Εκτακτη γενική συνέλευση των ηθοποιών πραγματοποιήθηκε (19/12), με θέμα την υπογραφή νέας Συλλογικής Σύμβασης, για την οποία οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του ΔΣ του ΣΕΗ και της Πανελλήνιας Ενωσης Ελευθέρου Θεάτρου (ΠΕΕΘ) απέβησαν άκαρπες. Η απόκλιση μεταξύ της πρότασης του ΣΕΗ και της αντιπρότασης της ΠΕΕΘ είναι πραγματικά πολύ μεγάλη.

Το σωματείο των ηθοποιών διεκδικεί 10% αύξηση, ενώ η ΠΕΕΘ προτείνει την κατώτατη Εθνική Συλλογική Σύμβαση (586 ευρώ) συν 30% επί του ποσού αυτού (δηλαδή 175 ευρώ). Οπερ σημαίνει 755 ευρώ μικτά. Ποιος αλήθεια μπορεί να ζήσει με έναν τέτοιο μισθό και με δεδομένο ότι οι συμβάσεις είναι από τρίμηνες, έως 6μηνες στην καλύτερη περίπτωση.

Μέσα στην οδυνηρή κατάσταση που βιώνουν και οι ηθοποιοί, με την ανεργία να έχει φτάσει πολύ πάνω από 90%, οι ηθοποιοί συζήτησαν και αναζήτησαν προχθές, μέχρι το ξημέρωμα, τρόπους κατοχύρωσης της ελάχιστης ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μέσα σε ένα αρκετά έντονο κλίμα, με προτάσεις που ήθελαν να μη γίνει απεργία μέσα στις γιορτές, η συνέλευση αποφάσισε τελικά απεργιακές κινητοποιήσεις, σε συντονισμό με τους εργαζόμενους των άλλων ειδικοτήτων στο χώρο του θεάματος. Τις ημερομηνίες των απεργιών θα τις αποφασίσει το ΔΣ του ΣΕΗ.

Η πρόταση που έγινε δεκτή από την πλειοψηφία της ΓΣ είναι για διεκδίκηση 10% αύξηση, επέκταση της τρίμηνης διάρκειας σύμβασης (που ίσχυε μέχρι σήμερα, ως ελάχιστη διάρκεια) σε τετράμηνη. Επίσης, αποφασίστηκε η σύμβαση που θα υπογραφεί να ισχύει σε όλες τους θιάσους και όχι μόνο για τους επιχειρηματίες-μέλη της ΠΕΕΘ.

Το «Θέατρο Τέχνης» (Φρυνίχου 14 - Πλάκα) ανέβασε το έργο του Μάικ Μπάρτλετ «LOVE, LOVE, LOVE». Το έργο, που καταπιάνεται με τη γενιά του '68 και τα παιδιά της, βραβεύτηκε ως «καλύτερο νέο έργο της χρονιάς 2011». Ο Μπάρτλετ μιλάει για τη γενιά του '68, το ρόλο της στη διαμόρφωση της σύγχρονης κοινωνίας και τη σχέση της με τα παιδιά της, αναρωτώμενος: Είναι η γενιά του '68 υπεύθυνη για τα παιδιά της και τα σημερινά προβλήματά τους; Το ζευγάρι του έργου γνωρίστηκε το 1967, όταν οι «Μπιτλς» τραγούδησαν το «All you need is love», και με σημαία το στίχο «love, love, love», ήταν γεμάτο όνειρα, ορμή και επιθυμία ν' αλλάξει τον κόσμο. Το έργο με τρεις πράξεις, τοποθετημένες το 1967, το 1990 και το 2011, παρακολουθεί την εξέλιξη και τη σχέση τους με τα παιδιά τους. Το χάσμα ανάμεσα στις δύο γενιές και την καπιταλιστική κρίση. Ο συγγραφέας, με χιούμορ, αναρωτιέται: Τι απέγινε ο ιδεαλισμός της γενιάς του '68; Γιατί οι σημερινοί νέοι δεν έχουν τις ευκαιρίες που είχαν οι γονείς τους; Φταίνε οι γονείς τους, ο τρόπος που μεγάλωσαν, η κοινωνία; Η παλιότερη γενιά «οφείλει» να βοηθάει τη νεότερη; Και μέχρι πότε; Η παράσταση τοποθετεί το έργο στο πλαίσιο ενός πάρτι από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι το 2011. Πάρτι με πολλή μουσική, που σηματοδοτεί το πέρασμα των τελευταίων σαράντα πέντε ετών που άλλαξαν τον κόσμο. Τα πρόσωπα - απόγονοι της γενιάς του '68, μιλούν για όλα όσα αφορούν στη γενιά τους και για το αν υπάρχει η «αγάπη, αγάπη, αγάπη» μέσα σε όλα αυτά;

