Κατάμεστη η αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων, στη χτεσινή εκδήλωση της Αχτίδας Μεταφορών

«Να ξεκαθαρίσουμε απ' την αρχή το εξής πράγμα: Η πολιτική πρόταση που απευθύνει το ΚΚΕ στην εργατική τάξη και στα φτωχά τμήματα των αυτοαπασχολουμένων στην πόλη και στην ύπαιθρο, δεν είναι μία πρόταση που διαμορφώθηκε αποκλειστικά και μόνο την περίοδο που διανύουμε σήμερα, της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Αναμφισβήτητα και επειδή προετοιμάζουμε το 19ο Συνέδριο και επειδή επεξεργαζόμαστε και μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες τη γενική μας πολιτική πρόταση, παίρνουμε σοβαρά υπόψη την κρίση, την ανάγκη η πρότασή μας να συνδεθεί με τη διέξοδο απ' την κρίση.

Ομως, είναι μία πολιτική πρόταση που ίσχυε και πριν την κρίση. Βεβαίως, ξαναλέω, έχει τις απαραίτητες προσαρμογές και εκσυγχρονισμούς. Και ίσα ίσα το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και ως ένα βαθμό παγκόσμια, μας κάνει και πιο σοφούς και επιβεβαιώνει θα λέγαμε ότι το ΚΚΕ είχε ιδεολογική και πολιτική ετοιμότητα να αντιμετωπίσει και το ξέσπασμα της κρίσης, ανεξαρτήτως βεβαίως των όποιων αδυναμιών έχουμε και ελλείψεων, έχουμε και τέτοια. Αλλά όμως, ιδεολογικά και πολιτικά είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την κρίση κι αυτό είχε και έχει πολύ μεγάλη σημασία για το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι σε κάθε βήμα -κι αυτό το ζείτε κι εσείς καθημερινά στους τόπους δουλειάς- αντιμετωπίζουμε απ' όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα αν μας ακολουθούν ή όχι, ανεξάρτητα αν πιστεύουν στην κυβέρνηση ή όχι, αντιμετωπίζουμε την εξής παραίνεση, την εξής συμβουλή: Κάντε κάτι για να μη χειροτερέψει η ζωή μας, να σταματήσει ο κατήφορος, πότε θα βγούμε απ' την κρίση και τι μπορούμε να περιμένουμε αύριο. Αυτό είναι ένας κοινός τόπος και είναι πάρα πολύ φυσιολογικό.

Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει σήμερα πολιτικό κόμμα που δεν ενδιαφέρεται να βγει η χώρα απ' την κρίση. Ολοι θέλουν, δεν υπάρχει κόμμα και όχι μόνο κόμμα, δεν υπάρχει και τάξη. Και η αστική τάξη της χώρας και οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι και οι μεγαλέμποροι και μεσαία στρώματα που είναι σύμμαχα των μονοπωλίων κι αυτά θέλουν να βγουν απ' την κρίση. Και οπωσδήποτε, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Το ζήτημα αρχίζει από εκεί και πέρα, κυριολεκτικά. Και να το ξεκαθαρίσουμε. Η διέξοδος απ' την κρίση δεν εξαρτάται απ' το αν θα υπάρχει μεγάλη ή μικρή συναίνεση, συμφωνία δηλαδή ανάμεσα στα κόμματα. Δεν εξαρτάται ούτε απ' τις συγκρούσεις και τις αντιπαραθέσεις που παρακολουθείτε να εκδηλώνονται στο κοινοβούλιο και σε άλλα πεδία. Η πάλη για τη διέξοδο απ' την κρίση, πώς θα βγούμε, σε ποια κατάσταση θα είναι ο λαός, θα εξαρτηθεί απ' την οξύτατη διαπάλη, σύγκρουση και αντιπαράθεση χονδρικά ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα.

Το ένα είναι των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που ενδιαφέρονται να βγούμε γρήγορα απ' την κρίση, να έρθει η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτοί δηλαδή, που ενδιαφέρονται να βγει όσο πιο δυναμωμένο το καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα το αστικό πολιτικό σύστημα απ' την κρίση. Και ο λαός, ο οποίος ενδιαφέρεται όσο μπορεί να ανακόψει τα χειρότερα και η Ελλάδα να βγει απ' την κρίση, αλλά με το λαό επιτιθέμενο.

