Γράφουν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα «τράνταξε» το ΚΚΕ. Οτι πρέπει να συμμαχήσουμε με τις αριστερές δυνάμεις... Οτι το ΚΚΕ χάνει την ιστορική του ευκαιρία και ότι πρέπει να γίνουμε κόμμα «ανοιχτό». Σε λίγο θα μας πουν ότι πρέπει να συγκρατούμαστε δίπλα από τις κάλπες και να αλλάζουμε οργανωτική δομή ανάλογα με το νέο εκλογικό νόμο.

Ας μας πουν οι διάφοροι αστοί κονδυλοφόροι, αριστερούμενοι σοσιαλρεφορμιστές και τα συναφή κόμματά τους, τι θέλουν στην ουσία; Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση; Εμείς έχουμε διαλέξει. Απ' ό,τι φαίνεται και αυτοί.

Το ΚΚΕ δεν είναι κόμμα γενικά της αριστεράς, αλλά όλης της εργατικής τάξης όπου αυτή συγκεντρώνεται, ζει και αναπνέει. Είναι ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος της χώρας μας, που συνενώθηκε με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ως οργανωμένο πρωτοπόρο συνειδητό κομμάτι της εργατικής τάξης παλεύει για την εκπλήρωση του ιστορικού της σκοπού. Την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Εχουμε ξεκάθαρο ότι ανάμεσα στην αστική εξουσία και στην εργατική δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχουν μεταβατικά στάδια και κυβερνήσεις ή αλλαγή μέσω εκλογών. Οι αστικές εκλογές είναι ευκαιρία μεγάλης πολιτικής ζύμωσης, μπορεί ο λαός να τις αξιοποιήσει, ώστε οι καλύτεροι συσχετισμοί να ευνοήσουν και να δυναμώσουν την πάλη του, αλλά έχουν στενά όρια και δεν κρίνουν την επανάσταση, ούτε το σοσιαλισμό. Σε αυτές τις εκλογές εκφράστηκαν μία σειρά αδυναμίες, με κυριότερη ότι είχαμε καθυστερήσει (από χρόνια) να δούμε και να απαντήσουμε στο κύριο. Πού διαμορφώνει συνείδηση, πού διαπαιδαγωγείται η εργατική τάξη (στον κλάδο, στο χώρο δουλειάς) και να δώσουμε βάρος εκεί. Εκεί να «ψηθούν» οι δυνάμεις μας και από εκεί να αντλήσουμε νέες...

Οι πιστοί της ουτοπίας του «ανθρώπινου καπιταλισμού» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους λέγοντας ότι υπάρχει κρίση στο αστικό πολιτικό σύστημα. Παρόλο που οι χιλιάδες που έφυγαν από τα κόμματα του δικομματισμού δεν διαφώνησαν με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Διατυμπανίζουν ότι είναι η ιστορική ευκαιρία για κυβέρνηση της αριστεράς και ότι ο διαχωρισμός του λαού σε τάξεις ή στρώματα είναι αναχρονιστικός και δεν πατάει στη σημερινή πραγματικότητα. Οτι όλες οι αντιμνημονιακές - αντιτροϊκανές (και λοιπές «αντι»δυνάμεις) ακόμα και τα «καλά» ή «εθνικά» μονοπώλια να φτιάξουν μέτωπο.

Γι' αυτό ο αρχηγός της κυβερνώσας αριστεράς έσπευσε να δώσει διαπιστευτήρια στους «Ελληνες» εφοπλιστές (2ου στόλου στον κόσμο) παραμονές εκλογών. Και βεβαίως να δουν πώς θα συντονίσουν την «αντικατοχική» τους δράση ενάντια στην τρόικα. Να ξαναγυρίσουμε την ταινία «Λαός και Κολωνάκι». Η επιδίωξη να γίνουμε Βενεζουελάνοι και το Κόμμα να παλεύει, στο τέλος, να στοιχίσει το λαό πίσω από τα καλά ή εθνικά μονοπώλια δεν περνάει σε εμάς... Το Κόμμα δεν μπαίνει στον ντορβά της ταξικής ειρήνης, της αριστερής διαχείρισης και της εθνικής συμφιλίωσης.

