Στιγμιότυπο από τη χτεσινή εκδήλωση. Στο βήμα ο Δ. Γόντικας

«Το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στη φωτιά του αγώνα των χαλυβουργών, "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά", εκφράζει με πληρότητα το σύγχρονο περιεχόμενο και το σκοπό της ταξικής πάλης. Την κατάργηση των παράσιτων και των σφετεριστών της δουλειάς των πολλών, αυτών που παράγουν όλο τον πλούτο.

Από δω απορρέει η τεράστια δύναμη που έχει στα χέρια του το βιομηχανικό προλεταριάτο. Αυτός είναι και ο κύριος σκοπός της πάλης του ΚΚΕ. Να αποκτήσει συνείδηση του ρόλου και της δύναμής του.

Αν συνειδητοποιήσει αυτή τη δύναμη μπορεί να γίνει κυρίαρχο των εργοστασίων, αλλά και κυρίαρχο συνολικά στην οικονομική και πολιτική ζωή. Αν τα εργοστάσια παραλύσουν, παραλύει όλη η οικονομική ζωή. Αν τα εργοστάσια περάσουν στα χέρια των εργατών το σύστημα έχει ανατραπεί και η εξουσία περνάει στα χέρια των άμεσων παραγωγών. Να τι τρέμουν οι καπιταλιστές. Να τι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα οι εργάτες. Υπάρχει η στρεβλή αντίληψη ότι τα αφεντικά είναι αιώνια και ότι υπάρχουν για να δίνουν δουλειά στους εργάτες. Από δω και ο πρωτοπόρος, ο ιδιαίτερος ρόλος του στην ταξική πάλη, στην ανάταση συνολικά του εργατικού κινήματος.

Γιατί η υπεραξία, δηλαδή το κέρδος, η κλεμμένη εργασία των εργατών που αρπάζουν οι καπιταλιστές, δημιουργείται στη σφαίρα της υλικής παραγωγής. Το βιομηχανικό κεφάλαιο δεν ιδιοποιείται μόνο υπεραξία, αλλά δημιουργεί την υπεραξία συνολικά, η οποία μοιράζεται ή διοχετεύεται στα υπόλοιπα τμήματα του κεφαλαίου.

Το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι το πιο εκμεταλλευόμενο τμήμα της εργατικής τάξης. Αν υπολογίσουμε την υψηλή παραγωγικότητα της εργασίας, ο βαθμός εκμετάλλευσης των βιομηχανικών εργατών είναι πάρα πολύ υψηλός και τα κέρδη των ιδιοκτητών της βιομηχανίας ασύλληπτα.

Από αυτή την εκμεταλλευτική σχέση προκύπτει και η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Αντίθεση που στις μέρες μας έχει φτάσει σε πολύ υψηλό βαθμό και είναι η πηγή όλων των αντιθέσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας, που εξαιτίας αυτών των αντιθέσεων εξελίσσεται σε μια αληθινή ζούγκλα. Εχει λοιπόν κάθε λόγο να παλέψει για να σπάσει τις αλυσίδες της μισθωτής σκλαβιάς, όπως έκαναν οι πρόγονοί του, οι δούλοι.

Αυτοί είναι μερικοί από τους κυριότερους παράγοντες που τοποθετούν τους βιομηχανικούς εργάτες στην καρδιά της εργατικής τάξης και μπορούν να αποτελέσουν τη δύναμη κρούσης όλου του εργατικού κινήματος στον αγώνα κατά της εκμετάλλευσης και για την κατάργησή της.

Από τα παραπάνω απορρέει η ακράδαντη πίστη μας ότι από τα εργοστάσια της βιομηχανίας θα ξεπηδήσουν οι φλόγες της σοσιαλιστικής επανάστασης, τα φύτρα της νέας εξουσίας, της εργατικής εξουσίας και τα μεγάλα έργα, η νέα κοινωνία που θα δοξάζει και θα τιμά ως ανώτερη και μοναδική αξία του ανθρώπου την εργασία. Το μέλλον αυτό καμία δύναμη δεν μπορεί να εμποδίσει, να ματαιώσει. Κάτω από τα πόδια μας, μπροστά στα μάτια μας ωριμάζει και αναπτύσσεται αυτή η διαδικασία, που οδηγεί στη σοσιαλιστική επανάσταση.

Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα που καταλήγουμε συνοψίζοντας τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων; Τα γεγονότα και οι αγώνες που ζήσαμε όλη αυτή την περίοδο με αφορμή την οικονομική κρίση είναι το προοίμιο, η αρχή των μεγάλων γεγονότων, εξελίξεων και αγώνων που θα έχουμε τα επόμενα χρόνια. Προετοιμαζόμαστε για πιο σκληρούς και δύσκολους αγώνες.

Το επίκεντρο του αγώνα δεν εκφράζεται πλέον από το σύνθημα "Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας". Οχι ότι είναι λάθος, δεν παραιτούμαστε από κανέναν αγώνα που μπορεί να δώσει και την παραμικρή ανακούφιση ή να εμποδίσει τα χειρότερα, αλλά δε δίνει την ουσία του σημερινού αγώνα. Το σωστό σύνθημα είναι "Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά".

Γιατί οι εξελίξεις έχουν φέρει στην πρώτη γραμμή του αγώνα την ανάγκη αλλαγής τάξης στην εξουσία και όχι την εναλλαγή κυβερνήσεων που θα υπηρετούν με διάφορα χρώματα τους μονοπωλιακούς ομίλους και την αστική τάξη. Πράγμα που σημαίνει να πάρει η εργατική τάξη στα χέρια της όχι μόνο την πολιτική εξουσία, αλλά και την οικονομική εξουσία. Να καταργήσουμε με τη δύναμη της οργάνωσης τα μονοπώλια και τους μηχανισμούς τους. Ο αγώνας αυτός δεν έχει καμία σχέση με τους συνηθισμένους μέχρι τώρα αγώνες. Αυτός ο αγώνας είναι μπροστά μας και οι απαιτήσεις του είναι πολύ πιο διαφορετικές από μια απεργία.

Διεκδικούμε ως τάξη όχι απλώς μια καλύτερη θέση ή να μη χειροτερέψει παραπέρα η θέση μας αλλά να πάρουμε στα χέρια μας, να οργανώσουμε και να διευθύνουμε εμείς τα εργοστάσια. Αυτή την ανάπτυξη εμείς ονειρευόμαστε. Να βάλουμε σε κίνηση όλη την παραγωγική μηχανή προς όφελος όλης της κοινωνίας.

Για τέτοιο αγώνα πρέπει να προετοιμαστούμε και να οργανωθούμε. Να τραβήξουμε σε αυτό τον αγώνα και όλους όσοι καταπιέζονται και συνθλίβονται από τα μονοπώλια, τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς επιχειρηματίες, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες. Να οργανώσουμε τη Λαϊκή Συμμαχία, που θα συνενώσει με ηγέτη τους βιομηχανικούς εργάτες την πλειοψηφία του λαού απέναντι στα μονοπώλια, στην ΕΕ, στα κόμματα και το κράτος τους.

Ποια είναι τα βασικά καθήκοντα που συνδέουν το σήμερα με το αύριο, το σημερινό αγώνα με τη σοσιαλιστική επανάσταση;

Πρώτο: Γερές Κομματικές Οργανώσεις στα εργοστάσια, στους μονοπωλιακούς ομίλους, που θα μάχονται να οργανώσουν τους εργάτες και τις εργάτριες στο ΚΚΕ και γύρω από το ΚΚΕ. Οι σκοποί του ΚΚΕ είναι απόλυτα ταυτισμένοι με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη δεν έχει άλλο στήριγμα έξω από το ΚΚΕ.

Πού βρισκόμαστε, τι προβλήματα υπάρχουν; Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Εχουμε βάλει βάσεις, έχουμε κάνει αρκετή δουλειά. Δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πρέπει να λυθεί αυτό το ζήτημα χωρίς άλλες καθυστερήσεις και πρέπει να πάρουμε όλοι τις ευθύνες μας. Θέλουμε Κομματικές Οργανώσεις που θα διακλαδώνονται σε κάθε βάρδια, σε κάθε τμήμα. Να φουντώνει κάθε μέρα στα εργοστάσια η πολιτική συζήτηση και πάλη με βάση τον "Ριζοσπάστη" και όχι με το τι λένε στα χαζοκούτια της τηλεόρασης και τα τσιράκια των αφεντικών. Κομματικές Οργανώσεις παντός καιρού, που αντέχουν και θα τα βγάζουν πέρα σε κάθε δυσκολία.

