Να βγει στην ευρωενωσιακή «γύρα», παζαρεύοντας τη γεωπολιτική θέση της χώρας, με αντίτιμο ευνοϊκές για την ντόπια πλουτοκρατία ρυθμίσεις, που θα της επιτρέψουν να αντιμετωπίσει την κρίση με καλύτερους όρους, ζητά απ' την κυβέρνηση ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας.

Σε συνέντευξή του στην «Αυγή» εξωράισε το ρόλο της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης, αφενός φορτώνοντας την ενιαία ευρωενωσιακή στρατηγική αποκλειστικά στη Γερμανία, αφετέρου κατηγορώντας την κυβέρνηση για υποτέλεια και γιατί δε «συνδιαμορφώνει τις εξελίξεις σε συντονισμό με τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου». Οι κυβερνήσεις των οποίων από κοινού με της Γερμανίας τσακίζουν τους λαούς τους και ιδρώνουν να εξασφαλίσουν ό,τι περισσότερο είναι δυνατόν για τις δικές τους αστικές τάξεις στο πλαίσιο της όξυνσης των ανταγωνισμών στο εσωτερικό της ΕΕ.

Στο ίδιο πνεύμα, μιλώντας στην ΚΠΕ του ΣΥΝ το περασμένο Σάββατο ο Αλ. Τσίπρας υπέδειξε σαν «αναξιοποίητο διαπραγματευτικό απόθεμα» τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, λέγοντας ότι «η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη συνιστά συγκριτικό πλεονέκτημα για την ΕΕ στην ευρύτερη και ευαίσθητη περιοχή της Ανατολής Μεσογείου (...) αυτό αφορά και άλλους με συμφέροντα και παρουσία στην περιοχή».

Δηλώνει, δηλαδή, πανέτοιμος να μετατρέψει την Ελλάδα, περισσότερο απ' ό,τι είναι, σε προκεχωρημένο φυλάκιο των όπου Γης ιμπεριαλιστών και των μονοπωλίων και σε βάση εφόρμησης στην ευρύτερη περιοχή που ήδη «μυρίζει» μπαρούτι, αποτελώντας πεδίο εκδήλωσης έντονων ανταγωνισμών με μήλον της έριδος τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας κ.λπ.

Φιλοτεχνώντας για το κόμμα του το προφίλ του «ηθικού» διαχειριστή, πρόβαλλε σαν μόνη διέξοδο για το λαό τον «ειρηνικό ξεσηκωμό» που θα υπερασπιστεί το αστικό Σύνταγμα και θα αναδείξει μια «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», του ΣΥΡΙΖΑ, σαν να πλήττονται λαός και κεφαλαιοκράτες το ίδιο. Οπως είπε, «ο ειρηνικός ξεσηκωμός του λαού, στο γράμμα και το πνεύμα της ακροτελεύτιας διάταξης του Συντάγματος της χώρας. Του άρθρου 120 που επισημαίνει ότι "η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων", είναι η πιο αποτελεσματική, δημοκρατική διέξοδος».

Μάλιστα, επιβεβαιώνοντας την έχθρα τους απέναντι στο οργανωμένο ταξικά προσανατολισμένο κίνημα, αλλά και την επιθυμία τους για ένα κίνημα που θα εξαντλεί τις διεκδικήσεις του στην αλλαγή διαχειριστή, επικαλέστηκε σαν παράδειγμα προς μίμηση τους «αγανακτισμένους», επειδή «έριξαν μια κυβέρνηση» που αντικαταστάθηκε απ' την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση.

Αποκαλυπτικά των προθέσεών τους είναι και τα όσα ανέφερε ο Αλ. Τσίπρας σε άρθρο του στη γερμανική εφημερίδα «Neues Deutschland», όπου υιοθέτησε δίχως προσχήματα στόχους όπως η «βιωσιμότητα του χρέους», η «ανταγωνιστικότητα», διαμαρτυρόμενος ότι το μεν πρώτο καθίσταται μη βιώσιμο, ενώ «η Ελλάδα κατεβαίνει συνέχεια την κλίμακα της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας»!

Στο προσχέδιο διακήρυξης που υπερψήφισε η ΚΠΕ ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνεδρίου του αργότερα, θρασύτατα γίνεται επίκληση του Μαρξ, του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», της κατάργησης «των καπιταλιστικών σχέσεων», του ΕΑΜ, της εποποιίας του ΔΣΕ, των ταξικών αγώνων που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα μετέπειτα. Στη διακήρυξη, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται σαν φυσική τους συνέχεια και κληρονόμος των αξιών τους (!) τις οποίες όχι μόνο έχει αποκηρύξει, αλλά επίσης πολεμάει με μίσος.

Εν συνεχεία, αφού αποφαίνονται ότι «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει», κραυγάζουν «οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη», διακηρύττουν σαν στρατηγικό στόχο το «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα στην κλίμακα της Ευρώπης», έτσι που να αποκηρύσσεται ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε και να υποβαθμίζεται το εθνικό πεδίο πάλης.