Και πρέπει να έχουμε το εξής πράγμα καθαρό: Τι λένε τα κόμματα για την κρίση;

Κι αν το ξεκαθαρίσουμε αυτό, μπορεί να γίνει κατανοητό γιατί το ΚΚΕ διακηρύσσει ότι δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανένα άλλο κόμμα όσον αφορά και την αιτία της κρίσης και κατά συνέπεια και τη διέξοδο. Γιατί η διέξοδος δεν μπορεί να μην έχει σχέση με το τι προκάλεσε την κρίση. Δεν μπορεί να διαφωνούμε ποιος φταίει για την κρίση και να συμφωνήσουμε στη διέξοδο. Αυτό το πράγμα δε γίνεται. Δε μιλάμε τώρα για απλά πράγματα της καθημερινότητας, μιλάμε για πολύ ουσιαστικά πράγματα.

Ολα τα κόμματα, ό,τι κι αν λένε αυτή τη στιγμή για την κρίση, όπως κι αν κάνουν το περιτύλιγμα στο λαό, ό,τι κι αν λένε, όσο κι αν αναγνωρίζουν και συγχαίρουν το λαό για τις θυσίες, ένα πράγμα προσπαθούν να κρύψουν απ' τον λαό: Οτι η κρίση έχει σχέση με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και δεν καθορίστηκε από τα λάθη, τις αστοχίες, τις αδυναμίες ή την αδιαφορία απέναντι στην κρίση της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Βεβαίως, μπορεί να δει κανείς κυβερνήσεις και πολιτικούς λιγότερο ή περισσότερο ικανούς, αλλά δεν είναι αυτοί που προκάλεσαν την κρίση.

Και να σας το πω καθαρά, κανένα αστικό κόμμα, κανένα κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου, δε θέλει την κρίση. Ομως, δεν μπορεί να την αποφύγει. Είναι ανεύθυνο; Οχι, απ' τη στιγμή που υπηρετεί το καπιταλιστικό σύστημα σημαίνει ότι συμβάλλει στο ξέσπασμα της κρίσης. Δεν την αποφάσισαν την κρίση τα κόμματα, την αποφάσισε βεβαίως στο πολιτικό επίπεδο η πολιτική στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό το έχουμε αναλύσει πάρα πολλές φορές και απόδειξη είναι ότι κρίση δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα.

Και έχει μια σημασία τώρα να σκεφτούν οι εργαζόμενοι τι έλεγαν στα τέλη του 2008, του 2009 και του 2010 όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα, απ' τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και τα κατοπινά κόμματα που φτιάχτηκαν, τη ΔΗΜΑΡ, τους Ανεξάρτητους Ελληνες κ.λπ. Η ΝΔ λέει, η κρίση είναι διεθνής, εμείς δεν φταίμε, είναι εισαγόμενη. Το ΠΑΣΟΚ έκανε πως δεν έβλεπε την κρίση την καπιταλιστική παγκόσμια, αλλά έλεγε για την κρίση φταίει η ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις τότε θέσεις, απένειμε τις ευθύνες και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ.

Και θα έχετε προσέξει ότι για ένα διάστημα, εδώ και δύο χρόνια και όλο και πιο πολύ και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα, λένε το εξής πράγμα: Φταίει όλη η μεταπολιτευτική περίοδος, φταίνε όλες οι κυβερνήσεις. Κι από εκεί και πέρα αρχίζουν και λένε αν προχωρούσαν οι ιδιωτικοποιήσεις πιο έγκαιρα, αν μειώνονταν ο κρατικός τομέας, ο δημόσιος τομέας πιο έγκαιρα, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την παγκόσμια κρίση καλύτερα. Αν η καπιταλιστική ανάπτυξη δε γινόταν με όρους δανεισμού, τότε δε θα είχαμε χρέη.

Αυτό κι αν είναι το μεγάλο ψέμα. Γιατί σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, συμπεριλαμβανομένης και της ηγετικής δύναμης του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, ανάπτυξη χωρίς δανεισμό δε γίνεται. Κανένας καπιταλιστής δε βάζει όλα του τα χρήματα σε μια επιχείρηση, γιατί ακριβώς οι απαιτήσεις, σε συνθήκες μάλιστα που ο ανταγωνισμός στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι τεράστιος, ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και στους μονοπωλιακούς ομίλους, υπάρχει ανάγκη να συμπληρώνουν με δανεισμό για να κάνουν επενδύσεις σε πολλούς τομείς, σε πάρα πολλούς κλάδους, για να ρίχνουν πολύ χρήμα στις επενδύσεις.