Δεύτερο: Συνδικαλιστικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση. Ατρόμητο απέναντι στην εργοδοσία, με ηγέτες αποφασισμένους. Οργανωμένο κατά εργοστάσιο και κατά κλάδο.

Τρίτο: Κοινωνική συμμαχία. Αυτό που έγινε τις προάλλες, εργάτες, μικροί ΕΒΕ και αγρότες ήταν μαζί στην απεργία με τις σημαίες του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, να αποκτήσει καθολικό χαρακτήρα, με την ιδιαίτερη συμμετοχή των γυναικών και της νεολαίας.

Στο Πρόγραμμα του Κόμματος αναπτύσσουμε αρκετά τη νέα εξουσία, την εργατική - λαϊκή εξουσία, το σοσιαλιστικό σύστημα που θα οικοδομήσουμε. Πώς θα είναι αυτή η εξουσία, τι προβλήματα θα λύσει και πώς, πώς θα είναι η ζωή της εργατικής τάξης, του λαού στο σοσιαλισμό το επόμενο διάστημα. Αυτά τα ζητήματα πρέπει να μπουν για τα καλά στις συζητήσεις μας. Είναι ζητήματα που πρέπει να συζητήσουμε πλατιά με τους εργάτες και τις εργάτριες. Είναι η βάση για να λύσουμε το πρόβλημα γερές Κομματικές Οργανώσεις.

Η εξουσία της εργατικής τάξης αρχίζει από το εργοστάσιο. Η συνέλευση των εργατών θα είναι η βάση της νέας εξουσίας. Από εκεί θα εκλέγονται οι αντιπρόσωποι που θα σχεδιάζουν σε επίπεδο κλάδου και περιοχής την ανάπτυξη της παραγωγής και κατανομής. Η εργατική εξουσία που θα αναδείχνεται μέσα από αυτά τα συμβούλια, θα σχεδιάζει, θα ελέγχει, θα δίνει λογαριασμό στις εργατικές συνελεύσεις. Σε μια αδιάσπαστη ενότητα εργοστάσια, κλάδος, εργατική εξουσία θα λύνουν επιστημονικά σχεδιασμένα όχι μόνο την ολόπλευρη ανάπτυξη της οικονομίας αλλά και την ολόπλευρη ανάπτυξη των εργαζομένων, όλης της κοινωνίας.

Δύο ακόμα προβλήματα:

Πρώτο: Σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε μονοπωλιακό όμιλο είναι επείγον να διαμορφωθεί μια μαχητική πρωτοπορία εργατών και εργατριών που θα μάχεται μαζί με το Κόμμα για όλα τα ζητήματα που αναφέραμε, με στόχο να συγκεντρώνει γύρω της όλο και περισσότερους εργάτες. Είναι το πρωταρχικό καθήκον, υποχρέωση και στόχος κάθε ΚΟΒ, των οπαδών του Κόμματος. Ιδιαίτερη υποχρέωση είναι να φέρουμε στον αγώνα τις νεότερες ηλικίες, τα παιδιά των εργατών, τις γυναίκες τους.

Δεύτερο: Να βγάλουμε συμπεράσματα από την περασμένη εκλογική μάχη. Αντισταθήκαμε στην πίεση που ασκήθηκε στο Κόμμα και δικαιωθήκαμε. Θα είχαμε την τύχη του Κουβέλη. Θα ήμαστε μαζί με δυνάμεις που θεωρούν τον Ομπάμα υπόδειγμα πολιτικής. Αντισταθήκαμε στην πίεση ότι μπορούν εργάτες και αφεντικά να παλεύουν από κοινού για να βγούμε από την κρίση, δηλαδή να στηρίζουμε τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Παλεύουμε για να διαχωρίσουν τη θέση και την ευθύνη τους οι εργάτες απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, στο κράτος και τα κόμματά τους. Παλεύουμε να ξεκαθαρίζεται ο ορίζοντας και όχι να προκαλούμε συγχύσεις. Παλεύουμε να αποκτήσει η εργατική τάξη πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι να είναι ουραγός των εξελίξεων και στυλοβάτης της αναμόρφωσης του συστήματος εκμετάλλευσης.

Για τη δική της εξουσία και όχι να θυσιάζεται για τη μακροημέρευση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Η εργατική τάξη δεν μπορεί να στηρίζει αστικές κυβερνήσεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ανέχεται το ΚΚΕ να συμμετέχει ή να στηρίζει τέτοιες κυβερνήσεις».