Οταν όμως η συζήτηση πάει στο «διά ταύτα» για το τι πρέπει να κάνουμε, πώς πρέπει να αντιδράσουμε, τότε αρχίζουνε τα δύσκολα. Τότε πολλοί λένε, «δε βγαίνει τίποτα με τους αγώνες, αυτοί δεν ακούνε κανέναν», «τόσοι αγώνες έγιναν και τα μέτρα πέρασαν», «οι κλέφτες οι πολιτικοί φταίνε», «όλοι τα ίδια είναι». Αλλοι λένε, «να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, μπορεί να μην τα εφαρμόσουν στο δικό μας κλάδο, χώρο». Πολλές φορές οι ίδιοι που λένε ότι «αν έρθουνε να τα εφαρμόσουν σε μας τότε θα δεις τι θα γίνει», όταν φτάσουν και στο δικό τους χώρο τότε λένε «τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, τώρα έγιναν νόμος του κράτους».
Ετσι, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να βρίζουν και οι καπιταλιστές να θησαυρίζουν. Εκμεταλλεύονται την αναποφασιστικότητα, το φόβο, την αδράνεια, την εκτόνωση με τις φωνές και βρισιές και συνεχίζουν να κάνουν τη ζωή μας κόλαση. Σε αυτό οδηγεί η «θεωρία της αναποτελεσματικότητας». Οι βρισιές και οι μούντζες της πλατείας Συντάγματος ενάντια στους 300 της Βουλής αλλά και «στα συνδικάτα» συνέβαλαν στη συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου και στη συνέχεια της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά καθώς και στην ανάπτυξη αντιδραστικών και φασιστικών αντιλήψεων. Γι' αυτό οι αστοί έχουν κάνει σημαία τους τον «αγώνα με τις βρισιές και τις μούντζες», συμμετείχαν και πολλοί από αυτούς στον «αγώνα των αγανακτισμένων», σε αντίθεση με τους οργανωμένους αγώνες για τους οποίους στάζουν χολή. Γι' αυτό κάθε αγώνα που γίνεται τον συκοφαντούν και ταυτόχρονα παίρνουν υπό την προστασία τους τον απεργοσπαστικό μηχανισμό. Γι' αυτό κολακεύουν συνεχώς την αδράνεια, την παθητικότητα, μέσα από δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης, της ΕΕ, της εργοδοσίας, που λένε «θαυμάζουμε την ωριμότητα του ελληνικού λαού που με τη στάση του δείχνει ότι κατανοεί πως τα μέτρα είναι αναγκαία».
Στην προετοιμασία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας, την οποία έχουν ζητήσει μια σειρά Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Συνδικάτα και Επιτροπές Αγώνα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, η αναποτελεσματικότητα εμφανίζεται με το επιχείρημα «και τι θα βγει με την απεργία, μήπως θα αποτρέψει να παρθούνε τα μέτρα; Τόσες απεργίες κάναμε, τα μέτρα όμως πέρασαν, το ίδιο θα γίνει και τώρα».
Ο φόβος, η επίδραση της «αναποτελεσματικότητας» δεν είναι κάτι το καινούριο. Πάντα οι εκμεταλλευτές με όλους τους μηχανισμούς τους τα καλλιεργούσαν για να υποτάσσουν και να εκμεταλλεύονται πιο εύκολα τους εργαζόμενους, να κερδίζουν περισσότερα. Ανάλογα με τις συνθήκες, αυτά πότε δυνάμωναν και πότε αδυνάτιζαν. Σήμερα που η αντικειμενική κατάσταση είναι δύσκολη, η κατάσταση στο εργατικό κίνημα δεν είναι καλή, είναι πιο ισχυρά, συνοδεύονται με ένταση του αντικομμουνισμού και της τρομοκρατίας.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αλλάζουν, ότι έτσι θα παραμείνουν και στη συνέχεια. Η θηλιά στο λαιμό της λαϊκής οικογένειας σφίγγει. Οι εργαζόμενοι συσσωρεύουν καθημερινά πείρα, θα βγάλουν γρήγορα συμπεράσματα και από τις τελευταίες πολιτικές τους επιλογές, γιατί τώρα οι εξελίξεις τρέχουν με μεγαλύτερη ταχύτητα. Οι φοβισμένοι σήμερα δε θα παραμείνουν για πάντα φοβισμένοι. Ο καθένας μας άμα το σκεφτεί θα βρει παραδείγματα εργατών που ξεπέρασαν το φόβο, την αναποφασιστικότητα και παλεύουν με πίστη και ηρωισμό, ή άλλων που κουράστηκαν, απελπίστηκαν και υποχώρησαν. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που η κατάσταση και οι πολιτικές αντιλήψεις είναι ρευστές, που «το καμίνι βράζει», τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, παγιωμένο.