Δεν τους φτάνουν σε πάρα πολλούς τα χρήματα και γι' αυτό ακριβώς υπάρχουν και οι τράπεζες, από γεννησιμιού του καπιταλισμού, να συγκεντρώνουν το χρήμα που περισσεύει και να το δανείζουν σε καπιταλιστές που δεν τους φτάνει το χρήμα για επενδύσεις. Και μην ξεχνάτε ότι ο καπιταλισμός είναι και παρασιτικός και αντιπαραγωγικός.

Μόνο να σκεφτείτε το κόστος του λεγόμενου ανταγωνισμού πόσο είναι. Ανεβαίνει το κόστος στην παραγωγή του καπιταλιστή, όχι βέβαια απ' τους μισθούς των εργαζομένων. Μόνο να δείτε το κόστος της διαφήμισης, τις μίζες για να παίρνει η μια εταιρεία απέναντι στην άλλη, οι εξοπλιστικές δαπάνες, που βέβαια δεν είναι παράλογες για τον καπιταλισμό, είναι εργαλείο για να βγάζει κέρδη. Οχι απ' τους εξοπλισμούς, αλλά απ' τους πολέμους και τα κατακτητικά σχέδια που έχει για τις πρώτες ύλες χωρών.

Ολα αυτά δημιουργούν τεράστια έξοδα. Και επιπλέον σήμερα ο καπιταλισμός για να αναπτύσσεται πρέπει να στήνει σύγχρονες βιομηχανίες, ακόμα και υπηρεσίες, τεχνολογικό εκσυγχρονισμό που αυτά μειώνουν την εργατική δύναμη, αλλά ανεβάζουν το κόστος της αναπαραγωγής σε μηχανήματα. Και βεβαίως αντί να μειώνουν το ωράριο εργασίας, το χρόνο εργασίας, ωθούν τα πράγματα στην ανεργία.

Επομένως, σήμερα, ο καπιταλισμός όσο αναπτύσσεται - αυτή είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού - τόσο δυσκολεύεται να κάνει την αναπαραγωγή. Και ο καπιταλισμός επίσης δεν εφησυχάζει να έχει ένα ορισμένο κέρδος, πρέπει το κέρδος να μεγαλώνει, να μεγαλώνει. Μπορεί η μάζα του κέρδους, των χρημάτων να είναι τεράστια, αλλά δεν τους φτάνει. Κι επιπλέον υπάρχει κι ο ανταγωνισμός, κλείνουν επιχειρήσεις καπιταλιστικές, σκοτώνονται μεταξύ τους.

Αρα, ο δανεισμός είναι εκ των ων ουκ άνευ. Το υψηλό χρέος της Ελλάδας υπήρχε και πριν. Βέβαια, όταν έχει ύφεση και κρίση και όταν η παραγωγή πέφτει, μεγαλώνει το χρέος. Οπως και σε μας, δανειστήκαμε για να κάνουμε ας πούμε σπίτια ή επισκευές, είχαμε 1.000 πληρώναμε 200 - το λέω σχηματικά -, μας περίσσευαν 800 - σιγά το μεγάλο ποσό, τέλος πάντων. Τώρα, όταν παίρνουμε 700 και 500 και πληρώνουμε 200, το χρέος μας φαίνεται υπέρογκο.

Αν δει, δηλαδή, κανείς την προσωπική του εμπειρία στις συνθήκες του καπιταλισμού, καταλαβαίνει τι σημαίνει ανεβαίνει το χρέος. Το χρέος πάνω από 200 δισ. ήταν και πριν την κρίση. Τώρα, βεβαίως, μεγάλωσε, μεγάλωσε ως ποσοστό κι απ' τη στιγμή που έχεις και τα τοκοχρεολύσια, μεγαλώνει. Αρα ούτε αυτή είναι η αιτία. Είναι σύμπτωμα το χρέος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Αλλοι λένε ότι όχι μόνο δανειζόμαστε, αλλά όταν λένε δανειζόμαστε βάζουν μέσα και τον ελληνικό λαό. Οτι φταίνε και οι εργαζόμενοι που ξόδευαν περισσότερα απ' όσα μπορούσαν, που άπλωναν τα πόδια τους πέρα απ' το πάπλωμα. Τι εννοούν; Απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει εκτεταμένο πρόγραμμα λαϊκής κατοικίας και πάμφθηνο νοίκι, κι απ' τη στιγμή που ζούμε στον καπιταλισμό, είμαστε υποχρεωμένοι να εξασφαλίσουμε ένα σπίτι δικό μας και να κάνουμε κάτι για τα παιδιά μας.

