ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πίσω από το λούστρο του τεχνοκράτη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Καμία αγωνία δεν έχουν οι εργαζόμενοι αν θα κάνει ή όχι κόμμα ο Αβραμόπουλος. Χρόνια τώρα, που το «αστέρι» του βρίσκεται με ετερόφωτο φως στην πολιτική σκηνή, είχαν πολλές φορές την ευκαιρία να διαπιστώσουν ότι βρίσκεται στην «απέναντι όχθη». Αντιλαμβάνονται επίσης ότι κάποιοι οικονομικά ισχυροί που βρίσκονται πίσω του θέλουν να τον «βγάλουν στη σέντρα» για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα και σκοπιμότητες. Είναι καιρός όμως να τελειώνουμε με τους μύθους που δημιουργούν γύρω από το όνομα του Αβραμόπουλου. Πολύ περισσότερο που ο ίδιος εμπαίζει και προκαλεί τον ελληνικό λαό. Τελευταίο παράδειγμα, η τοποθέτησή του για τη «βασιλική» περιουσία, όπου ο Αβραμόπουλος υποστήριξε ότι «το ζήτημα είναι νομικό και κακώς προσεγγίζεται πολιτικά, διότι πολιτικά μάς γυρνάει πίσω»! Αυτή, η δήθεν «τεχνοκρατική» και «σοβαρή» προσέγγιση πίσω από την οποία βέβαια φαίνεται ξεκάθαρα ότι τάσσεται υπέρ του συμβιβασμού με τον Γλύξμπουργκ, δείχνει πόσο επικίνδυνοι είναι όλοι αυτοί οι δήθεν άχρωμοι και ατσαλάκωτοι διαχειριστές του συστήματος. Λίγο όμως να «ξύσει» κανείς πίσω από το λούστρο που έχουν δημιουργήσει, φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι πολύ πιο αδίστακτοι από άλλους ομοϊδεάτες τους.

Ο... ειρηνιστής Σολάνα

«Βάλαμε σκοπό μας να τους βοηθήσουμε (σσ αναφέρεται στη Σερβία) και εργαστήκαμε σκληρά για να στηρίξουμε τη δημοκρατική αντιπολίτευση και τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης. Αλλά τα εύσημα για την αποφασιστική, γενναία αλλαγή ανήκουν μόνο σε αυτούς. Ανήκουν στους ηγέτες της αντιπολίτευσης και το λαό της...».

Αυτά αναφέρει ο γνωστός και μη εξαιρετέος Χαβιέ Σολάνα, ανώτατος εκπρόσωπος της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας σήμερα και πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ (κατά την περίοδο των «ανθρωπιστικών» βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία), με άρθρο του σχετικά με τη διάσκεψη του Ζάγκρεμπ. Και ο κύριος ΚΕΠΠΑ συνεχίζει: «οι νέες προκλήσεις του 21ου αιώνα πρέπει να αντιμετωπιστούν από κοινού. Η λίστα των θεμάτων είναι μακρά: καλή γειτονία, αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής, ανάπτυξη της τοπικής υποδομής, οικονομική συνεργασία, συνεργασία ενάντια στις υπερ-εθνικές προκλήσεις...».

Κι όλ' αυτά λέγονται σε μια περίοδο, που τα Βαλκάνια έχουν γεμίσει με στρατεύματα κατοχής και η μπότα του ΝΑΤΟ τσαλαπατάει ολόκληρους λαούς, ενώ το χρήμα έρευσε και ρέει άφθονο για να δημιουργηθούν καινούρια προτεκτοράτα του ιμπεριαλισμού. Μια ψευδεπίγραφη ειρήνη, με το πιστόλι στον κρόταφο είναι αυτή που ευαγγελίζεται ο Σολάνα. Γι' αυτό η αντιΝΑΤΟική συσπείρωση των βαλκανικών λαών είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη. Ενα πρώτο, σοβαρό βήμα έγινε, ήδη, με τη συνδιάσκεψη κομμάτων και κινημάτων στη Θεσσαλονίκη, που φιλοξένησε το ΚΚΕ.

