ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τους «πονάει» η δράση του ΚΚΕ

Γρηγοριάδης Κώστας

Το μπαγιάτικο και αποκρουστικό παραμύθι περί «κομμουνιστικού δακτύλου» και «υποκινούμενων από το ΚΚΕ κινητοποιήσεων» επαναφέρει η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την κλιμάκωση του αυταρχισμού και της καταστολής σε βάρος των λαϊκών αγώνων, επιβεβαιώνοντας, εκτός των άλλων, το μίσος που τη διακατέχει απέναντι στο ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. «Η κυβέρνηση βρίσκεται απέναντι σε πιέσεις ομάδων που οργανώνονται, είτε από το ΚΚΕ, είτε από κοινωνικές μειοψηφίες», είναι το μήνυμα που εκπέμπουν οι επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου. Αν είναι τότε έτσι γιατί δεν ικανοποιούν τα αιτήματα των ναυτεργατών ή των αγροτών για να «αποκαλύψουν» το ρόλο του ΚΚΕ; Γιατί καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις στους ναυτεργάτες και τους εξαναγκάζουν να δουλέψουν με τις ατομικές συμβάσεις στο έλεος του εφοπλιστή; Γιατί τους επιστρατεύει, δηλαδή τους εξαναγκάζει να δουλεύουν, ενώ είναι απλήρωτοι για μήνες; Γιατί, με δυο λόγια, δεν ικανοποιούν ούτε ένα δίκαιο αίτημα είτε των ναυτεργατών, είτε των μικρομεσαίων αγροτών, είτε των εργαζομένων και αντίθετα επιλέγουν την τακτική της πυγμής και του δόγματος νόμος και τάξη; Αφού «το ΚΚΕ αδιαφορεί για τη νησιωτική Ελλάδα», όπως με περίσσιο θράσος ισχυρίστηκε από το βήμα της Βουλής ο Μ. Βορίδης, γιατί η κυβέρνηση που «ενδιαφέρεται», αφήνει μερικά νησιά πολλές μέρες χωρίς ένα γιατρό, φάρμακα, τρόφιμα, καύσιμα, ακόμα και νερό; Πώς επιτρέπει τα ναύλα να έχουν πάει στα ύψη, παρά την κρατική επιχορήγηση των εφοπλιστών, καθιστώντας στην πραγματικότητα απαγορευτική τη μετακίνηση των κατοίκων των νησιών αλλά και των επισκεπτών; Η απάντηση βέβαια είναι γνωστή. Η κυβέρνηση υπηρετεί τα συμφέροντα των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των εγχώριων και ξένων μονοπωλιακών ομίλων. Τα συμφέροντα αυτά σήμερα δεν μπορούν αλλιώς να υπηρετηθούν παρά με το μαστίγιο και την κλιμάκωση της καταστολής. Στον αντίποδα βέβαια είναι το ΚΚΕ που μάχεται για την ικανοποίηση των σύγχρονων δικαιωμάτων των εργαζομένων και είτε το θέλει είτε όχι η κυβέρνηση θα «τους χαλάει τη σούπα». Και αυτό είναι που τους «τσούζει»...

Λαλίστατη μόνο για τους εφοπλιστές

Αλήθεια, πού χάθηκε η -υποτίθεται- λαλίστατη για τους Ελληνες εργαζόμενους Χρυσή Αυγή; Αυτή δεν είναι που ισχυρίζεται ότι παλεύει για τα δικαιώματα των Ελλήνων εργατών, προστατεύοντάς τα από τους μετανάστες (από τους οποίους δήθεν απειλούνται); Τσιμουδιά δεν έβγαλε ούτε για την επιστράτευση εργατών που είναι απλήρωτοι για μήνες, ούτε για την ανεργία των ναυτεργατών που τσακίζει κόκαλα. Ούτε και για το ν/σ της κυβέρνησης με το οποίο, όχι απλά θα πολλαπλασιαστούν οι Ελληνες ναυτεργάτες που δε θα μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους, αλλά και τα νησιά θα βρεθούν στο πλήρες έλεος των εφοπλιστών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κόστος, την επάρκεια και την ασφάλεια των θαλάσσιων ταξιδιών.

Αλλά, έτσι είναι. «Καθείς εφ' ω ετάχθη». Κι η «Χρυσή Αυγή», σίγουρα, δεν είναι ταγμένη στο πλευρό των εργατών, ούτε καν των Ελλήνων όπως τολμά να ισχυρίζεται. Γιατί, ενώ για τα βάσανα των ναυτεργατών έχει καταπιεί τη γλώσσα της, για τα κέρδη των εφοπλιστών δε χάνει ευκαιρία να υπερθεματίζει. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση που είχε κάνει στη Βουλή πριν λίγο καιρό ο βουλευτής της Ηλίας Παναγιώταρος, διαμαρτυρόμενος για το ποσό που καταγραφόταν στον προϋπολογισμό από «φορολόγηση των πλοίων υπό ελληνική σημαία». «Ε, το πιο εύκολο που θα κάνουν οι Ελληνες πλοιοκτήτες είναι να αλλάξουν τη σημαία για να γλιτώσουν τα λεφτά» είχε σπεύσει να σχολιάσει, θεωρώντας προφανώς ασύλληπτη την παραμικρή φορολόγηση των εφοπλιστών και τρέχοντας πρόθυμα να αναπαράγει τους εκβιασμούς τους. Τους εκβιασμούς δηλαδή της τάξης που και η Χρυσή Αυγή υπηρετεί επάξια.

