Στη Θέση 29 η πορεία της εκλογικής δύναμης του Κόμματος λέει μεταξύ άλλων ...«ανεξάρτητα από τους αντικειμενικούς παράγοντες που καθόρισαν την εκλογική μείωση, σημειώθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο αδυναμίες, ελλείψεις υποκειμενικού χαρακτήρα». Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ και στην εκτίμηση της ΚΕ για τις εκλογές στη σελίδα 5, αφού αναφέρει για την έλλειψη στη δουλειά του Κόμματος με τον περίγυρό του... και καταλήγει «όμως δεν πρέπει να θεωρούνται οι εκλογές ως μάχη των μαχών, αποσπασμένη από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης».

Εδώ πιστεύω ότι είναι η βασική αιτία μείωσης του εκλογικού ποσοστού του Κόμματος και αυτό γιατί; Πέρα από τους οπαδούς, φίλους και περίγυρος πρέπει να προστεθεί και μέλη του Κόμματος, γιατί όταν υπάρχει έλλειψη σημαίνει μη επάρκεια ιδεολογικής κατάρτισης. Η οποία πρώτα και κύρια των μελών οδηγεί ή στο σεχταρισμό που σημαίνει υποτονίζω τις εκλογές ή στον οπορτουνισμό που σημαίνει υπερτονίζω τις εκλογές. Εγώ διακρίνω και τα δύο. Ο μεν υπερτονισμός έχει μακριές ρίζες, που ξεκινάει, για να μην πάω πιο πίσω, από την εποχή της ΕΔΑ που εκπαιδεύτηκε ένας κόσμος έτσι. Και βέβαια η κυρίαρχη ιδεολογία, η ιδεολογία της αστικής τάξης. Από την άλλη, ο υποτονισμός έχει να κάνει με την άμυνα απέναντι στον υπερτονισμό των εκλογών. Τι πρέπει να γίνει τώρα, δε θα σας το πω εγώ, θα μεταφέρω απλά τα λόγια του Λένιν «νικήσαμε στη Ρωσία και μάλιστα τόσο εύκολα γιατί είχαμε προετοιμάσει την επανάστασή μας, πρώτο βήμα για τη νίκη ήταν η δημιουργία πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος, για να ξέρουμε με ποιον μιλάμε και σε ποιον μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη».

Ολο αυτό το διάστημα διαβάζοντας εγώ κάποια ντοκουμέντα, ακούγοντας «902» και TV «902», έβλεπα ότι το Κόμμα προσπαθούσε να διαφωτίσει τα μέλη του -τους οπαδούς του- τον περίγυρό του για ιδεολογικά ζητήματα, για ιστορικά θέματα. Ασχολήθηκε επίσης με θέματα των σοσιαλιστικών χωρών και τις αιτίες της αντεπανάστασης σε αυτές. Και πώς αυτά εκφράζονταν μετά την επιτυχία της Οχτωβριανής Επανάστασης, με κριτήριο του ανθρώπου που είναι έξω από το Κόμμα, ίσως με ελλιπή πληροφόρηση όπως εγώ. Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που αρχίζει να δημιουργείται από το 2004 μέχρι το αποκορύφωμά του το 2012. Κάθε φορά που υπήρχε πρόβλημα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ έβλεπες στις δημοσκοπήσεις το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ να αυξάνεται απότομα. Μόλις καταλάγιαζαν τα προβλήματα επανερχότανε στα ίσα του. Αυτό το Κόμμα έπρεπε να το εκτιμήσει, να δει ότι υπάρχουν υπόγειες διαδρομές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και να πράξει τα δέοντα.

Θα μπορούσε αυτό που λέει το Πρόγραμμα του Κόμματος για αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική συνεργασία να το απευθύνει στο ΣΥΡΙΖΑ και να του το κάνει βραχνά να αποκαλυφθεί στον κόσμο ο ρόλος τους πολύ νωρίς. Γιατί, όπως η φύση δε δέχεται το κενό, είδαμε τελικά ότι την πρόταση αυτή την έκανε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως αυτή με τα αδιέξοδά της θεώρησε σωστό ότι έπρεπε να γίνει.