Τι άλλο γνωρίζουν;

Πολλά ερωτήματα γεννά η πρόσφατη απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης, σύμφωνα με την οποία αίρονται οι απαγορεύσεις για την ανέγερση ξενοδοχειακών συγκροτημάτων σε περιοχές της Αττικής, που χαρακτηρίζονταν μέχρι τώρα «τουριστικά κορεσμένες», αλλά δύο απ' αυτά έχουν ιδιαίτερη σημασία:

Επαψαν οι περιοχές αυτές και γενικότερα η Αττική, να είναι «τουριστικά κορεσμένες»; Και αν όχι - όπως λένε και τα σχετικά στοιχεία, που δίνουν σήμερα πληρότητα των μονάδων πολυτελείας γύρω στο 50% - τι θα κάνουν οι νέες μονάδες, μετά την παρέλευση των δυο - τριών βδομάδων της διάρκειας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004;

Και δεύτερο, με ποιους όρους και προϋποθέσεις θα έρθουν οι όποιοι «μεγαλοσχήμονες» της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» να επενδύσουν γύρω στα 100 δισ. δραχμές, όπως λέγεται, για την ανέγερση νέων ξενοδοχειακών μονάδων; Αποκλειστικά και μόνο με την ελπίδα, ότι στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων θα αποσβέσουν τις επενδύσεις και θα κερδίσουν κι από πάνω; Οχι, βέβαια, αφού κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Τι άλλο έχουν, επομένως, υπόψη τους;

Ιδια τα «μεγάλα αφεντικά»

Το διαβάσαμε κάπου και μας έκανε εντύπωση. Γι' αυτό και το σημειώνουμε, αφού πρώτα το διασταυρώσαμε: Η μεγάλη γερμανική εταιρία «Χόχτιφ», που έχει αναλάβει και την κατασκευή -όπως και την εκμετάλλευση για μερικές δεκαετίες - του αεροδρομίου των Σπάτων, είναι η ίδια εταιρία που είχε κατασκευάσει και το καταφύγιο του Αδόλφου Χίτλερ.

Βλέπετε, μπορεί ο φασισμός να νικήθηκε, αλλά στη Γερμανία, τόσο στην προπολεμική όσο και στη σημερινή, τα «μεγάλα αφεντικά» παρέμειναν τα ίδια...

Φαντάζεται...

«Η δική σας άποψη είναι ότι αυτή η βήμα προς βήμα προσέγγιση με την Τουρκία μπορεί να αποδώσει καρπούς;» ρωτιέται ο Ευάγγ. Βενιζέλος από τα «Νέα». Και η απάντηση: «Φυσικά μπορεί να αποδώσει καρπούς, γιατί είναι ενταγμένη, φαντάζομαι, σε ένα συνολικότερο στρατηγικό σχεδιασμό...».

Γιατί, όμως, χρησιμοποιεί τη λέξη «φαντάζομαι» ο υπουργός Πολιτισμού; Δηλαδή, δεν έχουν ποτέ συζητήσει σχετικά, ούτε στο Υπουργικό Συμβούλιο, ούτε στο Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ, του οποίου είναι μέλος; Μόνον ο Γ. Παπανδρέου και η Μ. Ολμπράιτ γνωρίζουν τον συνολικότερο στρατηγικό σχεδιασμό..;

Τα μέτρα δε θα περάσουν

Εναν πόλεμο σε πολλά μέτωπα διεξάγει εδώ και καιρό η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να υλοποιήσει μια βαθιά αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική, αναιρώντας δικαιώματα και κατακτήσεις, όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά και όλου του λαού. Προωθούνται ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις, για την υγεία, για τη δημόσια διοίκηση, εφαρμόζονται οι αντιδραστικές αλλαγές στην παιδεία και σύντομα «ανοίγει» το ασφαλιστικό. Ο νέος κρατικός προϋπολογισμός στοιχειοθετεί μια ακόμη περίοδο λιτότητας, αποτελεί εγγύηση εξαθλίωσης. Ταυτόχρονα, υλοποιείται εδώ και χρόνια μια πολιτική, που πλήττει τα δικαιώματα των συνταξιούχων, των αγροτών και των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων. Παλιές και νέες ρυθμίσεις σμίγουν σε ένα πλαίσιο ασφυκτικό και επώδυνο για τα λαό. Η επίθεση έχει αρχίσει και κανείς δεν μπορεί να μείνει «ουδέτερος». Κυβέρνηση, κεφάλαιο και Ευρωπαϊκή Ενωση οραματίζονται και κοπιάζουν για ένα μεσαίωνα εργασιακό, μα και κοινωνικό.

