Πιστεύουμε ότι η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι καθήκον κάθε εργαζόμενου, εκπαιδευτικού, φοιτητή, μαθητή, κάθε σωματείου να κατανοήσει την αιτία που τον γεννά, τη ρίζα που τον θρέφει για να μπορεί να τον παλέψει στη ρίζα του. Αυτή η πάλη δεν είναι μια επετειακή πάλη, δηλαδή κατά καιρούς μια ομιλία, συναυλία ή μια αντιφασιστική ταινία, αλλά καθημερινή πάλη ενταγμένη στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στους χώρους δουλειάς, στη διδασκαλία για την αντικειμενική θεώρηση της Ιστορίας στο σχολείο, στην πάλη για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι. Γιατί όσο δυναμώνει το εργατικό κίνημα και οι αξίες που αυτό φέρει μέσα του (ταξική αλληλεγγύη, όχι στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, όχι στους φυλετικούς διαχωρισμούς, όχι στο ρατσισμό κ.ά.) τόσο θα δυσκολεύονται να δηλητηριάζουν την εργατική τάξη και τα παιδιά της με τις φασιστικές ιδέες. Τόσο ο φόβος δεν θα είναι εύκολο να περνάει.
Ο φασισμός πρώτο στόχο έχει το εργατικό κίνημα και την πρωτοπορία του και θα ήταν ανιστόρητη στάση και προδοσία για το μέλλον του εργατικού κινήματος οι εργαζόμενοι να μην ασχολούνται με το φασισμό.
Η σοσιαλδημοκρατία ομνύει στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και επενδύει στην αυταπάτη του ανθρωπινότερου καπιταλισμού. Ομως, επειδή ο καπιταλισμός είναι η μήτρα του φασισμού η σοσιαλδημοκρατική γραμμή καταλήγει να τον συντηρεί, γιατί υπερασπίζεται τη μήτρα που τον γεννάει, δηλαδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Στη «δημοκρατία της Βαϊμάρης» και σε μια σειρά άλλες χώρες, οι σοσιαλδημοκράτες πρωτοστάτησαν στο τσάκισμα του εργατικού κινήματος και των επαναστατικών δυνάμεων. Ετσι αντικειμενικά έστρωναν το δρόμο στο φασισμό.
Αν σπρώξεις κάποιον στον γκρεμό είτε το κάνεις συνειδητά, είτε από λάθος το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Στην πολιτική, όταν χτυπάς το εργατικό κίνημα ο φασισμός έρχεται πιο κοντά είτε το ήθελες είτε όχι.
Αυτή είναι μια ουσιαστική πάλη ενάντια στο φασισμό; Μήπως είναι απλώς ένα λάθος, μια σύμπτωση; Ούτε λάθος, ούτε σύμπτωση είναι. Είναι συνειδητή πράξη που ορίζει το φασισμό σαν ξεκομμένο δήθεν φαινόμενο από το ίδιο το σύστημα.
Είναι άλλο πράγμα να θεωρείς ότι ο λαός της Συρίας πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του και να οικοδομήσει το δικό του κοινωνικό σύστημα με δικαιώματα και ελευθερίες στους εργαζόμενους, στις γυναίκες κ.λπ. και άλλο να συμμαχείς με φίλους του ΝΑΤΟ και μάλιστα στο όνομα της αντιφασιστικής δράσης.
Αποδεικνύεται ότι η πάλη ενάντια στο φασισμό δεν είναι απλά αντιφασιστική ρητορεία. Οτι αρκεί κάθε άνθρωπος που αισθάνεται δημοκράτης να δηλώνει την αντίθεσή του στο φασισμό και να δημιουργείται αντιφασιστικό κίνημα.
Ο φασισμός δε γεννιέται έξω από το σύστημα της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού, αλλά μέσα του. Τον χρειάζονται τα μονοπώλια που ελέγχουν την παραγωγή γι' αυτό και τον στηρίζουν και κάθε φορά που δυσκολεύονται τον χρησιμοποιούν, για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα που υψώνει το ανάστημά του.
Τη χούντα στην Ελλάδα τη δημιούργησε η αστική τάξη με τους Αμερικανούς, γιατί το σύστημα είχε περιέλθει σε αδιέξοδο από τις ενδοαστικές αντιθέσεις και συγκρούσεις που εκφράζονταν με συνεχείς αλλαγές κυβερνήσεων. Τη Μεταξική Δικτατορία τη χαιρέτισαν όλα τα αστικά κόμματα της εποχής.
Τη δεκαετία του 1930, οι αστικές τάξεις 16 χωρών της Ευρώπης στήριξαν φασιστικά καθεστώτα σαν απάντηση στην καπιταλιστική κρίση του 1929, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα κινήματα που αναπτύσσονταν.
Ο Χίτλερ στηρίχτηκε από τους βιομήχανους της Γερμανίας που του παρέδωσαν την εξουσία πριν τις εκλογές του 1933.
