Η απάντηση δεν μπορεί παρά να δοθεί με βάση την τάση των πολιτικών εξελίξεων, με βάση το πώς διαγράφονται τα πράγματα στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο: Την εντεινόμενη στρατηγική επίθεση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, άρα και την προσπάθεια της πλουτοκρατίας να διασφαλίσει τον εγκλωβισμό υπό την κυριαρχία της των λαϊκών δυνάμεων που πλήττονται άγρια από την αντιλαϊκή πολιτική.

Στο λαό ωριμάζουν αλλαγές, γίνονται διεργασίες, διαφαίνεται, ότι είναι δυνατό σε μια πορεία να μπει σε κίνδυνο η εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και η συμμετοχή της Ελλάδας στα επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό και η πλουτοκρατία παίρνει τα μέτρα της. Μέσα σε αυτά τα μέτρα εντάσσεται και το υπό κατασκευήν κόμμα του δημάρχου της Αθήνας. Κυοφορείται ένα ακόμη κόμμα της πλουτοκρατίας, αφού η κλασική δικομματική εναλλαγή δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να διασφαλίζει επ' άπειρον και με επάρκεια το αγκίστρωμα τουλάχιστον των κάπως συνειδητοποιημένων και ταξικά σκεπτόμενων ανθρώπων της εργατικής τάξης, της νεολαίας, της αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης.

Οι θετικές υπηρεσίες, που της προσφέρουν, συνίστανται στο γεγονός ότι αυτά τα κόμματα μπορούν να αλώσουν προοδευτικές συνειδήσεις και να εξαπατούν εργατικές μάζες με τα παχιά λόγια υπέρ του σοσιαλισμού, με τα οποία καλύπτουν την άγρια αντιλαϊκή τους πολιτική. Μπορούν, πολύ πιο εύκολα από τα λεγόμενα «δεξιά», να προωθούν την κοινωνική συναίνεση και την υποταγή των εργαζομένων και να απορροφούν κοινωνικούς κραδασμούς. Κάνουν έτσι την ίδια δουλιά με τα «δεξιά», δίχως να δημιουργείται για την πλουτοκρατία το κόστος που θα δημιουργούσαν τα «δεξιά».

Από την άλλη, ωστόσο, η επί χρόνια άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και το «πέρασμα» όλης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής από αυτά, με όσα συνεπάγεται η εφαρμογή της, δημιουργεί τον κίνδυνο, να αποκτήσουν αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αντανακλαστικά λαϊκές δυνάμεις που δεν εμπιστεύονται τα «δεξιά» κόμματα, ενώ ταυτόχρονα απογοητεύονται και από την πολιτική των σοσιαλδημοκρατικών. Επομένως, πρέπει να δημιουργηθούν νέες ασφαλιστικές δικλίδες, που θα επιχειρήσουν να ανακόψουν μια τέτοια μετακίνηση λαϊκών μαζών.

Ο κίνδυνος τούτος ισχύει περισσότερο για την Ελλάδα, που στη διακυβέρνησή της βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ μόνο του, δίχως τη συμμετοχή άλλων δυνάμεων, όπως συμβαίνει στη Γαλλία, στη Γερμανία και αλλού. Τον παραπάνω κίνδυνο η άρχουσα τάξη υποχρεώνεται να τον πάρει υπόψη της. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν...

Βεβαίως, η πλουτοκρατία θα προτιμούσε το κλασικό δικομματικό σύστημα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, που λειτουργεί θαυμάσια υπέρ της εδώ και 26 χρόνια. Εξάλλου, ίδρωσε πολύ μέχρι να διαμορφώσει την απρόσκοπτη λειτουργία του. Χρειάστηκαν 25 χρόνια από το τέλος του εμφυλίου για να μπορέσει να εδραιώσει τη δικτατορία της με τόσο ομαλό, «δημοκρατικό», ανώδυνο για την ίδια τρόπο, όπως αυτός που γνωρίζουμε εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα. Ομως έχει και άλλα σενάρια στο συρτάρι της, έστω και αν αυτά προκαλούν δυσφορία και πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ και κυρίως στη ΝΔ. Πρυτανεύει το ταξικό συμφέρον και όχι το κομματικό.

Τη λαϊκή πίεση την αισθάνεται το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΝΔ. Οι αντιθέσεις μέσα σε αυτά τα κόμματα αντανακλούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, που προσπαθούν να «χωνέψουν». Το πώς θα γίνει τούτο, εκφράζει και τις διαφορές ανάμεσα στο δήθεν καλό και στο κακό ΠΑΣΟΚ, ανάμεσα στους προεδρικούς της ΝΔ και στους άλλους... Εκφράζεται και με τις τοποθετήσεις ακραιφνών πρώην, που έχουν υπερκεράσει σε νεοφιλελεύθερες προτάσεις και αυτόν τον Στέφανο Μάνο (βλέπε Μ. Ανδρουλάκη κλπ). Οσμίζονται ότι το λαϊκό κίνημα παρουσιάζει σημάδια ανάκαμψης. Και βασικά βλέπουν, ότι στην Ελλάδα δεν έγινε δυνατό να περάσει η πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση, για την οποία εργάστηκαν επί χρόνια η πλουτοκρατία, οι μηχανισμοί της ΕΕ, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά και ο ΣΥΝ, που έδωσε και δίνει χέρι βοήθειας για να σβήσει η ταξική πάλη, για να γίνει το εργατικό κίνημα υποχείριο των μονοπωλίων.

Ο Δ. Αβραμόπουλος αποτελεί ένα χαρακτηριστικό γέννημα της κρατικής γραφειοκρατίας και των υπηρεσιών (διπλωμάτης). Και βεβαίως δεν προέρχεται από τα «τζάκια», όπως ο ίδιος δήλωσε. Αλλά αυτό δε λέει τίποτε. Πέρασε προ πολλού ο καιρός, που μόνο τα «τζάκια» τροφοδοτούσαν τις πολιτικές ηγεσίες με τους ευγενείς γόνους τους. Εδώ και χρόνια συμπεριλαμβάνονται σ' αυτές και «παιδιά του λαού». Πολλά τέτοια... Το θέμα αυτό, βεβαίως, δεν τίθεται προσωπικά. Τίθεται ως ανάλυση της παραγωγής πολιτικών που η άρχουσα τάξη δημιουργεί και σε συνέχεια προωθεί μέσω μακροπρόθεσμων επενδύσεων. Ενδιάμεσο σταθμό, εδώ και χρόνια, αποτελεί η θέση του δημάρχου της Αθήνας, που πολλοί από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ - και όχι μόνο- τη βλέπουν ως ικανή να οδηγήσει ακόμη και στην πρωθυπουργία. Λίγο δημαρχιλίκι, λοιπόν, μπόλικη προβολή από τα ΜΜΕ, αρκετή ανέξοδη εκμετάλλευση της εξαθλίωσης που δημιουργεί η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, άφθονοι ελιγμοί δημοσίων σχέσεων, και η βιτρίνα έχει στηθεί... Περιλαμβάνοντας και το προφίλ του «απολιτίκ» προσώπου, του άφθαρτου και αδιάφθορου, του διαφανούς και υπερκομματικού, που επιλύει τα προβλήματα δίχως συγκρούσεις, που μπορεί να εκφράσει δίχως οξύτητες τη γενικότερη συναίνεση επιλέγοντας τη... μέση οδό, το «μέτρο», και σε καμιά περίπτωση τις ακραίες επιλογές...