Φαίνεται πως όσο βαθαίνει η καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ελλάδα, στην Ευρωζώνη αλλά και διεθνώς, τόσο μεγαλώνουν οι δυσκολίες διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου. Αλλά οξύνονται στο έπακρο και οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί και στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών που έχουν την αντανάκλασή τους και στο αστικό πολιτικό σύστημα και έκφραση με τα διαφορετικά μείγματα αστικής πολιτικής για διέξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και με την αναζήτηση διεθνών συμμάχων σε επίπεδο καπιταλιστικών κρατών από τα διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου. Στην Ελλάδα διαμορφώθηκαν τα δύο μπλοκ διαχειριστικών δυνάμεων που ο ΣΥΡΙΖΑ ονόμασε «μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί» και που σήμερα μορφοποιούνται ως δύο πόλοι του αστικού πολιτικού συστήματος που καθένας πασχίζει να πείσει το λαό ότι το δικό του μείγμα πολιτικής είναι αυτό που θα τον ωφελήσει. Στην προκειμένη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ, με σύνθημα την «ανατροπή» πασχίζει να πείσει το λαό ότι μια «κυβέρνηση της αριστεράς» θα βγάλει την καπιταλιστική οικονομία από την κρίση και ότι αυτό θα είναι ωφέλιμο για το λαό, όταν αυτό που προβάλλει ως διέξοδο είναι η ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών για να κάνουν επενδύσεις και καλεί το λαό να στηρίξει αυτήν ακριβώς την πολιτική, της ενίσχυσης των καπιταλιστών, όχι μόνο αναδεικνύοντας κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παλεύοντας για την ενίσχυσή τους. Σ' αυτήν την υπόθεση και με δεδομένες τις εκτιμήσεις ότι η απόφαση του Γιούρογκρουπ για τη διαχείριση του κρατικού χρέους της Ελλάδας δεν το κάνουν διαχειρίσιμο (ουσιαστικά εδώ εκφράζονται οι ολοένα αυξανόμενες δυσκολίες διαχείρισης της βαθιάς οικονομικής κρίσης στα πλαίσια του καπιταλισμού), ξαναφούντωσε η προπαγάνδα για την «κοινή πορεία της αριστεράς» για την «ανατροπή», δηλαδή για ανατροπή της συγκυβέρνησης και την ανάδειξη άλλης κυβέρνησης, της αριστεράς. Οπου μέσα εντάσσουν και το ΚΚΕ.

Αυτή η προπαγάνδα αν και αντικειμενικά ενιαία, που έχει στόχο τη στρατηγική του ΚΚΕ (σεχταριστική την ανεβάζει, εμπόδιο για την ανακούφιση του λαού την κατεβάζει) έχει και παραλλαγές. Δε θα περίμενε κανείς διαφορετική τακτική εναντίωσης στη στρατηγική ρήξης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, με αποδέσμευση από την ΕΕ ως μονόδρομο για να πάρει ο λαός την οικονομία στα χέρια του, καταργώντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία ως προαπαιτούμενο για διέξοδο από την κρίση σε όφελός του, από ένα μπλοκ δυνάμεων του κυβερνητισμού για τη διαχείριση του συστήματος. Μία από τις παραλλαγές της εμφανίστηκε στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο» που εμφανίζει ως τρίτο πόλο της αριστεράς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και... ανακάλυψε ότι αποτελεί «μήλον της Εριδος» ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Για το ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνουμε όρκο, άλλωστε ανάμεσα στις πρώτες και τις δεύτερες εκλογές συναντήθηκαν και συζήτησαν. Εχουν πυκνώσει επίσης οι κοινές εμφανίσεις σε διάφορες δράσεις των ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΤΩΠΟ (του Αλ. Αλαβάνου) και ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ (του Π. Λαφαζάνη) που είναι τάση μέσα στο ΣΥΝ. Επίσης το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ του ΣΥΝ προβάλλει την ανάγκη συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΜΕΤΩΠΟΥ του Αλαβάνου. Και έχουν κοινή βάση την κυβέρνηση, ενώ δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο και εξόδου από την Ευρωζώνη. (Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει και τη στήριξη στο ευρώ και το «καμιά θυσία για το ευρώ» που αφήνει και το ενδεχόμενο εξόδου που προβάλλουν ο Λαφαζάνης και ο Αλαβάνος ως λύση). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαφέρει μόνο στο ότι βάζει ζήτημα αποδέσμευσης από την ΕΕ. Και βεβαίως καταλήγουν στον ίδιο στόχο, μιας ενδιάμεσης κυβερνητικής λύσης, με τη διαφορά ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον βλέπει ως ενδιάμεσο στόχο που συμβάλλει στη συγκέντρωση δυνάμεων για την «αντικαπιταλιστική επανάσταση»...

Εδώ η εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο» και ο Γ. Πενταράκης, που έχει γίνει μανούλα στην κουκουεδολογία, κάνει τη γνωστή ατιμία, να προβάλλει την άποψή του βγαλμένη μέσα από τη φαντασία του ή πιθανά και από άλλα επιτελεία που πασχίζουν στην ακόμη πιο συνεκτική μορφοποίηση του άλλου πόλου με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, γράφοντας πως το ΚΚΕ ερίζει με το ΣΥΡΙΖΑ για τον τρίτο πόλο της αριστεράς. Δεν απευθύνεται στο ΚΚΕ. Πασχίζει να ενισχύσει τη λύση για «κυβέρνηση της αριστεράς» υπονομεύοντας την αναγκαιότητα της αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής πάλης, της ρήξης με την εξουσία του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από την ΕΕ. Πιο σωστά, να ενισχύσει τον ένα πόλο διαχείρισης του καπιταλισμού ενάντια στον άλλο, συσκοτίζοντας, με το να μην αναφέρεται στο περιεχόμενο της πολιτικής μιας τέτοιας κυβέρνησης, την ταξική της ουσία. Αλλωστε στο όνομα, της εδώ και τώρα ανακούφισης του λαού από τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, τον καλούν να αγωνιστεί και να αναδείξει μια κυβέρνηση που όχι μόνο αφήνει ανέπαφα τα μονοπώλια, αλλά προβάλλει την αναγκαιότητα ενίσχυσής τους, στο όνομα αντιμετώπισης της ανεργίας, αύξησης των μισθών, λες και το κεφάλαιο μπορεί να κερδοφορεί αυξάνοντας τους μισθούς και προσλαμβάνοντας ανέργους.

Πάνω σ' αυτήν τη γραμμή χειραγώγησης του λαού εγκαλεί το ΚΚΕ επειδή δε συμβάλλει. Το ΚΚΕ και η γραμμή του είναι ο στόχος, προσφέροντας καλές υπηρεσίες σε μια πολιτική στήριξης ενός τμήματος του κεφαλαίου στην Ελλάδα και με άλλους ιμπεριαλιστές συμμάχους, εκτός Ελλάδας. Τους έχουμε πει ότι το ΚΚΕ δεν ετεροκαθορίζεται στη χάραξη της στρατηγικής του. Αντικειμενικά δεν κομματιάζεται η πολιτική στο σήμερα για μια, χωρίς την παραμικρή ελπίδα, ανακούφιση του λαού και στο αύριο της ρήξης. Η γραμμή για το λαό και το κίνημα που καλεί σε αγώνα για κυβέρνηση φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού στέλνει στις ελληνικές καλένδες την ανατροπή του.