Νομίζω ότι τα παραπάνω στις μέρες μας έχουν ιδιαίτερη αξία τόσο λόγω των ραγδαίων εξελίξεων, της επίθεσης που δέχεται ο λαός μας και των αγώνων που ξεσπούν και θα ξεσπάσουν και της προοπτικής συγκρότησης του μετώπου, όσο και λόγω της «δανεικής» επιχειρηματολογίας που χρησιμοποιούν οι νεόκοποι λάτρεις της υγείας του Κόμματος, οι γυρολόγοι της μιζέριας και του «εφικτού», πρώην σύντροφοι και νυν «επιδειξίες» των κομματικών τους ενσήμων.

Πρέπει να τονίσουμε ότι στις σημερινές συνθήκες μεγαλώνει η επίθεση στις αξίες και τα ιδανικά της εργατικής τάξης, μια επίθεση που στο κέντρο της έχει τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Καλλιτεχνικά δρώμενα, τηλεόραση ραδιόφωνο, περιοδικά στοχεύουν στον τρόπο σκέψης, στην αισθητική μας.

Τα τελευταία δυόμισι χρόνια, κυβέρνηση και ΕΕ ολοκλήρωσαν το θεσμικό καπιταλιστικό «νοικοκύρεμα» στο χώρο του πολιτισμού, που βοηθά τη γρηγορότερη ενσωμάτωση της χώρας μας στην πολιτική της ΕΕ.

Ετσι τα μουσεία, οι κρατικές σκηνές, οι ορχήστρες, η καλλιτεχνική παιδεία, τα πολιτιστικά κέντρα, το φεστιβάλ Αθηνών ιδιωτικοποιήθηκαν, το ελληνικό φεστιβάλ κινηματογράφου καταργήθηκε, οι δυνατότητες κοινωνικού ελέγχου έπαψαν να υπάρχουν και οι συλλογικές διαδικασίες -έτσι έστω όπως υπήρχαν- μεταφέρθηκαν στον υπουργό. Ταυτόχρονα, αργά αλλά σταθερά, έχουμε την ουσιαστική μετατροπή των πολιτιστικών κέντρων σε κερδοσκοπικούς φορείς με την ταυτόχρονη απομαζικοποίησή τους.

Από το 1998 έχει ξεκινήσει μια ολομέτωπη επίθεση σε αυτό που ονομάζουμε λαϊκό πολιτισμό, μια επίθεση που δε γίνεται με αλαλαγμούς, αλλά προσεκτικά με τη συνοδεία δισεκατομμυρίων που μοιράζονται πάνω και κάτω από το τραπέζι, με στόχο το σπάσιμο του «ιστού» του λαϊκού μας πολιτισμού που είναι οι μαζικοί πολιτιστικοί φορείς, οι λαϊκοί μας καλλιτέχνες, οι συλλογικοί φορείς των καλλιτεχνών, οι παραδοσιακοί χώροι πολιτιστικής δράσης και η καλλιτεχνική παιδεία.

Με αφορμή το Δίκτυο Πόλεων, τη Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα, την Πολιτιστική Ολυμπιάδα και την προοπτική η Πάτρα να είναι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα, καθώς και το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Πολιτισμός 2000» η πολιτιστική και επί της ουσίας αισθητική μας αλλοίωση θα στοιχίσει αρκετά εκατοντάδες δισεκατομμύρια. Για να περάσει η λογική του πολιτισμού τους, τα συλλογικά όργανα των καλλιτεχνών αντικαταστάθηκαν από προσωπικότητες, τις «επιτροπές» τις διορίζει εξ ολοκλήρου ο υπουργός, τα πολιτιστικά κέντρα αντικαθίστανται αργά, αλλά σταθερά από «φίλους» της μουσικής, του κινηματογράφου κλπ, και η καλλιτεχνική παιδεία γίνεται έρμαιο του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τέλος, το Μέγαρο Μουσικής στήνει την Ελληνική Πολιτιστική Βιβλιοθήκη μαζεύοντας όλους τους εν ζωή καλλιτέχνες να παρουσιάσουν τα έργα τους στο Μέγαρο και αγοράζοντας από συγγενείς όλα τα έργα αυτών που έχουν πεθάνει. Στο μέλλον οτιδήποτε είναι να προβληθεί θα πρέπει να έχει την άδεια του Μεγάρου. Τέλος, το Μέγαρο θα πουλάει πληροφορίες για καλλιτεχνικά έργα στα υπουργεία Παιδείας, Πολιτισμού κλπ.

