«Οι εκλογές τέλειωσαν, ζήτω οι επόμενες εκλογές».

Είναι δυνατόν να είναι αυτό το νέο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ κι απλά να ψάχνει διαφημιστή να το πλασάρει;

Θα δείξει. Προς το παρόν ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιος Πάνος Λάμπρου, γυρνάει στα κανάλια και καταγγέλλει τις «ευθύνες του ΚΚΕ», γιατί δεν πήρε αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παράλληλα διάφοροι παράξενοι αξιώνουν από τους κομμουνιστές να διορθώσουν την ψήφο τους, ανατρέποντας τη στρατηγική του Κόμματος που οι ίδιοι επέλεξαν και με την ψήφο τους να εγκρίνουν μια μέρα πριν.

Παρότι δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς τη συλλογιστική αυτής της αξίωσης, υπάρχει ένα θέμα: Ρώτησαν κανέναν αυτοί οι 277.179 που ψήφισαν ΚΚΕ; Ρώτησαν για τις ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ, ε, συγγνώμη, τις ανάγκες της χώρας, πριν ψηφίσουν; Τι πάει να πει στάθηκαν όρθιοι στην επιλογή τους; Είναι δυνατόν σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές να επιλέγουν οτιδήποτε άλλο από «πάση θυσία» στην ΕΕ; Είναι δυνατόν να επιλέγουν ΚΚΕ, να δυναμιτίζουν την ευρωπαϊκή ενότητα και να βάζουν σε κίνδυνο την αμερικανική οικονομία; Γιατί - αν δεν το έχουν σκεφτεί - τέτοια φοβερά πράγματα έκαναν με το να μην πάνε να καταθέσουν την ψήφο τους στην ποδιά του Τσίπρα. Τι νομίζουν; Για πλάκα βγήκαν στις ρούγες οι συριζαίοι και κλαίνε γιατί χάθηκε η κυβέρνηση της αριστεράς, αφού οι κουκουέδες ψήφισαν ΚΚΕ αντί για Σύριζα, όπως τους έδιναν εντολή το ένα μετά το άλλο διάφορα χαφιεδοsite;

Τώρα, θα υποστούν κι αυτοί, οι κουκουέδες τις συνέπειες: Σκάσε και σκάβε για τη σωτηρία της ΕΕ είναι η εντολή στην οποία επιμένουν από κοινού και τα επίσημα μέσα ενημέρωσης της αστικής τάξης και τα ανεπίσημα «site».

Οι εξελίξεις, πάντως, τρέχουν με ξέφρενο ρυθμό. Ξάφνου προέκυψε πρόβλημα ...ΣΥΡΙΖΑ και στο Βερολίνο. Ο ανταποκριτής του «Mega» ανακοίνωσε χτες με απόγνωση ότι άλλα λέει το ένα κυβερνητικό στέλεχος, άλλα το άλλο κι άλλα το παρ' άλλο. Αφορμή η μέσα σε ένα 24ωρο διάψευση της είδησης ότι «το Βερολίνο» - όπως έλεγαν την Κυριακή - ανακουφίστηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών. Ομως, τη Δευτέρα, «το Βερολίνο», η γερμανική κυβέρνηση, δηλαδή, δήλωνε πως όποιος κι αν είναι κυβέρνηση στην Ελλάδα ισχύουν οι δεσμεύσεις της χώρας για την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης. Πάνω που έψαχναν να βρουν δάχτυλο ΣΥΡΙΖΑ στη γερμανική κυβέρνηση, βγήκε ο Τσίπρας και δήλωσε ότι δε θα βάλει εμπόδια στις διαπραγματεύσεις, οπότε προέκυψε νέο ερώτημα: Τι να κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Να εφαρμόσει τη δανειακή σύμβαση ή να την αμφισβητήσει. Στη μία περίπτωση θα είχε μαζί της τον «ΣΥΡΙΖΑ Βερολίνου» και στην άλλη μαζί της τον «ΣΥΡΙΖΑ Αθήνας».

