ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι ολέθριες συνέπειες της ανταγωνιστικότητας

Γρηγοριάδης Κώστας

Αναντίρρητα η είδηση ότι το 80% των ανθρώπων που διαμένουν στη Βουλγαρία ζει σε καθεστώς φτώχειας είναι συγκλονιστική, αλλά δεν μπορεί να μην επισημανθεί ότι η κατάσταση αυτή δεν οφείλεται σε κάποια ασύλληπτη φυσική καταστροφή ή στο ξέσπασμα κάποιας θεϊκής οργής, αλλά στην πλήρως απελευθερωμένη δράση των μονοπωλίων. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να διαφεύγει ότι δεν πρόκειται για κατάσταση που αφορά σε κάποια μακρινή χώρα και άρα δεν αφορά ή δεν αγγίζει τον ελληνικό λαό. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει, αφού η γειτονική χώρα προβάλλεται ως «πρότυπο ανταγωνιστικότητας» από τις κυβερνήσεις της εγχώριας πλουτοκρατίας και τους εκπροσώπους των ξένων συμμάχων της (ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ). Στο ίδιο το μνημόνιο, άλλωστε, προβλέπεται ότι το «εργασιακό κόστος» στη χώρα μας πρέπει να κατέβει στα ανταγωνιστικά επίπεδα των γειτονικών χωρών, ενώ ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς επικαλείται συχνά τη γειτονική χώρα για να μειώσει περαιτέρω τους φορολογικούς συντελεστές για τα κέρδη των επιχειρήσεων στα ίδια επίπεδα (δηλαδή στο 10%), που θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση για την «προσέλκυση των επενδύσεων». Ομως, οι επενδύσεις που έγιναν στη γειτονική χώρα - υπόδειγμα ανταγωνιστικότητας, ελάχιστες είναι η αλήθεια, όχι μόνο δεν έφεραν νέες θέσεις εργασίας, καλύτερους μισθούς και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού αλλά γενίκευση της φτώχειας και της εξαθλίωσής του. Αυτή την εφιαλτική προοπτική επιφυλάσσουν για το λαό μας τα μέτρα και οι μεταρρυθμίσεις που υλοποιούνται με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την ανάκαμψη της κερδοφορίας. Ηδη, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, 3,4 εκατομμύρια άνθρωποι στη χώρα μας βρίσκονται κάτω από τα - διαρκώς μετατοπιζόμενα - όρια της φτώχειας και δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης. Αν ο λαός με την οργανωμένη και σωστά προσανατολισμένη πάλη του δε βάλει εμπόδια στην εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων και δε στοχοποιήσει ευθέως την εξουσία των μονοπωλίων, τότε δεν είναι μακριά ο καιρός που η κατάστασή του θα εξομοιωθεί με αυτή των γειτονικών λαών.

Υποκρισία!

Με μια φωνή χτες ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ χαιρέτισαν την απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, που, αν και επικύρωσε τυπικώς λόγω του κανονισμού του τα διαπιστευτήρια της βουλευτού της Χρυσής Αυγής Ελ. Ζαρούλια, ωστόσο καταδίκασε τις απόψεις που το κόμμα αυτό εκφράζει και άφησε ανοιχτό το ζήτημα αλλαγής του κανονισμού, ώστε μελλοντικά να αποκλείεται η συμμετοχή φορέων τέτοιων απόψεων στο Συμβούλιο.

Και τα τρία αυτά κόμματα εδώ και καιρό κραυγάζουν σε ό,τι αφορά τη «Χρυσή Αυγή»: «Δεν έχει θέση στο Συμβούλιο της Ευρώπης»!

Εχει, όμως, το Συμβούλιο της Ευρώπης θέση. Την οποία γνωρίζουν όλες οι προαναφερθείσες πολιτικές δυνάμεις που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Θέση εξίσωσης του φασισμού με το σοσιαλισμό - κομμουνισμό! Κι όχι μόνο θέση, έχει και δράση, για να μην πούμε ότι ανέλαβε εργολαβικά να διεκπεραιώσει τη βρώμικη αυτή υπόθεση για λογαριασμό της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας και του καπιταλισμού συνολικά που σκυλιάζει να σπιλώσει, να αμαυρώσει το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα. Να τον ταυτίσει με τη μαυρίλα του φασισμού - ναζισμού, διαγράφοντάς τον έτσι, μαζί και όσα λαμπρά κατόρθωσε προς όφελος των λαών, ανάμεσά τους η καθοριστική συμβολή του στη συντριβή του ναζισμού, απ' τις εργατικές λαϊκές συνειδήσεις ως προοπτική, ως τη μόνη προοπτική για τη λαϊκή ευημερία.

Συνεπώς σε ένα τέτοιο Συμβούλιο που, εκτός αυτού, έχει δώσει κι άλλα δείγματα γραφής για το ποιον υπερασπίζεται εναντίον ποιου, θα μπορούσε να είχε θέση η αντικομμουνιστική ναζιστική Χρυσή Αυγή, ως δύναμη με ειδική αποστολή το χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος και της πολιτικής του πρωτοπορίας για λογαριασμό των «αφεντικών». Και λέμε θα μπορούσε και όχι μπορεί, γιατί χρειάζεται και το Συμβούλιο της Ευρώπης έναν φερετζέ, για να μην αποκαλυφθεί πλήρως ο ρόλος του στα μάτια των λαών. Για τα μάτια του κόσμου οι κραυγές για τη βουλευτή της Χρυσής Αυγής.