Να τους εξηγήσουμε ότι σε αυτά που λένε για τους αγώνες υπάρχουν αλήθειες αλλά και πολλά ψέματα. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να περιμένει κανένας μεγάλες ανατροπές από την πανεργατική απεργία, να αποτρέψει την εφαρμογή όλων των νέων μέτρων, ή να καταργήσει τους παλιότερους αντεργατικούς νόμους. Αυτό έχει να κάνει με την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στο εργατικό κίνημα, όπου ένα μικρό μέρος των εργαζομένων είναι οργανωμένο, συμμετέχει δραστήρια στα σωματεία του. Οπου ένα μεγάλο μέρος εργατών εκλέγει για εκπροσώπους του ανθρώπους συμβιβασμένους, ανθρώπους της εργοδοσίας, που πιστεύουν στο κέρδος, στην ΕΕ. Αρα, σε αυτό συμφωνούμε πως δεν μπορεί από ένα τέτοιο εργατικό κίνημα να περιμένεις περισσότερα, γι' αυτό όλοι μας πρέπει να παλέψουμε για την ανασύνταξή του.
Οσο αλήθεια όμως είναι ότι οι αγώνες δεν απέτρεψαν τα μέτρα, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτούς τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, η απογοήτευση και η παραίτηση ακόμα πιο μεγάλες. Τα μέτρα θα είχαν περάσει πιο γρήγορα, θα ήταν πιο πολλά και ακόμα πιο σκληρά. Χρειάζεται και σε αυτό να συμφωνήσουμε. Αυτό εξάλλου το ομολογούν καθημερινά και οι εχθροί των εργατών, η ΕΕ, η κυβέρνηση και η εργοδοσία, λέγοντας ότι «υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση, αναβλητικότητα στην εφαρμογή των μέτρων, έπρεπε να είχαν παρθεί εδώ και χρόνια». Πολλά από τα μέτρα που πέρασαν σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, τα προσπαθούσαν χρόνια, τα καθυστέρησαν οι προηγούμενοι αγώνες, παρά τις δυσμενείς συνέπειες της αντεπανάστασης. Συνέβαλαν ώστε μια ολόκληρη γενιά να γλιτώσει από αυτά. Δούλεψε με καλύτερα μεροκάματα, μισθούς, ωράρια, με περισσότερα εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες, με καλύτερη Ασφάλιση, με λιγότερα έξοδα σπούδασαν τα παιδιά τους, πήραν σύνταξη στα 60 χρόνια, πολλοί πήραν πιο νωρίς, πήραν καλύτερες συντάξεις, ζουν σχετικά αξιοπρεπώς την τρίτη ηλικία τους. Επομένως, κανένας μας δεν πρέπει να μιλάει απαξιωτικά για τους αγώνες που έγιναν, αλλά να τους μελετάμε και να διδασκόμαστε για τους επόμενους.
Θα συμβάλει να ενημερωθούν οι εργάτες για τις πραγματικές εξελίξεις και όχι όπως διαστρεβλωμένα τις προβάλλει η αστική προπαγάνδα. Για τα νέα μέτρα, για τις επιπτώσεις που θα έχουν στο μεροκάματό τους, στο μισθό τους, στα ωράριά τους, στο Ασφαλιστικό τους, στο σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων τους, να κατανοήσουν το μέγεθος της επίθεσης. Να κατανοήσουν τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων, ότι δεν έχουν προσωρινό χαρακτήρα, θα παραμείνουν και στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Θα συμβάλει να κατανοήσουν περισσότεροι εργάτες την απάτη ότι «οι εργοδότες τούς δίνουν δουλειά» και ότι στην πραγματικότητα το αντίθετο συμβαίνει. Αυτοί με τη δουλειά τους, από τον πλούτο που παράγουν, ζουν και ταΐζουν τους εργοδότες. Οι ίδιοι από τον πλούτο που παράγουν παίρνουν ψίχουλα, ίσα ίσα για να διαχειριστούν τη φτώχεια τους, και τον υπόλοιπο τους τον κλέβει ο εργοδότης και ζει μέσα στη χλιδή, στα πλούτη, αυτός και η οικογένειά του.