Ο,τι δηλαδή το σύστημα δεν στο έδινε σαν δικαίωμα και δεν μπορεί ο καπιταλισμός να στο δώσει σαν δικαίωμα, μας ωθούσε στα δάνεια, που βεβαίως τότε οι τράπεζες τα έδιναν και κερδοφορία είχαν, αλλά ήταν κυρίως το υποκατάστατο της διεκδίκησης για εκτεταμένη σύγχρονη λαϊκή στέγη για όλους. Αλλοι δανειζόντουσαν για να τα βγάλουν πέρα με τις ανάγκες της υγείας, άλλοι για τα φροντιστήρια των παιδιών.

Ολα αυτά καλλιεργούνται μέσα σε ένα συγκεκριμένο σύστημα που, όπως και να το κάνουμε, ο καθένας από μας ζει μέσα σ' αυτό και επηρεάζεται. Και όταν το κίνημα και η ταξική πάλη δεν δυναμώνουν, ο επηρεασμός και η χειραγώγηση είναι πολύ πιο μεγάλη.

Βρίσκουν, λοιπόν, μια σειρά αιτίες και περίπου τέτοια λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά τις εκλογές, ή θυμάστε και τον Παπανδρέου, λένε "οι κλέφτες, οι μίζες, τα φακελάκια, η φοροδιαφυγή". Δε λένε τις φοροαπαλλαγές, λένε τη φοροδιαφυγή. Και έτσι ο καθένας σου λέει φταίει ο υδραυλικός που δεν μου έδινε απόδειξη και δε συμμαζεύεται.

Ολες τις μίζες αν αθροίσουν και τη φοροδιαφυγή, δεν ισοσκελίζει ούτε το χρέος ούτε τίποτα. Αυτά είναι όλα ένα μέρος. Αλλά τους συμφέρει να συγκεντρώνουν την προσοχή στους ελεγκτικούς μηχανισμούς, στις εφορίες, για να μένει στο απυρόβλητο το σύστημα.

Ιδιαίτερα μετά τις εκλογές, αν προσέξετε τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι τυχαία, κάθε αλλαγή που κάνει στα συνθήματά του και στις θέσεις του, είναι σκόπιμη, ακριβώς γιατί ξέρει ότι σ' αυτή τη φάση μπορεί να εκμεταλλευτεί το λαϊκό πόνο και τη δυσαρέσκεια και να διασφαλίσει την εναλλαγή στη διακυβέρνηση χωρίς η αστική τάξη να φοβάται τη διαδοχή.

Τους τελευταίους μήνες μιλάει συνέχεια για την εξουσία της κλεπτοκρατίας. Τι θα πει κλεπτοκρατία; Δε λέει τίποτα. Δε λέει εξουσία των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, δε μιλάει για αστική τάξη. Μιλάει για κάποιους κακούς ή μέτριους επιχειρηματίες. Αρα, δεν έχουμε απέναντί μας την αστική τάξη, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τους καπιταλιστικούς ομίλους, έχουμε απέναντί μας κάποιους κλέφτες. Αρα τα πράγματα είναι απλά για το λαό. Δε χρειάζεται παρά να κάνει μερικές πορείες, μερικά συλλαλητήρια, μερικές πλατείες να γεμίζει, τέτοιες κινητοποιήσεις να γίνονται, γιατί η αλλαγή όπου να 'ναι έρχεται, θα νικήσουμε την κλεπτοκρατία.

Χτες, στη συγκέντρωση που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ - εμείς κακολογούμαστε χρόνια γιατί συμμετέχουμε ως Κόμμα στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και γιατί η θέση μας είναι ότι το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να πηγαίνει με τη ΓΣΕΕ, αυτοί πάνε ως ΣΥΡΙΖΑ, εμείς δεν πάμε σαν Κόμμα - είπε ότι αυτό που σήμερα έχει ανάγκη ο λαός είναι ανάπτυξη, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη. Ε, δε θα δείτε αυτά τα συνθήματα να λείπουν από κανένα αστικό κόμμα. Αυτά είναι τα συνθήματα προμετωπίδα του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ - και το ΝΑΤΟ μιλά για ανάπτυξη.

