ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Για την κλιμάκωση της πάλης

Η προχτεσινή πανεργατική πανελλαδική απεργία και οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε δεκάδες πόλεις σε όλη τη χώρα, δείχνουν όχι μόνο τη δυναμική, αλλά και τις τεράστιες ευθύνες που έχουν τα συνδικάτα και τα σωματεία στους τόπους δουλειάς καθώς και οι Λαϊκές Επιτροπές, σε επίπεδο γειτονιάς, για την επόμενη μέρα. Εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι, συνταξιούχοι, γυναίκες, φτωχοί αγρότες, «νέκρωσαν» τόπους δουλειάς, παράτησαν μαγαζιά, τα χωράφια, τα σχολειά και διαδήλωσαν μαζικά και μαχητικά ενάντια στην πολιτική που συντρίβει τα δικαιώματά τους. Το γεγονός ότι πρόκειται για τη δεύτερη γενική απεργία με τα συγκεκριμένα αποτελέσματα μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα με στοιχεία που αναδεικνύουν ότι πυκνώνουν οι γραμμές του ταξικού κινήματος, αποδεικνύει πως η συσπείρωση δυνάμεων ενάντια στα βάρβαρα μέτρα με προοπτική την ανατροπή συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής, είναι ο μοναδικός που μπορεί να δώσει ώθηση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Επιβεβαιώνεται και πάλι ότι στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα υπάρχει η δυναμική και κρίσιμη μάζα με την οποία έχουν συμφέρον να συμπαραταχθούν όλοι οι εργαζόμενοι, για τη γιγάντωση της λαϊκής συμμαχίας, πρώτα απ' όλα με την πολύμορφη οργάνωση και δράση τους στους κλάδους, σε όλους τους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά.

Με δεδομένο ότι η κλιμάκωση της πάλης απαιτεί σχέδιο και σκληρή δουλειά, έχει ιδιαίτερη σημασία να δράσουμε με εντατικούς ρυθμούς και αυταπάρνηση για την ανάπτυξη του κινήματος που χρειάζεται σήμερα η εργατική τάξη για την απόκρουση της αντεργατικής επίθεσης. Χρειάζονται συνδικάτα γερά, που θα αποτελούν τη συλλογική μορφή οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο. Που θα διακρίνονται από τη μαζικότητά τους, μαχητικά και δημοκρατικά θα διασφαλίζουν τη συμμετοχή των εργαζομένων στη λειτουργία τους και θα ενισχύουν τις συλλογικές διαδικασίες και αποφάσεις. Συνδικάτα που θα ενισχύουν την εργατική πρωτοβουλία και, μέσα απ' αυτές τις διαδικασίες, θα αναδεικνύουν ηγέτες με κύρος, αγωνιστικό ήθος, που θα έχουν την ικανότητα να βάζουν στη μάχη όλο και περισσότερους εργάτες. Χρειάζεται να δυναμώσει το κίνημα που θα αγωνίζεται για την ενότητα της εργατικής τάξης με γραμμή πάλης ενάντια στα μονοπώλια, στην ΕΕ, στις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα και, ταυτόχρονα, θα βάζει το ζήτημα των αλλαγών σε επίπεδο οικονομίας, χωρίς καπιταλιστές.

Σ' αυτή τη βάση, αποτελεί βασικό καθήκον η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα, η αποκάλυψη και απομόνωση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που όλα τα προηγούμενα χρόνια στήριξαν την πολιτική των μονοπωλίων μέσα στην εργατική τάξη. Των «αριστερούτσικων» δυνάμεων επίσης που το παίζουν «φίλοι των εργατών», αναπροσαρμόζοντας την υπονομευτική τους δράση ώστε να κρύβουν τις υπηρεσίες που προσφέρουν στα μονοπώλια. Των δυνάμεων που προτείνουν π.χ. τη μετατροπή των συνδικάτων σε εργασιακά συμβούλια και τη μετάλλαξή τους σε κέντρα για τη... διεκπεραίωση αιτημάτων των εργαζομένων.