Σε πείσμα, πάντως, των εξελίξεων η ρημάδα η πραγματικότητα επιμένει. Ούτε για λίγο δεν άφησε να κρατήσουν τα πανηγύρια. Πάνω που γράψαν στα τηλεγραφήματα ότι πνέει άνεμος αισιοδοξίας στην Ευρώπη μετά το ελληνικό εκλογικό αποτέλεσμα, τα νεότερα χαμπέρια μιλάνε για νέα βουτιά στην κρίση. Μέγα θέμα κι αυτό καθώς δεν την καταλαβαίνουμε αυτήν την κρίση. Τι θέλει κι επιμένει; Η αστική τάξη στην Ελλάδα διαθέτει και κυβέρνηση (διαθέτει κι ας μην έχει ακόμα οριστεί...) και αξιωματική αντιπολίτευση, αντάξιες και οι δύο των καθηκόντων που ορίζουν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Προς τι η ανησυχία;

Το γεγονός ότι αυτά τα καθήκοντα αναγκάζουν τις δυνάμεις που υπερασπίζουν την ΕΕ να πιουν άσπρο πάτο το πικρό ποτήρι δεν συνιστά πρόβλημα. Τα ποντίκια από ένστικτο πηδάνε πάντα απ' το καράβι όταν μπάζει νερά. Παράδειγμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ που στις 6 Μάη εμφανιζόταν ως υπεύθυνη αριστερά και ζητούσε από το ΚΚΕ να κυβερνήσουν μαζί για τη σωτηρία των καπιταλιστών, στις 18 του Ιούνη ανακάλυψε ότι η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί και χωρίς αυτόν. Σου λέει: Καλός ο «νέος αέρας» που έπνεε στην Ευρώπη, τα στοιχεία, όμως, μαρτυρούν όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, κατάσταση που απειλεί να πνίξει μαζί με την Ευρωζώνη και όλους όσοι εκβίασαν ψήφο για «πάση θυσία» παραμονή στην ΕΕ.

Κάπως έτσι προκύπτουν παράξενα πράγματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να έχει δικαίωμα να αρνηθεί να μετάσχει σε μια κυβέρνηση με τη ΝΔ με τη στρατηγική της οποίας για την ΕΕ συμφωνεί, αλλά δεν έχει το δικαίωμα το ΚΚΕ να διακηρύσσει ότι δε θα συμμετάσχει σε καμιά κυβέρνηση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Δεν πρόκειται για υποκρισία. Στοχοπροσήλωση είναι από τις δυνάμεις του κεφαλαίου που ομολογούν ότι το κρίσιμο για το σύστημα δεν είναι η κυβέρνηση (τέτοια έχουν όποτε θέλουν και με όποια σύνθεση θέλουν) αλλά τι θα βρίσκεται απέναντι, ποιος θα οργανώνει την αντίσταση και την αντεπίθεση.

Από την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ όρισε το πλαστό «αντιμνημονιακό μέτωπο» ως πλατφόρμα συσπείρωσης (ενώ το πρόβλημα ήταν και παραμένει η καπιταλιστική κρίση που έφερε το μνημόνιο), ήταν καθαρό πως ο κεντρικός στόχος ήταν να χειραγωγηθούν μαζικά λαϊκές συνειδήσεις έτσι που να μη στρέφονται ενάντια στον αντίπαλο, αλλά να γίνονται υποτελείς σ' έναν στόχο - μαϊμού που ο ίδιος ο αντίπαλος όριζε. Κι αυτή η επιδίωξη είχε μια προϋπόθεση: Την εξαφάνιση του ΚΚΕ από το χάρτη.

