Το 95χρονο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) αποτελούσε πάντα μοχλό συσπείρωσης των καλλιτεχνών για την αντιμετώπιση και λύση των προβλημάτων τους σε όλα τα επίπεδα και για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους. Η βελτίωση των όρων εργασίας των ηθοποιών έγινε σταδιακά και με πολλούς αγώνες, μέχρι να επιτευχθούν οι κατακτήσεις. Ομως, δυστυχώς, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά για τους ηθοποιούς, όπως και για όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους. Μέσα σ' αυτές τις πιο σκληρές συνθήκες ανεργίας και ανασφάλειας των ηθοποιών, αντί το ΣΕΗ να είναι αρωγός γίνεται αντίπαλος με ευθύνη των παρατάξεων της πλειοψηφίας του ΔΣ και των κομμάτων που βρίσκονται πίσω τους (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία).

Μέσα σ' αυτό το «τοπίο» και με πρόσχημα την αδυναμία να πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη εκδήλωση της «Ημέρας του Ηθοποιού», η πλειοψηφία της διοίκησης του ΣΕΗ αποφάσισε να την αντικαταστήσει με δύο ημερίδες. Ο γενικός τίτλος της διοργάνωσης είναι «Θέατρο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», ενώ οι ημερίδες έχουν ως θέματα «Θέατρο και κοινωνία στην κρίση» και «Απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων - θεσμοί και ηθοποιός».

Η «Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών» («ΔΕΗ») από την αρχή έθεσε δύο όρους. Ο βασικότερος ήταν πως το σωματείο, ως οργανωτής και έχοντας ήδη επεξεργασμένες θέσεις μέσα από συλλογικές διαδικασίες πάνω στη θεματολογία των ημερίδων, έπρεπε να θέσει το πλαίσιο και τη δική του αντίληψη για τα θέματα και ο δεύτερος να υπάρξει περισσότερος χρόνος για την προετοιμασία τους. Και οι δύο όροι απορρίφθηκαν από την πλειοψηφία («Ενωμένοι» - «Κίνηση Ηθοποιών» - «Ελεύθερη Εκφραση»). Και μάλιστα απαγορεύτηκε ρητά στα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη του ΔΣ του ΣΕΗ και σε όσα μέλη του ανήκουν σε κόμματα να εισηγηθούν.

Η πρώτη ημερίδα με θέμα «Θέατρο και κοινωνία στην κρίση» απέδειξε περίτρανα αυτό που κατήγγειλε η «ΔΕΗ», ότι, δηλαδή, πρόκειται «για μια ξεδιάντροπα αντιδημοκρατική, αντεργατική απόφαση, που προσβάλλει την 95χρονη αγωνιστική πορεία του ΣΕΗ και ανοίγει το δρόμο για τη μετατροπή του σωματείου μας σε φερέφωνο των εργοδοτικών συμφερόντων και της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης». Οι εισηγητές Μ. Ρέππας, Α. Καφετζόπουλος και Β. Νούλας ούτε λίγο ούτε πολύ εναντιώθηκαν στις κρατικές επιχορηγήσεις τόσο στο θέατρο (έπνευσε τα μένεα ο Μ. Ρέππας απαξιώνοντας θιάσους που εφαρμόζουν με συνέπεια και συνέχεια μια πολιτική ρεπερτορίου, προσφέροντας μια άλλη αισθητική και ποικιλία έργων, αλλά και προσφέροντας δουλειά σε μεγάλο αριθμό ηθοποιών, σκηνοθετών, κ.λπ.), όσο και στα ΔΗΠΕΘΕ και τον κινηματογράφο (ανέλαβε ο Α. Καφετζόπουλος να υπερασπιστεί την κυβερνητική πολιτική των περικοπών).

Στο ίδιο μήκος κύματος - καλύτερα χωρίς επιχορηγήσεις - και ο Β. Νούλας (από την κίνηση Μαβίλη) - «απολιτίκ» κατά δήλωση του ίδιου - που ομολόγησε ότι δεν ήθελαν καμιά σχέση με το ΣΕΗ, μάλιστα κάνοντας «δουλειές έλεγαν μη μας πάρουν χαμπάρι από το ΣΕΗ». Το δυστύχημα είναι ότι στους παραβρισκόμενους φάνηκε αστείο και γέλασαν.

Στη μόνη φωτεινή εξαίρεση της τοποθέτησης του Στάθη Λιβαθηνού για το πώς πρέπει να τοποθετούνται οι καλλιτέχνες στην κρίση ή τις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας και την έλλειψη θεατρικής παιδείας, επιχείρησε να δώσει τη δική του απάντηση ο επίσης εισηγητής συγγραφέας Β. Κατσικονούρης προκαλώντας την αντίδραση του Στέφανου Ληναίου, όταν μεταξύ άλλων αντιδραστικών απόψεων επιχείρησε να συγκρίνει την «Αμοργό του Γκάτσου» με το «Θέατρο του Βουνού», λέγοντας πως η Αμοργός έμεινε ενώ το «Θέατρο του Βουνού» ξεχάστηκε. Ταυτόχρονα επιχείρησε να απαξιώσει το έργο του Γκόρκι αλλά και του Μπρεχτ. Ο Στέφανος Ληναίος σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απαξίωση έφυγε.

«Ενιωσα εκείνη τη στιγμή» - είπε στον «Ρ» ο Στέφανος Ληναίος - «να προσβάλλεται η μνήμη κάποιων ανθρώπων που έγραψαν ιστορία και σημάδεψαν πάνω στα βουνά, δίπλα στους αντάρτες, την πορεία του Νεοελληνικού Θεάτρου. Και σημάδεψαν και τη δική μας πορεία, όσοι ακόμη ζούμε και αντέχουμε και κάνουμε ό,τι μπορούμε, χωρίς να βάζουμε "μυαλό", ευτυχώς. Κι έκανα κάτι που δεν έχω ξανακάνει ποτέ. Διέκοψα την ομιλία του και είπα αυτό που νομίζω ότι έπρεπε να πω: "Εχετε το δικαίωμα να λέτε ό,τι θέλετε αλλά έχω κι εγώ το δικαίωμα να μην μπορώ να σας ακούω. Γι' αυτό και αποχωρώ"».