Το αίτημα της απόσυρσης, ο αγώνας να μην περάσουν τα μέτρα υπαγορεύεται από την ίδια την ουσία του νομοσχεδίου, το μέγεθος και το βάθος των ανατροπών που φέρνει, σε βάρος του εργαζόμενου και της εργαζόμενης, στη δουλιά και στο σπίτι. «Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο - "έκτρωμα" - υπογραμμίζει η Γραμματεία του ΠΑΜΕ - που αυξάνει την ανεργία που υποτίθεται ότι σκοπεύει να μειώσει, κάνει τους εργαζόμενους σύγχρονους δούλους, γιγαντώνει τα κέρδη του κεφαλαίου και στο όνομα της περιβόητης ανταγωνιστικότητας, οδηγεί την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους σε έναν πραγματικό μεσαίωνα.

Γι' αυτό - τονίζει το ΠΑΜΕ - ένα τέτοιο νομοσχέδιο δεν επιδέχεται καμιά βελτίωση. Οσοι από τους συνδικαλιστές και τις πολιτικές δυνάμεις διατείνονται ότι είναι ένα νομοσχέδιο με θετικές και αρνητικές πλευρές, επιδεκτικό διορθώσεων, εξωραΐζουν και νομιμοποιούν τη μεγαλύτερη αντεργατική και αντιλαϊκή κυβερνητική επιλογή των τελευταίων χρόνων».

Αυτό κάνει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που αφού προσέφερε τα μέγιστα στους μεγαλοεργοδότες και την κυβέρνηση, συμμετέχοντας στο διάλογο - «απάτη», ακόμα και τώρα που το νομοσχέδιο βρίσκεται στη Βουλή, υπονομεύει το αγώνα. Αν και σύρθηκε στην απεργία, δε ζητάει την απόσυρση του νομοσχεδίου, με ήξεις αφήξεις ψελλίζει για κάποια αιτήματα... Σέρνεται στον ολισθηρό δρόμο μιας χαμένης εκ των προτέρων «διαπραγμάτευσης». Αλλά οι εργαζόμενοι δεν μπορούν και δε θα μπουν στη λογική να παζαρέψουν με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο αν το σχοινί που θα τους κρεμάσει θα είναι μακρύ ή κοντό. Η εργατική τάξη θα δώσει τη μάχη για να μην περάσουν τα μέτρα και θα συνεχίσει να τ' αρνείται μέχρι να τα καταργήσει στην πράξη.

Για την ημέρα της απεργίας προγραμματίζονται συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας, ενώ η κεντρική απεργιακή συγκέντρωση θα γίνει στις 12 το μεσημέρι στο Πεδίον του Αρεως. Το ΠΑΜΕ, στις 10.30 π.μ., θα κάνει την προσυγκέντρωσή του στην Πλατεία Κάνιγγος, από όπου οι διαδηλωτές θα κατευθυνθούν με πορεία στον τόπο της συγκέντρωσης.

Μαζί με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, στάσεις εργασίας μετά τις 11 π.μ. πραγματοποιούν και οι δημόσιοι υπάλληλοι ύστερα από απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ. Αν και σ' αυτή τη συνεδρίαση, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ απέρριψε πρόταση των στελεχών της ΕΣΑΚ - Δημοσίου για 24ωρη πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία μαζί με τη ΓΣΕΕ. Σημειώνεται ότι η άρνηση αυτή ήρθε λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη μεγάλη απεργία των δημοσίων υπαλλήλων στις 28 Νοέμβρη, όταν στους δρόμους της Αθήνας καταδικάστηκε η κυβερνητική πολιτική και οι δημόσιοι υπάλληλοι απαιτούσαν την κλιμάκωση του αγώνα. Οταν με τις 48ωρες κινητοποιήσεις τους την περασμένη Δευτέρα και Τρίτη, οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία και στα δημόσια νοσοκομεία, κατήγγειλαν τα νομοσχέδια για την υγεία, απαίτησαν προσλήψεις και καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες για τον πολίτη.

