ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αγρια φαγωμάρα διαχειριστών

Γρηγοριάδης Κώστας

Εχει καταντήσει μονότονο και κουραστικό, αλλά δεν πρόκειται να σταματήσουμε να το επαναλαμβάνουμε, στο βαθμό που η σχετική φιλολογία διαρκώς αναπαράγεται. Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, δεν έχουν τίποτα καλό να περιμένουν από τα ηγετικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, είτε ανήκουν στους «εκσυγχρονιστές», είτε στους «διαφωνούντες». Οι όποιες κόντρες, ακόμα και πιο «αιματηρές», μεταξύ τους γίνονται για την ανακατανομή της εξουσίας και για τη μοιρασιά των πόστων. Οι όποιες διαφωνίες και αντιρρήσεις τους σε κυβερνητικές επιλογές δε γίνονται βέβαια από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά από τη σκοπιά της καλύτερης διαχείρισης και αποτελεσματικότητας των νεοφιλελεύθερων επιλογών και, αρκετές φορές, σε συνδυασμό με τις επιθυμίες των οικονομικών συμφερόντων που τους υποστηρίζουν. Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι ο Θ. Πάγκαλος ή ο Α. Τσοχατζόπουλος θα ...θυσιαστούν για χάρη των λαϊκών συμφερόντων, όταν έχουν διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιβολή των πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων και, μάλιστα, έχουν διακριθεί στις επιθέσεις κατά των λαϊκών αγώνων και κινητοποιήσεων; Σε τελική ανάλυση, είναι αποπροσανατολιστικό για τους εργαζόμενους να τους απασχολεί η διαμάχη των επιγόνων και των διαδόχων. Είναι ακόμα χειρότερο να τρέφουν αυταπάτες και να πέφτουν στην παγίδα των «διλημμάτων», που δημιουργούνται γύρω από αυτήν την άγρια φαγωμάρα εξουσίας.

Πριν και τώρα

Συμφωνούμε απολύτως με τη χτεσινή παρατήρησή σας κ. Κομίνη, για το προχτεσινό μας σχόλιο. Αλλωστε, αυτό ακριβώς υπονοούσαμε και μεις με αυτό - εμμέσως πλην σαφώς. Οι Μ. Κωστόπουλος και Γ. Θεωνάς έχουν γίνει τώρα περιζήτητοι από τα αστικά ΜΜΕ, γιατί λένε τις απόψεις τους και όχι την πολιτική του ΚΚΕ. Προηγούμενα, όμως, όταν ήταν στελέχη του ΚΚΕ, κάθε άλλο παρά συνέβαινε αυτό.

Προφανώς, τα αφεντικά των αστικών ΜΜΕ και τα «διαπλεκόμενα» μαζί τους πολιτικά επιτελεία - αυτά ακριβώς με τα οποία και σεις συχνά - πυκνά ασχολείστε - μόνο πρόβλημα δεν έχουν με το περιεχόμενο των προσωπικών απόψεων των δύο και με τα όποια πολιτικά τους σχέδια και επιδιώξεις, ενώ τους πιάνει αλλεργία με την πολιτική και τους στόχους του ΚΚΕ.

Αυτό είναι το μοναδικό συμπέρασμα, φανερό στον καθένα κι ας το παρακάμψατε εσείς, ανάγοντας τον καταιγισμό συνεντεύξεων και προβολής των δυο προαναφερομένων, σε θέμα ύφους και γλώσσας...

Ιδιες...

Κι επειδή μπορεί κάποιος να πει πως υπερβάλλουμε, αναδημοσιεύουμε το χτεσινό σχόλιο του Ανδρέα Ρουμελιώτη -γνωστού για το μόνιμο αντι-ΚΚΕ μένος του - από την «Ελευθεροτυπία»: «Στ' αλήθεια μοιάζει με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο ο Μήτσος Κωστόπουλος. Οχι μόνο φατσικά, αλλά και στον τρόπο που εκφράζεται. "Νιώθω σαν τον αετό, που χάνει τα ζύγια του και γυρίζει γύρω από τον εαυτό του», είπε στην Ολγα Μπακομάρου. Οχι "αετός χωρίς φτερά". Κάτι χειρότερο: Ενας αετός που "χάνει τα ζύγια του".

