«Οι Ευρωπαίοι καθυστερούν τη δόση» («Καθημερινή») - «Παιχνίδια με τη δόση» (ΝΕΑ) - «Παρατείνεται η αγωνία για τη δόση - Στις 26 Νοέμβρη οι αποφάσεις για την Ελλάδα» («Εθνος»)... Ενα κύμα «οργισμένου αντιευρωπαϊσμού» έχει πυροδοτήσει η καθυστέρηση (άγνωστο για πόσο) στην εκταμίευση της πολυπόθητης δόσης των 31,5 δισ. Ο «αντιευρωπαϊσμός» αυτός, εν πολλοίς κατευθυνόμενος όπως προκύπτει από τα παραπάνω πρωτοσέλιδα του αστικού Τύπου, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού, αλλά με τη μάχη που δίνει η εγχώρια πλουτοκρατία να αποσπάσει μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία. Ενδεικτική η βδομαδιάτικη έκθεση της ALPHA Bank που ζητά να εκταμιευτούν «άμεσα και όχι σε δόσεις τα 90 δισ. που δεν έχουν εκταμιευτεί από το πακέτο διάσωσης». Ο λαός δεν πρέπει να τσιμπήσει και να πέσει στην παγίδα να στοιχηθεί πίσω από τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης μερίδας της πλουτοκρατίας, αποδεχόμενος, ταυτόχρονα, να κάνει θυσίες δίχως τέλος για χάρη τους. Γιατί, δεν πρέπει να ξεχνά ότι πλουτοκρατία και ξένοι δανειστές και εταίροι συμπίπτουν απολύτως στην άγρια σφαγή των δικαιωμάτων του και την υπερεκμετάλλευσή του μέχρις εξαθλίωσης. Είναι η κοινή στρατηγική τους, που προωθούν από κοινού για να ανακάμψει και θωρακιστεί η κερδοφορία των μονοπωλίων. Μαζί συναποφασίζουν και υλοποιούν τα μνημόνια διαρκείας. Εξάλλου, από τη δόση στο λαό δε θα πάει ούτε ένα ευρώ, όπως δεν πήγε από τις προηγούμενες. Αντίθετα, κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας και τρόικας (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ) χρησιμοποιούσαν τις δόσεις ως όπλο στον κρόταφο, για να δέχεται ο λαός τα βάρβαρα μέτρα. Ο λαός, λοιπόν, πρέπει να κινηθεί αποφασιστικά στο δρόμο που υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα και ανάγκες παλεύοντας, για να βάλει φραγμό στην αντιλαϊκή πολιτική, ο οποίος περνάει υποχρεωτικά από την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και λαϊκή εξουσία. Ολα τα άλλα είναι παραμύθια.

Ο τρόπος διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε (1998 - 2001) στην Αργεντινή έγινε σημαία από τον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλοντας να σύρει τον ελληνικό λαό να υπερασπίζεται αιτήματα τμημάτων της αστικής τάξης, φρόντισε να κρατήσει στο σκοτάδι το γεγονός ότι η κρίση στην Αργεντινή ξεπεράστηκε για τους αστούς όχι όμως για το λαό, που παρέμεινε βυθισμένος στην εξαθλίωση. Το κίνημα που αναπτύχθηκε τότε, παρά τις ανεβασμένες μορφές πάλης, τη μαζικότητά του, δεν είχε πολιτικούς στόχους ρήξης - ανατροπής, χειραγωγήθηκε στην επιδίωξη της κυβερνητικής εναλλαγής και ενσωματώθηκε, ηττήθηκε.

Χτες, όπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, «εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες και των άλλων μεγάλων πόλεων της Αργεντινής, στη μεγαλύτερη αντικυβερνητική κινητοποίηση της τελευταίας δεκαετίας». Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μεταδίδουν ότι κινητοποιούνται άνθρωποι του μόχθου για τον καλπάζοντα πληθωρισμό (που οικονομικοί αναλυτές τοποθετούν στο 25%), την ανεργία, την τεράστια φτώχεια.

Σημειώνουμε ότι η ανάπτυξη που «έτρεχε» με 8% μέχρι σήμερα, αναμένεται να πέσει τουλάχιστον στο 4% φέτος, επιβεβαιώνοντας ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη ούτε για πάντα ούτε για όλους είναι. Ο λαός δεν ωφελήθηκε απ' αυτήν, φάνηκε καθαρά ότι κανένα μείγμα της αστικής διαχείρισης δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα οξυμένα προβλήματά του.

Να γιατί λέμε ότι οι λαοί πρέπει να κλείνουν τα αυτιά τους σε δυνάμεις που λένε ότι θέλουν έναν «καλύτερο καπιταλισμό», σέρνοντάς τους στο κυνήγι μιας χίμαιρας. Ο λαός της Αργεντινής και όλοι οι λαοί πρέπει να σκύψουν στην εμπειρία τους, να διδαχτούν απ' αυτήν, να κατανοήσουν ότι σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές πρέπει να είναι καθαρό το «ποιος ποιον» και να ξεχωρίζει η ήρα απ' το στάρι. Διαφορετικά συνεχίζεται και εντείνεται η εκμετάλλευση, και το κίνημα πισωγυρίζει με βαριές ήττες.