Ολες αυτές οι κινητοποιήσεις, αλλά και η 24ωρη απεργία των οικοδόμων με τα υψηλά ποσοστά συμμετοχής, η απεργία και η συγκέντρωση στη Λέσβο, οι συγκεντρώσεις των συνταξιούχων που βάδισαν χέρι - χέρι με τους εργάτες, απέδειξαν ότι η δυσαρέσκεια και η αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής αγγίζουν ευρύτερα στρώματα. Οτι υπάρχουν και οι δυνάμεις και τα ψυχικά αποθέματα για συνέχιση και κλιμάκωση της πάλης. Οι εργαζόμενοι δεν καταθέτουν τα όπλα. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, με τον καθαρό ταξικό προσανατολισμό, με αιτήματα που συσπειρώνουν και εμπνέουν, δίνουν προοπτική και δείχνουν το δρόμο της αντίστασης. Το συλλαλητήριο στις 19 Δεκέμβρη κατά του νέου αντιλαϊκού προϋπολογισμού είναι ο επόμενος αγωνιστικός σταθμός.

Ο βουλευτής του Κόμματος καταφέρθηκε κατά του άρθρου 5 του πυρήνα του νομοσχεδίου με το οποίο «παύει να υφίσταται ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας», χτυπιέται το οχτάωρο και ο χρόνος εργασίας υπολογίζεται στη βάση ενός ετήσιου μέσου όρου, μέσω του οποίου εξαλείφεται η ανάγκη των υπερωριών. Ο Αγγελος Τζέκης στιγμάτισε την επιχορήγηση των εργοδοτών με τη μείωση κατά 18% των ασφαλιστικών εισφορών, πράγμα που φορτώνει το ΙΚΑ με ένα κόστος 25 δισεκατομμυρίων δραχμών ετησίως. Υποστήριξε το αίτημα των εργαζομένων για μείωση του χρόνου εργασίας στις 35 ώρες «αλλά με πενθήμερο, 7ωρο και αύξηση των αποδοχών». Τέλος, σχολιάζοντας την εκμετάλλευση του ΛΑΕΚ από την κυβέρνηση, είπε «ότι έρχεται να κάνει με ξένα κόλλυβα το μνημόσυνο της εργατικής τάξης».

Οπως ήταν αναμενόμενο η στάση του ΚΚΕ, ενόχλησε τον υπουργό Εργασίας, Τ. Γιαννίτση, ο οποίος σχολιάζοντας επανέλαβε το γνωστό τροπάρι για «δογματικές αντιλήψεις». Ισως γιατί η κυβέρνηση θεωρεί «δόγμα» που πρέπει να καταργηθεί, το οχτάωρο, το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, τον περιορισμό των απολύσεων. Ενώ «πρόοδος», είναι η απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές και ο εξαναγκασμός των εργαζομένων να δουλεύουν δίωρα και τρίωρα, αντί να εξασφαλίζουν θέσεις πλήρους απασχόλησης.

Από τις εργασίες της αρμόδιας επιτροπής, χαρακτηριστική ήταν η τοποθέτηση του προέδρου της ΓΣΕΕ, Χ. Πολυζωγόπουλου, με την οποία ουσιαστικά «έβαλε πλάτες» για να περάσει το νομοσχέδιο. Μάλιστα, όταν ρωτήθηκε από βουλευτή, εάν θα πρέπει να ψηφιστεί το νομοσχέδιο -ως γνήσιος «φίλος του λαού»- απέφυγε να προτείνει την καταψήφισή του και τον παρέπεμψε στις προτάσεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ..!

Στην ομιλία του αλλά και στις απαντήσεις του σε ερωτήσεις βουλευτών αρκέστηκε σε επιμέρους παρατηρήσεις για διατάξεις του νομοσχεδίου, στο οποίο είπε ότι υπάρχουν και διατάξεις που λύνουν υπαρκτά προβλήματα. Αποφεύγοντας να το καταδικάσει, είπε ότι ο ίδιος δε χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως «κατακρεουργούνται δικαιώματα» ή ότι «γκρεμίζονται τα πάντα»...

Ο πυρήνας του αντεργατικού νομοσχεδίου είναι το άρθρο 5 για την πλήρη ανατροπή του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, την κατάργηση του 8ωρου - 7ωρου και την επιβολή εξοντωτικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση. Γύρω από αυτό τον πυρήνα υφαίνεται ένα πλέγμα αντεργατικών ρυθμίσεων που αφορούν κρίσιμα ζητήματα.