Ως «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» δεν εννοούν παρά τη διαχείριση του καπιταλισμού, την οποία μάλιστα δικαιολογούν με μια μεγαλοπρεπή υπόκλιση στην κυριαρχία του:

«Η στρατηγική στόχευση επιμερίζεται σε άμεσους στόχους και στις αντίστοιχες τακτικές κινήσεις ή πρωτοβουλίες που εξαρτώνται πάντα από πραγματικά προσφερόμενες δυνατότητες και πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Ο πολιτικός φορέας είναι υποχρεωμένος να πλέει με όλη την απαιτούμενη ευελιξία ανάμεσα στη Σκύλλα του καιροσκοπισμού, που τείνει να αγνοήσει τον στρατηγικό στόχο υποκύπτοντας στο εκάστοτε θεωρούμενο ως εφικτό, και στη Χάρυβδη του τυχοδιωκτισμού, που τείνει να αγνοήσει τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης».

Ψήγματα κινδυνολογίας και μπαράζ αυταπατών συνθέτουν το κείμενο προκειμένου να παρουσιάσουν την αλλαγή διαχειριστή σαν μόνη διέξοδο. Γίνεται λόγος για «δημοκρατία που τελεί υπό απειλή εκτροπής», οριοθετείται η Ευρωένωση σαν μονόδρομος, «η μοίρα της Ελλάδας είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της Ευρώπης», όπως αναφέρεται. Προϊδεάζουν για τη διαμόρφωση ενός συνδικαλιστικού κινήματος στα μέτρα της διαχείρισης που ορέγονται, μιλώντας για «ανάγκη να δημιουργηθούν νέου τύπου κοινωνικοί φορείς και να υπάρξουν επανιδρυτικού χαρακτήρα αλλαγές μέσα στα συνδικάτα».

Αναφέροντας ότι «μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να υποσχεθεί την άμεση λύση όλων των συσσωρευμένων προβλημάτων», στους προγραμματικούς στόχους περιλαμβάνουν την ελεημοσύνη στους εξαθλιωμένους με «ελάχιστο εισόδημα», καθώς και «υιοθέτηση κινήτρων που πριμοδοτούν την απασχόληση», όπως κάνουν σήμερα όλες οι αστικές κυβερνήσεις στην ΕΕ. Μιλάνε ακόμα για επιτάχυνση της «δημοσιονομικής σταθεροποίησης».

Το προσχέδιο θα απασχολήσει τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ και τις οργανώσεις του σχήματος πριν φτάσει με τις αλλαγές στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, η οποία θα εκλέξει το κεντρικό όργανο που θα αριθμεί περίπου 300 μέλη.

Αίσθηση, τέλος, προκάλεσαν οι παρεμβάσεις στην ΚΠΕ του ΣΥΝ τόσο του Αλ. Μητρόπουλου όσο και του Α. Κοτσακά ο οποίος μάλιστα εισηγήθηκε μια πρόταση δημιουργίας οργανώσεων κατά τα πρότυπα των «κλαδικών» του ΠΑΣΟΚ του '80. Οι παρεμβάσεις τους, όπως άλλωστε και η σύναξη που διοργανώνουν οι ΠΑΣΟΚογενείς δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα σε κεντρικό ξενοδοχείο, εκλαμβάνονται από τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ σαν προσπάθεια να βάλουν σφραγίδα στα κείμενα και τη μετεξέλιξη του σχήματος σε ενιαίο κόμμα.

Από προηγούμενη κινητοποίηση των εργαζομένων στο ΙΓΜΕ

Η Δ. Μανωλάκου απαίτησε την κατάργηση υπουργικής απόφασης που οδηγεί στη διάλυση το ίδρυμα, καθώς και την άμεση εξόφληση οφειλόμενων δεδουλευμένων στους εργαζόμενους. Οπως είπε, με την «κοινή υπουργική απόφαση 25/200 απαξιώνετε πλήρως το Ινστιτούτο, απολύονται έμπειροι και αναγκαίοι για τη λειτουργία του εργαζόμενοι και μένουν απλήρωτοι εδώ και 2 μήνες οι εργαζόμενοι». Η πρακτική αυτή, επισήμανε, «θέτει σε κίνδυνο σημαντικά ερευνητικά προγράμματα για τη χώρα».

Ο Στ. Καλαφάτης προσπάθησε να πείσει ότι η κυβέρνηση στηρίζει το Ινστιτούτο, όμως αυτό «πρέπει να γίνει μέσα στα όρια που εκ των πραγμάτων θέτει η οικονομική πραγματικότητα και η ανάγκη για εξορθολογισμό», επικαλούμενος «ιδιαίτερες οικονομικές συνθήκες». Ανέφερε επίσης πως «έχουν γίνει συναντήσεις μεταξύ των εργαζομένων και της ηγεσίας του υπουργείου» ενώ «έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες για την καταβολή της επιχορήγησης του Οκτώβρη».

«Στα λόγια στηρίζετε, στις πράξεις συμβάλλετε στη διάλυση. Καμία δέσμευση δεν πήρατε για κατάργηση της κοινής υπουργικής απόφασης» τόνισε ανταπαντώντας η Δ. Μανωλάκου, σημειώνοντας ότι μόνο «διαλυτική προοπτική δίνετε για το ΙΓΜΕ». Πρόσθεσε ότι «δεν είπατε τίποτε για τις απολύσεις των 130 τεχνιτών που είναι η ψυχή του ΙΓΜΕ» και ενώ «ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι τα 57 έτη». Η βουλευτής του ΚΚΕ τόνισε ότι «δεν υπάρχει χώρα που να μην έχει τέτοιο ινστιτούτο» και ότι «εξυπηρετούνται οικονομικά συμφέροντα που συνδέονται με παραχωρήσεις δημόσιας περιουσίας, μεταλλείων κλπ σε ιδιώτες».