Ολα τα παραπάνω δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά εντάσσονται στους γενικότερους πολιτικούς προσανατολισμούς των πολυεθνικών.

Ποιο συγκεκριμένα:

Είναι γεγονός ότι με τις δυνατότητες που προήλθαν από την επιστημονικό - τεχνική ανάπτυξη των ημερών μας, οι διαδικασίες του πολιτισμού και των τεχνών, έρχονται να παίξουν ένα νέο και συνεχώς αναβαθμισμένο πλέον ρόλο, στη διαπλοκή τους με την οικονομία, την πολιτική και την ιδεολογία.

Η ΕΕ αξιολογώντας ταξικά τη νέα αυτή κατάσταση και αναγνωρίζοντας την αξία αυτής της διαπλοκής, έχει προχωρήσει έως σήμερα στην ανάπτυξη ειδικών προγραμμάτων ενώ προετοιμάζει τις υπό ένταξη χώρες με το νέο Πρόγραμμα «Πολιτισμός 2000».

Στη χώρα μας συνεργούν ταξικά και εφαρμόζουν αυτήν την πολιτική της, το ΥΠΠΟ, η ΤΑ, μεγαλο-επιχειρήσεις, ΜΜΕ, και «Προσωπικότητες». Αυτή η κατάσταση έχει επιπτώσεις στο σύνολο της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής και στο μέλλον οι επιπτώσεις θα είναι πολλαπλάσιες και τα αποτελέσματά τους επιζήμια για το κίνημα και την ανάπτυξή του. Μια τέτοια κατάσταση δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί μέσα από τις γενικές πολιτικές δράσεις όσο καλές κι αν είναι, χωρίς τη συνδρομή και συνεργασία του συνόλου των ταξικών δυνάμεων. Αλλωστε αυτή η προσπάθεια στις μέρες μας παίρνει πατριωτικό χαρακτήρα.

Αυτή η νέα κατάσταση και η ζωή της μέχρι τώρα φέρνει καινούρια προβλήματα ανάγκες και απαιτήσεις, που μας βάζουν νέα καθήκοντα και στην κομματική ανάπτυξη, που πρέπει να αντιμετωπιστούν ανάλογα για να μπορέσει να περπατήσει στη ζωή η απάντηση της εργατικής τάξης.

Πρέπει σήμερα να γίνει κατανοητό ότι και στον τομέα του πολιτισμού της τέχνης συγκρούονται αναπόφευκτα δύο πολιτικές: η πολιτική της άρχουσας τάξης, που στα πλαίσια του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος και σε συνθήκες διαμόρφωσης της «νέας τάξης» προσπαθεί να εδραιώσει τον πολιτισμό της παρακμής με αιχμή την ευρωπαϊκή πολιτιστική ομογενοποίηση, και τη δημιουργία ενός νέου τύπου «μαζικού» ανθρώπου με συνείδηση «κοινωνικής συναίνεσης» και η πολιτική του ΚΚΕ, έτσι όπως καθορίζεται από το πρόγραμμά του.

Στην ουσία είναι ένας πόλεμος αξιών: Απέναντι στις αξίες των υποπροϊόντων της μαζικής υποκουλτούρας που είναι ο ατομισμός, η τυχοδιωκτική και αναξιοκρατική κοινωνική αναρρίχηση, η απανθρωπιά, η αναγωγή στα ένστικτα και τη βία στο έγκλημα και την παθητικότητα, απέναντι στις αξίες του ελιτισμού που καλλιεργεί τον ερμητισμό, τη φυγή από την πραγματικότητα, το φορμαλιστικό χαρακτήρα στην καλλιτεχνική δημιουργία στα πλαίσια της αποϊδεολογικοποίησης της τέχνης, αναπτύσσονται αξίες που σέβονται την ιστορία του εργατικού κινήματος και που αναδεικνύουν τη συλλογικότητα, τη φιλία των λαών, το διεθνισμό, τον ανθρωπισμό, την ενεργό συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, τη σοσιαλιστική συνείδηση.

