ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κυνική προτροπή

Παπαγεωργίου Βασίλης

Απ' τη σύναξη των μεγαλοκαρχαριών στο Νταβός η Γερμανίδα καγκελάριος, Α. Μέρκελ, πρότεινε στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου τη δημιουργία προσωρινών θέσεων εργασίας ώστε να αποφύγουν την πολιτική αστάθεια, ώσπου οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις να επιτρέψουν μια μείωση της ανεργίας. Δήλωσε: «Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Αν το ποσοστό ανεργίας στην Ισπανία είναι από 50 έως 60% στους νέους, ή στην Πορτογαλία, ή την Ελλάδα, ίσως ευθύνη μας είναι να λάβουμε μέτρα για τη δημιουργία προσωρινών θέσεων εργασίας». Και πρόσθεσε πως η εμπειρία της Γερμανίας δείχνει ότι θα πρέπει «να περιμένουμε 2 έως 3 χρόνια ή και 4 πριν αυτές οι μεταρρυθμίσεις αποδώσουν καρπούς στις ευρωπαϊκές χώρες όπου εφαρμόζονται (...) Πρέπει λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε τη διορία αυτή με τον καλύτερο τρόπο για να αποφευχθεί μια κλιμάκωση της πολιτικής κατάστασης που απειλεί να δημιουργήσει μια νέα αστάθεια».

Ομολογεί ουσιαστικά το φόβο που τους κατατρέχει απέναντι στους λαούς, μπροστά στο ενδεχόμενο η λαϊκή οργή να μετουσιωθεί σε πάλη ταξική που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Και υποδεικνύει στους πολιτικούς εκπροσώπους των μονοπωλίων να προχωρήσουν στη διανομή «ασπιρίνων» για μια επώδυνη για τους λαούς και ανίατη στον καπιταλισμό ασθένεια, όπως αυτή της ανεργίας. Προσωρινές θέσεις απασχόλησης, με μισθούς - ψίχουλα, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, προκειμένου να κερδηθεί χρόνος ώστε να εφαρμοστούν οι αντιδραστικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις δίχως να διακινδυνεύσουν απ' τη λαϊκή πάλη. Η Α. Μέρκελ, μάλιστα, ομολογεί ότι η τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, κύρια εργατικής δύναμης, που συντελείται στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης, είναι αδύνατον να αποκατασταθεί στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης. Γι' αυτό μιλάει για «μια μείωση της ανεργίας»...

Μόνοι τους δείχνουν στους λαούς το δρόμο. Η οργανωμένη, με περιεχόμενο ταξικό και αντίστοιχη προοπτική, εργατική - λαϊκή πάλη είναι ο μόνος τρόπος, το μόνο όπλο που διαθέτουν οι εργαζόμενοι όχι μόνο για να ανακουφιστούν στο σήμερα αλλά και για να ανοίξουν το δρόμο προς μια κοινωνία όπου το ζητούμενο θα είναι η λαϊκή ευημερία και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών.

Ποιοι «θυμήθηκαν» τους χαλυβουργούς...

«Δε θα τους αφήσουμε να μετατρέψουν σε "Χαλυβουργία" τα δικαιώματα που ματώσαμε τα προηγούμενα χρόνια για να τα έχουν σήμερα οι εργαζόμενοι του κλάδου». Αυτά τα λόγια ανήκουν σε συνδικαλιστές. Συγκεκριμένα ανήκουν στο καθαιρεμένο προεδρείο της Ομοσπονδίας Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας, που άλλοτε «χαιρέτιζε» τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών που συγκλόνισε τους εργαζόμενους κάθε κλάδου, εντός κι εκτός των συνόρων της Ελλάδας.

Οι ίδιοι συνδικαλιστές επιχειρούν να ποινικοποιήσουν τη συνδικαλιστική δράση, στέλνοντας στα δικαστήρια την πλειοψηφία της ΟΣΝΙΕ (Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία και Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση Υγειονομικών), όχι επειδή δέχτηκαν κάποια προσωπική επίθεση, αλλά κριτική με επιχειρήματα στο πεδίο της συνδικαλιστικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.