Αυτές οι εκφράσεις είναι σαν κι αυτό που λένε οι ιμπεριαλιστές "ειρήνη, ποτέ πια πόλεμος"! Αυτά δεν τα ακούτε; Ενα κόμμα που θέλει να συγκρουστεί σήμερα με τις αιτίες και τους παράγοντες της κρίσης, που θέλει να φέρει φιλολαϊκή αλλαγή, πριν απ' όλα πρέπει να προετοιμάζει το λαό γι' αυτήν τη σύγκρουση. Πολύ περισσότερο που του λέει του λαού δεν έχεις να χάσεις και τίποτα, πήγαινε στην κάλπη και ψήφισε. Και μόνο αυτό, ότι θα φέρει την αλλαγή μέσα απ' την κάλπη...

Ο λαός όταν θα πάει να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη, θα πάει να τον ψηφίσει για ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Ενώ εμείς όταν του λέμε ψήφισε ΚΚΕ, βεβαίως του λέμε γιατί πρέπει να δυναμώσει η ταξική πάλη, να δυναμώσει το λαϊκό κίνημα και δεν του κρύβουμε και τις θέσεις μας, ότι εμείς τραβάμε για το σοσιαλισμό, για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Βεβαίως, κάθε εκλογική μάχη δε σημαίνει ότι κάποιος πρέπει να μας ψηφίσει για την ανατροπή του καπιταλισμού. Μπορεί να μας ψηφίσει γιατί μας εμπιστεύεται, αλλά δεν του κρύβουμε πού θέλουμε να πάμε. Και δεν είναι ότι απλώς είμαστε φιλαλήθεις, αλλά προετοιμάζεις το λαό. Ρίχνεις το σπόρο μιας εντελώς αναγκαίας και υποχρεωτικής προετοιμασίας, γιατί αργά ή γρήγορα, δεν μπορεί να το προσδιορίσεις χρονικά, ο λαός θα βρεθεί μπροστά στην απόφαση μιας γενικότερης σύγκρουσης. Και πριν υπάρξει επαναστατική κατάσταση, αλλά και σε τέτοιες συνθήκες, η κρίση, ο πόλεμος μπορεί να φέρουν τέτοιες εξελίξεις.

Υπάρχει διέξοδος από την κρίση; Θεωρητικά δεν μπορούμε να πούμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα, η καπιταλιστική Ελλάδα δεν μπορεί να βγει από την κρίση. Μπορεί να βγει. Να ξέρουμε όμως το εξής: Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, δεν ξέρουμε πότε, δεν μπορεί να προσδιορίσεις, μπορεί να είναι και σε 2 χρόνια, μπορεί και σε 5. Το θέμα είναι πώς θα βγει από την κρίση; Ποιοι θα είναι οι νικητές; Και νικητές θα είναι τα μεγαθήρια, νικητής θα είναι τα βασικά τμήματα της αστικής τάξης. Κάποιοι καπιταλιστές θα έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, αλλά δε θα σκάσουμε γι' αυτούς. Αυτοί έχουν εξασφαλίσει και τα τρισέγγονά τους...

Προσέχτε, όμως, και έχει πολύ μεγάλη σημασία: Ο σύγχρονος καπιταλισμός, ιδιαίτερα ο ευρωπαϊκός, που έχει υπερ-ωριμάσει, είναι ο πιο παλιός καπιταλισμός. Και να βγει από την κρίση, η καπιταλιστική ανάπτυξη θα είναι αδύναμη. Αυτό το ζούμε τώρα στην Ιαπωνία. Είχε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά δε συνήλθε από την κρίση. Και μάλιστα έχει χάσει πάρα πολλά μερίδια διεθνώς, ενώ ήταν ανάμεσα στις 3 πρώτες καπιταλιστικές χώρες. Μια Ιαπωνία η οποία τεχνολογικά είναι πλήρως εκσυγχρονισμένη. Τα ξέρουμε αυτά κι από τα προϊόντα που έρχονται στην Ελλάδα.

Πάρτε τις ΗΠΑ. Καμία χώρα δε βγήκε από την κρίση και γύρισε στους παλιούς ρυθμούς ανάπτυξης 7, 8 και 9% που είχε ο καπιταλισμός μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξέρετε, πριν 20 χρόνια, όταν η ανάπτυξη η καπιταλιστική είχε ρυθμούς ανάπτυξης 1%, λέγανε ότι είναι κοντά στην κρίση. Σήμερα, αν το πιάσει, λένε έχεις ανάπτυξη. Δηλαδή, θα έχεις αναιμική ανάπτυξη και θα έχεις ξέσπασμα νέου κύκλου κρίσης, που θα είναι πολύ πιο βαθύς.

