Η απόφαση του Γιούρογκρουπ για «κούρεμα» των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, με την οποία αρχικά συμφώνησε η κυπριακή κυβέρνηση, πυροδότησε μεγάλο άγχος στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπεύθυνος χάραξης της οικονομικής του πολιτικής, Γ. Μηλιός, κατήγγειλε πως πρόκειται για απόφαση «βόμβα στα θεμέλια της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου» και δεν έκρυψε την αγωνία του για το σήμα που δίνεται στις αγορές αλλά και για την έλευση λόγω αυτής της απόφασης ενός «νέου κύκλου χρηματοπιστωτικής ασφυξίας, ο οποίος θα φροντίσει ώστε η εκκαθάριση να περάσει και στην "πραγματική οικονομία"».

Εν ολίγοις διαμαρτύρεται ότι με κάτι τέτοιες αποφάσεις κλυδωνίζεται ένας απ' τους πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος, η «καρδιά του», είναι η αλήθεια, αυτό είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφού οι τράπεζες συγκεντρώνοντας πλεονάζον κεφάλαιο αποτελούν μια από τις πηγές χρηματοδότησης των καπιταλιστικών επενδύσεων δανείζοντας τους επιχειρηματικούς ομίλους και βγάζοντας κέρδος (τόκο), μέσω αυτού του δανεισμού. Διαμαρτύρεται, δηλαδή, ως απολογητής του καπιταλισμού. Ταυτόχρονα, θέτοντας ζήτημα ότι αυτή η «χρηματοπιστωτική ασφυξία θα περάσει και στην "πραγματική οικονομία"», συγκαλύπτει ότι το μέτρο του «κουρέματος» εντάσσεται στα πλαίσια διαχείρισης της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο, ως μια μορφή ελεγχόμενης χρεοκοπίας.

Βεβαίως, δεν εναντιώνεται στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία - αποκρύπτοντας και αυτός πως ανεξάρτητα απ' την έκβαση της συγκεκριμένης υπόθεσης, τον κυπριακό λαό τον περιμένουν σκληρά «μνημόνια» αφού ήδη η κυπριακή κυβέρνηση είχε ζητήσει να μπει στο μηχανισμό στήριξης επειδή υπάρχει πρόβλημα ανακεφαλαιοποίησης τραπεζών. Αντίθετα, υπερασπίζεται την Ευρωζώνη και απέναντι σε φωνές που για ποικίλους λόγους ψελλίζουν το αίτημα για έξοδο της Κύπρου απ' το ευρώ, ως διέξοδο που τάχα θα ωφελήσει το λαό της. Είναι και αυτή μια διαφορετική πολιτική διαχείρισης με αλλαγή καπιταλιστών συμμάχων και τίποτα παραπέρα. Το κάνει μάλιστα με το επιχείρημα ότι αυτή η εξέλιξη θα «απομονώσει τις δυνάμεις που μάχονται τον νεοφιλελευθερισμό από τους φυσικούς συμμάχους τους, τις εργατικές τάξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη»! Σαν να ταυτίζονται οι πολιτικές δυνάμεις της διαχείρισης του καπιταλισμού με άλλο μείγμα και μάλιστα εντός ΕΕ και Ευρωζώνης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα συμφέροντα των εργατών που τσακίζει κάθε πολιτική διαχείρισης. Σαν να είναι η ευρωένωση και τα διαβούλιά της πεδίο έκφρασης των συμφερόντων των εργατικών τάξεων των κρατών - μελών και όχι πεδίο όπου σφάζονται οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και ταυτόχρονα πεδίο συντονισμού του πολέμου τους σε βάρος των λαών...

Μετά τον Αλ. Τσίπρα αλλά και τον Δ. Παπαδημούλη και ο Γ. Μηλιός ισχυρίζεται ότι μέσα σ' αυτό το λάκκο των λεόντων υπάρχει η δυνατότητα διαπραγμάτευσης προς όφελος των λαών. Υποστηρίζει ότι «μια αρνητική ψήφος του Κυπριακού Κοινοβουλίου θα μεταφέρει τον "πόλεμο" μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τα νεοφιλελεύθερα κέντρα εξουσίας θα αναγκαστούν να αναδιπλωθούν και είναι πιθανό να ξεκινήσει μια πορεία αντιστροφής της αρνητικής πορείας της τελευταίας πενταετίας». Θα γινόταν αυτό με το «όχι» της Κυπριακής Βουλής, που «χαιρέτισε» ο ΣΥΡΙΖΑ ως πράξη αντίστασης στην Ευρωζώνη, που θα πυροδοτούσε εξελίξεις ωφέλιμες για τους λαούς, αλλά τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Ενα «όχι» που φυσικά δεν ειπώθηκε από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων αλλά επειδή αφενός «κουρεύονταν» κεφάλαια, αφετέρου επειδή δημιουργείται τάση μαζικής φυγής κεφαλαίων από την Κύπρο.

Ο μόνος πόλεμος που διεξάγεται μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς αφορά στο ποιας χώρας η αστική τάξη θα πληρώσει λιγότερα για τη διαχείριση της κρίσης και την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου. Τις ίδιες αυταπάτες καλλιέργησε πολλές φορές την τελευταία πενταετία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, άλλοτε με την εκλογή Ολάντ, άλλοτε με τις διαπραγματευτικές ικανότητες των Μόντι και Ραχόι... Μία προς μία έσπασαν τα μούτρα τους στην αμείλικτη πραγματικότητα που διαμορφώνει η εξουσία των μονοπωλίων και ο θεματοφύλακας των συμφερόντων τους που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ενωση. Το ίδιο κάνει και τώρα για να κρύψει ότι οι λαοί μπορούν να ελπίζουν μόνο στην ενότητα και την πάλη τους, ο καθένας στη χώρα του για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, την αποδέσμευση απ' την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ταυτόχρονα αλληλέγγυος προς όλους τους άλλους που αγωνίζονται στην ίδια κατεύθυνση.