μισθούς. Σύμφωνα με τα επίσημα (και υποτιμημένα) στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), μέσα στις πρώτες 45 μέρες του 2012 υπογράφτηκαν 21.486 ατομικές συμβάσεις! Με την απειλή της απόλυσης, τα αφεντικά επέβαλαν μειώσεις μισθού μέσω των ατομικών συμβάσεων, που ξεκινούν από 21% και φτάνουν μέχρι και το 35%!

Ταυτόχρονα, μόνο από τα μέσα Φλεβάρη μέχρι και τις αρχές Μάη, οι εργοδότες έχουν επιβάλει την υπογραφή 87 επιχειρησιακών συμβάσεων σε όλη τη χώρα, οι οποίες αφορούν 3.561 εργαζόμενους.

Παράλληλα με το πετσόκομμα των μισθών μέσω ατομικών και επιχειρησιακών συμβάσεων, οι εργοδότες χρησιμοποιούν κάθε αντεργατικό νομοθέτημα προηγούμενων χρόνων για να επιβάλουν μαζικά τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης, που συνοδεύονται από δραστικότατη μείωση μισθών. Πρόκειται για την αξιοποίηση του νόμου 1892/1990 - και όλων όσοι ακολούθησαν - που εισήγαγε το ειδικό θεσμικό πλαίσιο για τη μερική απασχόληση. Αλλά και των υπόλοιπων νόμων που καθιέρωσαν τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως άλλωστε και το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ που τους έφτιαξαν) δεν αγγίζει ούτε φραστικά τα νομοθετήματα που επιβάλλουν τη μερική απασχόληση και την εκ περιτροπής εργασία, αλλά, αντίθετα, λέει ότι θα επιβάλει κανόνες!

Με βάση την έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) το α' δίμηνο του 2012 σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2011, υπήρξε:

• Αύξηση στη μετατροπή συμβάσεων από πλήρους απασχόλησης σε μερική της τάξης του 42% (από 18.713 αυξήθηκαν σε 32.420)!
• Αύξηση στην εκ περιτροπής εργασία έναντι της πλήρους απασχόλησης σε 21% με συμφωνία των εργαζομένων και με μονομερή απόφαση του εργοδότη κατά 149% (συνολικά από 7.540 αυξήθηκαν σε 26.542)!

Αν τα στοιχεία αυτά της σφαγής των θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης συγκριθούν στο συγκρινόμενο διάστημα του Γενάρη - Φλεβάρη 2012 με το αντίστοιχο του 2010, οι αυξήσεις αγγίζουν:

• Το 324%, για μετατροπή σε μερική απασχόληση από πλήρη (από 11.622 σε 32.420)!
• Το 1.372% σε εκ περιτροπής εργασία από πλήρη, με συμφωνία εργαζόμενου - εργοδότη και σε 6.940% σε εκ περιτροπής εργασία με μονομερή απόφαση του εργοδότη.

Τα συγκεκριμένα στοιχεία φανερώνουν ότι το δικομματικό πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης έχει φροντίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια να δημιουργήσει ένα τεράστιο οπλοστάσιο αντεργατικών νόμων, με στόχο το διαρκές φτήνεμα της τιμής της εργατικής δύναμης, για τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Μήτρα αυτών των νόμων είναι οι στρατηγικές της ΕΕ, με κύρια τη στρατηγική της Λισαβόνας και μετά την «Ευρώπη 2020», τις οποίες δεν αμφισβητεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που σκόπιμα μιλάει μόνο για το μνημόνιο, κρύβοντας το αντεργατικό - αντιλαϊκό παγόβουνο που απλώνεται από κάτω.

Οι συγκεκριμένοι νόμοι, σε συνδυασμό με την εκτίναξη της ανεργίας που, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, ανήλθε στο 22,6% το πρώτο τρίμηνο του 2012, με τους ανέργους να φτάνουν τους 1.120.097 ανθρώπους, θα χρησιμοποιηθούν από τους εργοδότες, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής αγοράς και του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, ως μέσα για την παραπέρα μείωση των μισθών των εργαζομένων.

Μπροστά στις κάλπες του Ιούνη, ο Αντ. Σαμαράς δηλώνει ότι θέση της ΝΔ είναι «να μην πέσουν και άλλο οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα και να παγώσουν στα τωρινά επίπεδα». Καλεί ουσιαστικά τους εργαζόμενους να αποδεχτούν να ζουν με μισθούς των 400 και 500 ευρώ και να συνηθίσουν να «εργάζονται» όποτε και κάτω από όποιες συνθήκες απαιτούν οι εργοδότες.

Στο ίδιο πνεύμα, όταν ο Ε. Βενιζέλος δεσμεύεται ότι θα «προστατευτεί ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ώστε να λειτουργεί σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα η αγορά εργασίας», απαιτεί από την εργατική τάξη να συμβιβαστεί με τη στρατηγική της ΕΕ που προωθεί πολιτικές δραστικής μείωσης των μισθών σε θέσεις εργασίας «μερικής απασχόλησης», «κατάρτισης» και «επανακατάρτισης».

Οσο για τις πέτσινες διακηρύξεις του Αλ. Τσίπρα περί κατάργησης της πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου που μείωσε τους μισθούς, αποτελούν πυροτέχνημα, με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει ότι δεν προτίθεται να καταργήσει κανένα αντεργατικό νόμο των προηγούμενων χρόνων. Να συγκαλύψει ότι ως πολιτικός φορέας που δηλώνει πίστη στην ΕΕ, υιοθετεί τη στρατηγική «Ευρώπη 2020», που συνδέει άρρηκτα την «ανάπτυξη» με την εφαρμογή των διαρθρωτικών ανατροπών στους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις, ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Κατάργηση της αντεργατικής νομοθεσίας και ανακούφιση του λαού δεν μπορεί να υπάρξουν χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ και τα μονοπώλια. Η ταξική πάλη είναι κινητήρια δύναμη των εξελίξεων προς όφελος του λαού και όχι η ταξική συνεργασία και συνεννόηση, οι διαπραγματεύσεις στα σαλόνια της ΕΕ. Το απέδειξαν οι εργαζόμενοι στα Ποτά και στη Ζώνη, που με τα ταξικά τους σωματεία υπέγραψαν ΣΣΕ χωρίς μειώσεις και υποχωρήσεις στα επιδόματα και τα θεσμικά.

Ενας τέτοιος αγώνας, σε ρήξη με την εργοδοσία, την ΕΕ και τα κόμματά της, μπορεί σήμερα να ανοίξει το δρόμο για την κατάργηση αντεργατικών νόμων και αυξήσεις στους μισθούς, να υπερασπιστεί τις ΣΣΕ. Η ανάπτυξη ενός τέτοιου αγώνα προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να πετάξουν έξω από τα σωματεία τους τους εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα δεκανίκια τους του ΣΥΡΙΖΑ, να εκλέξουν ταξικές διοικήσεις στα συνδικαλιστικά τους όργανα.

Για ένα τέτοιο εργατικό - λαϊκό κίνημα παλεύει το ΚΚΕ, μπολιάζοντας τους καθημερινούς αγώνες με την αναγκαιότητα και την πάλη για ανατροπή της αστικής εξουσίας, το κέρδισμα της εξουσίας από το λαό. Ισχυρό ΚΚΕ στις 18 Ιούνη, σημαίνει λαός πιο ικανός να αντιπαλέψει αποτελεσματικά τα χειρότερα που του ετοιμάζουν, ανεξάρτητα από το αν στην κυβέρνηση θα βρεθεί μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς με πυρήνα τη ΝΔ, ή της κεντροαριστεράς με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.