ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο πραγματικός ένοχος για την ανεργία

Γρηγοριάδης Κώστας

Από τις αρχές του 2011 μέχρι και τον περασμένο Απρίλη, 68.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν στους πιο εμπορικούς δρόμους της Αθήνας. Μέχρι το τέλος του 2012, ακόμη 67.000 εταιρείες κινδυνεύουν με λουκέτο, χωρίς να προσμετρώνται τα χιλιάδες συνοικιακά καταστήματα και άλλες επιχειρήσεις που έκλεισαν το ίδιο διάστημα σε όλη την Αθήνα. Αυτό διαπιστώνει έρευνα που δημοσιοποιήθηκε την περασμένη βδομάδα και δείχνει μια μόνο πλευρά της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων που συντελείται σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Αν στα παραπάνω ευρήματα προστεθεί και η εκτίμηση ότι τους επόμενους δώδεκα μήνες θα χαθούν τουλάχιστον 260.000 θέσεις εργασίας εξαιτίας των λουκέτων στην αγορά, σύμφωνα με έρευνα της MARC, τότε συμπληρώνεται η εικόνα για το ποιος πλήττεται περισσότερο από την κρίση, αφού επιβεβαιώνεται ότι τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα είναι οι εργαζόμενοι, οι μικροί ΕΒΕ και οι αυτοαπασχολούμενοι. Τους τελευταίους μάλιστα τους καταπίνει στην κυριολεξία ο ανταγωνισμός με τα μεγαθήρια που εν μέσω κρίσης προσπαθούν να αξιοποιήσουν στο έπακρο τη φιλομονοπωλιακή νομοθεσία και να καταλάβουν καλύτερες θέσεις στη μετά κρίσης εποχή, σε βάρος βεβαίως των εργαζόμενων που απασχολούν, αλλά και συνολικά του λαού, αφού μεγαλώνει η μονοπώληση της αγοράς. Τα παραπάνω στοιχεία είναι και μια απάντηση σε όσους αναμασούν την προπαγάνδα ότι τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις τα κλείνουν οι εργαζόμενοι και οι αγώνες τους. Είναι αυτονόητο ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περίπου 70.000 επιχειρήσεων που έκλεισαν μέσα σε λίγους μήνες, δεν έγιναν κινητοποιήσεις εργαζομένων, ενώ το πιθανότερο ήταν το προσωπικό τους να είχε αποδεχτεί και μείωση μισθών, όπως κατά κόρον επιβάλλουν οι εργοδότες με αφορμή την κρίση. Αυτό όμως δεν ανέστρεψε την πορεία προς το λουκέτο, αφού ο καπιταλισμός είναι αδηφάγος και η κρίση έχει τους δικούς της νόμους. Το ξεπέρασμά της προϋποθέτει καταστροφή κεφαλαίου και παραγωγικών δυνάμεων, γι' αυτό αυξάνουν τα λουκέτα και η ανεργία. Να γιατί αίτημα αιχμής για εργαζόμενους και ανέργους πρέπει να αποτελέσει σήμερα η ουσιαστική προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους, που αυξάνονται δραματικά. Να γιατί στόχος πάλης για το κίνημα πρέπει να είναι η ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού, που σε συνθήκες ανάπτυξης και κρίσης αναπαράγει την ανεργία και «σκοτώνει» τους μικρούς επαγγελματίες.

Οι πολυεθνικές, οι «λομπίστες» και η ΕΕ

Η είδηση είναι η εξής: Εισαγγελείς της Αυστρίας ανακοίνωσαν ότι ο Ερνστ Στράσερ, μέλος του Αυστριακού Λαϊκού Κόμματος, πρώην ευρωβουλευτής και υπουργός Εσωτερικών της χώρας, «θεωρείται ύποπτος ότι απαίτησε το 2010 το ποσό των 100.000 ευρώ από δύο υποτιθέμενους λομπίστες - στην πραγματικότητα ήταν δημοσιογράφοι βρετανικής εφημερίδας - προκειμένου να επηρεάσει νομοθεσία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο». Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, συντάκτες της εφημερίδας «Sunday Times», οι οποίοι υποδύονταν τους «λομπίστες», κατέγραψαν τον Ερνστ Στράσερ ενώ εκείνος απαιτούσε 100.000 ευρώ για να προωθήσει μια τροπολογία σε νομοθεσία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που θα είχε δεσμευτική ισχύ για την ΕΕ. Το κρούσμα δεν είναι μεμονωμένο, αφού, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η υπόθεση «μετρητά για τροπολογίες» αγγίζει άλλα τρία μέλη της Ευρωβουλής από την Ουγγαρία, τη Σλοβενία και την Ισπανία. Η συγκεκριμένη υπόθεση δείχνει την κορυφή σε ένα παγόβουνο που λέγεται «διαπλοκή» ανάμεσα στην καπιταλιστική Ευρωένωση και τις μεγαλοεπιχειρήσεις, που παρεμβαίνουν μέσω των «λόμπι» και προσπαθούν να επηρεάσουν ανταγωνιστικά και προς όφελός τους τις πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ. Στο πλαίσιο αυτό, πέρα από τα «νόμιμα» μέσα, τα οποία έχει κατοχυρώσει θεσμικά η λυκοσυμμαχία, χρησιμοποιούν και τα «παράνομα», όπως ο χρηματισμός και οι μίζες. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η ΕΕ είναι των μονοπωλίων, τα οποία μόνα τους κερνάνε και πίνουν, αξιοποιώντας γι' αυτό το σκοπό και το πολιτικό τους προσωπικό. Ορισμένες φορές μάλιστα, όπως στην περίπτωση του Αυστριακού, αποφασίζουν να «κάψουν» και κάποιους από τους πολιτικούς εκπροσώπους τους στο Ευρωκοινοβούλιο ή στα εθνικά Κοινοβούλια για «ξεκάρφωμα» και για να δημιουργείται στο λαό η ψευδαίσθηση ότι το σάπιο σύστημά τους μπορεί και αυτοκαθαρίζεται. Η αλήθεια όμως παραμένει μία: Ο καπιταλισμός αναδίνει σαπίλα, σκάνδαλα και διαπλοκή. Οπως και η ΕΕ, την οποία λιβανίζουν κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί, ακριβώς επειδή υπηρετούν ή δεν αμφισβητούν την εξουσία του κεφαλαίου.