Μετάφραση - σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη. Σκηνικά - κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος. Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Σορώτος. Βίντεο: Διαμαντής Καραναστάσης. Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλίας Λάτσης. Παίζουν: Διαμαντής Καραναστάσης, Αννα Κουτσαφτίκη, Νέστωρ Κοψιδάς, Ειρήνη Στρατηγοπούλου, Κώστας Συλβέστρος.

• Οι «Θεατρίνων θεατές» ανεβάζουν (25/12) στο «Στούντιο Κυψέλη», για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο του Ερρίκου Ιψεν «Η κωμωδία του έρωτα». Πρόκειται για νεανική κωμωδία, με τραγούδια, με θέμα το αίτημα των νέων να ζήσουν μακριά από τις συμβάσεις και τους νόμους του κράτους, της εκκλησίας, της ηθικολογίας, της παρακμασμένης κοινωνίας. Ενα ποιητικά ερωτικό έργο, απαγορευμένο επί 50 χρόνια στη Νορβηγία, επειδή άσκησε κριτική στο κράτος, στην εκκλησία, στην πολιτική και τους θεσμούς που επιβάλλονται στη ζωή των ανθρώπων. Το έργο ανεβάζεται ως σύγχρονο μιούζικαλ. Μετάφραση: Μαίρη Μιχαλάτου - Γιώργος Λιβανός. Σκηνοθεσία - φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός. Επεξεργασία στίχων: Μαριάννα Τόλη. Χορογραφία: Σίμωνα Πάτροκλου. Σκηνικά - κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη. Βίντεο: Μενέλαου Τζαβέλλα. Παίζουν: Γιάννης Φίλιας, Χρήστος Λιακόπουλος, Νατάσσα Τόδωρη, Μιλένα Παρθενίου, Πένυ Ξενάκη, Νικόλας Καραγκιαούρης, Φίλιππος Κωνσταντίνος, Αντεια Ολυμπίου, Λίλη Τέγου, Μαρία Δρακοπούλου, Γκόραν Μιγιάλσικ, κ.ά.

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος παρουσιάζει τα δύο κλασικά αριστουργήματα του Αλμπέρ Λαμορίς «Το κόκκινο μπαλόνι» (1956) και «Το άσπρο άλογο» (1953). Οι ταινίες (στην Ελλάδα τις πρωτοπαρουσίασε πριν λίγα χρόνια ο κινηματογράφος «Φιλίπ») θα προβάλλονται σε κοινό πρόγραμμα καθημερινά στις 11 πμ από αύριο έως τις 6 Ιανουαρίου, εκτός από τις 24, 25, 31/12 και 1/1. Εισιτήριο: 4 ευρώ. Ποτέ δε θα είμαστε αρκετά ευγνώμονες στον Λαμορίς. «Το άσπρο άλογο» και «Το κόκκινο μπαλόνι» είναι από τα πράγματα εκείνα που ο Κιτς χαρακτήρισε «αντικείμενα ομορφιάς» τα οποία δίνουν «χαρά για πάντα». Με τα ορθάνοιχτα μάτια ενός δεκάχρονου υγρά από συγκίνηση, θα παρακολουθούμε πάντα το εκθαμβωτικό άλογο να τρέχει στην παραλία και το μαγικό μπαλόνι να πετά στον ουρανό του Παρισιού.

Ο λυρικός θίασος «Ραφή» θα παρουσιάσει στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, 210-3418550) την οπερέτα του Νίκου Χατζηαποστόλου «Οι απάχηδες των Αθηνών» (21, 22,23, 28, 29, 30/12, 8.30μμ). Εισιτήρια 12 και 8 ευρώ.