Να η αξία των 277.179 που είπαν «όχι» και παίρνουν ήδη θέση στα μετερίζια του αγώνα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Θα βρεθούμε στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ωρες ευθύνης για όλους

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ωρα ευθύνης

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αποτέλεσμα ανάσα για τη χώρα

ΤΑ ΝΕΑ: Κυβέρνηση αμέσως

Ο ΛΟΓΟΣ: Ζητούμενο η συγκρότηση κυβέρνησης

ΕΘΝΟΣ: Λαϊκή εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Ουφ! νίκη ΝΔ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Μεγάλη νίκη και εντολή στον Α. Σαμαρά

ΑΥΡΙΑΝΗ: Νικητής ο Αλέξης

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ψήφος ελπίδας

Η ΑΥΓΗ: Αλλαγή εποχής με την αριστερά

«Η εκτίμηση σχετικά με το νέο δίπολο, ότι είναι αρνητικό για το λαό, εδράζεται στο γεγονός ότι η πολιτική τους, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές, έχει ενιαία κατεύθυνση για λύση στα πλαίσια του ευρωμονόδρομου και έξοδο από την κρίση με ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, ανεξάρτητα από τις διαφορές στη διαχείριση (...) Ενα στοιχείο το οποίο επίσης θα συμβάλλει στην καλλιέργεια αναμονής είναι η διαφαινόμενη τάση στα πλαίσια της ΕΕ για χαλάρωση, όπως λένε, του χρόνου εφαρμογής των μέτρων (...) όλα τα παραπάνω έρχονται (...) ως αποτέλεσμα (...) μιας τάσης για αλλαγή του μείγματος πολιτικής διαχείρισης της κρίσης η οποία βαθαίνει συνολικά στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, αλλά και διεθνώς, ιδιαίτερα μετά την όξυνσή της στην Ισπανία και το γεγονός ότι ακολουθεί η Ιταλία και πιθανά η Γαλλία. Αυτά τα ζητήματα, σε συνδυασμό με την αναζήτηση "φόρμουλας" ενίσχυσης του κεφαλαίου για επενδύσεις, στα πλαίσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης, αξιοποιούνται για να καλλιεργήσουν κάλπικες ελπίδες για ανακούφιση εργατικών, λαϊκών δυνάμεων, ενώ καμιά τέτοια ανακούφιση δεν μπορούν να φέρουν. Είναι μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου που θα φέρουν νέα αντεργατικά μέτρα, αφού προϋπόθεση για έξοδο από την κρίση και επενδύσεις είναι το φτήνεμα των εργατών και βεβαίως ιδιωτικοποιήσεις».

(...) «Υπάρχει όμως και το λεγόμενο διεθνές ενδιαφέρον (...) Ολοι θυμούνται την επιμονή του Ομπάμα πριν ενάμιση χρόνο κατά τη συνάντησή του με την Μέρκελ στις ΗΠΑ να μιλάει για αλλαγή στάσης απέναντι στην Ελλάδα και τη φροντίδα σωτηρίας της. Από τότε λέγαμε ότι με δεδομένη την οικονομική κρίση και την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή μας λόγω των υδρογονανθράκων και της μεταφοράς τους, η Ελλάδα αξιοποιείται ως πεδίο εκδήλωσής τους λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης (...) επειδή ακριβώς στην Ελλάδα το εργατικό κίνημα είχε μεγάλη δράση και παρέμβαση, ανεξάρτητα αν αυτή είναι αναντίστοιχη με τις ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού, το διεθνές ενδιαφέρον εστιαζόταν στο γεγονός ότι παρόμοια κατάσταση μπορεί να υπάρξει και σε άλλες χώρες της ΕΕ, αφού και σ' αυτές οι λαοί αντιμετωπίζουν την ίδια άγρια πραγματικότητα, τα ίδια βάσανα, άρα οι λαοί να μιμηθούν την ελληνική εμπειρία (...) Ολα τα παραπάνω συνιστούν και το πλαίσιο που διαμορφώθηκε στην εκλογική αναμέτρηση και στις 17 Ιούνη» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).