ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αντιδραστική ΕΕ εντός και εκτός

Δύο αντιδραστικές εκθέσεις, με περιεχόμενο που βάζει κυριολεκτικά φωτιά στα λαϊκά συμφέροντα, συζητήθηκαν τη βδομάδα που μας πέρασε στο Ευρωκοινοβούλιο και καταψηφίστηκαν από το ΚΚΕ. Η πρώτη αφορά στην «εφαρμογή της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας». Στόχο έχει να αντιστοιχίσει την ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ στο νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ. Γι' αυτό καλεί τα κοινοτικά όργανα να αξιοποιήσουν όλο το φάσμα των στρατιωτικών μέσων της Ευρωένωσης, ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική ακόμα και από το ΝΑΤΟ στο αιματοκύλισμα και την υποταγή των λαών. Να διεκδικήσει, δηλαδή, με μεγαλύτερες αξιώσεις μερίδιο από τη μοιρασιά της λείας στα ανά τον κόσμο ιμπεριαλιστικά μέτωπα, για λογαριασμό των ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Δείχνοντας πως με συντονισμένα βήματα η ΕΕ στρατιωτικοποιεί ακόμα περισσότερο την εξωτερική της πολιτική, η έκθεση ζητάει την αύξηση των στρατιωτικών αποστολών και επιχειρήσεων και τη χρηματοδότησή τους από το Ταμείο Σταθερότητας και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης, την επίσπευση της δημιουργίας μόνιμου γενικού επιτελείου στρατού της ΕΕ, άμεση αξιοποίηση των μονάδων του Ευρωστρατού, την αναβάθμιση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Αμυνας και πιο αποφασιστικά βήματα στην κοινή χρήση οπλικών συστημάτων. Για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, σύμφωνα με την έκθεση, τα Δυτικά Βαλκάνια, η Μέση Ανατολή, το Κέρας της Αφρικής και η περιοχή του Σαχέλ, στη Σομαλία, στο Νότιο Σουδάν και στο Μάλι, αποτελούν ζώνες άμεσης προτεραιότητας. Είναι περιοχές που βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για τις πηγές και τους δρόμους ενέργειας.

Συναφής με τα παραπάνω, με πιο έντονο όμως το στοιχείο της στοχοποίησης του εχθρού λαού στο εσωτερικό της κάθε χώρας - μέλους, είναι το περιεχόμενο και της άλλης έκθεσης, με τον τίτλο «Ρήτρα αμοιβαίας άμυνας και η ρήτρα αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ενωσης: Πολιτική και επιχειρησιακή διάσταση». Πρόκειται για ρήτρες που περιέχονται στην αντιλαϊκή Συνθήκη της Λισαβόνας. Κατά τα πρότυπα του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, προωθούν στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις της ΕΕ στα ίδια τα κράτη - μέλη της, με το πρόσχημα της «τρομοκρατίας», «φυσικών ή ανθρωπογενών καταστροφών», «επιθέσεων στον κυβερνοχώρο», ακόμη και για «πανδημίες» ή «ενεργειακές ελλείψεις». Η έκθεση ζητάει τη δημιουργία «μόνιμου επιχειρησιακού στρατηγείου της ΕΕ» και «μόνιμου συστήματος της ΕΕ για την αντιμετώπιση διαχείρισης κρίσεων».

Απροκάλυπτα αναγνωρίζει επίσης το «δικαίωμα» της ΕΕ να επεμβαίνει σε κράτη - μέλη της, χαρακτηρίζοντας δράσεις και κινητοποιήσεις του λαϊκού κινήματος απειλή για τους «δημοκρατικούς θεσμούς»! Τι δείχνουν τα παραπάνω. Οτι σε συνθήκες κρίσης, η ΕΕ γίνεται πιο αντιδραστική και επιθετική στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, για να θωρακίσει και να υπερασπιστεί πιο σθεναρά τα συμφέροντα των μονοπωλίων της. Για να το πετύχει, από τη μια αναβαθμίζει το ρόλο της στα κατοχικά μέτωπα και σε περιοχές με μεγάλη γεωστρατηγική σημασία. Από την άλλη, θωρακίζει την αστική εξουσία απέναντι στο λαϊκό κίνημα, ενισχύοντας τις στρατιωτικές δομές για καταστολή του. Η ΕΕ είναι αντιδραστική συμμαχία των μονοπωλίων. Οσο βαθαίνει η κρίση, τόσο αποκαλύπτεται το αποκρουστικό της πρόσωπο, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται για τους λαούς στα κράτη - μέλη και σε όλο τον κόσμο. Αλλά οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Εχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τη σιδερένια φτέρνα του κεφαλαίου, είναι ανίκητοι όταν αποφασίσουν να ανατρέψουν την εξουσία του, σε κάθε κράτος - μέλος.

