Από παλιότερη κινητοποίηση

Εισηγητικά τονίστηκε ότι η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης θα αυξήσει παραπέρα την ανεργία στον κλάδο αλλά και συνολικά: «Η συμβατική οικοδομή είναι είδος προς εξαφάνιση. Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι δημόσια έργα που είχαν προγραμματιστεί, έχουν παγώσει, ενώ όσα είναι στη φάση της κατασκευής τα τρενάρουν λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κατασκευή του ΜΕΤΡΟ στη Θεσσαλονίκη που εδώ και 6 χρόνια καρκινοβατεί» αναφέρθηκε χαρακτηριστικά. Σ' αυτές τις συνθήκες σημειώθηκε πως η δουλειά που είχε κάνει πριν μερικά χρόνια η Ομοσπονδία για την κρίση στις Κατασκευές και τη διέξοδο, μπορεί να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο ζύμωσης για τις αιτίες και τις λύσεις των προβλημάτων, για την ενίσχυση της συμμαχίας με τους αυτοαπασχολούμενους και γι' αυτό πρέπει να αποτελέσει εργαλείο διαφώτισης και συσπείρωσης δυνάμεων.

Ειδικό βάρος έδωσε η εισήγηση στη σχεδιασμένη παρέμβαση που χρειάζεται ώστε να δυναμώσει ο αγωνιστικός συντονισμός με τους αυτοαπασχολούμενους του κλάδου, η συσπείρωση - οργάνωση των ανέργων, αλλά και των νέων, των μεταναστών.

«Αντιμετωπίσαμε δυσκολία να βρούμε τους άνεργους, να σχεδιάσουμε, να ελέγξουμε, να αναπτύξουμε δουλειά σε βάθος και με προοπτική... Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή. Πρέπει να επιμείνουμε σ΄ αυτή την κατεύθυνση. Να έρθουμε σε επαφή με τους άνεργους και τα προβλήματά τους, να μάθουμε τις δυσκολίες που έχουν να τα βγάλουν πέρα, να τους δώσουμε κουράγιο και να πειστούν ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι η λύση δεν βρίσκεται στην μοιρολατρία και την αυτοκτονία, αλλά στο οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα», σημειώθηκε εισηγητικά. «Η κατάσταση δεν είναι όπως πριν 4-5 μήνες. Τα προβλήματα έχουν οξυνθεί. Δεν είναι μόνο η ανεργία και το μεροκάματο που δεν μπαίνει στο σπίτι. Εφορία, χαράτσια, φάρμακα, ρεύμα, νερό είναι απαιτητά, ανεξάρτητα αν έχει μεροκάματο ο εργάτης ή όχι. Ο άνεργος καλείται να καταβάλει φόρο, να πληρώσει χαράτσι. Με αυτή την έννοια, απαιτείται οργανωμένη, μαζική παρέμβαση, συμμετοχή, οργάνωση στο συνδικάτο, στον τόπο δουλειάς, στη συνοικία» τονίστηκε και μεταξύ άλλων αποφασίστηκε:

«Να κινηθούμε στους εξής άξονες:

• Καταγραφή ανέργων, παρεμβάσεις σε υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες (ΟΑΕΔ κλπ.).
• Οργάνωση των ανέργων στα συνδικάτα, στις Λαϊκές Επιτροπές, χρέωση ευθυνών για την οργάνωση των αγώνων.
• Τα συνδικάτα κατά νομό να μελετήσουν σχέδιο σχετικά με τις λαϊκές ανάγκες σε σχολεία, νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, παιδικούς σταθμούς, σε έργα αντιπλημμυρικά και αντισεισμικής θωράκισης, έργα που έχει ανάγκη ο λαός.

Αυτά να αποτελέσουν άξονα δράσης και ζύμωσης για συσπείρωση του κλάδου και των αυτοαπασχολούμενων. Σε όλη την Ελλάδα τα συνδικάτα μας με αυτό το πλαίσιο και το πλαίσιο ανακούφισης των ανέργων, να μην αφήνουν σε ησυχία τις δημόσιες υπηρεσίες. Σημειώνουμε, ότι θα πρέπει να έρθουμε σε επαφή και να συσπειρώσουμε εργαζόμενους του κλάδου από άλλες ειδικότητες π.χ. βιομηχανίες πλακιδίων, τσιμέντα, χαλυβουργεία, ξύλο, εξόρυξη, κοπή και επεξεργασία μαρμάρου, εταιρείες προκάτ, μισθωτούς μηχανικούς. Μια τέτοια δουλειά απαιτεί καλή μελέτη των αναγκών του γεωγραφικού χώρου που απευθύνεται το κάθε συνδικάτο, καλή γνώση των αναγκών των εργαζομένων, καλή επιχειρηματολογία και συγχρόνως η δουλειά μας να εδράζεται στην πρότασή μας για τη δημιουργία Δημόσιου Κατασκευαστικού Φορέα».