Εμείς τους αστούς δεν τους διαχωρίζουμε σε ντόπιους και ξένους. Είναι το ίδιο εκμεταλλευτές για το λαό ανεξάρτητα από το χρώμα, τη γλώσσα. Οπως το ίδιο εκμεταλλευόμενοι είναι και οι εργάτες σε μία χώρα ανεξάρτητα από χρώμα και εθνότητα. Ανεξάρτητα από τις αναδιπλώσεις - αναμορφώσεις του πολιτικού συστήματος δεν ξεχνάμε από πού ξεκινάει η εκμετάλλευση, τις σχέσεις μισθωτής σκλαβιάς, την καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Το εκάστοτε εποικοδόμημα σε μία κοινωνία εδραιώνεται στη δική του βάση. Οι εκλογές, οι νόμοι, το κοινοβούλιο είναι δεμένα πάνω στα συμφέροντα αυτών που έχουν την οικονομική εξουσία στη χώρα. Η Ελλάδα έχει καπιταλισμό ο οποίος σαπίζει. Βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Αυτό φανερώνει το πρόβλημα. Ο,τι είχε να δώσει το έδωσε στην ανάπτυξη της κοινωνίας και τώρα είναι ένα επίμονο σπυρί που πρέπει να σπάσει. Αυτοί που στην ανάπτυξη «σκάσανε» από τα κέρδη πίνοντας το αίμα του λαού, οι ίδιοι έχουν υπερσυσσωρεύσει τον πλούτο μακριά από εκείνον που τον έφτιαξε και σε περίοδο κρίσης. Οι αστοί και τα τσιράκια τους πρέπει να φύγουν από τη μέση και μαζί τους οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Η καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειές της οξύνουν την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Η εξαθλίωση, η ανέχεια, η παρατεταμένη φτώχεια οδηγούν σε όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων. Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων συνεχίζεται, η ανεργία έχει αγγίξει το 25%. Ο καπιταλισμός αγκομαχάει, η όποια αναιμική ανάπτυξη δεν θα συνδυαστεί σε καμία περίπτωση με ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, ούτε καν στα προ κρίσης επίπεδα. Ο εργάτης, είτε αργά και βασανιστικά είτε σε μία στιγμή, θα σπάσει τις αγκυλώσεις του, τραβώντας μαζί του τα σύμμαχα στρώματα. Θα «θεριέψει» η ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, η οποία θα είναι απότοκο της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, φοιτητές και γυναίκες στη βάση, κύρια στον κλάδο, στο χώρο δουλειάς. Συμμαχία όλων αυτών που έχουν κοινωνικοταξικό συμφέρον και πλήττονται από τον καπιταλισμό και τα μονοπώλια, που έχουν συμφέρον από τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Η αδυναμία διαχείρισης των διαδοχικών οικονομικών κρίσεων ή ο ενδεχόμενος πόλεμος θα οδηγήσουν σε επαναστατική κατάσταση, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης, σε ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα που θα έχει αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες.

Γι' αυτό σήμερα η πάλη για την επιβίωση, η διεκδίκηση στο εργοστάσιο, στην επιχείρηση, στο καράβι θα πρέπει να διαπαιδαγωγεί και να συγκεντρώνει δυνάμεις για την «έφοδο στον ουρανό». Η ιμπεριαλιστική αλυσίδα θα σπάσει στον αδύναμο κρίκο της και αυτός μπορεί να είναι η Ελλάδα. Γι' αυτό η οικοδόμηση του Κόμματος πρέπει να στοχεύει πρώτα και κύρια στους βασικούς νευραλγικούς κλάδους της οικονομίας της χώρας. Πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε κομματικού μέλους και ΚΝίτη. Η αναδιάταξη των δυνάμεών μας πρέπει να ολοκληρωθεί και ποσοτικά και ποιοτικά. Ολες οι Οργανώσεις του Κόμματος θα πρέπει να υποταχθούν σε αυτό τον σκοπό.