... και γιατί

Αυτοί, λοιπόν, θυμήθηκαν πριν από λίγες μέρες τη «Χαλυβουργία». Οχι, πλέον, για να «χαιρετίσουν», αλλά για να «μουτζώσουν». Για να πουν εμμέσως στους εργαζόμενους του κλάδου της Ιδιωτικής Υγείας πως κι εκεί που οι εργαζόμενοι αγωνίζονται, δεν πετυχαίνουν τίποτε. Πως οι απεργοί, οι αγωνιστές και οι συνεπείς με το ρόλο τους συνδικαλιστές μετατρέπουν τους χώρους δουλειάς σε κάτεργα. Η κυβέρνηση και οι εργοδότες κατεδαφίζουν τα δικαιώματα που οι εργαζόμενοι μάτωσαν για να κατακτήσουν. Κι αν οι χαλυβουργοί έχασαν - προσωρινά - μια μάχη, ωστόσο την έδωσαν παλικαρίσια και με το κεφάλι ψηλά, αφήνοντας πολύτιμη παρακαταθήκη στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Ας δούμε τώρα, τι παρέδωσαν αμαχητί, κρυφά από τους εργαζόμενους στους κλινικάρχες οι κύριοι αυτοί που αποτελούσαν μέχρι και το περασμένο καλοκαίρι το προεδρείο της ΟΣΝΙΕ. Υπέγραψαν με τους εργοδότες μια κλαδική ΣΣΕ, η οποία: Μειώνει τους μισθούς πάνω από 15%. Αυξάνει το ωράριο εργασίας στα μικροβιολογικά και ακτινολογικά εργαστήρια. Καταργεί επιδόματα (νοσοκομειακό, γάμου, τροφοκατοικίας, οθόνης, χειρουργείου κ.ά.). Μειώνει τους μισθούς των νεοπροσλαμβανόμενων. Καταργεί ειδικές άδειες (ΜΕΘ - ΜΤΝ - χειρουργεία).

Ετσι εξηγείται, γιατί «καίγονται» να μιλήσουν για το «χαμένο αγώνα» των χαλυβουργών. Για να έχουν άλλοθι στο ξεπούλημα εργασιακών δικαιωμάτων που έκαναν στην εργοδοσία.

«Ολα καλά - όλα ανθηρά»...

Γρηγοριάδης Κώστας

Κάποιος θα τις χαρακτήριζε ξεροκεφαλιά, άλλος «εμμονές», άλλος πείσμα... Δεν είναι όμως έτσι. Είναι αποδείξεις της συνειδητής στάσης, με την οποία οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού υπονομεύουν την ισχυροποίηση των εργατικών αγώνων. Για την ακρίβεια, υπονομεύουν την ίδια την πραγματοποίηση αγώνων.

Ο λόγος για τα διαρκή εμπόδια που, με διάφορους τρόπους, βάζουν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στην ενιαία αγωνιστική δράση και συστράτευση των εργαζομένων, ενάντια στο σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Ενάντια στη λογική του «ασχολούμαι μόνο με ό,τι στενά συμβαίνει στον κλάδο μου».

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί π.χ. η επιλογή της πλειοψηφίας του ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Μαγνησίας (ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ) να καταψηφίσουν την πρόταση του Συνδικάτου Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας» για συμμετοχή του συλλόγου στην κινητοποίηση που έκαναν δεκάδες πρωτοβάθμια συνδικάτα ενάντια στη φορομπηχτική πολιτική της συγκυβέρνησης και της ΕΕ.

Φαίνεται πως, κατά τη γνώμη των συγκεκριμένων δυνάμεων, δε συντρέχει κανένας λόγος να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι στη φοροκαταιγίδα. Σε μια περίοδο που η αντεργατική θύελλα εντείνεται διαρκώς, κάποιοι λένε στους εργάτες «όλα καλά - όλα ανθηρά», παρασέρνουν τους εργάτες στην αδράνεια, στην ηττοπάθεια, στην υποταγή...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Απόρριψη της αξιολόγησης

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, κάνοντας ένα ακόμα βήμα στην προώθηση αυτής της διαδικασίας. Αν και στο ΠΔ γίνεται προσπάθεια να προσδιοριστεί, με αυστηρά «εκπαιδευτικούς» όρους, αυτή η διαδικασία, δεν πρέπει να ξεγελαστεί κανένας ότι έχει κάτι να ωφεληθεί η εκπαίδευση από την αξιολόγηση. Εξάλλου, το ΠΔ δεν είναι η πρώτη πράξη του έργου. Εχουν προηγηθεί μια σειρά αντιδραστικοί νόμοι που περιγράφουν τους στόχους και το πλαίσιο της όλης διαδικασίας, που δεν αφήνουν αμφιβολίες για το τι θα υπηρετεί.