Στην υλοποίηση του αγωνιστικού προγραμματισμού - σημειώθηκε - πρέπει να συνυπολογιστούν η τρομοκρατία, ο εφησυχασμός, η παραπλάνηση, οι αυταπάτες με τις οποίες θα επιδιώξουν να παγιδεύσουν τους εργαζόμενους η νέα συγκυβέρνηση, συνολικά το πολιτικό σκηνικό που προέκυψε από τις εκλογές. Επιπλέον, η δυσκολία της αστικής τάξης να διαχειριστεί την κρίση θα οδηγήσει σε «ένταση της κρατικής τρομοκρατίας με κάθε τρόπο, ενεργοποίηση των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών, ένταση της εργοδοτικής αδιαλλαξίας και επίθεσης...

Να συνειδητοποιήσουμε ότι σ' αυτές τις συνθήκες θα δουλέψουμε το επόμενο διάστημα. Χρειάζεται σταθερότητα, μελέτη της δουλειάς μας, καλός έλεγχος, αποφασιστικότητα, συσπείρωση, κινητοποίηση νέων δυνάμεων στο εργατικό κίνημα».

Ταυτόχρονα, η Ολομέλεια ενέκρινε συγκεκριμένο διεκδικητικό πλαίσιο με βάση και το κάλεσμα που απηύθυνε πρόσφατα το ΠΑΜΕ στα συνδικάτα, για ανυποχώρητο αγώνα υπεράσπισης της εργατικής οικογένειας από την εξαθλίωση, προτάσσοντας άμεσα αιτήματα για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων που αφαιρούν βασικά δικαιώματα και θωρακίζουν την εργοδοτική επιθετικότητα, αλλά και αναδεικνύοντας την ανάγκη να δυναμώσει η δράση που θα οργανώνει δυνάμεις ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.

Επίσης, ξεχωριστή προτεραιότητα αποκτούν η οργάνωση της λαϊκής παρέμβασης για την προστασία της εργατικής οικογένειας από τις συνέπειες της φοροληστείας και των τραγικών αδιεξόδων σε Υγεία - Πρόνοια - Φάρμακο. Σ' αυτή τη βάση εγκρίθηκε και διεκδικητικό πλαίσιο για επείγοντα ζητήματα όπως η άμεση κρατική χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ, των δημόσιων νοσοκομείων, των ασφαλιστικών ταμείων κτλ.

Η επιχειρηματολογία διαφόρων αστικών επιτελείων, αστικών ΜΜΕ, για τη στήριξη της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης, είναι πολύμορφη. Ξεκινά από το βασικό για το αστικό κράτος και το κεφάλαιο, την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους, ως ένα βεβαίως από τα μέσα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. «Οταν χρωστάς πουλάς για να ξεπληρώσεις» λένε. Αυτή είναι μια από τις αγοραίες εκδοχές. Γιατί υπάρχει και άλλη μια. Τι ενδιαφέρει το λαό αν αυτός που παράγει είναι το Δημόσιο ή ο ιδιώτης; Που είναι επίσης διανθισμένη με το επιχείρημα ότι για τα χρέη, π.χ. των πρώην ΔΕΚΟ, ευθύνονται οι «συντεχνίες», οι κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και οι κυβερνήσεις που συναλλάχτηκαν μαζί τους. Κυβερνήσεις της ΝΔ και κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Το δε κράτος είναι ανίκανο ως επιχειρηματίας! Πράγματι, για τα πλαίσια του καπιταλισμού έχουν μια δόση αλήθειας τα παραπάνω, αλλά τα προπαγανδιστικά επιτελεία των αστών έχουν την ικανότητα να παρουσιάζουν μια εικόνα σαν αληθινή, συγκαλύπτοντας πώς δημιουργήθηκε και ποιος τη δημιούργησε.