Οι εδαφικές Οργανώσεις με πρωτοπόρους τους παλαιότερους συντρόφους που έχουν άρρηκτους δεσμούς με τις λαϊκές γειτονιές θα πρέπει να δώσουν τον καλύτερο εαυτό ώστε να βρούμε επαφές μέσα στα εργοστάσια και τις μεγάλες επιχειρήσεις που δεν έχουμε πατήσει πόδι. Να βοηθάνε αυτό τον κόσμο να κάνει το βήμα να οργανωθεί στο σωματείο του, να μπει στο ΠΑΜΕ, να παλέψει ταξικά. Υπάρχουν πολλές δυνατότητες στις εδαφικές ΚΟΒ που σκοντάφτουν σε έναν παλιό τρόπο δουλειάς, ο οποίος δεν αντιστοιχίζεται ούτε με την κατάσταση σήμερα ούτε με την καθημερινή επιδίωξη του Κόμματος. Τριγύρω μας συγκεντρώνονται πολλές εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Στην Κοκκινιά σε μια απόσταση 3 χ.μ. μόνο υπάρχουν 3 εργοστάσια που συγκεντρώνουν πάνω από 700 εργάτες. Λίγο πιο πέρα η COSCO με 100άδες εργάτες. Εχουμε πολλή και ωραία δουλειά να κάνουμε...

Με το 18ο Συνέδριο, τις αποφάσεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την αναδιάταξη των κομματικών Οργανώσεων ανά κλάδο, καθώς και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο φαίνεται ότι ακονίζουμε καλά τα «μαχαίρια».

Σίγουρα ένα πράγμα μπορούμε να πούμε στους υπέρμαχους του «ανθρώπινου καπιταλισμού»:

Συγνώμη, αλλά το κοστούμι της μεταρρύθμισης, της ταξικής ειρήνης και των κοινοβουλευτικών αυταπατών μας πέφτει πολύ στενό, απαρχαιωμένο και λίγο περιχαρακωμένο...

Τα κείμενα της ΚΕ αποτελούν συνέχεια των κατευθύνσεων με τις οποίες δουλέψαμε υπό την καθοδήγησή της. Αρα μπορούμε να τα κρίνουμε και από τα αποτελέσματα, εξετάζοντας βασικούς τομείς, όπως στη συσπείρωση δυνάμεων, στην οργάνωση του λαού, στην πολιτική - ιδεολογική - οργανωτική ισχυροποίηση ΚΚΕ και ΚΝΕ.

1. Ερωτήματα για στοιχεία που δεν υπάρχουν

-- Τι βήματα έγιναν στην ανάπτυξη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στην αύξηση των δυνάμεών τους, στη βελτίωση της λειτουργίας και της συμμετοχής τους στη δράση;

-- Πόσο προχώρησε η οργάνωση εργατών, λαού, νεολαίας; Οι Λαϊκές Επιτροπές, θετικό βήμα η συγκρότησή τους, πόσο κόσμο συσπειρώνουν;

-- Τι γίνεται με τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις;

Τα κείμενα επαναλαμβάνουν μόνο σχέδια, τι πρέπει να γίνει. Ομως, το τι αποτελέσματα είχαμε, λείπει. Το ότι απουσιάζουν τέτοια στοιχεία δε βοηθά τη συζήτηση, είναι και ανησυχητικό.

2. Για το ζήτημα των συμμαχιών

α) Απουσιάζει αναφορά στο ισχύον Πρόγραμμα, στο στόχο συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ), η κριτική του προσέγγιση, για να καταλάβουμε γιατί αλλάζει, πού δεν ανταποκρίνεται. Γιατί; Τα μη προγραμματικά συνέδρια που μεσολάβησαν δεν αναίρεσαν το Πρόγραμμα που ισχύει ως σήμερα.

Ο απολογισμός όμως δεν γίνεται πάνω στο ΑΑΔΜ, αλλά στη Λαϊκή Συμμαχία (Λ.Σ.) που προτείνεται να υιοθετηθεί (θέσεις 48, 51). Στην Πολιτική Απόφαση (και) του 18ου δεν αναφέρεται η «Λ.Σ.», αλλά ότι «παλεύουμε για την προώθηση αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών συσπειρώσεων ως προϋπόθεση συγκρότησης του ΑΑΔΜ».

