ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο «στρατηγικός» ρόλος της Αγκυρας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν ξέρουμε αν είναι αληθινό, αλλά ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Ο λόγος για το έγγραφο του ΝΑΤΟ, που δημοσιοποίησε το τουρκικό κανάλι NTV, το οποίο αναφέρει ότι η Τουρκία έχει αναλάβει ρόλο «χωροφύλακα» του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή και μάλιστα της έχει εκχωρηθεί η ευθύνη της αντιμετώπισης πιθανών «κρίσεων» σε 16 περιοχές, ανάμεσα στις οποίες είναι και η Κύπρος! Οι περιοχές αυτές, σύμφωνα με το ΝΑΤΟικό έγγραφο, είναι οι εξής: Κύπρος, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Σαντζάκ, Κοσσυφοπέδιο, Μαυροβούνιο, Σύνορα Αλβανίας - Σκοπίων, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Τσετσενία, Αμπχαζία, Γεωργία, Νότια Οσετία, Βόρειο Ιράκ, Ιράν, Συρία, Βοϊβοντίνα και Λευκορωσία. Την καλύτερη απόδειξη όμως την έδωσε ο ίδιος ο γγ του ΝΑΤΟ Τζ. Ρόμπερτσον, ο οποίος σε επίσκεψή του προχτές στην Αγκυρα ξεκαθάρισε ότι «ο ρόλος της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν πρόκειται να μειωθεί» και πρόσθεσε: «Η Τουρκία είναι κοντά στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο και είναι γνωστή η στρατηγική της σημασία ως μέλους του ΝΑΤΟ». Μετά από αυτά, εύλογο είναι το ερώτημα, μήπως η κυβέρνηση Σημίτη, γνωρίζοντας άριστα τον στρατηγικής σημασίας ρόλο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, έχει σπεύσει να προσαρμοστεί και να συμμορφωθεί με τις εντολές των αφεντικών της νέας τάξης; Διαφορετικά πώς εξηγείται η στάση της σε Κυπριακό και Αιγαίο;

Η εξαργύρωση του «γλειψίματος»

Η προχτεσινή δήλωση του Ευ. Γιαννόπουλου, με την οποία έδωσε το «σύνθημα» για να τελειώνει το θέατρο των «διαφωνούντων» και να στοιχηθούν άπαντες πίσω από τα αντεργατικά μέτρα για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, είναι χαρακτηριστική και εξόχως αποκαλυπτική του τρόπου που σκέπτονται οι δήθεν διαφωνούντες μέσα στο κυβερνών κόμμα. «Ξέρετε καλά - είπε - ότι αυτή την εποχή οι σχέσεις μου με τον πρωθυπουργό δεν είναι οι καλύτερες, αλλά το νομοσχέδιο θα το ψηφίσουμε εφόσον το θέλει»(!). Με άλλα λόγια, αυτό που καθορίζει τη στάση των «διαφωνούντων» είναι οι προσωπικές σχέσεις με τον πρωθυπουργό και το πόσο κοντά βρίσκονται στην εξουσία και τη νομή της. Και όταν έρχεται «η ώρα της κρίσης» επιχειρούν να ανταλλάξουν την επίδειξη πειθαρχίας και το «γλείψιμο», με την «ευαρέσκεια» του αρχηγού, ώστε να τους «θυμηθεί» στο επόμενο ανακάτεμα της τράπουλας εξουσίας, δηλαδή στον επόμενο ανασχηματισμό. Και από πάνω έχουν το θράσος να εμφανίζονται ως υπερασπιστές «του κόσμου της εργασίας». Ελεος.

Περίεργες δηλώσεις

«Το δικαστήριο τον αναγνώρισε και τον έκρινε μόνον ως ιδιώτη. Στο ζήτημα αυτό δικαιώνεται πλήρως η ελληνική πλευρά», τόνιζε προχτές ο υπουργός Δικαιοσύνης, σχετικά με την προκλητική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τη «βασιλική» περιουσία, ενώ το υπουργείο Εξωτερικών σημείωνε πως εκκρεμεί απόφαση για το ύψος της αποζημίωσης.

