Απομονώνουν τους φασίστες σε κάθε δρόμο, κάθε γειτονιά! Αλλο ένα δείγμα του πώς πρέπει και μπορεί το εργατικό λαϊκό κίνημα να αντιμετωπίσει του νεοναζί της «Χρυσής Αυγής» είχαμε το Σάββατο, αυτή τη φορά στο Ελληνικό, όταν μέλη της φασιστικής οργάνωσης έκαναν την εμφάνισή τους.

Συγκεκριμένα, Σάββατο πρωί καμιά σαρανταριά φασιστοειδή εμφανίστηκαν στο κεντρικό δρόμο των Σουρμένων (Ιασωνίδου) να κάνουν «περιοδεία» στην περιοχή κρατώντας ροπαλάκια. Από την εμφάνισή τους και μόνο άρχισε να μαζεύεται κόσμος, εργαζόμενοι, νεολαίοι, αιρετοί της περιοχής, απαιτώντας να αποχωρήσουν άμεσα από την γειτονιά. Οταν μάλιστα οι νεοναζί επεχείρησαν να ξηλώσουν πανό του Κόμματος (μόνο αυτό ανάμεσα σε άλλα αναρτημένα) που προπαγάνδιζε την εκδήλωση της επομένης για τα 94χρονα, οι αντιδράσεις οξύνθηκαν, οι συγκεντρωμένοι με συνθήματα και αποδοκιμασίες τους ώθησαν να φύγουν. Στην κυριολεξία τους έφτασαν μέχρι την παραλιακή στη Γλυφάδα, ενώ στην πορεία ο κόσμος που συγκεντρωνόταν ενάντια στους φασίστες όλο και πύκνωνε.

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η στάση της Αστυνομίας που όταν οι φασίστες εξωθήθηκαν ως τη Γλυφάδα, έσπευσε με ΜΑΤ να τους προστατεύσει, έριξε μάλιστα και χημικά εναντίον όσων τούς έδιωχναν από τη γειτονιά τους. Τους φυγάδευσε δε μέχρι την στάση του τραμ, να φύγουν για τα «γραφεία» τους στην περιοχή.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει ήδη επεξεργαστεί... πρόγραμμα αυτό ήδη μετασχηματίζεται στο κυβερνητικό πρόγραμμα που θα κληθεί να εφαρμόσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς... είναι πρόγραμμα που θέτει τις βάσεις για... την παραγωγική ανασυγκρότηση, την οικονομική ανόρθωση της χώρας...». Αυτά γράφονται στο «Σχέδιο Προγραμματικής Διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ». Πώς προτείνουν να γίνει η παραγωγική ανασυγκρότηση; Ο Γ. Δραγασάκης αναφέρει σε ομιλία του στα Χανιά: «Εννοείται βέβαια σε αυτή τη διαδικασία το κράτος θα έχει το ρόλο του μαζί με άλλους φορείς. Αν διαβάσουμε κυβερνητικά κείμενα ή κείμενα του ΣΕΒ, θα δούμε ότι αυτοί θεωρούν ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση θα γίνει από τον ιδιωτικό τομέα. Μα πώς θα ενεργοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας; Ποιος ιδιώτης θα κάνει επενδύσεις σε μία οικονομία όπου η ζήτηση συρρικνώνεται και υπάρχουν όλες αυτές οι αβεβαιότητες; Ποια ξένη επιχείρηση θα έρθει στην Ελλάδα να επενδύσει σε τι; Στην καλύτερη να έρθουν να αγοράσουν κάτι μισοτιμής, κάποια υφιστάμενη επιχείρηση. Αρα μόνος του ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να φέρει την παραγωγική ανασυγκρότηση».

Τι λέει; Οτι μόνος του ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν μπορούν να κάνουν επενδύσεις. Επομένως πρέπει να συμβάλλει το κράτος ώστε να κάνουν επενδύσεις οι καπιταλιστές για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, και παραγωγική ανασυγκρότηση. Εδώ δεν ομολογεί μόνον ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση και η ανάπτυξη που προτείνουν είναι σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά ότι πρέπει να τους βοηθήσει η κυβέρνησή τους, το κράτος, να αναπτυχθούν. Ενώ ταυτόχρονα τους ενδιαφέρουν και οι ξένες επενδύσεις.

