Κανείς δε λέει ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν καταγγείλει και απορρίψει κάθε μέθοδο εξαγοράς και εκφυλισμού των συνδικάτων (φωτ. από παλιότερη κινητοποίηση)

Μια σειρά δημοσιεύματα και εκπομπές ανάλωσαν αρκετό χώρο και χρόνο για να εμφανίσουν ως ανήξερους εκείνους που στήριξαν και κάλυψαν μια σειρά παρεμβάσεις για τον εκφυλισμό και την ποδηγέτηση συνδικάτων, «ανακαλύπτοντάς» τες όψιμα και μόνο για προπαγανδιστικούς σκοπούς, τη στιγμή μάλιστα που η συγκυβέρνηση ετοιμάζεται να πάρει το κεφάλι των συνταξιούχων.

Τέτοια φαινόμενα δεν αποτελούν ελληνική πρωτοτυπία. Είναι χαρακτηριστική, η πρόσφατη ...προσφυγή της πρώην αντιπροέδρου της δανέζικης Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών (ΓΣΕ) σε βάρος της ΓΣΕ. Συγκεκριμένα, η πρώην αντιπρόεδρος της ΓΣΕ Tine Aurvig - Huggenberger έχασε τις εκλογές για την προεδρία της Συνομοσπονδίας και απολύθηκε. Επειδή ήταν 47 ετών απαίτησε ...η Συνομοσπονδία να πληρώνει για τη σύνταξή της στο ασφαλιστικό ταμείο τα υπόλοιπα 15 χρόνια, ώστε όταν βγει στη σύνταξη συμπληρώνοντας τα 62, οι συντάξιμες αποδοχές της να αντιστοιχούν στα 2/3 του μισθού ενός αντιπρόεδρου συνομοσπονδίας, όπως λέει και το συμβόλαιό της. Ομως το ποσό που της προσέφερε η διοίκηση της ΓΣΕ Δανίας (περίπου 135.000 ευρώ) δεν την ικανοποίησε και γι' αυτό κατέφυγε στα δικαστήρια αξιώνοντας 1 εκατομμύριο ευρώ, για να έχει τη δυνατότητα να ...απολαύσει τα γηρατειά της. Θυμίζουμε ότι το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με το ΚΚΕ για δεκαετίες έδωσαν με αποφασιστικότητα μάχες για την κατάργηση του Ταμείου των εργατοπατέρων, αυτό το «διαφθορείο» όπως το αποκαλούσαν. Αλλωστε, το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο ελληνική πατέντα, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Τα συνδικάτα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και η πολύμορφη ενίσχυσή τους από το αστικό κράτος έχουν και αυτά πλούσια ιστορία και δράση. Μόνο που η δράση τους στρέφεται κατά των εργατικών συμφερόντων και γι' αυτό έχουν αναδειχτεί σε τροφίμους και προστατευόμενους του κεφαλαίου, όπως σήμερα η Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων (ΣΕΣ), που αποτελεί το μακρύ χέρι της Κομισιόν στο εργατικό κίνημα της ΕΕ και προνομιακό συνομιλητή της.

«Το Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Εργατικών Στελεχών - Ταμείο εργατοπατέρων πέρασε στη "γλώσσα" του μαχόμενου συνδικαλιστικού κινήματος - ιδρύθηκε το 1937 από τον Μεταξά και αφού η μεταξική δικτατορία είχε διαλύσει ξανά τα συνδικάτα, είχε βάλει στη θέση τους αντισυνδέσμους και είχε θέσει τις εξελίξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα υπό τη στενή παρακολούθηση της Γενικής Ασφάλειας» έγραφε ο «Ρ» στις 2/10/1998. «Αυτό το διαφθορείο ενίσχυσε παραπέρα με ειδικό ΝΔ η κυβέρνηση των δοσίλογων του Τσολάκογλου, το 1944. Το διατήρησαν και το ενίσχυσαν με κάθε τρόπο όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας το σαν όπλο παρέμβασης, ελέγχου και σήψης του συνδικαλιστικού κινήματος».

Με αφορμή την κατάργηση των συντάξεων συνδικαλιστικών στελεχών η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ έβγαλε την εξής ανακοίνωση:

«Πήρε ο πόνος τον Μακελάρη των εργατικών δικαιωμάτων υπουργό Εργασίας Βρούτση για τις συντάξεις των εργατοπατέρων;

Οχι βέβαια. Εχει μπροστά του την απάντηση της εργατικής τάξης με την 24ωρη απεργία στις 26 Σεπτέμβρη ενάντια στα βάρβαρα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση.

Είναι γνωστό ότι οι συντάξεις των εργατοπατέρων είναι δημιούργημα των κυβερνήσεών τους. Είναι το μπόνους στους εργατοπατέρες, στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που υπερασπίζονται και προωθούν την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, είτε της ΝΔ, είτε του ΠΑΣΟΚ, του κεφαλαίου, της ΕΕ.

Το ταξικό κίνημα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ποτέ δεν είχαν συμφωνήσει σε προνόμια που εξαργύρωναν τη συνδικαλιστική δράση και πάλευε, ζητούσε να καταργηθούν. Αλλωστε, το ταξικό εργατικό κίνημα έχει να αναδείξει θυσίες στελεχών του που έδωσαν και τη ζωή τους για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Οποιος συνδικαλιστής επιχείρησε να τα χρησιμοποιήσει βρέθηκε αμέσως εκτός γραμμών του ταξικού κινήματος.

Η εργατική τάξη να μην αποπροσανατολιστεί από αυτό που σήμερα έχει μπροστά της. Την οργάνωση της πάλης της ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης, τη συζήτηση και συλλογική απόφαση στους χώρους δουλειάς για την επιτυχία της απεργίας.

Και στη μάχη αυτή να βγάλει συμπεράσματα, να πετάξει από πάνω της τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, να δυναμώσει την οργάνωσή της στους τόπους δουλειάς, το ΠΑΜΕ».