Δηλαδή, τι θέλουν να πουν; Πως πρέπει να είναι και ευχαριστημένος ο ελληνικός λαός που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν αναγνώρισε τον Γλύξμπουργκ και ως «βασιλέα των Ελλήνων»; `Η πρέπει να χρωστάμε και ευγνωμοσύνη στους Ευρωπαίους... θεματοφύλακες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν γλιτώσουμε τα χειρότερα με μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια μόνο; Δε φτάνει τα όσα μύρια έχει τραβήξει ο λαός και η χώρα μας από τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ, θα τους πληρώσουμε και από πάνω;

Ομολογούμε πως δεν καταλαβαίνουμε το περιεχόμενο των δηλώσεων αυτών. Είναι, τουλάχιστον, περίεργες.

Οχι στους «λευκούς τάφους»

Associated Press

Μητέρες πολιτικών κρατουμένων και μέλη κινημάτων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εικονίζει η διπλανή φωτογραφία, καθώς πραγματοποιούν καθιστική διαμαρτυρία, έξω από τις φυλακές της Κωνσταντινούπολης. Η φωτογραφία είναι, βέβαια, από τον περασμένο Ιούλη, αλλά τις μέρες αυτές πολλές ανάλογες σκηνές επαναλαμβάνονται έξω από τις τουρκικές φυλακές, καθώς εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι πραγματοποιούν απεργία πείνας, διεκδικώντας τα δικαιώματά τους και, κυρίως, αρνούμενοι τη μεταφορά τους στα λεγόμενα «λευκά κελιά».

Βλέπετε, οι κυρίαρχοι κύκλοι της Αγκυρας, προετοιμάζοντας τη χώρα για την είσοδό της στην ΕΕ και προωθώντας τον ευρωπαϊκό «εκσυγχρονισμό» της, μεταφέρουν και υλοποιούν διάφορα κοινοτικά «μοντέλα». Ενα απ' αυτά είναι η παλιότερη γερμανική εμπειρία των «λευκών κελιών». Πρόκειται, για μικρά, ατομικά κελιά, 2 Χ 2 μέτρων ή ελάχιστα μεγαλύτερα, μέσα στα οποία στριμώχνονται τουαλέτα, νεροχύτης και ντουζιέρα, ώστε να μην βγαίνει ποτέ ο κρατούμενος απ' αυτά και, βέβαια, δεν έχουν παράθυρα. Και ναι μεν ο βασικός και ολοφάνερος στόχος των «εκσυγχρονιστών» της Αγκυρας είναι η πλήρης απομόνωση των πολιτικών κρατουμένων και το «σπάσιμο» του ηθικού τους, αλλά πολλά μπορεί να καταφέρει ο αγώνας τους και η διεθνής αλληλεγγύη. Στις 27 Νοέμβρη, στα Προπύλαια, στις 6 το απόγευμα, διοργανώνεται μια τέτοια συγκέντρωση και πορεία.

Βασιλικά ... δικαιώματα

Γρηγοριάδης Κώστας

ΤΕΛΙΚΑ, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της ΕΕ περιμέναμε, για να μας λύσει το πολιτειακό πρόβλημα στη χώρα; Το λέμε γιατί η κυβέρνηση ακόμα πανηγυρίζει, που το δικαστήριο αντιμετώπισε τον Γλύξμπουργκ ως ιδιώτη και όχι ως ευγενή! Δηλαδή αν τον αντιμετώπιζε ως ευγενή, θα αλλάζαμε και πολίτευμα;

Πάντως, αν μας έμαθε κάτι αυτό το δικαστήριο, είναι τι σημαίνουν ανθρώπινα δικαιώματα στην ΕΕ. Αν είσαι διεθνής κηφήνας και προσλάβεις μερικούς μεγαλοδικηγόρους κι έχεις αντίδικο μια κυβέρνηση ευρωλιγούρισσα, μπορείς να αποκτήσεις ολόκληρη περιουσία, κτήματα και σπίτια.