Η τραγική ιστορία μιας 80χρονης

Η είδηση προκαλεί ανατριχίλα. Στη Μεγάλη Βρετανία, μια 80χρονη, η Γκλόρια Φόστερ, πέθανε καθώς είχε μείνει χωρίς φάρμακα, φαγητό ή νερό επί 9 ολόκληρες μέρες, καθώς η ιδιωτική υπηρεσία φροντίδας που την πρόσεχε έβαλε λουκέτο... Η εταιρεία παρείχε φροντίδα σε ηλικιωμένους. Η 80χρονη γυναίκα, όπως και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, είναι έρμαια ενός συστήματος που έχει μετατρέψει την Υγεία του λαού, το Φάρμακο, τον τομέα της Πρόνοιας σε εμπόρευμα. Εχει μετατρέψει το αγαθό της Υγείας σε ατομική υπόθεση του καθενός που εάν μπορεί να πληρώσει έχει καλώς, αλλιώς πεθαίνει. Επιπλέον, η φροντίδα και η Πρόνοια για τους ηλικιωμένους, τους χρόνιως πάσχοντες που έχουν αυξημένες ανάγκες, δεν είναι δυνατόν να αφήνεται στις ορέξεις των ιδιωτικών εταιρειών.

Να γιατί είναι ανάγκη για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα να υπάρχει δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια για όλο το λαό, χωρίς καμία επιχειρηματική δραστηριότητα.

Κάθε αγώνας και νέα πείρα

Αν και επιστρατευμένοι, και μάλιστα τέσσερις φορές από το 2002, οι ναυτεργάτες έχουν πραγματοποιήσει 31 απεργίες, με καθοριστική συμβολή των ταξικών δυνάμεων στην εξαγγελία, την οργάνωση και την περιφρούρησή τους. Ο απεργιακός αγώνας που έδωσαν τις προηγούμενες μέρες, όπου στα δίκαια αιτήματά τους η κυβέρνηση απάντησε ξανά με επιστράτευση, αποτελεί πηγή πείρας και συμπερασμάτων για τους ίδιους τους εργάτες της θάλασσας και συνολικά την εργατική τάξη. Αναδεικνύει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να ανέβει η στάθμη των ταξικών αγώνων. Να αποκτήσουν χαρακτηριστικά που θα τους κάνουν πιο αποτελεσματικούς και ταυτόχρονα θα δυσκολεύουν το αστικό σύστημα να τους χειραγωγήσει, να τους καναλιζάρει στη λογική της διαχείρισης, να τους καταστείλει και τελικά να τους ενσωματώσει.

Αγώνες έγιναν και γίνονται, αλλά η κυβέρνηση και το κεφάλαιο καταφέρνουν να περνάνε τον πυρήνα των προαποφασισμένων μέτρων σε βάρος των εργαζομένων, έστω κι αν δεν το κάνουν με τους ρυθμούς που θα ήθελαν. Επιβεβαιώνεται ότι σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης, όπου το κεφάλαιο, όχι μόνο δεν έχει το παραμικρό περιθώριο να ελιχθεί απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά επιπλέον η συντριβή κάθε εργατικού λαϊκού δικαιώματος είναι όρος για την επιβίωσή του στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, περιφερειακό και παγκόσμιο, κανένας κλάδος και κανένας τόπος δουλειάς δεν πρόκειται να τα καταφέρει παλεύοντας μόνος του. Αυτό που χρειάζεται είναι ενιαία απάντηση στην επίθεση που εξαπολύεται ενιαία, όσο κι αν οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.

Χρειάζονται ακόμα αιτήματα που θα διευκολύνουν να κατανοηθεί το κοινό συμφέρον, άρα και η ανάγκη για κοινή πάλη, ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Εδώ το ναυτεργατικό κίνημα και η ταξική του πρωτοπορία, έχει να δώσει πλούσια πείρα, για τη διαμόρφωση πλαισίου πάλης που βοηθάει τη συμμαχία των εργαζόμενων στα καράβια με τα φτωχά λαϊκά στρώματα των νησιών, με τους μικρούς αγρότες, συνολικά τους εργαζόμενους που έχουν ανάγκη από φθηνές, ασφαλείς και τακτικές συγκοινωνίες στη θάλασσα. Το πλαίσιο πάλης βοηθάει επίσης να αναδειχτεί ο πραγματικός αντίπαλος πίσω από την κυβέρνηση που ανακοινώνει το ένα ή το άλλο μέτρο, διευθύνοντας την επίθεση ενάντια στο λαό για λογαριασμό του κεφαλαίου. Ενα κίνημα με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να ανεβάζει το βαθμό πολιτικοποίησης των αγώνων, να δυσκολεύει το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να ελιχθούν με τρομοκρατία, εκβιασμούς, αυταπάτες και ψέματα.

Η εξέλιξη ενός αγώνα δεν είναι ευθύγραμμη. Εχει μπρος - πίσω, εξάρσεις και υφέσεις, νίκες και ήττες. Αυτό όμως που καθορίσει την πορεία των πραγμάτων, είναι η οργάνωση από τα κάτω, η ανάδειξη του κάθε εργάτη και εργάτριας σε πρωταγωνιστή των αγώνων που αναπτύσσονται στον τόπο δουλειάς, στον κλάδο. Είναι η συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με αιτήματα που στοχοποιούν το κεφάλαιο σαν τάξη και γι' αυτό πολλαπλασιάζουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων, δεν αφήνουν το λαό να ξεγελαστεί από τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή, τις αυταπάτες που σπέρνουν αστοί και οπορτουνιστές στον ανταγωνισμό για τη διακυβέρνηση. Για ένα τέτοιο κίνημα, που μπορεί να «ξαπλώσει» τον αντίπαλο, που τώρα φαίνεται ανίκητος, παλεύει το ΚΚΕ.