Με την αύξηση των απολύσεων χτυπιέται ακόμα περισσότερο, το δικαίωμα στη δουλιά. Χτυπιέται η πλήρης, σταθερή απασχόληση και επεκτείνεται η μερική απασχόληση, η υποαπασχόληση που επιδιώκεται να γίνει πιο «ελκυστική»!!, με την κυβερνητική κοροϊδία των πενταροδεκάρων.

Με την απαλλαγή των εργοδοτών από σημαντικό μέρος των ασφαλιστικών εισφορών (18%) υπονομεύεται η οικονομική βάση των ασφαλιστικών ταμείων, στα πλαίσια των κυβερνητικών μεθοδεύσεων για την κατεδάφιση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος.

Μέσα από αυτά τα κανάλια συνδυάζονται η κατάργηση θεμελιακών κατακτήσεων των εργαζομένων και η αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.

Θα επιχειρήσουμε να δούμε ορισμένες πλευρές του άρθρου 5 για την κατάργηση του 8ωρου και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση.

Στο κυβερνητικό τερατούργημα αναφέρεται ότι «138 ώρες εργασίας από το συνολικό ετήσιο χρόνο εργασίας κατανέμονται με αυξημένο αριθμό ωρών σε συγκεκριμένες περιόδους και με αντίστοιχη μείωση των ωρών εργασίας κατά το λοιπό διάστημα».

Καταργείται, δηλαδή, το σημείο αναφοράς, ο ημερήσιος σταθερός χρόνος εργασίας (8ωρο - 7ωρο) και καθορίζεται ως περίοδος, πλέον, αναφοράς, ένας ετήσιος χρόνος εργασίας, που κατανέμεται, τύποις, σε 38 ώρες (κατά μέσο όρο) την εβδομάδα. Αυτό σημαίνει ότι σε περιόδους παραγωγικής αιχμής ο εργοδότης θα αξιοποιεί τις 138 ελαστικές ετήσιες ώρες και θα τις κατανέμει με κριτήριο την αύξηση των κερδών του.

Οι αερολογίες της κυβέρνησης και των τοποτηρητών της για την αντιμετώπιση της ανεργίας, ξεπερνούν τα όρια της λαϊκής παροιμίας «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι». Συνιστούν επικίνδυνο δημαγωγικό προπέτασμα που στοχεύει να καλύψει τόσο τις διαλυτικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, όσο και το γεγονός ότι το αποτέλεσμα αυτών των μέτρων θα είναι η εξάπλωση του φαινομένου των «απασχολήσιμων» ακόμα και η αύξηση της ανεργίας, αφού, μέσω της «διευθέτησης» η εργοδοσία θα καλύπτει παραγωγικές ανάγκες, με λιγότερους εργαζόμενους που θα δουλεύουν περισσότερο και πιο εντατικά.

Να δούμε ένα παράδειγμα που προειδοποιεί τους εργάτες, τους εργαζόμενους για τα δεινά που θα επιφέρει το τερατούργημα, εάν δεν το μπλοκάρουν, με κάθε τρόπο οι εργάτες.

Στην επιχείρηση του παραδείγματος, με την επωνυμία «Εργασιακός Μεσαίωνας» οι μήνες παραγωγικής αιχμής είναι το πρώτο τρίμηνο του χρόνου και ο καπιταλιστής κατανέμει το χρόνο της διευθέτησης των 138 ωρών σε τρία 46ωρα (3Χ46=138), αντίστοιχα, για το Γενάρη, το Φλεβάρη και το Μάρτη. Για κάθε αναφερόμενο μήνα, για πέντε εργάσιμες ημέρες τη βδομάδα, ο χρόνος εργασίας μοιράζεται σε δεκατρία (13) 10ωρα, δύο 12ωρα και τέσσερα (4) 11ωρα.

Η επιχείρηση αυτή έχει έδρα στο Σχηματάρι και ο εργάτης που εξετάζουμε διαμένει στο Περιστέρι και πιάνει δουλιά στις 6.30 π.μ.