Ενα άλλο θέμα που θέλω να θίξω είναι η προεκλογική περίοδος μέχρι το Μάη. Παρ' όλα τα επικοινωνιακά προβλήματα έβλεπες όμως τη σιγουριά μας στην από θέση επίθεση που κάναμε σε όλους. Μετά το 17% του ΣΥΡΙΖΑ από τις πρώτες εκλογές μέχρις τις δεύτερες υπήρχε μια αγχωμένη επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ φοβούμενοι πολύ μεγάλη συρρίκνωση του Κόμματος. Εδώ βλέπουμε ότι η ηγεσία σύρθηκε και από τις αντιδράσεις των μελών και των φίλων του Κόμματος. Εάν όμως το Κόμμα συνέχιζε να ακολουθεί τη Λενινιστική θεωρία για την τακτική: Δε συμμεριζόμαστε την άποψη αυτή για το εργατικό κόμμα (όπου εργατικό κόμμα βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) το εργατικό κόμμα έχει ένα πολύ μεγάλο μέλλον... λέει ο Λένιν (ψηφοφόρων λέω εγώ για τον ΣΥΡΙΖΑ) - ακόμη χειρότερα δηλαδή - αν και τα μέλη του αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό αδρανή και απαθή. Είναι εργάτες και εργάτριες που μπήκαν στα Τρέιν γιούνιον γιατί οι σύντροφοί τους του εργοστασίου είναι τρέιντ γιουνιονίστες και γιατί θέλουν να παίρνουν βοηθήματα - εδώ ακόμη χειρότερα ούτε τρέιντ γιουνιονίστες θέλουν να είναι ούτε βοηθήματα μπορεί να τους δώσει - και συνεχίζει ο Λένιν: «Εμείς όμως αναγνωρίζουμε πως η μεγάλη αριθμητική δύναμη του εργατικού κόμματος οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι είναι δημιούργημα μιας ιδεολογικής σχολής, που τα σύνορά της δεν τα έχει ακόμη ξεπεράσει η πλειοψηφία της βρετανικής εργατικής τάξης, αν και μεγάλες αλλαγές ετοιμάζονται στα μυαλά του λαού που θα αλλάξει γρήγορα αυτή την κατάσταση και, συνεχίζει, δεν πρέπει να σκορπάμε την ενεργητικότητά μας αυξάνοντας τη δύναμη του εργατικού κόμματος. Η άνοδός του στην εξουσία είναι αναπόφευκτη, πρέπει να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για να δημιουργήσουμε κομμουνιστικό κίνημα που θα νικήσει το εργατικό κόμμα. Το εργατικό κόμμα σε λίγο θα σχηματίσει κυβέρνηση, η επαναστατική αντιπολίτευση πρέπει να είναι έτοιμη για να επιτεθεί εναντίον της». Τώρα εμείς γιατί να έχουμε τόσο άγχος για το αν θα κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ; Ηταν ευκαιρία πιστεύω έστω και βοηθώντας τον να κάνει αυτό που είχε τρελαθεί να μην κάνει, να κυβερνήσει.

Τελειώνοντας βλέπω πρωτόγνωρα πράγματα να γίνονται στο Κόμμα και πραγματικό συγκινούμαι. Βλέπω ότι υπάρχει πίστη -και όχι με τη δογματική έννοια του όρου- στο στόχο για μια κοινωνία που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από την εργασία και που κάθε μέρα θα είναι Κυριακή.

Μέσα στο γραπτό μου υπάρχουν προτάσεις. Δεν είναι αριθμημένες.

Αυτά όσον αφορά τις Θέσεις του Κόμματος μέσα από τις σωστές ή λάθος προσλαμβάνουσες που έχω εγώ.

Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι η πεμπτουσία της πολιτικής του Κόμματος που έχει ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια είναι η προετοιμασία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για όλα αυτά που μέσα από τις αναλύσεις που κάνει αναμένονται.

Αρκεί κάποια κομματικά μέλη αυτήν την προετοιμασία, μην την μπερδεύουν με την προετοιμασία των χριστιανών για τον παράδεισο.

Θα ήθελα να τελειώσω με μια προτροπή προς όλους. Αγκαλιάστε όλοι τους εργαζόμενους. Και ας μη δίνουμε το χέρι μόνο σε όσους σηκώνονται. Σήμερα ο κόσμος έχει παγώσει, πρέπει σε όλους να απλώσουμε το χέρι και να του δείξουμε το δρόμο της διεκδίκησης και της αλληλεγγύης μας. Φίλοι, η ουτοπία είναι σήμερα ρεαλιστικός στόχος. Και για όσους βιάζονται θα ήθελα να δούμε λίγο έννοιες όπως χρόνος. Ανθρώπινος χρόνος, κοινωνικός χρόνος. Και ας μην ξεχνάμε ότι πέρα από τη θεωρία της σχετικότητας υπάρχει και η θεωρία του χάους.

Πρόγραμμα και καταστατικό του κόμματος αλλάζουν. Είναι το επιστέγασμα του τρόπου δράσης του κόμματος τα τελευταία χρόνια και εάν πορευτεί έτσι θα υπάρξουν σοβαρά προβλήματα για την πορεία και το χαρακτήρα του.

