«Η νέα... "αποχή" του ΚΚΕ...», είναι ο τίτλος άρθρου για το εκλογικό αποτέλεσμα του Γ. Λεονταρίτη στην εφημερίδα «Παρόν» της Κυριακής, 24/6/2012. Βεβαίως καθένας, ιδιαίτερα από τους αστούς δημοσιολόγους, προσεγγίζει το εκλογικό αποτέλεσμα ανάλογα με τους σκοπούς που υπηρετεί η εφημερίδα του και την πολιτική που στηρίζει. Αυτό κάνει και ο συγκεκριμένος αρθρογράφος, μόνο που πασχίζει να το στηρίξει και με ιστορικά στοιχεία, διαστρεβλώνοντας κατάφορα την ιστορία, όπως ακριβώς και η αστική πολιτική και προπαγάνδα. Να τι γράφει: «Η κομμουνιστική ηγεσία αρνείται να δει ότι οι οπαδοί της διαφωνούν με τη γραμμή της απομονώσεως που εχάραξε (...) Η Αλέκα Παπαρήγα αντιπαρέρχεται αυτήν την πραγματικότητα και εμμένει πεισματικά στη δική της αντίληψη (...) Παρά τις όποιες διαφορές μπορεί να χωρίζουν το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ παρουσιάστηκε -μοναδική φορά στα χρονικά- η δυνατότης σχηματισμού κυβερνήσεως της Αριστεράς, που θα είχε αποτέλεσμα τουλάχιστον την άμεση κατάργηση του Μνημονίου, αλλά και σοβαρές επιπτώσεις στην κυριαρχία και κηδεμονία του Δ' Ράιχ στην πατρίδα μας».

Τα περί «απομονωμένου ΚΚΕ» είναι η καραμέλα των αστών και του ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς επειδή το ΚΚΕ δεν υπέκυψε στα κελεύσματα, τις προτροπές και τις πιέσεις τους να απαρνηθεί την πολιτική του και να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ για αστική κυβερνητική διαχείριση, δηλαδή να βάλει πλάτη το ΚΚΕ για διέξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου μέσα στην ΕΕ, δηλαδή για την κερδοφορία του, την ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων που για να αναπτυχθούν χρειάζονται φτηνούς εργάτες. Αυτό θέλει. Οταν το ΚΚΕ μιλά για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει διακανονισμό αποπληρωμής του. Δηλαδή, να το πληρώσει ο λαός. Οσο για την κατάργηση του μνημονίου, αυτό ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ το απαρνήθηκε στις εκλογές της 17ης Ιούνη, μιλώντας για αλλαγές σε συνεννόηση με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Διαστρεβλώνει εδώ ο αρθρογράφος για να παραπλανήσει. Το ίδιο και με την κυβέρνηση της «Αριστεράς» αφού ακόμη και αν συμφωνούσε για συνεργασία το ΚΚΕ τα «κουκιά» δεν έβγαιναν. Ψέμα και εδώ. Τέλος, για την «κυριαρχία του Δ' Ράιχ στην πατρίδα μας», ή την κατοχή από τη Γερμανία (αυτήν ονομάζει Δ' Ράιχ) που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τολμούν να μιλήσουν για αποδέσμευση από την ΕΕ αφού θέλουν να ξεμπερδεύουν με την κατοχή, αλλά το αντίθετο, ακόμη πιο βαθιά ενσωμάτωση στην ευρωζώνη και στην ΕΕ, οι κοσμοπολίτες. Ποιον δουλεύουν; Αλλά έτσι καλλιεργούν τον εθνικισμό αποπροσανατολίζοντας από το κύριο. Την καπιταλιστική οικονομική κρίση και την πολιτική διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου, με άλλο μείγμα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτό θεωρεί ως το άπαν φιλολαϊκής πολιτικής την κατάργηση του μνημονίου, αλλά η ταξική ουσία δεν αλλάζει.

Λέει ακόμη ο αρθροφράφος της διαστρέβλωσης: «Σε άλλες εποχές, όταν υπήρχε η "Μέκκα του Κομμουνισμού" στο Κρεμλίνο, θα έπεφταν κεφάλια μέσα στο ΚΚΕ». Να και η αλήστου μνήμης αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί ξενοκίνητου από τη Μόσχα ΚΚΕ!

