Με ανακοίνωσή της ζητά «να υπάρξουν εκτεταμένες παρεμβάσεις κατεπείγοντος χαρακτήρα με στόχο τη δημιουργία θέσεων κοινωφελούς εργασίας, κατάρτισης και υποστήριξης της εκκίνησης επιχειρηματικής δραστηριότητας». Στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται την αγωνία των ανέργων και την ανέχεια των οικογενειών τους ώστε να νομιμοποιήσει προγράμματα που κατευθύνουν ζεστό παραδάκι στις τσέπες των εργοδοτών, εξασφαλίζοντάς τους τζάμπα εργατική δύναμη.

Πρόκειται για μεθόδους ανακύκλωσης της ανεργίας, συμφιλίωσης των ανέργων με τη δουλειά σε δόσεις, με ημερομηνία λήξης, εργασιακές σχέσεις - λάστιχο και απολαβές - ψίχουλα. Η πρόκληση όμως της ΔΗΜΑΡ δε σταματά εδώ, αφού προτείνει τα προγράμματα αυτά να τα χρηματοδοτήσει ο ίδιος ο λαός με τα χαράτσια που του έχουν επιβληθεί και συγκεκριμένα να χρηματοδοτηθούν απ' την «εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης»!

Εμπαίζει το λαό και υποκρίνεται ότι νοιάζεται για τους ανέργους, τη στιγμή που βάζει πλάτη σε ένα σύστημα που θρέφει την ανεργία, γιγαντώνοντάς την στην περίοδο της κρίσης του.

Ως «συνήγορο του Λυκουρέντζου» βλέπει το «Ριζοσπάστη» η Αριστερή Ριζοσπαστική Συνεργασία Ιατρών (ΑΡΣΙ) σε ανακοίνωσή της, μετά από πρόσφατο δημοσίευμα που γράφτηκε για το «Αττικό». Στο οποίο, ο «Ριζοσπάστης» αναφερόταν στις μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές που αντιμετωπίζει και το συγκεκριμένο νοσοκομείο, με αποτέλεσμα προβλήματα και στην ασφαλή εκτέλεση των εφημεριών. Η κατάσταση που κυριαρχεί στα δημόσια νοσοκομεία είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που γεννά κινδύνους όχι μόνο για τους εργαζόμενους αλλά και τους ασθενείς, γι' αυτό και είναι κρίσιμο ζήτημα η επιλογή μορφών πάλης που θα σφυρηλατούν και δε θα εμποδίζουν την κοινή τους δράση. Σ' αυτή τη βάση, εκφράστηκαν και οι διαφωνίες των δυνάμεων του ΠΑΜΕ (και στο «Αττικόν») για κινητοποιήσεις όπως το κλείσιμο των εφημεριών, που όχι μόνο εμποδίζουν τη συμμαχία υγειονομικών - λαϊκών στρωμάτων αλλά και «φορτώνουν» τους εργαζόμενους με ευθύνες που δεν είναι καθόλου δικές τους (προβλήματα στις εφημερίες γεννά η ίδια η κυρίαρχη πολιτική). Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί ότι από τη σχετική πρόταση που είχε αρχικά το σωματείο τελικά δεν προχώρησε, κάτι ασφαλώς, θετικό.

Αυτή την καθαρή θέση του ΠΑΜΕ για τις μορφές πάλης, η ΑΡΣΙ την αξιοποίησε για να συκοφαντήσει το «Ριζοσπάστη» και να ισχυριστεί ότι κάνει επίθεση στο σωματείο. Κι αυτό όταν - παρεμπιπτόντως - ο «Ριζοσπάστης» ήταν σχεδόν το μοναδικό ΜΜΕ που την περασμένη Δευτέρα ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του σωματείου να βρεθεί στο νοσοκομείο για να αναδειχθούν οι ελλείψεις. Γιατί, λοιπόν, τέτοια επίθεση από την ΑΡΣΙ; Γιατί τέτοια ενόχληση για την ανάδειξη της ανάγκης, οι υγειονομικοί να αναζητούν συμμάχους εκεί που χρειάζεται πρώτα απ' όλα, δηλαδή στον κόσμο που πλήττεται από την πολιτική που έχει καταντήσει την Υγεία εμπόρευμα;

«...Ο ΟΑΕΔ προκειμένου να εξυπηρετήσει το διαρκώς αυξανόμενο αριθμό ανέργων, αναπτύσσει ηλεκτρονικές υπηρεσίες εμπλουτίζοντας τη Διαδικτυακή του Πύλη με νέες εφαρμογές προς εξυπηρέτηση των ανέργων...». Τα παραπάνω ανακοίνωσε με μια εκτενή ανακοίνωσή του ο Οργανισμός. Βεβαίως, καλά κάνουν οι αρμόδιοι και παίρνουν εκείνα τα μέτρα που μειώνουν την ταλαιπωρία των ανέργων.

Ομως, σήμερα, που οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει τα 1,3 εκατ. άτομα και η ανεργία καλπάζει με ασύλληπτους ρυθμούς, είναι φανερό ότι άλλα πράγματα έχουν ανάγκη. Στις σημερινές συνθήκες απαιτείται να παρθούν άμεσα μέτρα προστασίας και ανακούφισης των ανέργων. Ακόμα περισσότερο, απαιτείται οι άνεργοι να βρουν δουλειά. Η πολιτική όμως που ακολουθεί ο ΟΑΕΔ με επιλογή της τρικομματικής κυβέρνησης αφορά επί της ουσίας στη στήριξη των επιχειρηματιών και όχι των ανέργων. Η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να πάρει μέτρα προστασίας και ανακούφισης των ανέργων. Αντίθετα, ο ΟΑΕΔ καλείται να υλοποιήσει με τα χρήματα των εργαζομένων νέο κύκλο προγραμμάτων για την ενίσχυση της κερδοφορίας των εργοδοτών. Σε αυτά τα προγράμματα οι άνεργοι θα απασχοληθούν για μερικούς μήνες, με μισθούς - χαρτζιλίκι και θα επιστρέψουν και πάλι στις λίστες της ανεργίας. Αν, λοιπόν, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δε συγκρουστούν με αυτή την πολιτική θα συνεχίσουν να «ανακυκλώνουν» τις κάρτες ανεργίας ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα παίρνουν μια ανάσα για 3 - 4 μήνες στα διάφορα προγράμματα με μισθούς που δε φτάνουν ούτε για την καθημερινή επιβίωση.