Εμείς αδελφοί, εμείς η μέρα της Κρίσεως

και δικό μας το χέρι που θ' αποθεωθεί -

κατά πρόσωπο ρίχνοντας τα αργύρια!

Οδυσσέας Ελύτης

Ο μεταφυσικός αυτός τρόπος σκέψης, που προσπαθούν να επιβάλουν, εξυπηρετεί δύο βασικούς στόχους. Από τη μια συσκοτίζει την πραγματικότητα και εμποδίζει να φανούν οι πραγματικές αιτίες για ό,τι συμβαίνει γύρω μας και από την άλλη αποτελεί ισχυρότατο όπλο στα χέρια της άρχουσας τάξης στην προσπάθειά της να φέρει στα μέτρα της και να καθυποτάξει το λαϊκό κίνημα. Καραδοκεί και με αιχμή του δόρατός της τα ΜΜΕ, που ελέγχει απόλυτα, αρπάζει και την παραμικρή ευκαιρία, την προσαρμόζει στις διαστάσεις που την εξυπηρετούν και την αξιοποιεί, καλλιεργώντας την αντίληψη ότι αυτή είναι η πραγματικότητα, δεν μπορούμε να την αλλάξουμε άρα πρέπει να την αποδεχτούμε. Οταν, μάλιστα, πρόκειται να στρέψει την πολεμική της προς τον πυρήνα του εργατικού κινήματος, ξεπερνάει κάθε όριο υποκρισίας. Ενώ αποσιωπάται σε μόνιμο βάση κάθε δραστηριότητα του Κόμματος, βλέπουμε ξαφνικά όλους τους «έγκριτους» να συναγωνίζονται ποιος θα μας υποδείξει καλύτερα το συμφέρον μας, υπερασπίζοντας για λογαριασμό μας τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά και τις αρχές μας. Ιδιαίτερη προτίμηση δείχνουν οι «αστέρες της ενημέρωσης» στα λεγόμενα «εσωκομματικά» ζητήματα, με αποκορύφωμα τις περιπτώσεις όπου κάποιοι, έχοντας προετοιμάσει με μεθοδικότητα το έδαφος, επιχειρούν ηρωική έξοδο.

Σ' ολόκληρη την ιστορία της ταξικής πάλης και του εργατικού κινήματος ιδιαίτερα, υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων, που δε βρήκαν το κουράγιο να αντέξουν ως το τέλος και στα μισά του δρόμου εγκατέλειψαν, προσαρμόστηκαν, συμβιβάστηκαν. Ανάμεσά τους δεν είναι λίγοι αυτοί που με την όλη στάση τους ενισχύουν το οπλοστάσιο της αντίδρασης, προσπαθούν να συμπαρασύρουν όσο γίνεται περισσότερους και να σπείρουν την απογοήτευση. Στη μελέτη αυτού του φαινομένου είναι απαραίτητο να διακρίνουμε δύο βασικά σκέλη. Το ένα είναι η ζημιά που προκαλείται αντικειμενικά, ανεξάρτητα από προθέσεις και το άλλο, που συνοπτικά το ονομάζουμε «ψυχολογικό», είναι οι ίδιες οι προθέσεις, οι αιτίες σε τελευταία ανάλυση, που προκαλούν αυτό το φαινόμενο. Στην κριτική μας δίνουμε, κατά κανόνα, έμφαση στο πρώτο μέρος και ελάχιστα μας απασχολεί το δεύτερο. Η αντιμετώπιση όμως οποιουδήποτε προβλήματος προϋποθέτει την όσο το δυνατόν πληρέστερη γνώση του, την οποία δεν μπορούμε να έχουμε παραβλέποντας μια ουσιαστική του πλευρά. Είναι αναμφισβήτητο ότι οι όποιες θεαματικές ενέργειες δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά ποιοτικό άλμα μιας μακροχρόνιας εξέλιξης. Είναι ανάγκη να αποκτούμε την ικανότητα να διακρίνουμε τα σημάδια αυτής της εξέλιξης από τα πρώτα τους φανερώματα και να παρεμβαίνουμε με συντροφική κριτική και αποφασιστικότητα, με στόχο τον περιορισμό, έως την εξάλειψη του φαινομένου. Η κατά καιρούς εμφάνισή του, άλλοτε σε μικρότερη έκταση και άλλοτε σε μεγαλύτερη, δεν μπορεί να μας οδηγεί στην αποδοχή του σαν δεδομένο, αλλά στην αναζήτηση τρόπων καταπολέμησής του.