Ποιες χώρες αυτή τη στιγμή έχουν ανεβασμένους ρυθμούς ανάπτυξης; Η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδία. Για πείτε μου τώρα, έχουν ανεβασμένους ρυθμούς γιατί εκεί βρήκαν μια συνταγή κοινωνικής ευδαιμονίας και ευημερίας; Οχι. Αυτές οι χώρες ήταν καθυστερημένες χώρες και είχαν περιθώρια καπιταλιστικής ανάπτυξης και συσσώρευσης, όπως είχε η καπιταλιστική Ευρώπη μετά τον Α' και τον Β' κυρίως Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτές οι χώρες αναπτύσσονται με 8-9% με πολύ μεγάλες διαφορές ανάμεσα στη ζωή στην πόλη και στην ύπαιθρο, με εξαθλίωση μαζών. Ο κύκλος της κρίσης βεβαίως θα χτυπήσει κι αυτές τις χώρες. Και όταν χτυπήσει αυτές τις χώρες, θα γίνει πιο βαθιά παγκόσμια. Αλλά εμείς δεν ονειρευόμαστε την ανάπτυξη της Κίνας, της Ινδίας ή της Βραζιλίας.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί δυστυχώς μέσα στο λαό -κι αυτό εξηγείται- επιζούν αναμνήσεις από περιόδους που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τι επιζεί; Ας πούμε η μεταπολίτευση. Δεκαετία '70, δεκαετία '80, όπου βελτιώθηκε σχετικά και απόλυτα το βιοτικό επίπεδο, υπήρχαν κατακτήσεις. Αλλες οι συνθήκες, ο διεθνής συσχετισμός διαφορετικός, υπήρχε το σοσιαλιστικό σύστημα. Αλλά και γιατί ο καπιταλισμός, για να ανεβάσει τα κέρδη του, πρέπει να κάνει κι ορισμένες παροχές.

Στην Ελλάδα π.χ. έπρεπε να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, να αυξηθεί το μορφωτικό επίπεδο των παιδιών, όχι μόνο της αστικής τάξης, αλλά και των μεσαίων στρωμάτων και της εργατικής τάξης και της αγροτιάς. Γιατί αφού γίνονταν σύγχρονες βιομηχανίες, δεν μπορούσαν να έχουν το ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Αυτά όμως έχουν χρονικούς περιορισμούς και όρια. Ηρθαν αφειδώς οι κοινοτικές επιδοτήσεις για να θάβουν οι αγρότες τα προϊόντα τους, για να μειώνουν την παραγωγή, βελτίωναν οι μικροί αγρότες ένα μέρος της ζωής τους, αγόραζαν και για κάθε χωράφι κι από ένα τρακτέρ.

Πόσο κράτησαν αυτά; Δέκα χρόνια; Δώδεκα; Αυτές δυστυχώς οι αναμνήσεις επιζούν. Διευρύνθηκε ο δημόσιος τομέας, αφού έγινε κρατικοποίηση καπιταλιστική των προβληματικών επιχειρήσεων που παράταγαν οι καπιταλιστές, ναυπηγεία κλπ. Βεβαίως αυξήθηκε ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα με μια πιο σταθερή δουλειά. Πόσο κράτησε αυτό; Κι αν δεν υπήρχαν οι αγώνες - έχουν δίκιο που λένε ότι καθυστέρησαν τα αντιδραστικά μέτρα, τους καθυστέρησαν και οι αγώνες. Και να το πούμε χωρίς κομπασμό, τους καθυστέρησε το ΚΚΕ. Που έδινε τον τόνο στους αγώνες και δεν τον έδινε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.

Στο διά ταύτα λοιπόν. Αυτή τη στιγμή όλες οι προτάσεις που γίνονται από τα άλλα κόμματα, με όλες τις επιμέρους διαφορές - δε λέμε ότι ταυτίζονται σε όλα, αλλά στο βασικό -, λένε το εξής πράγμα: Να δημιουργηθούν προϋποθέσεις να επανέλθει η καπιταλιστική κερδοφορία και να δούμε μετά πώς θα διανεμηθεί η πίτα. Η καπιταλιστική κερδοφορία μπορεί να επανέλθει, αλλά δεν θα είναι αυτή που ξέρουμε.

