Παπαγεωργίου Βασίλης

Σ' αυτό το πλαίσιο αποκτά ενδιαφέρον σχετικό δημοσίευμα για απόφαση πρόσφατης συνεδρίασης αρμόδιας επιτροπής του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας, το οποίο και αντιγράφουμε:

«Για πρώτη φορά στην 93χρονη ιστορία του, ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ΔΟΕ-International Labour Organization) δεν κατέληξε φέτος σε απόφαση κατά το πέρας της ετήσιας συνδιάσκεψής του. Σύμφωνα με στελέχη του ελληνικού υπουργείου Εργασίας που συμμετείχαν στην τελευταία ετήσια συνδιάσκεψη του ΔΟΕ (31 Μαΐου-14 Ιουνίου, Γενεύη) ... η αρμόδια επιτροπή του ΔΟΕ που ασχολείται με την εφαρμογή των διεθνών κανόνων εργασίας δεν κατέληξε σε απόφαση σχετικά με το αν ένα σωματείο έχει το δικαίωμα να απεργεί. Σύμφωνα με το άρθρο 87 της διεθνούς συνθήκης εργασίας, δίδεται το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι αλλά δεν ξεκαθαρίζεται ακριβώς αν οι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα του απεργείν... ύστερα από την πεισματική άρνηση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργοδοτών να αναγνωρίσει το δικαίωμα του απεργείν στους συνδικαλισμένους εργαζομένους των αντίστοιχων χωρών, η συνεδρίαση της επιτροπής του ΔΟΕ σταμάτησε χωρίς να καταλήξει σε τελική απόφαση. Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών ανακοίνωσε, μάλιστα, πως θα προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σχετικά με το θέμα αυτό».

Οι επιπτώσεις από την εφαρμογή των κανόνων της ΚΑΠ και του ΠΟΕ έχουν αποδειχτεί καταστροφικές για την ελληνική γεωργία και τους μικρομεσαίους αγρότες. Κάθε νέος υπουργός Γεωργίας ή Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, όπως λέγεται τώρα, διαλαλεί με την ανάληψη των καθηκόντων του: «Την ανάπτυξη της γεωργίας»... Το ίδιο έκανε χτες και ο νέος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Αθ. Τσαυτάρης, λέγοντας ότι θα καταβληθεί προσπάθεια να γίνει η αγροτική παραγωγή πυλώνας ανάπτυξης της χώρας στις δύσκολες στιγμές που περνάει. Το τι θα πετύχει βέβαια με μια πολιτική εντός ΕΕ και μνημονίου θα φανεί... Το πρόβλημα όμως είναι πως αν και μπορούμε να καλύψουμε τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας με υγιεινά και φθηνά προϊόντα, είμαστε ελλειμματικοί σε όλα τα γαλακτοκομικά και ζωοκομικά προϊόντα, στο αλεύρι, στις πατάτες, στα όσπρια, σε κηπευτικά και άλλα προϊόντα, με αποτέλεσμα να εισάγουμε προϊόντα αξίας περίπου 6 δισ. ευρώ κάθε χρόνο.

Εισαγωγές γίνονται ακόμη και σε αγροτικά προϊόντα που παράγουμε σε αφθονία και μένουν αδιάθετα. Π.χ. ενώ το λάδι μένει απούλητο στις δεξαμενές, γίνονται εισαγωγές από Γερμανία και Μαρόκο. Ενώ τα πορτοκάλια σαπίζουν στα χωράφια, εισάγουμε από Βραζιλία και Ν. Αφρική. Το ίδιο ισχύει για τη σταφίδα που εισάγουμε από την Τουρκία, για το κρασί που εισάγουμε από τη Χιλή κ.ο.κ. Καλύπταμε τις ανάγκες σε ζάχαρη, κάναμε και εξαγωγές από δική μας παραγωγή. Τώρα έκλεισαν τα 2 από τα 5 εργοστάσια της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης» (ΕΒΖ) ανεβάζοντας την ανεργία τευτλοκαλλιεργητών, εργατοϋπαλλήλων, μεταφορέων, μικροεπαγγελματιών κ.ά., ενώ προωθείται η πώληση όσων λειτουργούν. Η καπνοκαλλιέργεια, που έδινε εισόδημα σε χιλιάδες παραγωγούς και τροφοδοτούσε την καπνοβιομηχανία, σήμερα έχει οδηγηθεί στη συρρίκνωση και τα καπνοχώρια σε οικονομικό μαρασμό. Επιδοτηθήκαμε για να ξεριζώνουμε αμπέλια, να καίμε τα ψαροκάικά μας, να θάβουμε πορτοκάλια, αποσυνδέθηκε η επιδότηση από την παραγωγή. Δηλαδή οι ευρωκοινοτικοί πόροι ήταν για καταστροφή και όχι για ανάπτυξη, ήταν το τυράκι στη φάκα. Το σίγουρο είναι πως αν συνεχιστεί η πολιτική του ευρωμονόδρομου, η αγροτική παραγωγή δεν θα αναπτυχθεί σε όφελος του λαού και των μικρομεσαίων αγροτών.