Τους μαχητές και τις μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που έπεσαν στη μάχη της Φλώρινας, αλλά και όλους όσοι με το αίμα τους έγραψαν τις λαμπρές σελίδες της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ, που αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στη χώρα μας, τίμησε η Επιτροπή Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στη Φλώρινα.
Στην εκδήλωση, που έγινε στην κατάμεστη αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, μίλησε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα «Το οικονομικό βάθρο, οι αρχές και οι θεσμοί της εργατικής εξουσίας». Ακολούθησε πορεία στους δρόμους της πόλης, η οποία κατέληξε στον ομαδικό τάφο όπου βρίσκονται τα λείψανα των περίπου 800 μαχητών του ΔΣΕ, που θάφτηκαν νεκροί και ζωντανοί στη μάχη της Φλώρινας, το Φλεβάρη του 1949.
Στο χώρο, που μετά από διαχρονικές προσπάθειες περιήλθε στην ιδιοκτησία του ΚΚΕ, έχουν ξεκινήσει οι εργασίες για τη διαμόρφωσή του, προκειμένου να στηθεί μνημείο αντάξιο του ηρωισμού και της θυσίας των μαχητών του ΔΣΕ. Στεφάνια κατέθεσαν η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και ο Απόστολος Τσούφης, μέλος του ΔΣ της ΠΕΑΕΑ- ΔΣΕ, υπό τους ήχους των συνθημάτων: «Εννιά δεκαετίες αγώνας και θυσία - το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ - ΟΠΛΑ - ΔΣΕ, δόξα και τιμή στο ΚΚΕ».
Αποσπάσματα από την ομιλία που έκανε στην εκδήλωση το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Το μεγάλο ζιγκ-ζαγκ σε αυτή την κίνηση δεν αναιρεί το τελικά προς τα εμπρός στραμμένο βέλος της, την αναγκαιότητά της, την ωριμότητα των υλικών προϋποθέσεών της. Ναι, η κατάσταση του εργατικού κινήματος, ο συσχετισμός είναι ακόμα βυθισμένος στις συνέπειες της αντεπανάστασης που έχει την επίδρασή της και στο συσχετισμό δυνάμεων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.
Αυτό κάνει ακόμα και δυνάμεις που εντάχθηκαν ή συναντήθηκαν με τη δράση του ΚΚΕ να βλέπουν τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις με σύγχυση, απελπισία και αυταπάτη. Π.χ., επειδή η οικονομική κρίση οδήγησε το ΑΕΠ στο 80% σε σύγκριση με του 2009, επειδή το μεγαλύτερο μέρος της μείωσης αφορά τη Μεταποίηση και τις Κατασκευές, κάποιοι πιστεύουν ότι σήμερα δεν υπάρχει βιομηχανία, κατασκευαστικές εταιρείες στην Ελλάδα.
Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι καπιταλισμός, ώριμος καπιταλισμός, μονοπωλιακός καπιταλισμός σημαίνει:
Σε αυτό το κεφάλαιο και στο κράτος του υποχρεωτικά υποτάσσεται, το θέλει - δεν το θέλει, και η δραστηριότητα του αγροτοπαραγωγού, του βιοτέχνη, του εμπόρου, του ταξιτζή, του αυτοαπασχολούμενου με μπλοκάκι λογιστή, μηχανικού, ενός πλήθους εργαζομένων με μεγάλη ποικιλία τεχνικής, επιστημονικής ή και καλλιτεχνικής ειδίκευσης. Ιδιαίτερα για τους αγρότες και βιοτέχνες, τους μαγαζάτορες, αυτό σημαίνει «ακριβά αγοράζω, φτηνά πουλάω σε σχέση με ό,τι έχω δαπανήσει», «πνίγομαι από τα χρέη, τους φόρους, τους λογαριασμούς και σήμερα πια μου κόψανε τις πιστώσεις».
Μερικοί, με αφέλεια πιστεύουν ότι επειδή στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τη φάση της κρίσης ή της ανάπτυξης, ήταν σχετικά υπανάπτυκτος ο κλάδος της παραγωγής ορισμένων μηχανών ή μέσων μεταφοράς, κυρίως οχημάτων ή ότι επειδή συρρικνώθηκε κατά πολύ η ναυπηγοεπισκευή, λόγω της πολιτικής της ΕΕ, νομίζουν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει μονοπωλιακός, δηλαδή αντικειμενικά ώριμος καπιταλισμός, ότι δεν υπάρχουν οικονομικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό.
Ορισμένες πολιτικές δυνάμεις με κομμουνιστογενή κληρονομιά ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα είναι αναγκαίο ένα αριστερό κυβερνητικό σκαλοπάτι, που θα αξιοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις του καπιταλισμού προς όφελος της παραγωγικής ανάπτυξης ως προϋπόθεσης για την ωρίμανση τόσο των υλικών προϋποθέσεων του σοσιαλισμού όσο και του υποκειμενικού παράγοντα, της ίδιας της εργατικής τάξης, που σήμερα συνθλίβεται από τη σχεδόν 30% ανεργία, την υποαπασχόληση, τον κατακερματισμό.
Αυτές οι δυνάμεις μάλλον συνειδητά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα παρά λαθεύουν, προσπερνώντας την Ιστορία.
Ούτε στην Ελλάδα, ούτε σε κάποιο άλλο καπιταλιστικό κράτος η φάση της καπιταλιστικής παραγωγικής ανάπτυξης δεν έγινε κρίκος, καταλύτης ούτε για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, ούτε για την ωρίμανση του εργατικού κινήματος. Αντίθετα, χρησιμοποιήθηκε για τη χειραγώγηση, την ενσωμάτωσή του, για την απομαζικοποίηση και διάβρωση του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, το οποίο δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί ό,τι είχε κερδίσει στη σχέση μισθωτής εργασίας - κεφαλαίου, όπως μισθό, Κοινωνική Ασφάλιση, όριο απολύσεων, όριο συνταξιοδότησης, ωράριο εργασίας κ.λπ., ό,τι είχε κατακτήσει στις συνθήκες ενός τελείως διαφορετικού διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων.
Απέναντι στην ηττοπαθή αναπόληση ενός ανεπίστρεπτου καπιταλιστικού παρελθόντος, το ΚΚΕ προβάλλει την αγωνιστική διεκδίκηση του σοσιαλιστικού μέλλοντος.