Γράφει επίσης: «Το ΚΚΕ δεν διδάσκεται ούτε από τη δική του Ιστορία. Διέπραξε τώρα ένα τραγικό λάθος, σαν του 1946 με την "Αποχή". Τότε, η ζαχαριαδική ηγεσία επήρε την ολέθρια εκείνη απόφαση να μη μετάσχει στις εκλογές (...) Ο πολιτικός συνασπισμός των κομμάτων του ΕΑΜ, με εκφραστές τον Μιχάλη Κύρκο (πατέρα του Λεωνίδα), τον Σταύρο Ηλιόπουλο του Σοσιαλιστικού Κόμματος (Πασαλίδη) κ.ά., όπως και οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι με τον Σταμάτη Χατζήμπεη και τον στρατηγό Γρηγοριάδη, μάταια προσπαθούσαν να πείσουν την κομμουνιστική ηγεσία για τις επιπτώσεις της αποχής.(...) Τώρα, το ΚΚΕ επέμεινε πεισματικά στην "ΑΠΟΧΗ" από τη δυνατότητα σχηματισμού αριστερής κυβερνήσεως». Εδώ το ψέμα, το ιστορικό ψέμα περισσεύει. Αλλά έτσι είναι αυτού του είδους η δημοσιογραφία. Προκειμένου να τεκμηριώσω την πολιτική που στηρίζω γράφω και ψέματα. Ποια η πραγματικότητα; Η απόφαση για την «αποχή» δεν ήταν προσωπική απόφαση του Ζαχαριάδη, ούτε ήταν μόνο του ΚΚΕ. Τότε την υποστήριξαν και ο Ι. Σοφιανόπουλος και ο Αλέξ. Σβώλος και πολλοί άλλοι μη κομμουνιστές. Συγκεκριμένα, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ υιοθέτησε σχετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, που είχε προηγηθεί (βλέπε ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 176). Αλλά και μετά τις εκλογές (3 Απρίλη 1946) έλεγε η ανακοίνωση εφτά κομμάτων (Ενωσις Δημοκρατικών Αριστερών, ΣΚΕΛΔ, Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος, Δημοκρατική Ενωσις, μαζί τους και ο Πολιτικός Συνασπισμός των Κομμάτων του ΕΑΜ): «... η τεράστια πραγματικά αποχή που εσημειώθη δεν ήταν απλώς κραυγή διαμαρτυρίας διά το εκλογικόν ανοσιούργημα της 31ης Μαρτίου (...) Η ψευδοβουλή που προήλθεν από τις εκλογές (...) δεν εκπροσωπεί παρά την μειοψηφίαν του Εθνους (...) να διεξαχθούν σύντομα νέες γνήσιες και ελεύθερες εκλογές» (ολόκληρη η ανακοίνωση στο ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, σελ. 431, 432, 433).

Τέλος, η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα προβάλλει την «αποχή» ως αιτία που οδήγησε στον εμφύλιο, όταν ο αστικός πολιτικός κόσμος με τους Αγγλους συμμάχους του τσάκιζαν με κάθε μέτρο καταστολής και με τα όπλα το λαϊκό κίνημα. Ετσι ένα μήνα μετά τις εκλογές του 1946, ο αιματηρός απολογισμός ήταν: «Φόνοι: 1.289. Τραυματίες: 667. Βασανισμοί: 31.632. Φυλακισμένοι: 8.624, ενώ καθ' όλον το έτος ξεπερνούσαν τις 30.000. Απόπειρες φόνων: 509. Συλληφθέντες: 84.931. (Στη δίνη του εμφυλίου», σελ. 440, εκδόσεις «Προσκήνιο»). Ο Β. Μπαρτζιώτας προσθέτει στα παραπάνω: «Καταδιωκόμενοι: 100.000. Στη χώρα δρούσαν συμμορίες: 166. Παράνομα οπλοφορούντες συμμορίτες: 20.000». (Β. Μπαρτζιώτα: «Ο αγώνας του ΔΣΕ», σελ. 20).