Για να φτάσει έγκαιρα στο εργοστάσιο πρέπει να ξυπνήσει στις 4.30 π.μ. Δουλεύοντας 10 ώρες, θα σχολάσει στις 4.30 μμ, θα φύγει από το Σχηματάρι στην καλύτερη περίπτωση στις 5 μ.μ. και θα φτάσει στο σπίτι του στις 6.30 μμ. Θα είναι στο πόδι, ουσιαστικά στην υπηρεσία του εργοδότη 14 ώρες!! Χρειάζεται τουλάχιστον 8 ώρες ύπνο και πρέπει να κοιμηθεί στις 8.30 μμ. Διαθέτει με δύο λόγια ελεύθερο (!) χρόνο 2 ώρες (!) για μπάνιο και φαγητό..! Στην περίπτωση που κληθεί να εργαστεί 12ωρο ακυρώνεται και το ελεύθερο 2ωρο και αρχίζουν οι εκπτώσεις στον ύπνο.

Ακόμα και στην περίπτωση που ο τόπος δουλιάς είναι πιο κοντά στο σπίτι του εργαζόμενου η διαφορά θα κυμανθεί στο επίπεδο, της μιας ώρας. Πρέπει εδώ να υπολογίσουμε ότι σύμφωνα με το νομοσχέδιο - τερατούργημα ο εργαζόμενος μπορεί να υποχρεωθεί να σηκώσει και το βάρος της περιβόητης νόμιμης υπερωρίας (120 ώρες το χρόνο) για την οποία θα αμειφθεί στο τέλος του χρόνου όταν γίνει ο λογαριασμός!

Οι συνέπειες από αυτό το φαύλο κύκλο (δουλιά - ύπνος - τάφος), που χαρακτηρίζει το εκμεταλλευτικό, καπιταλιστικό σύστημα, είναι τραγικές τόσο για τον άντρα, πολύ περισσότερο για τη γυναίκα εργαζόμενη που επιβαρύνεται, επιπρόσθετα με τη φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού. Τινάζεται στον αέρα κάθε έννοια οικογενειακού προγραμματισμού. Οι έννοιες ελεύθερος χρόνος, πολιτιστική ζωή χάνουν το νόημά τους. Υψώνονται σοβαρά εμπόδια στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση που αντικειμενικά αποκτά βαρύνουσα σημασία μέσα στους τόπους δουλιάς για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Διαμορφώνεται πρόσφορο έδαφος για την αύξηση των «εργατικών ατυχημάτων» και των επαγγελματικών ασθενειών. Πληθαίνουν και γίνονται ακόμα πιο επώδυνες οι βλάβες από την πλημμελή διατροφή, τα τυποποιημένα προϊόντα που πλασάρουν οι πολυεθνικές. Βεβαίως, και σήμερα μέσω της υπερεργασίας και της υπερωρίας επικρατεί εργασιακή ζούγκλα.

Πρώτα απ' όλα πρέπει να τονιστεί ότι οι εργαζόμενοι δεν αποδέχονται τη σημερινή κατάσταση. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα παλεύει για την ανατροπή της, για την εφαρμογή του ημερήσιου σταθερού χρόνου εργασίας, την κατάργηση της υπερεργασίας και το δραστικό περιορισμό μέχρι και την κατάργηση των υπερωριών, διεκδικώντας 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο με ουσιαστικές αυξήσεις που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Με τα νέα αντεργατικά μέτρα αυξάνουν, παραπέρα, οι ώρες της απλήρωτης δουλιάς και εντείνεται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Το νομοσχέδιο - τερατούργημα προβλέπει ότι ο εργοδότης αντί για υπερωριακή αμοιβή θα «χορηγεί» στον εργαζόμενο που εργάστηκε κατά τη διάρκεια του εξοντωτικού ωραρίου της διευθέτησης, είτε ρεπό ή αύξηση των ημερών άδειας!!

Αυτό σημαίνει ότι σύμφωνα με το παραπάνω παράδειγμα, που κατανέμει τις 138 ώρες της διευθέτησης το πρώτο τρίμηνο του χρόνου, η υπερωριακή αμοιβή θα αντικατασταθεί λόγου χάρη, από 12 ρεπό και 5 ημέρες επιπρόσθετη άδεια (περίπου), τον υπόλοιπο χρόνο.

