Η ειδησεογραφία του τελευταίου διαστήματος δηλώνει ότι το ...«άγχος για το μέλλον» αγκαλιάζει όλο και περισσότερους πρωταγωνιστές του αστικού πολιτικού παιχνιδιού:

Η υποβόσκουσα κρίση στο ΠΑΣΟΚ εκδηλώνεται άλλοτε με απολύσεις (περίπτωση Πάγκαλου) και άλλοτε με εξωτερικεύσεις προσωπικών φιλοδοξιών διαφόρων δελφίνων και υποδελφίνων (πρόσφατα παραδείγματα είναι οι συνεντεύξεις του Α. Τσοχατζόπουλου, αλλά και η προχτεσινή συνέντευξη του Γ. Παπαντωνίου, που τροφοδότησε τα σενάρια περί ανασχηματισμού). Ταυτόχρονα, η ΝΔ κινείται στον αστερισμό των εσωκομματικών πτερύγων, που την απαρτίζουν, ενώ έχει να αντιμετωπίσει και την ιδιότυπη «Αβραμοπουλιάδα», η οποία μάλλον θα συνεχιστεί επί μακρόν.

Κοντά στα «μεσιανο-σωτηριολογικά», που θέλει να εκπροσωπεί ο δήμαρχος Αθήνας στο χώρο της «κεντροδεξιάς», η φιλολογία για την ύπαρξη αυτού του περιβόητου «πολιτικού κενού» - για το οποίο όλοι μιλούν, αλλά αδυνατούν να το προσδιορίσουν με κοινωνικούς όρους - δίνει τη δυνατότητα σε παράγοντες της «κεντροαριστεράς», όπως η κ. Δαμανάκη, να διαφημίζουν άλλου τύπου συνευρέσεις, που περιγράφονται ως «οριζοντίως εκσυγχρονιστικές» (;)...

Σε κάθε περίπτωση, το γενικότερο κλίμα, είναι ένα κλίμα πολιτικής κινητικότητας, που αγγίζει τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ρευστότητας. Γιατί, όμως, μόλις 8 μήνες μετά τις εκλογές το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας φαίνεται να παρουσιάζει κρισιακά φαινόμενα;

Η απάντηση πρέπει να λαμβάνει υπόψη της δυο παραμέτρους:

Πρώτον, η προσαρμογή του ελληνικού καπιταλισμού στις ανάγκες της «παγκοσμιοποίησης» έχει ως προϋπόθεση την επιβολή μιας εφ' όλης της ύλης αντιλαϊκή πολιτική (εργασιακά, παιδεία, υγεία, ασφαλιστικό), σε συνδυασμό πάντα με την προώθηση πολιτικών, που βαθαίνουν την εξάρτηση της χώρας (εμπλοκή σε μια «ομοσπονδιοποιημένη» ΕΕ και σε ένα ΝΑΤΟ των ανοιχτών πλέον επεμβάσεων, που στηρίζει απροσχημάτιστα την τουρκική τακτική των «γκρίζων ζωνών»). Ομως, αυτού του είδους η επίθεση της ολιγαρχίας εξελίσσεται με τέτοια σφοδρότητα κατά των συμφερόντων των εργαζομένων και του τόπου, ώστε να εμπεριέχει το σπέρμα μιας εν δυνάμει κοινωνικής αμφισβήτησης. Γεγονός που συνιστά μέγιστο κίνδυνο για την πλουτοκρατία, η οποία πρέπει να λάβει τα μέτρα της.

Δεύτερον, η παρατεταμένη «διαπλοκολογία» δείχνει να ανατρέπει τα χρονοδιαγράμματα για μια σειρά «μπίζνες». Με δεδομένο ότι εδώ παίζονται πολλά λεφτά (Ολυμπιάδα, ιδιωτικοποιήσεις, Γ` ΚΠΣ), και σε συνδυασμό με το ότι η μοιρασιά σκοντάφτει στην ανισορροπία των αντιτιθέμενων επιχειρηματικών συμφερόντων, γίνεται εμφανής η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να παίξει το «διαιτητικό» ρόλο, που του έχει αναθέσει η αστική τάξη.

Ο συνυπολογισμός των παραπάνω φανερώνει μάλλον ότι ο δικομματισμός και, γενικώς, το κλασικό μεταπολιτευτικό σύστημα της ολιγαρχίας έχει αγγίξει τα όριά του. Αφ' ενός δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα, σε περίπτωση που η υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια λάβει το χαρακτήρα κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης. Αφ' ετέρου, οι όροι της μέχρι τώρα «διαπλοκής» του με το μεγάλο κεφάλαιο, δεν του επιτρέπουν να εμφανίζεται σαν ο φερέγγυος εγγυητής των «διαπλοκών» του μέλλοντος.

Με άλλα λόγια, το ζητούμενο για την ολιγαρχία είναι να «ανασυνθέσει» το πολιτικό τοπίο, έτσι ώστε να μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως ανάχωμα απέναντι στην πραγματική ανάγκη του καιρού μας, που είναι η διαμόρφωση ενός λαϊκού μετώπου. Ενός μετώπου, που θα κινείται κόντρα στην ακολουθούμενη πολιτική, με στόχο, όχι τη διαχείριση, αλλά την προώθηση μιας πολιτικής που θα ασκείται από τη λαϊκή εξουσία για να οργανώνει τη λαϊκή οικονομία.