Η κλιμάκωση της πάλης απαιτεί πρώτα απ' όλα οργάνωση για την απόκρουση των νέων μέτρων, την παρεμπόδιση της εφαρμογής τους σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς. Ενταση της διαφώτισης και αντιπαράθεσης με τους εκβιασμούς και τις αυταπάτες που επιστρατεύει η πλουτοκρατία για να κρύψει τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων. Μαζικοποίηση των κλαδικών συνδικάτων, αλλά και των Λαϊκών Επιτροπών, των Επιτροπών Ανέργων.

Ανησυχούν για την «εξόντωση της οικονομίας»...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Να απεργήσουν ενάντια στα μέτρα που «εξοντώνουν την κοινωνία και την οικονομία» καλούσαν τους εργαζόμενους ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Με την αφίσα που έβγαλαν για την προχτεσινή απεργία, επιβεβαίωσαν ξανά το ρόλο που έχουν αναλάβει στη χειραγώγηση των εργαζομένων.

Ποια οικονομία βλέπουν να «εξοντώνεται» ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ; Γιατί, άλλη είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι τσέπες των εργαζομένων και άλλη η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι «τσέπες» των πολυεθνικών. Οι μεν πρώτες αδειάζουν από το τσάκισμα των μισθών, τη φοροληστεία, την ανεργία που η κρίση αυξάνει κατακόρυφα. Την ίδια στιγμή, όμως, οι «τσέπες» πολλών πολυεθνικών όχι απλά γεμίζουν, αλλά και ξεχειλίζουν. Πολλοί μεγαλοεπιχειρηματίες κερδίζουν απ' τον έλεγχο ολόκληρων κλάδων που συγκεντρώνονται στα χέρια όλο και λιγότερων ομίλων, με την αγριότητα των μονοπωλίων να μεγαλώνει αμείωτα και να ξεσπά καθημερινά στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Αυτή η οικονομική οργάνωση της παραγωγής, που γεννά φτώχεια για το λαό και πλούτη για τα μονοπώλια, όχι μόνο δεν «εξοντώνεται» αλλά και δυναμώνει με την πολιτική που ασκούν συγκυβέρνηση - τρόικα. Η αλήθεια είναι ότι θωρακίζεται κιόλας, με ευθύνη και των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Οι οποίες, μαζί με όλους όσους αγωνιούν για την «ανταγωνιστικότητα» (δηλαδή τη στήριξη των πολυεθνικών), πασχίζουν να στρατεύσουν τους εργάτες πίσω από τις αξιώσεις των εκμεταλλευτών τους. Αντί να πουν στην εργατική τάξη την αλήθεια, δηλαδή πως η δική της εξόντωση είναι προϋπόθεση για τη μη εξόντωση των επιχειρήσεων, αγωνιούν και παρεμβαίνουν για την «οικονομία που εξοντώνεται». Δε σταματούν λεπτό να «βομβαρδίζουν» τους εργάτες με το ψέμα ότι έχουν κοινά συμφέροντα με τα μονοπώλια.

Οι ελληνικές σημαίες...

«Η Χρυσή Αυγή επιμένει στη γραμμή των μαζικών διαδηλώσεων χωρίς κομματικές, αλλά μόνο με ελληνικές σημαίες».

Είναι απόσπασμα από προχτεσινή ανακοίνωση του φασιστικού μορφώματος, με αφορμή τις απεργιακές κινητοποιήσεις, που αποκαλύπτει, για άλλη μια φορά, πόσο απέναντι στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκεται. Και πως επιχειρεί να παίξει τα παιχνίδια του μεγάλου κεφαλαίου που πίνει το αίμα του ελληνικού λαού. Εμποδίζει και βάζει φρένο από το να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι την ουσία της εκμετάλλευσης και της αιτίας που χτυπιούνται αλύπητα και οδηγούνται στην εξαθλίωση και κυρίως ότι οι εκμεταλλευτές τους είναι κυρίως οι Ελληνες καπιταλιστές. Και η ουσία είναι απολύτως ταξική. Γιατί τα κόμματα, ταξικά συμφέροντα εκπροσωπούν.