Αυτή η ρύθμιση πρέπει να αντιμετωπιστεί παίρνοντας υπόψη ότι κατά τη διάρκεια της υπερωριακής απασχόλησης αυξάνεται η σωματική και ψυχική φθορά των εργαζομένων, ξοδεύεται περισσότερη εργατική δύναμη, αυξάνει η αξία της και με τα αντεργατικά μέτρα μειώνεται η τιμή της, αφού δεν καταβάλλεται υπερωριακή αμοιβή. Η εργατική δύναμη που ξοδεύεται δεν αναπληρώνεται από την αργία σε μια άλλη χρονική περίοδο, (ρεπό, άδεια). Από την αξιοποίηση των 138 ελαστικών ωρών της διευθέτησης, οι εργαζόμενοι θα χάσουν πολλά δισεκατομμύρια τα οποία θα βάλουν στην τσέπη τους οι κεφαλαιοκράτες.

Εάν υπολογιστεί ότι μια υπερωριακή ώρα αντιστοιχεί σε 1.250 δραχμές ο εργάτης θα χάσει από τη διευθέτηση των 138 ωρών πάνω από 172.500 δραχμές. Εάν επεκταθεί αυτό π.χ. σε 200 χιλιάδες εργαζόμενους, οι καπιταλιστές θα κερδίσουν, περισσότερα από 34,5 δισεκατομμύρια δραχμές τα οποία προστίθενται στα κέρδη που καρπώνονται. Θα προστεθούν, επίσης, στα πάνω από 25 δισ. που θα εισπράξουν από την απαλλαγή στις ασφαλιστικές εισφορές και τα δεκάδες δισεκατομμύρια που συγκεντρώνουν από τα προγράμματα κατάρτισης και της ψευτοαπασχόλησης, αλλά και από τα κονδύλια των «κοινοτικών πλαισίων στήριξης». Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης και του επιτελείου του υπουργείου Εργασίας ότι το νομοσχέδιο επιταχύνει «ισορροπίες» γελοιοποιείται.

Να σημειώσουμε, ακόμα ένα ζήτημα. Την ίδια ώρα που ο εργαζόμενος θα υφίσταται τις συνέπειες της κατάστασης της κατάργησης του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και της διευθέτησης, θα προωθούνται ταυτόχρονα τρεις παράλληλες διαδικασίες.

Πρώτο, θα λειτουργεί ο μηχανισμός εκμετάλλευσης, η παραγωγή υπεραξίας, (απλήρωτης εργασίας) στη διάρκεια του 8ωρου και θα εντείνεται η εκμετάλλευση με τις πρόσθετες ώρες διευθέτησης.

Δεύτερο, θα αυξάνεται η σχετική υπεραξία μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας (εφαρμογή νέας τεχνολογίας) που μειώνει τον αναγκαίο χρόνο - (άρα αυξάνει τον πρόσθετο χρόνο, την υπεραξία για τον καπιταλιστή) - στη διάρκεια του οποίου ο εργάτης εξασφαλίζει τα μέσα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.

Τρίτο, θα αυξάνει η εντατικότητα της εργασίας, ενώ την περίοδο που δε θα ισχύει η «διευθέτηση», ο εργαζόμενος δε θα κάνει «περίπατο» αλλά θα βιώνει συνεχώς καταπονημένος, το καθεστώς της εκμετάλλευσης.

Από όπου να πιάσεις το κυβερνητικό νομοσχέδιο βρωμάει. Η πάλη ενάντια στο αντεργατικό τερατούργημα αφορά τη ζωή της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και της ταξικής πάλης. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι κρατάνε στα χέρια τους μεγάλη δύναμη που πρέπει να απελευθερωθεί με τη συμμετοχή στον αγώνα για να μην περάσει, να μην εφαρμοστεί το τερατούργημα, βγάζοντας τα απαραίτητα συμπεράσματα για τη χρεοκοπημένη τακτική της κοινωνικής συναίνεσης που ακολουθεί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, για την αντιλαϊκή πολιτική και την εξουσία των Μονοπωλίων, συνειδητοποιώντας την ανάγκη της σύγκρουσης και της συγκέντρωσης δυνάμεων για τη Λαϊκή Εξουσία και οικονομία.

Η απεργία στις 7 Δεκέμβρη είναι σημαντική μάχη ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο.

Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν δυναμικά, το αγωνιστικό τους «παρών», να ενισχύσουν την πάλη του ΠΑΜΕ, των ταξικών δυνάμεων, οργανώνοντας, άμεσα την πάλη τους, ιδιαίτερα στους τόπους δουλιάς για να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, να μην περάσουν, να μην εφαρμοστούν τα αντεργατικά μέτρα.