Σε μια ταξική κοινωνία, η εκπαίδευση είναι ταξική και αποτελεί μηχανισμό αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Στη χώρα μας, το σχολείο βρίσκεται σε τροχιά αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, ακριβώς για να υπηρετεί καλύτερα αυτό το σκοπό. Και η αξιολόγηση είναι βασικό εργαλείο, είναι κομμάτι αυτών των αναδιαρθρώσεων. Ως μέρος των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων δεν μπορεί να φέρει τίποτα θετικό ούτε στους εκπαιδευτικούς ούτε στη μόρφωση των παιδιών του λαού.

Η αξιολόγηση δεν είναι ουδέτερη από το περιβάλλον όπου διενεργείται. Σ' ένα σχολείο που γίνεται πιο αντιδραστικό για να υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί παρά να κρίνεται με αυτό το πνεύμα. Θα αξιολογείται, δηλαδή, με βάση τους στόχους αυτού του αντιδραστικού σχολείου. Να, λοιπόν, γιατί η αξιολόγηση, εκτός από μέρος των αναδιαρθρώσεων είναι και εργαλείο ταχύτερης επιβολής τους: Γιατί με το φόβο της αξιολόγησης, ο εκπαιδευτικός θα αυτολογοκρίνεται, θα προσαρμόζεται ώστε ο ίδιος να γίνει στυλοβάτης του νέου αντιδραστικού σχολείου. Κι αυτά δεν είναι μόνο λογικά συμπεράσματα. Είναι επιβεβαιωμένα αποτελέσματα από τις χώρες όπου πολύ νωρίτερα εφαρμόστηκε η αξιολόγηση και έγινε μοχλός για την κατηγοριοποίηση των σχολείων, για την ανατροπή του ρόλου του εκπαιδευτικού και το τσάκισμα των εργασιακών του σχέσεων.

Ηδη σήμερα η εκπαίδευση «πάσχει» και δε φταίει ο εκπαιδευτικός γι' αυτό. Για παράδειγμα, όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούνται με τα της Παιδείας γνωρίζουν ότι η πλειοψηφία των σχολικών βιβλίων είναι άθλια. Ομως, ο εκπαιδευτικός αναγκαστικά με αυτά τα άθλια βιβλία κάνει μάθημα. Πώς θα κρίνεται, λοιπόν, ο εκπαιδευτικός σε σχέση με τη χρήση των βιβλίων; Αλλο παράδειγμα: Βρισκόμαστε στη μέση της σχολικής χρονιάς και οι ελλείψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία είναι περισσότερες από ποτέ, αλλά διορισμοί δε γίνονται και προωθούνται συγχωνεύσεις τμημάτων, υπερωρίες εκπαιδευτικών και άλλα τέτοια. Πώς θα κρίνεται ο εκπαιδευτικός μέσα σε αυτήν την κατάσταση; Επειτα υπάρχει και το άλλο: Η μόρφωση του κάθε εκπαιδευτικού δεν είναι ατομική δική του υπόθεση. Μορφώνεται μέσα στα δημόσια πανεπιστήμια και θεωρητικά, με το πτυχίο του πρέπει να είναι ικανός να σταθεί και να παίξει ολοκληρωμένα το ρόλο του μέσα στην τάξη. Αν αυτό δε συμβαίνει στην πράξη, αν π.χ. ο μαθηματικός κι ο φυσικός δεν έχουν διδαχτεί Παιδαγωγική φταίνε οι ίδιοι; Οταν δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σύστημα δημόσιας επιμόρφωσης για όλους τους εκπαιδευτικούς φταίνε οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που... δεν εξελίσσονται;

Πολλά ακόμα μπορεί να πει κανείς, η ουσία όμως είναι μία: Χρειάζεται αποφασιστική αντίσταση στην αξιολόγηση, απόρριψη του ΠΔ και πάλη για την κατάργηση όλων των προηγούμενων νόμων της αξιολόγησης.

Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