Η σημερινή άνοδος της Χρυσής Αυγής στηρίχθηκε μέσα από κανάλια του συστήματος, μέσα από internet, από διάφορους μηχανισμούς, πατώντας πάνω σε υπόστρωμα (συνείδηση λαϊκών στρωμάτων) που δουλευόταν χρόνια πριν. Η συνείδηση αυτή ετοιμαζόταν:
Τι έκανε ο ΣΥΝ τότε με τα νέα βιβλία; Τα υπερασπίστηκε στη βουλή (Παρέμβαση Αλαβάνου για το βιβλίο Ιστορίας) που αντιμετώπιζε τη θεώρηση της Ιστορίας με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Δηλαδή, να μην αποδοθούν οι ιστορικές ευθύνες της χώρας εισβολέα, να κρυφτούν οι αιτίες των πολέμων για να ευνοούνται οι εμπορικές σχέσεις και οι απρόσκοπτες επενδύσεις του κεφαλαίου με τις αντίστοιχες χώρες.
Η ΕΕ είναι «δημοκρατικό κεκτημένο» σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΕΕ όμως βγάζει σε παρανομία τα κομμουνιστικά σύμβολα και υψώνει ήρωες τους συνεργάτες των Ναζί (βλ. Βαλτική).
Υπερασπιζόμενοι το σύστημα, συντηρούν θέλουν δε θέλουν και αυτό που κουβαλάει μέσα του.
Αυτή η πάλη αναπτύσσεται στους χώρους δουλειάς, στη συνοικία όπου ζούμε. Αναπτύσσεται με τη διάδοση της τεράστιας ιστορικής πείρας του προηγούμενου αιώνα για την άνοδο των φασιστών και από ποιους στηρίχθηκαν. Ποιες δυνάμεις τον αντιπάλεψαν πραγματικά και ποιες συμμάχησαν μαζί του, ποιοι αποφυλάκισαν και ποιοι φυγάδευσαν τους Ναζί.
Ιδιαίτερο καθήκον των εκπαιδευτικών είναι η αντικειμενική διδασκαλία της Ιστορίας στους μαθητές. Επίσης, η στήριξη για την ανάπτυξη του μαθητικού κινήματος και όχι το κυνήγι των μαθητικών αγώνων (βλ. ΠΑΣΟΚ - μαθητοδικεία).
Ουσιαστική πάλη είναι η πάλη για σχολείο όπου τα βιβλία Ιστορίας δε θα τα γράφουν στελέχη του ιδρύματος «Κωνσταντίνου Καραμανλή» ή οι οδηγίες της ΕΕ, αλλά επιστήμονες που σέβονται την ιστορική αλήθεια και τα εκατομμύρια νεκρούς.
Την έδωσαν στα Γιαννιτσά οι ίδιοι οι μαθητές, για να μοιραστεί η ανακοίνωση της απεργίας που πήγαν να απαγορεύσουν. Στους δήμους, το ΠΑΜΕ για τα στοιχεία που ζήτησαν για τα μεταναστόπουλα. Στο Ηράκλειο Κρήτης το 15μελές που απαγόρευσε στους φασίστες να μπουν στο σχολείο για να κάνουν εκδήλωση. Την έδωσαν οι εργαζόμενοι της ΑΓΝΟ στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, οι τρίτεκνοι που δεν επέτρεψαν τον εκπρόσωπο των φασιστών να τους συμπαρασταθεί, οι οικοδόμοι με απόφαση της γενικής συνέλευσης, το σωματείο καθαριστών Ν. Αττικής, γράφοντας το «ουστ δουλέμποροι», γιατί οι φασίστες βρίσκουν φτηνούς εργαζόμενους στα αφεντικά. Οι εργαζόμενοι στου «Παπουτσάνη», το συνδικάτο Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Ν. Εύβοιας και τόσα άλλα σωματεία. Οχι κάποια «αντιφασιστική επιτροπή» που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να βρίσκεται παντού και συνειδητά εντάσσει και την αντιφασιστική δράση στο άνοιγμα του δρόμου για τη νέα σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας όλοι οι αριστεροί να ενωθούν (με «κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ). Η τακτική της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ κ.λπ. επανέρχεται.
Ο Μπρεχτ έγραφε για το φασισμό: «Οποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό αλλά θα τον χρειάζεται».
Γι' αυτό, την ουσιαστική αντιφασιστική πάλη μπορεί να την διεξάγει μόνο το ταξικό κίνημα που έχει στο στόχο του την κατάργηση του καπιταλισμού. Καθήκον ουσιαστικό ενάντια στο φασισμό είναι η ανασυγκρότηση του ταξικού κινήματος, η καθημερινή πάλη για την ενίσχυσή του. Αυτό θα βάλει στο περιθώριο το φασισμό, αυτό θα είναι ικανό να το κάνει.