Αραγε, ασχολήθηκε ποτέ αυτό το δικαστήριο με τα εκατομμύρια των αστέγων που υπάρχουν στην Ευρώπη ή ακόμα - ακόμα με τους Ελληνες δανειολήπτες, που οι τράπεζες τούς παίρνουν τα σπίτια, επειδή τους επιβάρυναν με πανωτόκια; Οχι. Αυτοί, προφανώς, έχουν άλλα δικαιώματα, όχι ανθρώπινα.

ΔΙΚΑΙΩΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΝΤΑΙ οι κάτοικοι της Ιθάκης (όπως είδαμε χθες και στις τηλεοράσεις) για την αλλαγή του δρομολογίου του πλοίου της εταιρίας Παναγιωτόπουλος - Στρίντζης, που τους αποκόπτει ουσιαστικά από τη γειτονική Κεφαλονιά. Ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι, δυστυχώς, κάτοικοι μικρού νησιού της χώρας είναι που θα αντιμετωπίσουν τέτοια προβλήματα.

Τώρα που το καλοκαίρι πέρασε και ξεχάστηκαν κάπως τα ακτοπλοϊκά θέματα, βρίσκουν, φαίνεται, ευκαιρία οι εφοπλιστικές εταιρίες να περικόψουν και να αλλάξουν δρομολόγια, με μοναδικό κριτήριο τη δική τους κερδοφορία και, φυσικά, αδιαφορώντας για τους κατοίκους των νησιών.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτό εννοούσε ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Χρ. Παπουτσής, όταν μας υποσχόταν πριν μερικούς μήνες καλυτέρευση των θαλάσσιων συγκοινωνιών; Αυτά είναι μερικά από τα ...καλά της απελευθέρωσης της ναυτιλίας που ευαγγελίζεται; Να υποθέσουμε ότι, για μια φορά ακόμα, η παρέμβασή του θα περιοριστεί σε ...συστάσεις προς τους εφοπλιστές; Εδώ είμαστε και θα το δούμε.

Αραγε, σε τι να ελπίζουν οι κάτοικοι της Ιθάκης σε μια περίπτωση ανάγκης; Στα ελικόπτερα «Σούπερ Πούμα», που δεν απογειώνονται;

Στο δρόμο...

«Συσπείρωση! Να βγούμε στο δρόμο!». Η δήλωση, κατηγορηματική. Για μας αυτονόητη, όχι απλά η προσυπογραφή της, αλλά η έμπρακτη συμμετοχή σ' όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων που ο καιρός απαιτεί. Από τα πολύ απλά: Την καθημερινή παρακολούθηση γεγονότων και προβλημάτων, την ανάλυσή τους, την ανάδειξη του ενιαίου χαρακτήρα τους, την εξαγωγή συμπερασμάτων. Ως και πιο σύνθετα. Ετσι, ώστε να σηκωθεί ένα πραγματικό μέτωπο υπεράσπισης των λαϊκών ελευθεριών. Ετσι, ώστε να πάρουν κουράγιο κι αυτοί, που δεν τολμούν ακόμη να σηκώσουν κεφάλι.