Κρίση και αντιθέσεις στο εσωτερικό της Γερμανίας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ, το ΑΕΠ της Γερμανίας θα αυξηθεί το 2013 κατά 0,5% και όχι κατά 1,0%, όπως προβλέπει η γερμανική κυβέρνηση. «Η οικονομία παγώνει λόγω της κάμψης του εμπορίου σε διεθνές επίπεδο», επισημαίνεται στην έκθεση. Ο ΟΟΣΑ υποστηρίζει ακόμα ότι ο σοβαρότερος κίνδυνος για τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης προέρχεται από την κρίση στην Ευρωζώνη και σημειώνει ότι οι γερμανικές εξαγωγές ενδέχεται στο μέλλον να αντιμετωπίσουν ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Η είδηση έχει ενδιαφέρον για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή επιβεβαιώνονται τα σημάδια κόπωσης στη γερμανική οικονομία, που σημαίνει ότι καμιά καπιταλιστική χώρα της Ευρωζώνης δεν πρόκειται να μείνει ανέγγιχτη από την κρίση. Ηδη οι καμπάνες χτυπάνε για τη Γαλλία και έπεται συνέχεια. Δεύτερον, η ανάλυση του ΟΟΣΑ δείχνει ως ένα βαθμό και τη βάση πάνω στην οποία αναπτύσσονται οι αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες της γερμανικής αστικής τάξης. Για παράδειγμα, το κομμάτι εκείνο που έχει εξαγωγικό προσανατολισμό ανησυχεί για την κρίση στην Ευρωζώνη και πιέζει για λύσεις που θα δίνουν ανάσα στις γερμανικές εξαγωγές. Στον αντίποδα, οι μεγαλοτραπεζίτες και άλλες επιχειρηματικές ομάδες ζητάνε αυστηροποίηση των όρων διαχείρισης της κρίσης σε ευρωενωσιακό επίπεδο, ανησυχώντας για τις επισφάλειες στις οποίες εκτίθενται τα κεφάλαια των γερμανικών μονοπωλίων, εξαιτίας της συμμετοχής της χώρας στην ελεγχόμενη χρεοκοπία ανταγωνιστικών οικονομιών, αλλά προσβλέποντας και στο ισχυρό ευρώ έναντι του δολαρίου ως διεθνές αποθεματικό νόμισμα. Κάπως έτσι περιπλέκεται το κουβάρι των ανταγωνισμών, καθιστώντας απρόβλεπτες τις εξελίξεις, με δεδομένο ότι οι κόντρες μεγαλώνουν ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και στο εσωτερικό τους. Ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να διαλέξει το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, να συμμαχήσει με τη μια ή την άλλη μερίδα της αστικής τάξης. Οποιο μείγμα διαχείρισης και αν επιλεγεί τελικά, θα φέρει νέα μνημόνια και μέτρα, στην Ελλάδα και παντού. Ρήξη με τα μονοπώλια και ανατροπή της εξουσίας τους είναι ο μόνος δρόμος που συμφέρει το λαό.