Δεύτερον, η Ελλάδα ενσωματωμένη μέσα στην ΕΕ μετατρέπεται σε μια χώρα που θα είναι ενδιάμεσος σταθμός. Δηλαδή, οι επενδύσεις που θα γίνουν εδώ στην Ελλάδα - και αυτές τις υποστηρίζουν όλα τα κόμματα -, είναι αγωγοί υδρογονανθράκων, μεταφορές, μεταφορά εμπορευμάτων. Παραγωγική βάση θα υπάρχει, αλλά θα έχει κερδοφορία για τους καπιταλιστές. Η ανεργία θα παραμένει πολύ μεγάλη και η μείωσή της θα είναι με ελαστικές σχέσεις, με μισθούς πείνας και ενδεχομένως και με πληθωρισμό. Οι τιμές θα είναι πανάκριβες σε σχέση με τα εισοδήματα.

Δεν πρόκειται δηλαδή να επιστρέψει ο κόσμος στο επίπεδο ζωής πριν το 2009 ή πολύ περισσότερο το 2000. Αυτό είναι δεδομένο. Επιπλέον, η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περιοχή όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν πάρει άγρια μορφή. Και όταν οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούν να λύσουν τις διαφορές μεταξύ τους συγκρούονται με τα όπλα. Ούτε είναι βέβαιο ότι θα βγει κι η Ευρώπη από την κρίση δίχως να καταφύγει και στον πόλεμο. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε γιατί ακριβώς δεν μπορούσαν να βγουν από την κρίση χωρίς όπλα. Δεν είναι ότι ξεκινάνε με τα όπλα, αλλά καταλήγουν στα όπλα.

Αν δούμε, λοιπόν, κρίση και πόλεμος μπροστά μας, συνέπειες από την κρίση, αναιμική ανάκαμψη, σημαίνει ότι σαν ΚΚΕ πρέπει να δημιουργήσουμε τις εξής προϋποθέσεις - όχι εκ του μηδενός, υπάρχουν βάσεις, υπάρχουν σπέρματα: Πρέπει να υπάρξει μια σταθερή και συνεχώς διευρυνόμενη πρωτοπορία σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε τομέα.

Δε λέμε ότι αυτή τη στιγμή μπορεί να κερδίσεις την πλειοψηφία του λαού με την πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία, με την πάλη για το σοσιαλισμό. Ομως έχει πολύ μεγάλη σημασία μια διαμορφωμένη πρωτοπορία που υπάρχει, που δέχτηκε ορισμένα πλήγματα την περίοδο των εκλογών. Και δεν μιλάμε μόνο για κομμουνιστική πρωτοπορία. Οπωσδήποτε απαιτείται κομμουνιστική πρωτοπορία, αλλά γύρω από αυτή μπορούν να υπάρξουν άνθρωποι που συνειδητοποιούν την ανάγκη ρήξης, ανατροπής και που καταλαβαίνουν ότι σήμερα στην Ελλάδα δεν μπορούμε να λέμε "να γίνει μια πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου" ή απλώς να γίνει μια κυβερνητική αλλαγή, αλλά χρειάζεται να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανατροπής όλης της εξουσίας. Δηλαδή και των μονοπωλίων. Και ανατροπή σημαίνει κοινωνικοποίηση, αποδέσμευση, μονομερής διαγραφή του χρέους.

Η πρόταση διεξόδου ξεκινάει με όρους κινήματος και όχι γενικά κινήματος, αλλά ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και συμμαχίας εργατών - αγροτών - αυτοαπασχολουμένων με έμφαση στη μαζικοποίηση αυτής της συμμαχίας και κυρίως νέων ηλικιών, γυναικών. Θα μου πείτε, όταν τα άλλα κόμματα προσφέρουν λύσεις εδώ και τώρα, εσείς απαντάτε με τη λαϊκή συμμαχία; Απαντάμε με το εργαλείο εκείνο που θα γίνει ο φορέας της αλλαγής, βεβαίως με καρδιά και πρωτοπόρα δύναμη το ΚΚΕ, αλλά όχι μόνο με το ΚΚΕ. Απαντάμε στο ζήτημα με ποιον θα πάτε και ποιον θα αφήσετε, με ποιον θα συνεργαστείτε και ποιον όχι.