Θεωρητικά ήταν προβλέψιμο, επιβεβαιώνεται πλέον ξανά και ξανά στην πράξη: Η όξυνση της βασικής ταξικής αντίθεσης σε καιρούς επανακυριαρχίας της τόσο παλιάς «νέας τάξης», δεν εκφράζεται μόνο στο οικονομικό αποτέλεσμα. Σαρώνει κατακτήσεις εποχών με άλλους κοινωνικο-πολιτικούς συσχετισμούς, απαγορεύει νέες, υπερώριμες αντικειμενικά, κατακτήσεις - δυνατότητες. Απειρες «μικρές» καταπατήσεις συνθέτουν με ευκρίνεια το ίχνος μιας τερατώδους «σιδερένιας φτέρνας». Οι χώροι δουλιάς, πλέον, δεν είναι κρεματόρια μόνο για τα κορμιά των εργατών, μα για το όλο της ύπαρξής τους. Η σφαγή καταγράφεται ως πράξη στο χώρο δουλιάς, το τελετουργικό της είναι ήδη ορατό στις υπόλοιπες 16 ώρες (για όσους δουλεύουν ακόμα 8ωρο...). Η λέξη «δημοκρατία» ακούγεται ως το πιο σύντομο πικρό ανέκδοτο. Για την έννοιά της ούτε καν σκέψη... Κι αν αυτό αφορά την ντόπια εργατική τάξη, η πραγματικότητα για τον εργάτη άλλης χώρας, που αναζητά μια κάποια ελπίδα στο δικό μας «παράδεισο», είναι πραγματικός εφιάλτης.

Με «νόμιμη» μόνο τη δράση - κυρίως την αυθαίρετη - του «κράτους του αστυνόμου», ενός κράτους, που δρα όλο και πιο ξεδιάντροπα για την υπεράσπιση της ιδιοκτησίας και των συμφερόντων μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών, με τη συνδρομή της όλο και πιο μισθοφορικής στρατιωτικής τους μηχανής, ο χώρος νόμιμης άσκησης στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων εμφανίζεται πλέον - όχι μόνο στην κοντινή γεωγραφία μας - τόσο περίκλειστος, που η προκήρυξη μιας διαδήλωσης με μόνο αίτημα το δικαίωμα στη διαδήλωση, να είναι αυτονόητο καθήκον για όποιον ακόμα στέκεται όρθιος. Πόσο μάλλον, που οι προωθούμενες νομοθετικές ρυθμίσεις, για τη νέα καταστολή, ξεκινούν από το αξίωμα πως ο κάθε ένας είναι χαφιές του άλλου.

Ο νέος τρομονόμος έρχεται σαν κατακλείδα των παραπάνω να νομιμοποιήσει το δικαίωμα της «νέας τάξης» να χρησιμοποιεί χωρίς συνταγματικές δεσμεύσεις τον κάθε πρόθυμο χαφιέ της ως έγκυρο μάρτυρα για ενδεχόμενη τρομοκρατική πράξη, από τους παρόντες σε μια συνέλευση γονείς ενός σχολείου που αποφάσισαν κινητοποιήσεις, πιστεύοντας - τι αφέλεια! - πως και τα παιδιά του κατώτερου θεού έχουν δικαίωμα στη μόρφωση. Αλλη στιγμή θα χρειαστεί να μιλήσουμε για τη φράση της εκλεκτής συναδέλφου Σοφίας Βούλτεψη, που έκλεισε προχτές την ομιλία της με την επισήμανση πως στον πόλεμο της ειρήνης και της δημοκρατίας οπλισμένος είναι μόνον αυτός που κρατά στα χέρια του την ενημέρωση...

Είμαστε (θέλουμε, δίνουμε καθημερινά εξετάσεις γι' αυτό) στην απέναντι όχθη. Εκεί που προχτές το βράδυ - στην αίθουσα του Πανεπιστημίου της Αθήνας - περίσσευαν τα χαμόγελα. Μ' αυτούς που έχουν άδικα άνθρωπο στη φυλακή (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στη δημοκρατία μας), μ' όσους κρύβουν έναν μετανάστη (συμβαίνει κι αυτό), μ' όσους στο έμπα της δουλιάς αναγκάζονται να αποκηρύσσουν ενάμιση αιώνα κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, μ' όσους ήδη εκπαιδεύονται να μιλούν χαμηλόφωνα. Είμαστε (θέλουμε να το αποδείξουμε) μ' αυτούς που η πράξη έχει πείσει ήδη πως δεν αρκεί η ελπίδα, χρειάζεται και το λίπασμα του ενωμένου αγώνα. Στο δρόμο...

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