Το πόσο έχουν εκτοξευτεί τα εταιρικά κέρδη σε επίπεδα ρεκόρ όταν τα εργατικά εισοδήματα υποχωρούν συνεχώς είναι ενδεικτικό από τα στοιχεία που παραθέτουν οι αναλυτές και αναφέρουν ότι: «Τα εταιρικά κέρδη στις ΗΠΑ ως ποσοστό του συνολικού εθνικού εισοδήματος ανήλθαν στο 14,2% το γ' τρίμηνο του 2012, το υψηλότερο μερίδιο που έχει καταγραφεί ποτέ από το 1950. Τα εταιρικά κέρδη έχουν αυξηθεί κατά 20,1% σε ετήσια βάση από το τέλος του 2008, αλλά το διαθέσιμο ενισχύθηκε μόλις 1,45% σε ετήσια βάση κατά την ίδια περίοδο (προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό). Την ίδια ώρα το ποσοστό του εισοδήματος που πήγε στους εργαζόμενους υποχωρεί στο 61,7%, κοντά στα χαμηλότερα επίπεδα από το 1966».
Αλλος αναλυτής αποκαλύπτει, την ίδια στιγμή, ότι «παρά την αναιμική ανάπτυξη τα εταιρικά κέρδη εκτοξεύτηκαν, κυρίως λόγω της δραματικής μείωσης θέσεων εργασίας και τις μειώσεις μισθών που σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση της εργασίας κράτησαν ψηλά την παραγωγικότητα και τα εταιρικά κέρδη ως ποσοστό του παραγόμενου προϊόντος» και συμπληρώνει: «Δεν έχει υπάρξει τέτοια περίοδος από τη δεκαετία του '50 που αυτή η τάση ήταν τόσο έντονη».
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο αναλυτής δηλώνει ότι την ώρα που ο Αμερικανός εργαζόμενος βιώνει σκληρά στο πετσί του την κρίση οι εταιρείες κάνουν πάρτι. Αυτή είναι η ανάπτυξη για την οποία η τρικομματική συγκυβέρνηση ευαγγελίζεται ότι παλεύει να πετύχει. Ανάπτυξη με ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων για το ποια θα πετύχει να έχει την πιο φτηνή εργατική δύναμη για να αυξήσει την κερδοφορία της. Ανάπτυξη από την οποία το μόνο που έχουν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι είναι ένα ξεροκόμματο, για το οποίο μάλιστα θα παρακαλάνε.
Δεν προκαλεί εντύπωση αναφορά των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής στην ιστοσελίδα τους στον Χαρίλαο Φλωράκη ως «συμμορίτη σφαγέα του Ελληνικού Λαού, καπετάν Γιώτη». Πειθήνιο όργανο του καπιταλισμού που τη γέννησε και τη θρέφει, πλευρά του όντας (προς το πιο ωμό στον καταμερισμό ρόλων που έχουν οι αστοί μεταξύ τους) θα προπαγανδίσει πιο χυδαία μια σειρά δικών τους «ιστορικών προσεγγίσεων». Και πώς αλλιώς να προσεγγίσει έναν λαϊκό ηγέτη, μπροστάρη του ΚΚΕ, ένα νεοναζιστικό μόρφωμα που ζητά νέες επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για εφοπλιστές, φαρμακοβιομήχανους και μεγαλοξενοδόχους; Τι άλλο να πει, όταν επιτίθεται με ρόπαλα και μαχαίρια σε αγωνιζόμενους μαθητές και εργάτες που απεργούν ενάντια στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης, τρόικας, ΕΕ; Πώς να σταθεί απέναντί του, απέναντι στο ταξικό εργατικό κίνημα συνολικά, μια δράκα τραμπούκων που περιδιαβαίνει χώρους εργασίας τάζοντας στη μεγαλοεργοδοσία ότι θα της προμηθεύσει εργάτες με 18 ευρώ μεροκάματο, δίχως ασφάλιση; Που τάζει σε ξένα μονοπώλια τον ορυκτό πλούτο της χώρας; Τι άλλο θα μπορούσε να πει ένα τσιράκι του συστήματος, που αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο τσάκισμα του εργατικού, του λαϊκού κινήματος ως προστάτης των καπιταλιστών, από τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό;
Να μετατρέψει τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη σε εργασιακό γκέτο, όπως κατάντησε και το Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων, την προβλήτα ΙΙ του ΟΛΠ, επιδιώκει το κινεζικό μονοπώλιο της COSCO. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του ναυτιλιακού Τύπου, η COSCO, για να πείσει την κυβέρνηση να της δοθεί το πλειοψηφικό πακέτο του ΟΛΠ, «δίνει λύσεις και σε ένα από τα μεγάλα αγκάθια» που είναι η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Δεσμεύεται, όπως αναφέρουν, να κάνει μεγάλες επενδύσεις. Ομως, προϋπόθεση, βέβαια, γι' αυτό είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν τσάμπα με σκυμμένο το κεφάλι.
Ζητούμενο, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, είναι «η διαφορά τελικού κόστους σε σχέση με την Τουρκία, η οποία υπολογίζεται στο 35% την περίοδο αυτή», «και η αρνητική φήμη που έχει αποκτήσει η ναυπηγοεπισκευή στην Ελλάδα σε σχέση με τις απεργίες των εργαζομένων στον κλάδο». Επομένως, βασικό για τις «επενδύσεις» της COSCO είναι να ισοπεδωθούν τα μεροκάματα στη Ζώνη και να φτάσουν αυτά της Κίνας και «να έχει λυθεί το ζήτημα της εργασιακής ειρήνης στο Πέραμα»!