Ετσι στο κέντρο της προσοχής μας πρέπει να βρεθούν:

- Αντίσταση στην επίθεση «κουλτούρας» του ιμπεριαλισμού και κυρίως της πολιτιστικής ομογενοποίησης στα πλαίσια της ΕΕ.

- Τα ζητήματα δημοκρατίας και συμμετοχής των συλλογικών φορέων των καλλιτεχνών στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

- Ουσιαστικό στοιχείο της πάλης μας πρέπει να είναι ο κοινωνικός χαρακτήρας που πρέπει να έχουν όλοι οι φορείς που με μαζικό τρόπο διαμορφώνουν κοινωνική συνείδηση, αλλά και εκείνοι οι φορείς που ιστορικά ήταν σημεία καλλιτεχνικής αναφοράς πχ. Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών, ΔΗΠΕΘΕ, Λυρική Σκηνή κ.ά. - Η προβολή και το δυνάμωμα των στοιχείων του προοδευτικού πολιτισμού μέσα από την ανάπτυξη της δράσης των μαζικών φορέων, τη στήριξη τις πολιτιστικής μας παράδοσης, την προώθηση της όποιας προοδευτικής καλλιτεχνικής δημιουργίας και της ερασιτεχνικής δουλιάς.

- Η μελέτη της επίδρασης των ΜΜΕ και των νέων τεχνολογιών στις τέχνες και η μελέτη της λενινιστικής θεωρίας των δυο πολιτισμών.

Πρέπει με μεγαλύτερη επιμονή να στραφεί το ενδιαφέρον μας στους νέους καλλιτέχνες και προς όλους αυτούς που οι δεσμεύσεις τους στο μεγάλο κεφάλαιο δεν έχουν γίνει τρόπος ζωής. Που η καλλιτεχνική τους καθιέρωση δεν έχει παγιώσει ένα συγκεκριμένο τρόπο επαγγελματικής συμπεριφοράς, που έχει άμεση σχέση με το περιεχόμενο του έργου τους. Τέτοιοι καλλιτέχνες υπάρχουν αρκετοί και μάλιστα αξιόλογοι που βλέπουν με ενδιαφέρον τις θέσεις του ΚΚΕ.

Το κύριο όμως πρόβλημα παραμένει η έλλειψη ουσιαστικής ενασχόλησης των οργάνων του Κόμματος με τα του πολιτισμού σαν στοιχείο του Μετώπου Πάλης που διαπερνά όλο το φάσμα δράσης του, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη μορφή του.

Ενα πρόβλημα που ταλανίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία, είναι αυτό της έξαρσης των ναρκωτικών. Ισως, σήμερα να αποτελεί, αν όχι τη μεγαλύτερη, τουλάχιστον, μια από τις μεγαλύτερες απειλές που σκορπά το σύστημα στους νέους. Δυστυχώς η απειλή αυτή γίνεται καθημερινά μεγαλύτερη. Τα ναρκωτικά κοντεύουν να μπουν μέσα στα σπίτια, ειδικά σ' αυτά που υπάρχουν νέοι 15 με 30 ετών. Αλλωστε και ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών μας προέτρεψε σ' αυτό, «βάλτε όλοι από μια γλάστρα χασίς στον κήπο σας, γιατί να πηγαίνετε στον κάθε ανεύθυνο έμπορο;». Τόσο απροκάλυπτη και κυνική η στάση τους πια. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι οι νέοι άνθρωποι τους αφουγκράζονται και σέρνονται από τους εμπόρους ναρκωτικών. Δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό το γεγονός ότι σε μια μικρή σχετικά κοινωνία, όπως αυτή της Κέρκυρας, πέθαναν φέτος το καλοκαίρι 4 νέα άτομα (ηλικίας γύρω στα 20) από ναρκωτικά. Λίγους μήνες πριν το γεγονός αυτό είχαν συλλάβει 5 παιδιά την ώρα που έκλεβαν, για να αγοράσουν τις ουσίες, ενώ πριν λίγο καιρό συνέλαβαν άλλους 10 νέους την ώρα που έκαναν χρήση.