-- Σωστά παραμένει ο χαρακτήρας της εποχής και ο στρατηγικός μας στόχος ίδιος. Το σχέδιο Προγράμματος όμως μόνο τον επαναλαμβάνει, χωρίς να προχωρά σε καθορισμό του δρόμου προσέγγισής του, συγκέντρωσης των δυνάμεων για την προώθησή του. Αυτό είναι προϋπόθεση στρατηγικής σημασίας. Ετσι εκτιμούσαμε στο 15ο, επιδιώκοντας τη σύνδεση στρατηγικής - τακτικής, ώστε ούτε απόσπαση, ούτε ταύτιση μεταξύ τους να υπάρχει.

-- Το πλαίσιο πάνω στο οποίο καλούμε σε λαϊκή συσπείρωση (θέσεις 61, 62) ουσιαστικά ταυτίζεται με το στρατηγικό μας στόχο. Αυτό κάνουμε και σήμερα με συνέπεια, στη δράση στο μαζικό κίνημα, να παρατηρούμε συχνά ταύτιση και μπέρδεμα ρόλων ΚΚΕ - ΠΑΜΕ - Συνδικάτων κ.λπ. Ταυτόχρονα, τα αποτελέσματα της συσπείρωσης είναι μηδαμινά, δεν δημιουργούν ρεύμα.

β) Απαντήθηκε σε αναλύσεις, γράφτηκε στον «Ρ», ότι η «Λ.Σ.» δεν αλλάζει ουσιαστικά το ΑΑΔΜ. Οτι επιλέχθηκε σαν πιο εύστοχος όρος που αποδίδει καλύτερα αυτό που θέλουμε και ότι απευθύνεται στις ίδιες κοινωνικές δυνάμεις. Αυτό δεν είναι σωστό:

-- Το ΑΑΔΜ είναι κοινωνικοπολιτικό μέτωπο. Η προτεινόμενη «Λ.Σ.» δεν είναι κοινωνικοπολιτική αφού, σύμφωνα με τις «θέσεις» (θέση 67), δεν συμμετέχει στις εκλογές, δεν διεκδικεί, αν χρειαστεί, κυβέρνηση για να μην εμπλακεί σε κυβερνητική διαχείριση, να μην θεωρηθεί ως απαιτούμενο στάδιο.

-- Οι λαϊκές δυνάμεις που απευθύνεται το ΑΑΔΜ είναι ευρύτερες. Η «Λ.Σ.» στενεύει αυτές τις δυνάμεις (θέση 61) οι οποίες σχεδόν ταυτίζονται με τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης (θέση 73), αφού η συγκρότηση της «Λ.Σ.» γίνεται πάνω στη συμφωνία για την εργατική - λαϊκή εξουσία.

- Η «Λ.Σ.» αναφέρεται ως αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική. «Δεν τη χαρακτηρίζουμε, απαντιέται, και ως αντιιμπεριαλιστική, αφού ιμπεριαλισμός σημαίνει μονοπωλιακός καπιταλισμός». Και τότε γιατί χρειάζεται το αντιμονοπωλιακό, αφού το αντικαπιταλιστικό τα συμπεριλαμβάνει όλα;

-- Αν ανατρέξει κανείς στα ντοκουμέντα του Προγραμματικού 15ου Συνεδρίου, του 16ου (εισηγήσεις, αποφάσεις, κλείσιμο), πράγμα απαραίτητο για τη μελέτη και κρίση των σημερινών «θέσεων», θα δει την επεξεργασία στην οποία βασίστηκε η γραμμή του Μετώπου, τις απαντήσεις σε λαθεμένες θέσεις που επανέρχονται.

γ) Η επεξεργασία της πολιτικής συμμαχιών και το ΑΑΔΜ απαντούν στην ανάγκη και δυνατότητα συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα σε στόχους ρήξης και ανατροπής, ενάντια στην πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων, συγκέντρωσης και προετοιμασίας των δυνάμεων για την επανάσταση. Στηρίχτηκε στην ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, της θέσης της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα που επιδεινώθηκε και λόγω της κρίσης.

Το ΑΑΔΜ ως κοινωνικοπολιτικό Μέτωπο:

-- Εξέφρασε τη διαλεκτική σχέση τακτικής και στρατηγικής, αλληλεπίδρασης των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών.

-- Εριχνε το βάρος στο κοινωνικό επίπεδο και γιατί δεν υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις να συμπαραταχθούν. Λέγαμε ότι η ανάπτυξη της πάλης είναι πιθανό να δημιουργήσει τέτοιες και ότι ο πολιτικός χαρακτήρας του Μετώπου δεν καθορίζεται μόνο από το αν συμμετέχουν άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από τις στοχεύσεις του.