Η υποκρισία τους, όμως, δεν έχει όρια. Συκοφαντούν το σοσιαλισμό, τον εξισώνουν με το φασισμό - ναζισμό, χώρες - μέλη της ΕΕ δοξάζουν τους συνεργάτες των ναζί και την ίδια ώρα διώκουν αντιφασίστες αγωνιστές και αποκαθηλώνουν αντιφασιστικά μνημεία, εμποδίζουν τη δράση Κομμουνιστικών Κομμάτων, απαγορεύουν σύμβολα... Καλλιεργούν το έδαφος για την ενίσχυση μορφωμάτων τύπου Χρυσής Αυγής. Και μετά τάχα μου δήθεν διαμαρτύρονται για τη συμμετοχή της Ζαρούλια στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Αυτοί, οι στυλοβάτες, οι θιασώτες και απολογητές ενός συστήματος που γεννάει μαζί με όλα τα άλλα εκτρώματα και το φασισμό και το ρατσισμό. Σα δε ντρέπονται.

Καυγάς που κρύβει την ουσία

Σε μια «παλαιάς κοπής» φραστική αντιπαράθεση επιδίδονται όλο και πιο συχνά τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλοτε με αφορμή τη «λίστα Λαγκάρντ», άλλοτε για το «θέμα της βίας» και τελευταία, με αφορμή τα μαγειρεμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ αλληλοτροφοδοτούν έναν αποπροσανατολιστικό για το λαό καυγά, προκειμένου να κατοχυρωθούν ως το νέο δίπολο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Την ίδια ώρα, που το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων στενάζει από την εφαρμογή μιας ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής, η κυβέρνηση μεταφέρει το βάρος της συζήτησης σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια, φροντίζοντας ταυτόχρονα να θάβει τις αντιλαϊκές προεκτάσεις τους. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει στα λόγια αυτήν την πρακτική, δε χάνει όμως ευκαιρία να τη συντηρεί, να την αναπαράγει και τελικά να τη μετατρέπει στο μοναδικό πεδίο της αντιπολιτευτικής ρητορικής του και σε πόλεμο εντυπώσεων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Πίσω από τους χαρακτηρισμούς και τις καταγγελίες, οι εταίροι της συγκυβέρνησης και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ φρόντισαν να μείνουν άθιχτα τα «ιερά και τα όσια» του καπιταλιστικού συστήματος. Αφησαν έξω από τους διαξιφισμούς τους αστικούς νόμους και τις ευρωπαϊκές συνθήκες που επιτρέπουν την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και είναι το υπόστρωμα για τέτοιου είδους λίστες. Δεν ακούμπησαν το γεγονός ότι τα χρήματα που βγάζουν με νόμιμο ή λιγότερο νόμιμο τρόπο στο εξωτερικό οι κεφαλαιοκράτες είναι προϊόν της υπεραξίας που αρπάζουν από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Σε ακόμα πιο επικίνδυνο πεδίο, για τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, διεξάγεται και ο καυγάς τους περί «βίας» και «τρομοκρατίας».

Οι κυβερνητικοί εταίροι αξιοποιούν τα ύποπτα γεγονότα για να καλλιεργήσουν κλίμα τρομοϋστερίας. Βάζουν στο ίδιο καζάνι βόμβες - γκαζάκια - καλάσνικοφ με την οργανωμένη πάλη του λαού, επιδιώκοντας να συκοφαντηθούν και να μπουν στο γύψο οι λαϊκοί αγώνες, να επιβληθεί κοινωνική συναίνεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει την τακτική των προσωπικών χαρακτηρισμών και της αντιπαράθεσης στα επιμέρους. Υποθάλπει μια κόντρα μακριά από την ουσία, που εμποδίζει το λαό να αντιληφθεί το ρόλο μηχανισμών που δρουν σε βάρος του και αντικειμενικά υπηρετούν τις αντιλαϊκές βλέψεις του αστικού συστήματος. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ συντάσσεται με την προπαγάνδα για «προάσπιση της δημοκρατίας», κάτω από την οποία η κυβέρνηση κρύβει την όρεξή της για ταξική συναίνεση και ενσωμάτωση του λαού.

Αυτές ακριβώς οι παράμετροι καθιστούν την αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη για το λαϊκό συμφέρον. Η πείρα του λαού από παλιότερες «σκληρές» τάχα συγκρούσεις μεταξύ των στελεχών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έφτασαν σήμερα να συγκυβερνούν, είναι διδακτική. Κριτήριο για κάθε κόμμα είναι η στρατηγική που υπηρετεί και εδώ η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφείς: Θέλουν να υπηρετήσουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, ο καθένας με το δικό του μείγμα. Αυτή είναι η καρδιά της όποιας αντιπαράθεσης στήνουν κάθε φορά και εκεί πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή του ο λαός, να τους αποκαλύψει. Τα μέτρα που παίρνονται και τα άλλα που έρχονται βαθαίνουν την εξαθλίωση. Ο καυγάς στο δίπολο θέλει να κρύψει ότι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην απόρριψη κάθε μείγματος διαχείρισης που τον εξαθλιώνει.