Προϋποθέσεις σκλαβιάς και χειραφέτησης

«Κοινωνική ειρήνη και πολιτική σταθερότητα». Αυτές είναι, σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο άρθρο των χτεσινών «Νέων», οι δύο προϋποθέσεις που πρέπει να εκπληρωθούν, προκειμένου να αξιοποιηθεί «η ύστατη ευκαιρία» που δίνεται στη χώρα από την απόφαση του Γιούρογκρουπ, η οποία, κατά την εφημερίδα, «δίνει στους Ελληνες το δικαίωμα για ένα πρώτο χαμόγελο»(!). Το μήνυμα είναι κάτι παραπάνω από καθαρό. Η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει το χρόνο που κερδίζει με την εκταμίευση της δόσης, προκειμένου να δείξει πυγμή, να τσακίσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα και να επιβάλει σιωπή νεκροταφείου σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτή είναι η κοινωνική ειρήνη που οραματίζονται: Να μην κουνιέται φύλλο πουθενά και τίποτα να μη διαταράσσει την απρόσκοπτη υπερεκμετάλλευση των σύγχρονων σκλάβων των μονοπωλίων, με τη χώρα να έχει μετατραπεί σε μια απέραντη ειδική οικονομική ζώνη (ΕΟΖ) φτηνής εργατικής δύναμης και «αειφόρου» κερδοφορίας. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη από καιρό και έχει δείξει στην πράξη την ετοιμότητά της να επιβάλει διά πυρός και σιδήρου τα μέτρα, κλιμακώνοντας διαρκώς την καταστολή κατά των λαϊκών αγώνων. Ωστόσο, τέτοια κοινωνική ειρήνη δεν υπήρξε ούτε, πολύ περισσότερο, πρόκειται να υπάρξει, τώρα που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού βρίσκεται σε απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Ο βούρδουλας και η καταστολή το μόνο που δείχνουν είναι την αδυναμία της πλουτοκρατίας και του αστικού πολιτικού συστήματος για χειραγώγηση και υφαρπαγή της συναίνεσης των λαϊκών στρωμάτων. Δεν πρόκειται να αναχαιτίσουν τη συσσωρευμένη οργή του λαού ούτε μπορούν να υπερισχύσουν απέναντι στην απόλυτα δικαιολογημένη απαίτησή του να ζει ανθρώπινα, καλύπτοντας δηλαδή τις σύγχρονες ανάγκες του. Προϋπόθεση όμως γι' αυτό, να πάρει δηλαδή αυτά που του ανήκουν, είναι να οργανωθεί παντού, σε όλους τους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, και μέσα από τους αγώνες για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής να κατευθύνει τον αγώνα του κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος, στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η αγωνία των επίδοξων διαχειριστών

«Πριν δύο χρόνια μας έλεγαν ότι στόχος της βιωσιμότητας του χρέους είναι το 120% του ΑΕΠ. Τώρα μας λένε ότι μπορεί να είναι 124%. Αύριο μπορούν να μας πουν και 130%. Αυτές δεν είναι λύσεις. Κυρίως δεν είναι λύσεις με την κοινωνία όρθια. Η μόνη πραγματική λύση είναι να σταματήσουν να λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, να μπει ξανά η Ελλάδα στο κάδρο της διαπραγμάτευσης, να βρίσκεται στις αποφάσεις. Η μόνη πραγματική λύση είναι μια μεγάλη πολιτική αλλαγή που έρχεται, να μπει ο λαός στο προσκήνιο. Και όλοι πια αναμένουν αυτή τη μεγάλη πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα» (ο Αλ. Τσίπρας για τις προχτεσινές αποφάσεις του Γιούρογκρουπ).

«Τελικά, με το "κούρεμα" που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι όσο ήταν και το 2009, πριν μπούμε στο μνημόνιο, δηλαδή 120% του ΑΕΠ! Αυτή η κυβέρνηση όχι μόνο μας έφερε δύο χρόνια φορο-επιδρομών και λιτότητας αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τολμά να πανηγυρίζει πως σε εννιά χρόνια από σήμερα, το 2020, θα μας έχει φτάσει ...και πάλι στο 2009! (...) Αν δεν αλλάξουν όλα αυτά, δεν βρισκόμαστε πιο κοντά σε λύση, αλλά μπροστά σε άλλα εννιά χρόνια φτώχειας και κατάρρευσης που δεν αντέχει ούτε η οικονομία ούτε η κοινωνία (...) Οι υπεύθυνοι του σημερινού ναυαγίου δεν μπορούν να παριστάνουν τους ναυαγοσώστες. Ο κύκλος αυτής της κυβέρνησης έκλεισε!» (δήλωση Αντ. Σαμαρά για το PSI - «κούρεμα» του χρέους - στις 27 Οκτώβρη του 2011). Από μόνη της η παράθεση των δηλώσεων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού της ΝΔ είναι εξόχως αποκαλυπτική για την πανομοιότυπη κριτική που ασκούν στο ίδιο ζήτημα, του «κουρέματος» του χρέους, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Είναι μάλιστα φανερό ότι η κριτική του προέδρου της ΝΔ είναι πιο προωθημένη από αυτή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κοινός παρονομαστής πάντως είναι η αγωνία και των δύο να παρουσιαστούν ως καλύτεροι διαπραγματευτές μόνο και μόνο για να πάρουν το τιμόνι της εξουσίας...