Το κρατικό χρέος, ανάλογα με το μέγεθός του, δυσκολεύει το αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις στην άσκηση πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και εξόδου απ' αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου. Αυτό είναι ένα πρόβλημα της αστικής πολιτικής. Αλλά πάντα το αντιμετωπίζει σε βάρος της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Μόνο που κρατικό χρέος πάντα θα υπάρχει στον καπιταλισμό και έχει σχέση με το πώς δημιουργείται. Γιατί το κρατικό χρέος έχει σχέση με τις τεράστιες επιδοτήσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους για να κάνουν επενδύσεις, με τις δημόσιες δαπάνες για έργα υποδομών υπέρ του κεφαλαίου, με τις τεράστιες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, τις τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες που είναι πάλι σε όφελος του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα οι ιδιωτικοποιήσεις, πολιτική που εφαρμόζεται ραγδαία αμέσως μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, στοχεύουν στην ενίσχυση της δράσης του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, σε Ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες, Υδρευση, που είναι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, αν στη δεκαετία του 1950 η τότε κυβέρνηση Κων/νου Καραμανλή - όπως θύμισε το «Βήμα της Κυριακής» - έκανε κρατικό μονοπώλιο τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, ήταν γιατί η ανάπτυξή τους απαιτούσε τεράστια κεφάλαια στην υποδομή, επομένως η κερδοφορία τους ήταν και μικρή και η απόδοση των κεφαλαίων πιο μακροχρόνια, από σήμερα που υπάρχουν αναπτυγμένες υποδομές, πολλαπλάσιες εφαρμογές λόγω ανάπτυξης της τεχνολογίας και της επιστήμης, επομένως μεγάλο και γρήγορο κέρδος. Ο πρωθυπουργός είπε μισή αλήθεια, όταν έλεγε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μοχλός ανάπτυξης, αλλά των επιχειρηματικών ομίλων, που στις συνθήκες κρίσης θα αγοράσουν «μπιρ παρά» και θα βγάλουν τεράστια κέρδη. Ταυτόχρονα σαν κρατικά μονοπώλια, ενίσχυσαν τα ιδιωτικά. Ποιος δεν ξέρει τη σύμβαση της ΔΕΗ με την ΠΕΣΙΝΕ, για πώληση ρεύματος στο 1/3 της τιμής του τιμολογίου των λαϊκών νοικοκυριών! Να λοιπόν πώς τις καταχρέωναν. Ενώ το κράτος δεν έκανε και τις ανάλογες επενδύσεις, ως όφειλε, αναγκάζοντάς τες να δανείζονται με μεγάλα επιτόκια, όπως π.χ. ο ΟΣΕ.

Οσο για τις λεγόμενες «συντεχνίες», με τα «προνόμια», είναι επίσης αλήθεια, συγκριτικά με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Βεβαίως, ολόκληρη η εργατική τάξη πρέπει να μπορεί να ζει ικανοποιώντας όλες της τις ανάγκες. Αλλά η αστική προπαγάνδα συγκαλύπτει το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι δημιούργημα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (τώρα οι του ΠΑΣΟΚ έκαναν μεταγραφή στο ΣΥΡΙΖΑ που έχει επίσης συμφωνήσει από τις αρχές της δεκαετίας του '90 στις ιδιωτικοποιήσεις, λόγω συμφωνίας με την ΕΕ και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ), ακριβώς για να εξαγοράζουν τμήματα των εργαζομένων και να τους χειραγωγούν στην αστική πολιτική.

Το κράτος, δικό τους είναι. Ηταν ικανό όταν κρατικοποιούσε για να αναπτύξει τον καπιταλισμό, όταν δανειζόταν για να δίνει τσάμπα χρήμα στα μονοπώλια, ενώ δεν έδινε στις κρατικές επιχειρήσεις, όταν έτρεφε την εργατική αριστοκρατία για να χειραγωγεί την εργατική τάξη, αλλά μετά ανακάλυψαν ότι είναι ανίκανο..! Μεγάλο ψέμα! Ικανό και τότε και τώρα είναι για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Τώρα που αδυνατεί λόγω κρίσης να δώσει κρατικό χρήμα στους μονοπωλιακούς ομίλους για επενδύσεις, δίνει την περιουσία του. Πάλι ενισχύει το κεφάλαιο για να βγει από την κρίση σε βάρος των εργαζομένων. Και βεβαίως αντιμετωπίζει και ένα μέρος του χρέους του. Σάπιο μέχρι το μεδούλι αυτό το κράτος των καπιταλιστών για την εργατική τάξη. Οταν, για παράδειγμα, τρομοκρατούν ότι αν δεν «πουλήσουν» δε θα μπορούν να εισάγουν ζάχαρη και την ίδια ώρα πουλάνε το μοναδικό εργοστάσιο ζάχαρης μαζί με την ποσόστωση της παραγωγής, και μάλιστα σε κρατική πολωνική εταιρεία, τσακίζοντας και όποια δυνατότητα παραγωγής τεύτλων, δηλαδή κτυπούν και κομμάτι αγροτικής παραγωγής, γίνεται φανερός ο σκοπός τους. Για το κεφάλαιο νοιάζονται...