Από αυτήν την άποψη, ο επιβεβλημένος αγώνας δεν μπορεί παρά να δοθεί ενάντια στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής για την ανατροπή της. Συνακόλουθα, αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να δοθεί «αυτόνομα», από δυνάμεις σκόρπιες που θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίζουν τις ανατροπές που τους αφορούν άμεσα. Και καθώς τα διάφορα νομοσχέδια και οι άλλες ρυθμίσεις βρίσκονται κοντά στην ψήφιση ή πλησιάζουν γοργά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την ένταση και το χρόνο του αγώνα: Πρέπει να είναι άμεσος, να έχει συνέχεια και διαρκή κλιμάκωση, να είναι συσπειρωτικός και ενωτικός, ώστε να είναι και ισχυρός. Η κυβέρνηση δηλώνει αποφασισμένη, και είναι, να περάσει τα αντεργατικά μέτρα και κάθε άλλο μέτρο, στο οποίο έχει καταλήξει. Οι εργαζόμενοι δηλώνουν αποφασισμένοι να εμποδίσουν τα αντεργατικά μέτρα, αλλά και συνολικά τις ρυθμίσεις που χειροτερεύουν τη ζωή τους. Το έδειξαν με τη συμμετοχή τους στην απεργία στις 10 Οκτώβρη, με τη μαζικότητα του παλλαϊκού συλλαλητηρίου του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, το δείχνουν με τη συμμετοχή τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, το δείχνουν και στις περιοδείες που γίνονται από κλιμάκια του ΠΑΜΕ στους χώρους δουλιάς.

Η σύγκρουση είναι δεδομένη και το αποτέλεσμά της εξαρτάται αποκλειστικά από τους εργαζόμενους. Τα αντεργατικά μέτρα μπορούν να αποκρουστούν, το νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί. Μένουν λίγες μέρες ακόμη για την πανεργατική απεργία στις 7 Δεκέμβρη. Κάθε ένας εργαζόμενος ξεχωριστά επωμίζεται ευθύνη για το παρόν και το μέλλον του. Η ανταπόκριση στο αγωνιστικό κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων είναι καθοριστική. Κάθε χώρος δουλιάς πρέπει να γίνει «οχυρό» πάλης ενάντια στα μέτρα. Κάθε σωματείο πρέπει ενεργητικά να δουλέψει για τη συμμετοχή στην απεργία. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Οι εργαζόμενοι ενωμένοι αποτελούν το μόνο αντίπαλο δέος στην κυβέρνηση και τους κεφαλαιοκράτες.

Η χώρα πρέπει να «νεκρώσει», όπως και η κυβερνητική πολιτική. Χρόνια πριν, σε πολλές εργατικές γειτονιές σε όλη τη χώρα, οι εργάτες που πήγαιναν κάθε πρωί στη δουλιά σχημάτιζαν ανθρώπινα «ποτάμια». Αυτά τα «ποτάμια» πρέπει να ξανακυλήσουν τη μέρα της απεργίας και να συνενωθούν σε έναν αγωνιστικό «χείμαρρο», που θα παρασύρει στο πέρασμά του κάθε μέτρο σε βάρος τους, κάθε πολιτική που θέλει να τους καταδικάσει στη σύγχρονη δουλεία, κάθε συσχετισμό που υπονομεύει την αντίσταση της εργατικής τάξης.

Ο «Λουδοβίκος»

Ο,τι εγώ

νομοθετώ,

να το δεχόσαστ'

απαιτώ,

αδιαφορώ

αν σας αρέσει

το κάθε «μέτρο» μου

το φέσι!

* * *

Σ' ό,τι ψηφίζω

στη Βουλή