Είναι είδος υπό εξαφάνισιν οι αετοί. Φυσιογνωμίες σαν τον Μήτσο Κωστόπουλο, στελέχη με μαζική απήχηση και αποδοχή δεν έχουν απομείνει πολλά στην Αριστερά. Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού έπειτα από σοβαρό εργατικό ατύχημα. Πάντα το ίδιο πράγμα συνέβαινε: Οι αραχνιασμένοι κομματικοί μηχανισμοί, με τη μυρωδιά από τη μούχλα των γραφείων, της ίντριγκας και της συνωμοσίας, αυτοί οι ανασφαλείς πάντοτε φθονούσαν τους "λαϊκούς". Εκείνα, μαζικά στελέχη, που μπορούν να μιλάνε κανονικά, φυσιολογικά, στη γλώσσα του απλού κόσμου, χωρίς κομματικές αργκό, ιδεοληψίες, αγκυλώσεις και δογματισμούς. Μην στενοχωριέσαι, Ρόμπερτ. Σάξε τα ζύγια σου. Πάντα το ίδιο συνέβαινε...».

Ιδιαίτερα ...περήφανος πρέπει να είναι ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου. Σύμφωνα με τις σχετικές εκθέσεις των διωκτικών αρχών, το 1999, πενταπλασιάστηκαν τα κατασχεθέντα ...κατ' οίκον καλλιεργηθέντα δενδρύλλια ινδικής κάνναβης, απ' ό,τι τον προηγούμενο χρόνο.

Προφανώς, έπιασαν τόπο οι παλιότερες προτροπές του, για νομιμοποίηση της καλλιέργειας χασίς στα μπαλκόνια, για ιδίαν χρήση...

... ιστορίες

Πράγματι, πάντα το ίδιο συνέβαινε. Και πάντα, τα ίδια, λίγα πολύ, λέγανε οι άσπονδοι... φίλοι της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος. Οποιος ανατρέξει στα όσα έγιναν, λέχθηκαν και γράφτηκαν, σχετικά με το κάποτε ΚΚΕ εσωτερικού ή το 1990 - '91, με τον τότε Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, θα βρει μπόλικες ομοιότητες με τα σημερινά. Ενας ήταν και είναι πάντα ο στόχος: Να χτυπηθεί το ΚΚΕ, πρώτα και κύρια η ενότητα των γραμμών του, οι θεμελιακές αρχές συγκρότησης και δράσης του.

Μόνο, που τόσο ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, όσο και αρκετοί άλλοι, φαίνεται πως ξεχνούν τις απαντήσεις, που έχει ήδη δώσει η ζωή...

Μονόδρομος ο αγώνας

Το αντεργατικό νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας Τ. Γιαννίτσης εκ μέρους της κυβέρνησης, στοχεύει ξεκάθαρα στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Είναι ταυτόχρονα πρόκληση και προσβολή. Προσβολή της αξιοπρέπειάς τους, της νοημοσύνης τους, του αγώνα που δίνουν για να ζήσουν όσο καλύτερα μπορούν στις δύσκολες συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτή η πρόκληση και η προσβολή πρέπει να απαντηθούν άμεσα, με τη συνέχιση και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, για να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα. «Η εργατική τάξη δυναμικά και αποφασιστικά να σημάνει συναγερμό. Το νομοσχέδιο δε θα περάσει. Ο αγώνας είναι μονόδρομος», τονίζει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, δίνοντας για μια ακόμη φορά τον αναγκαίο προσανατολισμό για την αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης σε θεμελιώδεις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, όπως είναι το 8ωρο. Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ ρίχνεται σε εύφορο έδαφος, καθώς οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα έχουν ήδη δηλώσει ξεκάθαρα τις διαθέσεις τους με τη σημαντική συμμετοχή τους στην απεργία στις 10 Οκτώβρη ενάντια στα αντεργατικά μέτρα και στο πανελλαδικό συλλαλητήριο που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ στις 21 του Οκτώβρη. Η γνώση για το τι διακυβεύεται και η διάθεση για αγώνα υπάρχουν, ο κόσμος βρίσκεται σε ετοιμότητα. Απομένει η δράση όλων για τη στήριξη των απεργιακών κινητοποιήσεων που έχουν προκηρυχτεί.

Οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου προσφέρουν πολλά στο κεφάλαιο, παίρνοντας πολλά από τους εργαζόμενους, οι οποίοι καλούνται να παλέψουν, για να αποτρέψουν τη χειροτέρευση της ζωής τους. Καλούνται να προστατέψουν το μεροκάματό τους, την ασφάλισή τους, το ωράριό τους, τη δουλιά τους. Αν δεν αντιδράσουν σήμερα, όχι μόνο θα έχουν χάσει πολλά, αλλά αύριο θα κληθούν να δώσουν ακόμη περισσότερα, θέλουν δε θέλουν. Σήμερα, το 9ωρο και το 10ωρο γίνονται 12ωρο. Ο όρος της «σύμφωνης γνώμης» των εργαζομένων - όσο μπορούσε να εκφραστεί γνήσια σε ένα περιβάλλον εργοδοτικής ασυδοσίας - καταργείται έμμεσα με την παραπομπή στον ΟΜΕΔ. Ο αριθμός των επιτρεπόμενων ομαδικών απολύσεων αυξάνεται. Οι άνεργοι και μάλιστα οι μακροχρόνιοι, σπρώχνονται στη μερική απασχόληση με αμφιλεγόμενες και μικρής διάρκειας επιδοτήσεις από δικά τους λεφτά. Οι εργοδότες κερδίζουν 25 δισ. δραχμές από τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών και με υπουργική απόφαση μπορεί να υπάρξει και άλλη μείωση. Και πάλι, όλα αυτά είναι μονάχα ένα μέρος της επίθεσης που ξεδιπλώνεται, ένα ακόμη σκαλί για τον εργασιακό μεσαίωνα, ο οποίος τείνει να «νομιμοποιηθεί», ενώ σήμερα πολλοί εργαζόμενοι τον ζουν στο πετσί τους μέσα από την ανεμπόδιστη εργοδοτική αυθαιρεσία.

Κάθε χώρος δουλιάς, μικρός ή μεγάλος, πρέπει να γίνει οχυρό αντίστασης στις αντεργατικές επιλογές. Την κρίσιμη αυτή ώρα, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αφήσουν τα δικαιώματά τους βορά σε κινήσεις τακτικής και ελιγμούς στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής από τους εκφραστές του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Τα Εργατικά Κέντρα πρέπει να μπουν στον αγώνα, οι Ομοσπονδίες να πάρουν αποφάσεις, τα πρωτοβάθμια σωματεία σε όλη τη χώρα να πρωταγωνιστήσουν στην πανεργατική απεργία που έχει εξαγγελθεί και σε κάθε άλλη κινητοποίηση που θα κληθούν να συμμετέχουν. Αλλά κι εκεί που οι συσχετισμοί δεν είναι ευνοϊκοί, οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Να στήσουν απεργιακές επιτροπές, να απαιτήσουν αγώνα τώρα και να φέρουν κι άλλους συναδέλφους τους κοντά τους. Ο ταξικός αγώνας είναι μονόδρομος.

Οχι στη δουλεία

Σε λιγάκι

θα 'ναι νόμος

η «θηλιά»

η «λαιμητόμος»

σε λιγάκι

μεροδούλι

και του αφέντη,

πλέον, δούλοι!

* * *

Σε λιγάκι,

αν νόμος γίνει