Η «Χρυσή Αυγή» εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και παίζει παιχνίδια με μερίδα της κεφαλαιοκρατίας. Είναι άλλωστε γνωστή η θέση τους για οικονομική συνεργασία με τον ιμπεριαλιστικό πόλο της Ρωσίας, όπως είναι γνωστή και η συμπαράσταση που εκδηλώνει στους Ελληνες εκπροσώπους του κεφαλαίου, επιχειρηματίες επειδή είναι ...Ελληνες, ενώ μεσολαβεί για να παίρνουν εργάτες που θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Καραμπινάτη και ξεδιάντροπη υπηρεσία στα αφεντικά δηλαδή, πουλώντας μάλιστα ελληνοφροσύνη.

Οι Χρυσαυγίτες ήταν απέναντι στους χαλυβουργούς στο Βόλο. Είναι απέναντι στους εργάτες όταν τους μπολιάζουν τη λογική ότι πρέπει να δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο, αν θέλουν να έχουν δουλειά. Είναι απέναντι στα συμφέροντα της εργαζόμενης οικογένειας όταν προσπαθούν να πείσουν ότι για την κατάσταση στην Υγεία, στα σχολεία φταίνε οι μετανάστες και όχι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι. Είναι απέναντι στους απεργούς που πλημμύρισαν τους δρόμους, επειδή δεν κρατούσαν ελληνικές σημαίες...

Οι εργαζόμενοι έχουν να τραβήξουν το δικό τους δρόμο που απέχει πάρα πολύ από αυτόν των υπερασπιστών του κεφαλαίου και της ταξικής εκμετάλλευσης.

«Χαλυβουργία» και ... Ζεφύρι

«Η αστυνομία πήγε σε άντρα ανομίας, Πήγε στο Ζεφύρι. Η αστυνομία πήγε στη Χαλυβουργία».

Αυτά είπε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Νίκος Δένδιας, στο ΣΚΑΪ και στον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά, σε μια συνέντευξη κομμένη και ραμμένη στη λογική της ανάγκης η αστυνομία να εξοπλιστεί, να έχει για παράδειγμα «όπλα των 7,62», «ομάδες κρούσης που θα αντιμετωπίζουν τα καλάσνικοφ» και άλλα τέτοια.

Ταυτίζουν τη «Χαλυβουργία», τους απολυμένους εργάτες που πάλεψαν για το ψωμί της οικογένειάς τους και το μεροκάματο, με τα κυκλώματα διακίνησης όπλων και ναρκωτικών στα οποία συμμετέχουν Ελληνες και ξένοι και που πίσω τους κρύβονται επιχειρηματικοί όμιλοι που κάνουν τεράστιο τζίρο και άλλοι μηχανισμοί. Ταυτίζουν τη μορφή πάλης της απεργίας για να διεκδικήσουν οι εργάτες, οι αυτοαπασχολούμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα μια ζωή χωρίς εξαθλίωση, με τη δράση φασιστοειδών που ανά ομάδες σακατεύουν μετανάστες που προηγούμενα έχουν εξοντωθεί στη δουλειά από τα αφεντικά για ένα κομμάτι ψωμί.

Δεν πρέπει να παραξενεύει τους εργάτες και τις λαϊκές οικογένειες αυτή η προπαγάνδα. Αντιλαϊκά μέτρα και καταστολή πάνε μαζί. Για να τα περάσει το κεφάλαιο και τα κόμματα που το στηρίζουν, ενισχύουν τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς και επιχειρούν να καλλιεργήσουν συνειδήσεις αντιδραστικές. Γι' αυτό το λόγο, οι εργάτες πρέπει να συνειδητοποιούν ότι ο αγώνας τους είναι ταξικός. Είναι αγώνας και ενάντια στη βάρβαρη πολιτική που εξαθλιώνει αλλά και ενάντια στην καταστολή των μηχανισμών του αστικού κράτους.