-- Μιλούσε για κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, μόνο ως ενδεχόμενο. Ούτε ως στόχο μέσα στον καπιταλισμό, ούτε ως στάδιο την καθόριζε, αλλά ως πιθανότητα που μπορεί να προκύψει στην πορεία της πάλης, που πρέπει να αξιοποιηθεί, με τους όρους του Μετώπου, προς την τελική σύγκρουση και νίκη. Η προσπάθεια συσχέτισης της προγραμματικής αυτής θέσης, περί κοινωνικοπολιτικού Μετώπου, ως παράθυρου συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ και αποδοχής συγκυβέρνησης διαχείρισης, είναι απαράδεκτη. Το 15ο απέρριπτε τέτοια συνεργασία με το ΣΥΝ. Δεν τον ενέτασσε στις αντιιμπεριαλιστικές - αντιμονοπωλιακές δυνάμεις. Οι αστοί κονδυλοφόροι και ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε και σήμερα, δεν υπερασπίζουν το 15ο Συνέδριο, το διαστρεβλώνουν. Πιέζουν παραπέρα το Κόμμα εκμεταλλευόμενοι τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Η υπεράσπιση των αποφάσεών του στη διαπάλη με τις αστικές και μικροαστικές θεωρίες και στη μαζική δράση ήταν και είναι πριν απ' όλα υποχρέωση της ΚΕ.

3) Συμπεράσματα

- Αλλο πράγμα το ΑΑΔΜ, άλλο η «Λ.Σ.». Αυτή δεν αποτελεί «εμπλουτισμό» του Μετώπου, αλλά πρόταση συμμαχίας για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αν παραμείνει έτσι, δεν θα πρόκειται για συμμαχία, αλλά για άρνηση της πολιτικής συμμαχιών. Κι ας διατυπώνεται ως «Συμμαχία». Το Μέτωπο, δηλαδή η κοινωνικοπολιτική συμμαχία που χρειάζεται σήμερα, πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή, εμπλουτισμένη με στοιχεία των εξελίξεων που μεσολάβησαν. Μόνο με τέτοιους όρους μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη και αντεπίθεση του Κόμματος, του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

-- Το Κόμμα απομακρύνεται από το στρατηγικό του στόχο. Στερείται της επεξεργασμένης πολιτικής συμμαχιών, αφήνοντας το λαό έκθετο στην πολιτική συμμαχιών της αστικής τάξης για την αναδιάταξη του αστικού πολιτικού σκηνικού, αλλά και του οπορτουνισμού, που κατάφερε να εκτοξευθεί εκλογικά αποσπώντας πολλές δικές μας δυνάμεις. Η εκλογική ήττα δεν αφορά κυρίως στην εκλογική μας τακτική. Και σ' αυτήν, αποτυπώθηκε το ίδιο πρόβλημα. Μας το επιβεβαίωσαν οι μισοί ψηφοφόροι μας.

-- Η ήττα του οπορτουνισμού, δεξιών και «αριστερών» παρεκκλίσεων, είναι απαραίτητος όρος για τη νίκη. Στην κρινόμενη περίοδο απολογισμού της ΚΕ, ο οπορτουνισμός έκανε πολιτικά άλματα.

-- Παρακαταθήκη για το Κόμμα και το κίνημα δεν αποτελεί τόσο η, σωστή, άρνηση συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ, όσο η ανάδειξη της χρεοκοπίας του καπιταλισμού, της ανάγκης ανατροπής του. Ομως, τα αποτελέσματα μας δείχνουν ότι δεν αρκεί η επανάληψη της αναγκαιότητας, αλλά να κατακτήσουμε και την τέχνη που θα μας φέρει πιο κοντά στο στόχο. Οι θυσίες και η δράση των κομματικών δυνάμεων στα εργοστάσια, στις γειτονιές, για να καρπίσουν πρέπει να εφοδιαστούν με το όπλο της πολιτικής των συμμαχιών, της διαπάλης με τον κάθε λογής οπορτουνισμό, με βάση την πλούσια λενινιστική κληρονομιά. Μπορούμε και θα προχωρήσουμε.