Και το παρουσιάζει στη συγκεκριμένη ομιλία πολύ συγκεκριμένα. Λέει: «Να δούμε τι μπορεί να κάνει το κράτος, ο αναμορφωμένος δημόσιος τομέας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, συνολικά τι μπορεί να κάνει ο ιδιωτικός τομέας, υπό ποιους όρους και κανόνες. Η πηγή πάντως για ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης πρέπει να είναι οι δημόσιες επενδύσεις. Πρώτον γιατί δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας σε συνθήκες ανασφάλειας που δημιουργεί η κρίση και δεύτερον γιατί μέσω των δημόσιων επενδύσεων θα δοθούν οι κατευθύνσεις στις οποίες θα κινηθεί η νέα δομή και η νέα διάρθρωση της οικονομίας. Επίσης, μέσω των δημόσιων επενδύσεων μπορούν να δημιουργηθούν οι υποδομές εκείνες που θα επιτρέψουν την αξιοποίησή τους από τον ιδιωτικό τομέα, επιπλέον επενδύσεις».

Από τα παραπάνω προσδιορίζουν ακριβώς και τις συνθήκες τις οποίες θέλουν να δημιουργήσουν προκειμένου να επενδύσουν οι καπιταλιστές. Συνθήκες ασφάλειας για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Διαφορετικά γιατί να επενδύσουν οι καπιταλιστές αν δεν έχουν τη σιγουριά ότι θα βγάλουν κέρδη;

Ποια σιγουριά τους δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τις δημόσιες επενδύσεις. Δηλαδή λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό για έργα που θα υπηρετούν την καπιταλιστική ανάπτυξη και όχι τις λαϊκές ανάγκες. Μόνο που το μέγιστο από τα χρήματα που εισπράττουν τα κρατικά ταμεία προέρχεται από τη φορολογία του λαού. Εχουν πει ότι θα φορολογήσουν τα φυσικά πρόσωπα, γιατί οι επιχειρήσεις πληρώνουν τους φόρους τους. Τους πλούσιους λένε, χωρίς να προσδιορίζουν το όριο που γι' αυτούς καθορίζει ποιοι είναι οι πλούσιοι - π.χ. το όριο του χρονιάτικου εισοδήματος, πάνω από το οποίο θα φορολογούν -, αν και έχουν ρωτηθεί, όπως για παράδειγμα ο Γ. Μηλιός προχτές στο «ΣΚΑΪ». Κράτος και επιχειρηματίες επομένως, σε αγαστή συνεργασία για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Βάζουν βεβαίως και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού αυτές τις ξεκληρίζουν τα μονοπώλια.

Σε συνέντευξή του στην «Ημερησία» (24-25/11/2012) ο Γ. Δραγασάκης βάζει ένα ακόμη ζήτημα σχετικά με την «παραγωγική ανασυγκρότηση». Λέει: «ότι έχει απομείνει στο δημόσιο έλεγχο να προστατευτεί και να αποτελέσει αναπτυξιακό εργαλείο, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Σε ορισμένες περιπτώσεις η δημόσια περιουσία θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως η δική μας συμμετοχή για να επιδιώξουμε ευρύτερες αναπτυξιακές συμπράξεις με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς του εξωτερικού. Παράλληλα, η δημόσια περιουσία, μπορεί να αξιοποιηθεί και για τον αναπτυξιακό δανεισμό της χώρας, αφού για αρκετά χρόνια δεν θα έχουμε πρόσβαση στις αγορές ομολόγων». Τι βάζει εδώ; Μια μορφή ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών με τη συμβολή του κράτους. Επομένως, την αντίθεσή του στις ιδιωτικοποιήσεις δεν την εκφράζει από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Είναι μια άλλη συνταγή διαχείρισης, όπου το κράτος, με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δίνει τομείς οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας σε καπιταλιστές για να επενδύσουν και να κερδοφορήσουν. Τα περίφημα ΣΔΙΤ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. 'Η να χρησιμοποιηθεί δημόσια περιουσία ως ενέχυρο στις τράπεζες για να πάρει δάνεια το κράτος και να ενισχύσει τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Μα όλα τα παραπάνω είναι καραμπινάτος καπιταλισμός. Και στον καπιταλισμό νόμος ανάπτυξης είναι το κέρδος. Και το κέρδος βγαίνει από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Οσο αυξάνεται η εκμετάλλευση, τόσο προχωράει και η ανάπτυξη. Αρα είναι σε βάρος των εργαζομένων. Ισως γι' αυτό στην ίδια συνέντευξη στην «Ημερησία» ο Γ. Δραγασάκης λέει ότι «η εναλλακτική πολιτική που έχουμε προτείνει, βεβαίως θα έχει θυσίες αλλά άλλου τύπου»...

Βεβαίως έχουν και άλλες προτάσεις για την «ανάπτυξη» και θα επανέλθουμε γι' αυτές.