Γεράματα χωρίς σύνταξη

Το μέτρο που επεξεργάζονται τα κυβερνητικά επιτελεία για αύξηση των ελάχιστων προϋποθέσεων για να μπορεί ένας εργαζόμενος να κατοχυρώνει δικαίωμα στη σύνταξη, σημαίνει νέο βάναυσο χτύπημα στην εργατική τάξη, στους αυτοαπασχολούμενους, στους επιστήμονες και τους αγρότες της χώρας μας. Είναι χτύπημα με μακροπρόθεσμες συνέπειες, που σε συνθήκες υψηλής ανεργίας, υποαπασχόλησης αλλά και ανασφάλιστης εργασίας θα οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να μην έχουν στα γεράματά τους καθόλου σύνταξη.

Σήμερα, για να κατοχυρώσει κάποιος το δικαίωμα στη σύνταξη, και μάλιστα στα κατώτερα όρια των 586 ευρώ, απαιτείται τουλάχιστον 15ετής εργασία ή ακριβέστερα 4.500 μέρες ασφάλισης, αφού βέβαια συμπληρώσει το απαιτούμενο όριο ηλικίας, που πλέον για όλους, άνδρες και γυναίκες, και σε όλα τα Ταμεία (για τις παλιές ασφαλισμένες από την 1/1/2015) διαμορφώνεται στο 65ο έτος της ηλικίας. Τώρα, το σενάριο προβλέπει ότι αντί για 4.500 ένσημα θα απαιτούνται 6.000 ένσημα για να μπορεί κάποιος να λάβει σύνταξη. Οποιος κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου του δε συμπληρώνει αυτή την προϋπόθεση θα μένει χωρίς σύνταξη. Να, λοιπόν, πώς το καπιταλιστικό κράτος σκοπεύει να «λύσει» το Ασφαλιστικό και να πετύχει τη «δημοσιονομική προσαρμογή».

Οι εμπνευστές του νέου μέτρου ισχυρίζονται ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποφύγουν μία νέα αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 66 ή στα 67 χρόνια, όπως σχεδιαζόταν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Και αυτό γιατί η ρήτρα για τα 6.000 ένσημα, ως βασική προϋπόθεση εξασφάλισης σύνταξης, δε σημαίνει μόνο μια τρομακτική αύξηση (περίπου κατά 33%) των αναγκαίων ημερών ασφάλισης, αλλά αυτόματα οδηγεί και σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης πέραν του 65ου έτους. Ακόμα και στα 70 χρόνια θα ψάχνει κάποιος για δουλειά, αφού προκειμένου να συμπληρωθεί αυτή η προϋπόθεση ο εργαζόμενος θα παραμένει αναγκαστικά «ενεργός». Να και η περίφημη «ενεργός γήρανση» της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η εξέλιξη αυτή είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Πριν την καπιταλιστική κρίση, ο μέσος όρος των ημερών ασφάλισης στο ΙΚΑ ήταν περίπου 200 ένσημα το χρόνο. Αυτό σήμαινε ότι - σε συνθήκες προ κρίσης - κατά μέσο όρο απαιτούνταν όχι 15 αλλά 22 χρόνια περίπου για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στην κατώτερη σύνταξη. Τώρα θα απαιτούνται κατά μέσο όρο όχι 20 αλλά τουλάχιστον 30 χρόνια εργάσιμου βίου για να «πιαστεί το όνειρο» της κατώτερης σύνταξης που με τα σημερινά δεδομένα ανέρχεται στα 586 ευρώ και αυτά μεικτά! Οδηγούμαστε, δηλαδή, σε μια κατάσταση όπου ο εργαζόμενος, μισθωτός ή αυτοαπασχολούμενος, θα βρίσκεται στην παραγωγή πάνω από 30 χρόνια, θα πληρώνει τις εισφορές του και στο τέλος του βίου του δε θα έχει ούτε ένα ξεροκόμματο.

Το μέτρο αυτό είναι όχι μόνο επώδυνο αλλά και ύπουλο. Προεξοφλεί συνθήκες απόλυτης φτώχειας για όλους τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα και σηματοδοτεί ότι - πλην των εχόντων και κατεχόντων - τα γεράματα θα σημαίνουν φτώχεια, ανέχεια και απελπισία. Γι' αυτό δεν πρέπει να υπάρξει η παραμικρή υποτίμηση των νέων αντιλαϊκών σχεδιασμών. Σύσσωμοι οι εργαζόμενοι, μαζί με τα συνδικάτα, να ξεσηκωθούν, να εμποδίσουν μια τέτοια εξέλιξη, να μην αφήσουν να μετατραπούν τα γεράματα σε ένα σύγχρονο Καιάδα.