Ετσι λοιπόν το σύστημα βρήκε ένα πολύ ωραίο τρόπο να αποχαυνώνει τους νέους και να κάνει αυτό τη δουλιά του. Κι εδώ η δική μας θέση πρέπει να είναι η προβολή του άλλου τρόπου ζωής, της στάσης ζωής ανθρώπου που αντιμάχεται την αδικία και εκμετάλλευση και ζητά καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους. Βέβαια, στις θέσεις του Κόμματος για το 16ο Συνέδριο θίγεται το ζήτημα των ναρκωτικών μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της δουλειάς μας, σε διάφορους τομείς. Πιστεύω όμως πως δεν αρκεί απλά να το αναφέρουμε. Τόσο η ΚΝΕ όσο και τι Κόμμα μας πρέπει να δουν πιο συγκεκριμένα το ζήτημα των ναρκωτικών.

Οι ΚΟΒ πρέπει να επιδιώξουν συνεργασία με την αντίστοιχη ΟΒ πάνω σ' αυτό το θέμα, ώστε αμφότεροι να ενημερώνονται και να παίρνουν πρωτοβουλίες στον κάθε χώρο δράσης, κυρίως εκδηλώσεις - συζητήσεις σχετικά μ' αυτή τη μάστιγα. Κατά καιρούς έχουν ξεκινήσει καμπάνιες για τα ναρκωτικά, στις οποίες όμως δε δόθηκε μια συνέχεια. Αλλωστε μόνο καμπανιακά δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σοβαρά το πρόβλημα.

Επίσης, βασικό είναι να οργανωθούν συσκέψεις με φορείς που σχετίζονται με τη νεολαία (ΕΛΜΕ, 15μελή, φοιτητικοί σύλλογοι, αθλητικοί ή πολιτιστικοί, Τ.Α.), προκειμένου να δημιουργηθούν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός Μετώπου πάλης αυτού του προβλήματος αφενός και αφετέρου να ωθήσουμε τους νέους να βρουν διεξόδους σε άλλες ασχολίες (αθλητισμός, μουσική, ομαδικές εργασίες, δεντροφύτευση κλπ). Παράλληλα, παλεύοντας το πρόβλημα των ναρκωτικών βάζουμε τις βάσεις για την ενασχόληση με τον πολιτισμό, βάζουμε τις βάσεις για τη δημιουργία μετώπου ενάντια στην υποκουλτούρα που συνδέεται άμεσα με τα ναρκωτικά (clubs, bar, «ορθάδικα» κλπ).

Το Κόμμα μας μετά το 16ο Συνέδριο έχει πολύ περισσότερες ευθύνες για την υλοποίηση των στόχων του, της συγκρότησης του Α.Α.Δ.Μ. Σαφώς μέσα σ' αυτή την προσπάθεια είναι και η αλλαγή συνείδησης των νέων. Ο απεγκλωβισμός τους από οτιδήποτε τους οδηγεί στη ναρκοκουλτούρα. Αυτό που χρειάζεται είναι μια μεγαλύτερη επιμονή στο θέμα αυτό.

Η Επιτροπή του Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου, για το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, θυμίζει σε όσους συντρόφους, φίλους και οπαδούς του Κόμματος και της ΚΝΕ επιθυμούν να πάρουν μέρος σ' αυτόν, ότι η καταληκτική ημερομηνία παραλαβής των σημειωμάτων, που θα δημοσιευτούν στο «Ριζοσπάστη», είναι η 30ή Νοέμβρη 2000. Θυμίζει, επίσης, το όριο των 1.200 λέξεων για κάθε σημείωμα και παρακαλεί για την τήρησή του.