Εξετάζοντας όχι μόνο το πού καταλήγουν, αλλά την πορεία τους και τη συμπεριφορά τους σε όλη τη διάρκεια της κομματικής τους ζωής, θα διαπιστώσουμε ότι τα σημάδια ήταν ορατά από πολύ νωρίς. Μελετώντας τώρα και αναλύοντας αυτά τα σημάδια - κάθε περίπτωση έχει τις ιδιαιτερότητές της - δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν κατόρθωσαν, όλα αυτά τα χρόνια να φέρουν σε λογαριασμό το ατομικό με το συλλογικό. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι κριτήριο για την προσωπική καταξίωση του καθενός είναι ο κοινός σκοπός και η πάλη για την επίτευξή του. Η λάμψη που οι ίδιοι προσδίδουν στον εαυτό τους, τους περιορίζει την ορατότητα και μικραίνει απελπιστικά τους ορίζοντες. Το ιδανικό που διδάχτηκαν προσπαθούν να το προσαρμόσουν στο εγώ τους, φτάνουν στον παραλογισμό να θέλουν να χωρέσουν το γενικό στο μερικό. Ανήμποροι να αντιληφθούν το μέγεθος αυτού του ιδανικού στρέφονται οριστικά εναντίον του, έχοντας την αυταπάτη ότι μπορούν να το πολεμήσουν και μετατρέπονται σε κήρυκες του συμβιβασμού.

Η τελική πράξη αποχωρισμού τους από το Κόμμα αναγγέλλεται με αλαλαγμούς από τα φερέφωνα της άρχουσας τάξης στην προσπάθειά τους να την παρουσιάσουν σαν πράξη ηρωική, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για πράξη έσχατης ταπείνωσης. Στο σημείο ακριβώς αυτό είναι που συντελείται η κορύφωση της τραγωδίας τους. Από την ακρότατη έπαρση, στην πλήρη υποταγή. Ο κατήφορος από κει και πέρα δεν έχει τελειωμό. Περιφέροντας το «αγωνιστικό τους παρελθόν», επιδίδονται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διατηρηθούν στην επιφάνεια, βυθιζόμενοι όλο και πιο πολύ στη δυσωδία που απεργάζονται τα επιτελεία των κεφαλαιοκρατών. Το όνειρό τους μαζεύει και γίνεται τόσο μικρό που δεν ξεχωρίζει απ' αυτό του μικροαστού, που θεωρεί ύψιστο αγαθό μια μεζονέτα σε προνομιούχα, σχετικά νεόδμητη περιοχή.

Εμείς όμως έχουμε μαζί μας το Βασίλη, που δεν άκουγε τη μάνα του να κάτσει φρόνιμα να γίνει νοικοκύρης. Είναι μαζί μας προπομποί και καθοδηγητές μας αυτοί που, ποτισμένοι ως το κόκαλο από την αλμύρα, παλεύοντας με τις αλυσίδες και τα παλαμάρια κράτησαν ανοιχτά τα πανιά. Είναι μαζί μας οι σκελετοί των υφάλων ανάμεσα στα κοράλλια και οι εκρήξεις των ορυχείων. Είναι μαζί μας οι άθλιοι και τα παιδιά, που το μόνο οξυγόνο που ξέρουν τα πνευμόνια τους είναι οι αναθυμιάσεις της ασφάλτου. Είναι μαζί μας αυτοί που η ανεργία τούς παίρνει τα λογικά, αυτοί που φτύνουν αίμα στα καταγώγια, αυτοί που τους έφυγε η πλάτη στη σκαλωσιά και οι καρφωμένοι στις μπετόβεργες. Οι πολλοί που ακόμα ξεγελιούνται, όσο στενεύουν τα περιθώρια και όσο η πάλη αναπτύσσεται, ολοένα θα βρίσκουν το δρόμο τους και θα ενισχύουν τις γραμμές μας. Είμαστε σίγουροι ότι στις κρίσιμες στιγμές δε θα λαθέψουν, γιατί 'ναι χαραγμένα στη μνήμη τους η μαύρη φορεσιά της Ηπείρου στις πύλες του Αχέροντα και το σφύριγμα του Ψηλορείτη.

Ερχονται μαζί μας άνθρωποι που περιπλανήθηκαν σε ιδεολογικά ρεύματα με πανάρχαιες ρίζες και επιμένουν να περισώσουμε το καθαρό. Σ' αυτή τους την περιπλάνηση έμαθαν να διαβάζουν τα σημάδια, ξέρουν από πρώτο χέρι τους τύπους των ήλων και θέτουν το δάχτυλο επερωτώντας τους Διαχειριστές. Ανθρωποι που θήτευσαν στην αυλή του Συγκροτήματος και δεν τους χώρεσε. Αποδείχτηκε μικρή, γιατί ο Σταυρός του Νότου είχε αφήσει, πυρωμένο σίδερο, τα σημάδια του. Και τραγουδάνε μαζί μας. Ανθρωποι που επιμένουν ότι πρώτιστο καθήκον είναι η προσαρμογή της δουλιάς μας στις σύγχρονες απαιτήσεις. Ο στόχος που μας ενώνει επιβάλλει την κοινή πορεία για την ανανέωση της κοινωνίας.

Και θα 'ρθουν ακόμα πολλοί. Είναι ανάγκη να στήσουμε αυτί, έχουν πολλά να μας πούνε. Εμείς θα τους πούμε μόνο ότι λέγοντας «Εδώ είναι ένα φως αδελφικό», εννοούμε, πως έχουμε κάνει την ποίηση εφαρμοσμένη τέχνη.

ΚΟ Πειραιά