Αντιμέτωπος με τα φυσικά φαινόμενα που τελικά γίνονται φονικά είναι για ακόμα μία φορά φέτος ο λαός των Φιλιππίνων. Σειρά να ισοπεδώσει τις παραγκουπόλεις στα νότια της χώρας για το 2012 είχε ο τυφώνας «Μπόφα», ενώ η κυβέρνηση της χώρας παραμένει παγερά αδιάφορη απέναντι στο φαινόμενο, αποδίδοντας την καταστροφή στη φύση και καλώντας σε ενότητα. Εκατοντάδες οι νεκροί που πνίγηκαν στη λάσπη. Εκατοντάδες και οι αγνοούμενοι. Οι τελευταίες εκτιμήσεις υπολόγιζαν τους νεκρούς πάνω από 450, ενώ περισσότεροι από 300 είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι αγνοούμενοι. Ακόμα 300.000 οι άστεγοι. Οι εικόνες παραπέμπουν σε βιβλική καταστροφή, με το νησί Μιντανάο, το δεύτερο μεγαλύτερο της χώρας να είναι αυτό που έχει -για ακόμα μία φορά- τις μεγαλύτερες καταστροφές και μετρά τους περισσότερους νεκρούς, με την κοιλάδα Κομποστέλα και το Davao Oriental να είναι οι περιοχές που βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση. Δρόμοι, επικοινωνίες, συγκοινωνίες, υποδομές, καλλιέργειες έχουν διαλυθεί, σε ποσοστό 80%, ενώ οι κατολισθήσεις είναι συνεχείς. Τραγικές οι εικόνες των παιδιών, που αναζητούν τους γονείς τους στα ερείπια, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ολόκληρες οικογένειες πνίγηκαν στη λάσπη.

Εκκλήσεις γίνονται συνεχώς από τις αρχές, για να αποσταλούν ειδικοί σάκοι ώστε να μπορέσουν να συλλέξουν τις σορούς των νεκρών και να μην υπάρξει έκρηξη επιδημιών, ενώ η υποχώρηση του νερού, αναμένεται ότι θα επιφυλάσσει δυσάρεστες «εκπλήξεις». Οι αρχές ζητούν επίσης να αποσταλούν άμεσα φάρμακα, τρόφιμα, πόσιμο νερό, σκηνές και ρούχα, για τους εκατοντάδες χιλιάδες πληγέντες, καθώς η κατάσταση των αστέγων είναι τραγική. Τα ειδικά καταλύματα είναι ασφυκτικά γεμάτα, με τις εκτιμήσεις για τις ζημιές να ανέρχονται σε πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια. Τα σωστικά συνεργεία που επιχειρούν στις πληγείσες περιοχές δίνουν μάχη τόσο με το χρόνο για την ανεύρεση επιζώντων, όσο και με την απουσία υποδομών, αφού υπάρχουν περιοχές στις οποίες δεν υπάρχει πρόσβαση, λόγω των κατολισθήσεων, καθώς η λάσπη έχει πνίξει τα πάντα.

Και φέτος περίσσεψαν τα δάκρυα και η υποκρισία για την κατάσταση των πληγέντων από τον τυφώνα και ειδικά στο νησί Μιντανάο. Το ίδιο είχε γίνει και το 2011, οπότε 1.500 περίπου άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τον τυφώνα «Γουάσι», στις ίδιες περιοχές, με την ιστορία να πηγαίνει εκατοντάδες χρόνια πίσω, όσον αφορά τα συγκεκριμένα φαινόμενα. Οι Φιλιππίνες πλήττονται 20 φορές ετησίως, κατά μέσο όρο από ισχυρούς τυφώνες. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 1991 έχασαν τη ζωή τους από τον τυφώνα «Θέλμα» 5.000 έως 8.000 άνθρωποι, καθώς τα θύματα δεν κατέστη ποτέ δυνατό να υπολογιστούν, το 2004 από τον «Γουίνι» τα θύματα έφτασαν τα 1.593, το 2008, από τον τυφώνα «Φρανκ» σκοτώθηκαν 1.410 άνθρωποι, με τον κατάλογο να μην έχει τέλος.

Η κυβέρνηση των Φιλιππίνων, ωστόσο, επιλέγει να παραμένει απλός θεατής απέναντι στην καταστροφή. Οι αρχές δηλώνουν ότι φέτος «υπήρξε καλύτερη προετοιμασία» από τις προηγούμενες χρονιές, καθώς υπήρξε ειδοποίηση με μηνύματα στα κινητά τηλέφωνα, από τα ΜΜΕ και ειδική ιστοσελίδα, που έδινε οδηγίες εκκένωσης των επικίνδυνων περιοχών... Πέρα από την «έγκαιρη ενημέρωση», οι αρχές της χώρας δεν έχουν εδώ και τόσα χρόνια λάβει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την αποτροπή τέτοιας έκτασης καταστροφών.

Ο Πρόεδρος των Φιλιππίνων, Μπενίνιο Ακίνο, την Παρασκευή πραγματοποίησε επίσκεψη στις νότιες Φιλιππίνες, για να «σταθεί στο πλευρό των πληγέντων», υποσχόμενος για ακόμα μία φορά ότι θα γίνουν προσπάθειες να μην επαναληφθεί η καταστροφή. Υποστήριξε ότι «δεν είναι ώρα για κατηγορίες» αλλά για «πράξεις»...

Δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως οι μεγαλύτερες καταστροφές που προκαλούνται από φυσικά φαινόμενα λαμβάνουν χώρα σε περιοχές που μαστίζονται από τη φτώχεια, όπως το Μιντανάο. Περιοχές οι οποίες αφήνονται στο έλεος των φυσικών καταστροφών, χωρίς την παραμικρή θωράκιση, με τους κατοίκους να «προειδοποιούνται» μεν, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν, δε.

Σε αυτό το νησί, οι πλημμύρες σάρωσαν και φέτος τις παραγκουπόλεις, πνίγοντας τους ανθρώπους που ζούσαν σ' αυτές ξεχασμένοι από το αστικό κράτος. Το ίδιο είχε συμβεί το 2011. Το ίδιο και στη Μανίλα, πριν μερικά χρόνια. Πάντα το ίδιο, καθώς ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που προωθούν όλες οι κυβερνήσεις δεν προβλέπει το παραμικρό μέτρο αντιπλημμυρικής προστασίας όταν πλέον η επιστημονική γνώση μπορεί να προσφέρει πολλά για να αποτραπούν οι τεράστιες καταστροφές.

Η φτώχεια, η ανέχεια και η εκμετάλλευση του λαού πάνε χέρι- χέρι και είναι η προϋπόθεση για την ανάπτυξη του κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις Φιλιππίνες τα ποσοστά φτώχειας παραμένουν εξαιρετικά υψηλά, καθώς οι άνθρωποι που βιώνουν την εξαθλίωση φτάνουν -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- στα 23,1 εκατομμύρια, σε έναν πληθυσμό που στην απογραφή του 2010 έφτανε τα 92.337.852 κατοίκους.

Σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη, σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, η οικονομία των Φιλιππίνων καταλάμβανε την 43η θέση στην παγκόσμια κατάταξη, το 2011. Εκτιμήσεις αναφέρουν ότι το 2050 η οικονομία της χώρας αναμένεται να φτάσει τη 14η θέση στην παγκόσμια κατάταξη, να είναι η πέμπτη ισχυρότερη οικονομία της Ασίας και η πρώτη στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Η ανάπτυξη του κεφαλαίου στις Φιλιππίνες οφείλεται στο ότι το χαμηλό εργατικό κόστος προσελκύει πολυεθνικές οι οποίες μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στη χώρα, η οποία εισέρχεται στην περίοδο της βιομηχανικής παραγωγής προϊόντων φασόν, που σταδιακά κερδίζουν έδαφος έναντι της αγροτικής παραγωγής. Η χώρα εξάγει ηλεκτρονικά προϊόντα, εξοπλισμούς μεταφορών, ρούχα φασόν, προϊόντα χαλκού, πετρελαϊκά προϊόντα και αγροτικά προϊόντα. Μεγαλύτεροι εμπορικοί της εταίροι είναι οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Κίνα, η Σιγκαπούρη, η Νότια Κορέα, η Ολλανδία, το Χονγκ Κονγκ, η Γερμανία, η Ταϊβάν και η Ταϊλάνδη.

Στις Φιλιππίνες, μεταφέρουν εργοστάσια τους πολλές πολυεθνικές αυτοκινητοβιομηχανίες, όπως η «Ford», η «Toyota», «Mitsubishi», «Nissan», η «Honda», η «Kia», η «Suzuki», η «Isuzu», καθώς και εταιρείες ηλεκτρονικών υπολογιστών, όπως η «Intel», «Toshiba». Η χώρα επίσης έχει τεράστιο ορυκτό πλούτο ενώ διαθέτει και μεγάλο γεωθερμικό δυναμικό. Επίσης, στον αγροτικό τομέα είναι η όγδοη μεγαλύτερη δύναμη στην παραγωγή ρυζιού, παγκοσμίως, με τις μεγαλύτερες καλλιέργειες να εντοπίζονται στο Μιντανάο.

Η άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη δεν ενδιαφέρεται όμως για παραγωγή και υποδομές που μπορούν να εξυπηρετήσουν τις σύγχρονες ανάγκες. Πρώτιστο κίνητρό της είναι η κερδοφορία των επιχειρηματιών και αξιοποιούν ακόμα και τις καταστροφές από φυσικά φαινόμενα ως νέα πεδία κερδοφορίας στη διαδικασία της ανοικοδόμησης. Αυτό είναι κάτι που προετοιμάζεται και στις Φιλιππίνες, όπως έγινε παλιότερα με τις καταστροφές από τα μεγάλα παλιρροϊκά κύματα (τσουνάμι) σε Ινδονησία, Σρι Λάνκα και Ταϊλάνδη, ή στις ΗΠΑ με τον κυκλώνα «Κατρίνα» όπου στην Νέα Ορλεάνη, ήταν η ευκαιρία για να καθαρίσει η πόλη για να τη ξαναχτίσουν οι κατασκευαστικοί κολοσσοί και να αλλάξει η χρήση της γης.