Θα είναι βήμα αν περισσότεροι εργάτες σε κάθε κλάδο και χώρο που είναι εγκλωβισμένοι στη ΓΣΕΕ και στις άλλες συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες καταλάβουν το ρόλο τους, εγκαταλείψουν τα μαντρόσκυλα της εργοδοσίας και συσπειρωθούν με τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις.
Θα είναι βήμα αν μέσα από την προετοιμασία της απεργίας οργανωθούν και άλλοι εργάτες στα συνδικάτα, συγκροτηθούν και άλλες σωματειακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, αν αναλάβουν και άλλοι εργάτες καθήκοντα δίπλα στα ΔΣ των κλαδικών συνδικάτων, των εργοστασιακών και των σωματειακών επιτροπών. Αν περισσότεροι εργάτες κατανοήσουν ότι κανένας μόνος του δεν μπορεί να πετύχει τίποτα, να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του.
Θα είναι βήμα αν περισσότεροι εργάτες νικήσουν το φόβο για το ρίσκο που έχει η συμμετοχή τους στον αγώνα, κατανοήσουν ότι σήμερα απολύεσαι, παίρνεις λιγότερο μισθό, χωρίς ποτέ να έχεις πάρει μέρος σε απεργία ή να είσαι γραμμένος στο σωματείο σου. Οτι η μόνη ασπίδα τους είναι το σωματείο, ο αγώνας, η εργατική αλληλεγγύη, ότι «όποιος μένει έξω από το μαντρί τον τρώει ο λύκος».
Θα είναι προς όφελος των εργαζομένων αν η απεργία με τη μαζικότητα και τη μαχητικότητά της αναγκάσει την κυβέρνηση να μεταθέσει για αργότερα την εφαρμογή ορισμένων από τα μέτρα, να μην τα περάσει στο σύνολό τους. Αν κατορθώσει να οξύνει ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της τρικομματικής κυβέρνησης, να προκαλέσει ρήγματα, να δυσκολέψει το αντεργατικό της έργο.
Θα είναι προς όφελος των εργαζομένων αν μέσα στον κάθε χώρο διαμορφωθούν εστίες αμφισβήτησης, αγωνιστικοί πυρήνες που θα συνεχίσουν και μετά την απεργία να δίνουν τη μάχη για να μην εφαρμοστούν αυτά που τελικά θα ψηφιστούν. Να αποτελέσει αφετηρία αφύπνισης περισσότερων εργαζομένων, σημείο εκκίνησης για άνοδο των αγώνων με σωστό προσανατολισμό.
Θα είναι κέρδος αν συμβάλει για να μην περάσει κλίμα υποχώρησης και συμβιβασμού, να μην επικρατήσει η απογοήτευση που ο αντίπαλος καλλιεργεί συστηματικά. Για να μην περάσει η προσπάθεια εγκλωβισμού σε νέες αυταπάτες που καλλιεργεί η αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι μπορεί να υπάρξει φιλεργατική πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ μέσα από καλύτερες διαπραγματεύσεις.
Θα είναι κέρδος αν περισσότεροι εργάτες με τη δουλειά των κομμουνιστών κατανοήσουν ότι πραγματική διέξοδος είναι η πάλη για την εργατική εξουσία.
Οι κομμουνιστές, οι πρωτοπόροι εργάτες, με αφορμή και τη μάχη της απεργίας, πρέπει να ανοίξουν μέτωπο κατά της «αναποτελεσματικότητας». Να αναδείξουν γιατί αυτή η αντίληψη είναι λάθος με συγκεκριμένα παραδείγματα από το χώρο τους, τον κλάδο τους, αξιοποιώντας και την εμπειρία γενικά του εργατικού κινήματος. Να αποκαλύψουν τις δυνάμεις που την προβάλλουν και την αναπτύσσουν, τις διάφορες όψεις της και ποιος ωφελείται από αυτό. Να μη φοβηθούν να αναδείξουν τις υπαρκτές αδυναμίες του εργατικού κινήματος που συμβάλλουν στο να μην έχουν σήμερα οι αγώνες περισσότερα αποτελέσματα. Να αναδείξουν τα καθήκοντα που προκύπτουν από αυτό και τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα. Να βρίσκονται σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα γιατί κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά πώς θα είναι οι διαθέσεις αύριο. Κανένας δε θα έλεγε προτού οι ηρωικοί χαλυβουργοί ξεκινήσουν την απεργία τους ότι θα μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος μεγαλειώδης αγώνας και όμως έγινε.