Η λέξη απάχης, προέρχεται από τους Ινδιάνους Απάτσι. Μεταφορικά σήμαινε τους περιθωριακούς, επικίνδυνους αλήτες του Παρισιού. Η οπερέτα γράφτηκε το 1921. Στην Αθήνα, των 293.000 κατοίκων (απογραφή του 1920), τα δύο πρώτα χρόνια της παρουσίασής της έκανε 650 παραστάσεις, σε γεμάτα θέατρα. Για δεκαετίες ακολούθησαν παραστάσεις σε όλη την επικράτεια του ελληνικού μουσικού θεάτρου, που εκτεινόταν από την Αφρική μέχρι την Αμερική. Ενα πραγματικά λαϊκό έργο (το λιμπρέτο έγραψε ο σοσιαλιστής Γιάννης Πρινέας). Ο θίασος «Ραφή», πιστεύοντας ότι «η οπερέτα είναι μια τέχνη του παρόντος χρόνου», ανεβάζει τους «Απάχηδες» επιχειρώντας να επαναφέρει τον κοινωνικό διάλογο που διατρέχει τον πυρήνα του έργου, με φόντο το ιστορικό κέντρο της πόλης. Ποιοι είναι οι σύγχρονοι απάχηδες; Στην Αθήνα του 21^ου αιώνα, τα κωμικά πρόσωπα του Νίκου Χατζηαποστόλου διεκδικούν το χώρο και την επικαιρότητά τους, τραγουδώντας αγαπημένες επιτυχίες του ελληνικού ελαφρού μουσικού θεάτρου.

Σκηνοθεσία : Αλέξανδρος Ευκλείδης. Ενορχήστρωση - μουσική διεύθυνση: Μιχάλης Παπαπέτρου. Σκηνικά - κοστούμια: Χριστίνα Σπανού. Διδασκαλία χορωδίας: Ιωάννα Φόρτη. Δραματουργική συνεργασία: Κατερίνα Κωνσταντινάκου. Φωτισμοί - φωτογραφίες: Μιχάλης Κλουκίνας. Αφίσα: Σπύρος Γάγγας. Βοηθός σκηνοθέτη: Βασίλης Πελαντάκης. Παίζουν: Δημήτρης Ναλμπάντης, Λουντμίλα Μπονταρένκο, Ιωάννα Φόρτη, Δημήτρης Δημόπουλος, Αναστασία Κότσαλη, Θεοδωρής Μπιράκος, Kωνσταντίνος Πασσάς, Γιάννης Πεδιαδιτάκης, Βασίλης Πελαντάκης, Μικαέλα Δανά. Συμμετέχει πολυάριθμη χορωδία.

ΣΤΟ «CLUB» του «Μύλου» της Θεσσαλονίκης εμφανίζονται σήμερα ο Θάνος Μικρούτσικος, και η Ρίτα Αντωνοπούλου, σε ένα πρόγραμμα με πολυαγαπημένα τραγούδια του συνθέτη, το πιάνο του και τις φωνές του ίδιου και της χαρισματικής τραγουδίστριας. Γενική είσοδος 10 ευρώ. Οι πόρτες ανοίγουν στις 8.30μμ, έναρξη στις 10.30μμ.

ΚΛΑΣΙΚΑ χριστουγεννιάτικα χορωδιακά κομμάτια και παραδοσιακά κάλαντα, θα ερμηνεύσει η παιδική - νεανική χορωδία «Rosarte», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (23, 25, 26/12, 8.30μμ). Την τετράχρονη χορωδία διευθύνει η δημιουργός του Ρόζη Μαστροσάββα, που περιλαμβάνει επίλεκτους χορωδούς 5-19 χρόνων. Συνοδεύουν οι μουσικοί: Ουρανία Γκάσιου, Τζένη Σουλκούκη, Δημήτρης Χιλλ Ζερβός και το Κουαρτέτο Εγχόρδων (Ζήσιμου Φλόρεντς Σουλκούκι, Τζέκι Σουλκούκι, Κατερίνας Τζίντζου, Χριστίνας Κούτρου). (βιολοντσέλο). Διδασκαλία των μικρών χορωδών: Μαρίζα Βαμβουκλή. Διδασκαλία του βυζαντινού ύμνου: Κωνσταντίνος Καλλίας.