Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη την πατρότητα της ...ρηξικέλευθης ιδέας για «υπεύθυνη αντιπολίτευση», αφού πρώτος αυτός την έριξε στην αρένα πριν τις εκλογές του 2009! Τότε δηλαδή που ο κόσμος είχε τούμπανο ότι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - αφού διαφαινόταν η επικράτησή του - θα έφερνε τα πάνω κάτω σε ό,τι αφορά στο λαό, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ καμάρωνε για τον έλεγχο που θα ασκούσε και τα μπόσικα που θα κρατούσε στη βουλή ώστε να μην παρεκκλίνει το ΠΑΣΟΚ απ' τις θετικές του δεσμεύσεις. Λόγια όλα του Παπαδημούλη.
Σήμερα ο εμπνευστής του ...νέου τύπου αντιπολίτευσης δηλώνει (χτες στο «Ράδιο 9»): «Το είδος της αντιπολίτευσής μας θα εξαρτηθεί από δύο παράγοντες: ο πρώτος είναι το έργο της κυβέρνησης. Είτε η κυβέρνηση τα πάει καλά, είτε τα κάνει "μούσκεμα", αυτό θα επηρεάσει την αντιπολιτευτική μας γραμμή. Ο δεύτερος είναι ο τρόπος με τον οποίο η τρικομματική κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει θεσμικά και πολιτικά την αξιωματική αντιπολίτευση (...) Αν σεβαστούν το θεσμικό και πολιτικό ρόλο της (...) εμείς θα το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας».
Δεν υπερασπίζεται το «βλέποντας και κάνοντας». Εδώ ανοιχτά λέει στο λαό να είναι σε ετοιμότητα να συνταχτεί με την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν η κυβέρνηση δεν τα πάει καλά! Ως τότε ας περιμένει. Απροκάλυπτα δηλαδή ζητάει για λογαριασμό της κυβέρνησης πίστωση χρόνου, περίοδο χάριτος. Οταν είναι παραπάνω από φανερό ότι όχι μόνο δεν περισσεύει λεπτό στο λαό για να το σπαταλήσει σε αναμονή, αλλά πρέπει να «τρέξει» την οργάνωσή του και την πάλη του για να προλάβει αυτά που έρχονται, που έχουν επίσης φανεί ότι θα είναι κόλαφος. Ο Δ. Παπαδημούλης επί το έργον της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» μάλιστα εξωραΐζει και το ρόλο της κυβέρνησης. Η πολιτική που θα ασκήσει, αν είναι αντιλαϊκή - ισχυρίζεται εμμέσως πλην σαφώς - θα οφείλεται στο ότι η κυβέρνηση τα έκανε μούσκεμα! Δε θα την εφαρμόσει δηλαδή συνειδητά, στο πλαίσιο της ευρωενωσιακής στρατηγικής για διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, αλλά ασυνείδητα, από ανικανότητα! Πράγματι δρουν ως ο άλλος πόλος του αστικού πολιτικού συστήματος.
Ελα όμως που ακόμη και το γερμανικό χρέος περιορίζεται με μισθούς των 400 ευρώ, με λιτότητα, περικοπές κρατικών παροχών και γενικώς σε βάρος των Γερμανών εργαζόμενων.
Κι όταν αυτή η λογική δημιουργεί περισσότερους φτωχούς ακόμη και στη Γερμανία, που έχει τέλος πάντων και τεράστιες ακόμη εξαγωγικές δυνατότητες - για πολλούς και διάφορους λόγους - φανταστείτε τι θα κάνει αλλού.
Στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Ιρλανδία, στο Βέλγιο και φυσικά στην Ελλάδα. Μιλάμε για καταστάσεις πραγματικής εξαθλίωσης.
Στο μόνο πράγμα που έχει δίκιο ο Β. Σόιμπλε είναι στο ότι ο καθένας «πρέπει να λύσει τα προβλήματά του». Και στην περίπτωση των εργαζομένων το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτές οι πολιτικές μεταφοράς της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες τους.
Και η μόνη λύση αυτού του προβλήματος είναι η ανατροπή των πολιτικών αυτών και η ανάληψη της εξουσίας απ' αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Τότε πραγματικά θα ... μπορεί να «λύσει ο καθένας τα προβλήματά του».
ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ πειστικοί ήταν εκεί στο υπουργείο Εργασίας, όπου έγινε συνάντηση του νέου υπουργού Γ. Βρούτση με τον Χ. Ράιχενμπαχ. Συζητήσανε, λέει, κάτι ...τεχνικά θέματα σε σχέση με τη μηχανοργάνωση των Ταμείων.
Αν αναλογιστούμε ότι στόχος αμφότερων είναι η περαιτέρω μείωση του εργατικού κόστους μάλλον απίθανο να είχαν τόσο ...περιορισμένο αντικείμενο. Ιδίως όταν δεξιά και αριστερά «σκάνε» δημοσιεύματα για νέες μειώσεις στους μισθούς.
Ομως σύντομα όλοι θα μάθουμε περισσότερα γι' αυτή την ιστορία...