Αλλαξε η οργανωτική δομή, παραμονές του συνεδρίου, προσαρμοσμένη σύμφωνα με το προτεινόμενο καταστατικό. Αποτελεί σοβαρό καταστατικό πρόβλημα. Αποφασίζει η ΚΕ πριν το συνέδριο, εάν το συνέδριο αποφασίσει διαφορετικά τι θα γίνει;

Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, βασικό στοιχείο λειτουργίας ενός κομμουνιστικού μαρξιστικού λενινιστικού κόμματος. Οταν όμως παραβιάζεται το ένα σκέλος εις βάρος του άλλου έχουμε στρέβλωση και οδηγούμαστε στον οπορτουνισμό, αριστερό ή δεξιό ίδια είναι η κατάληξη, στη σοσιαλδημοκρατία. Ιστορικά έτσι καταγράφεται π.χ. Κοτζιάς, Παπαχρήστος - Δαμανάκη, Ανδρουλάκης στο ΠΑΣΟΚ κατέληξαν.

Με το νέο προτεινόμενο καταστατικό ενισχύεται ο συγκεντρωτισμός, περιορίζεται η θέση ευθύνης της ΚΟΒ και των μελών της.

Μπαίνει καινούριος όρος πως μέλος του Κόμματος είναι όποιος και οποία αποδέχεται την ιδεολογία του κόμματος, ενώ σωστό είναι όποιος και όποια αποδέχεται το πρόγραμμα και το καταστατικό του ΚΚΕ, η ιδεολογία εμπεριέχεται.

Αρθρο 5. Μέλος του ΚΚΕ μπορεί να ΓΙΝΕΙ και όχι ΕΙΝΑΙ όπως προτείνεται εκτός και αν μπαίνει για να δικαιολογηθεί η ανακαταγραφή.

Αρθρο 6. Πρότασή μου Μέλη του ΚΚΕ γίνονται εργάτες, εργαζόμενοι, αγρότες, πρωτοπόροι επιστήμονες - διανοούμενοι (Ρίτσος, Βάρναλης, Μπρεχτ, κλπ.), ΕΒΕ που συμμετέχουν ενεργά στην ταξική πάλη. Εργάτριες, νοικοκυρές, φοιτητές, σπουδαστές, όπως και οι άνεργοι νοείται ότι ανήκουν στους παραπάνω.

σελ 54. «το ΚΚΕ... θεμελιώδεις αρχές για ένα επαναστατικό εργατικό Κομμουνιστικό κόμμα». Με προβληματίζει ο όρος εργατικό (σαν τι άλλο θα μπορούσε να είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα). Μη δούμε στην πορεία και προσθήκη Εργατικοκομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος.

Το αποτέλεσμα των εκλογών αναδεικνύει τη πορεία του κόμματος τα τελευταία χρόνια, αντανακλά τους περιορισμένους δεσμούς του κόμματος με οπαδούς, φίλους, την εργατική τάξη και γενικότερα την κοινωνία. Είναι και αποτέλεσμα της ταύτισης της τακτικής με την στρατηγική. Η τακτική -γι' αυτό και λέγεται έτσι- είναι ο τρόπος, η μέθοδος και η τέχνη επαφής με τις μάζες, για να μπορούμε να τους οδηγούμε προς το στρατηγικό μας στόχο.

Δε συμφωνώ ότι ήταν πρωτόγνωρες οι συνθήκες των εκλογών. Πρωτόγνωρες ήταν αμέσως μετά το 1991. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε τη δυσχερή κατάσταση που βρέθηκε το κόμμα, τόσο με τη διάσπαση όσο και με τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών. Ομως έχοντας πίστη στα ιδανικά και τις αρχές μας για την κοινωνία που οραματιζόμαστε αναπτύχθηκε το κόμμα και καθήλωσε τους οπορτουνιστές.

Αντίθετα, τώρα που είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες, έχουμε αδυνατίσει οργανωτικά, συνδικαλιστικά και σε επιρροή στη νεολαία.

Οι δηλώσεις «εμείς δεν είμαστε αριστερά», ή «δε μας νοιάζουν τα ποσοστά και 2% να πάρουμε στις εκλογές» ή όπως αντίστοιχα αναπαρήγαγαν στελέχη μας στα συνδικάτα ή «ότι υπάρχουν κοινοβουλευτικές αυταπάτες στις δυνάμεις μας». Εσπρωξαν τον κόσμο μας προς τη σοσιαλδημοκρατία, στον Σύριζα.

Ο αριστερός ήταν συνυφασμένος - ταυτισμένος (και σωστά ήταν) με το ΚΚΕ. Γι' αυτό και οι οπορτουνιστές παρά την ολόπλευρη στήριξη του συστήματος, όλα τα προηγούμενα, χρόνια ήταν καθηλωμένοι. Οπως λάθος ήταν οι δηλώσεις στελεχών μας για το κίνημα της πατάτας.

Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου ήταν προκαθορισμένο πριν από τις εκλογές της 6 Μάη από την τακτική μας.

Για τη μη συμμέτοχη μας στην κυβέρνηση της αστικής διαχείρισης προφανώς και δεν μπορούσαμε να πάμε σε μία τέτοια κυβέρνηση, γιατί είχαμε πρόγραμμα που έλεγε κυβέρνηση αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική. Υπήρχαν τέτοιες πολιτικές δυνάμεις; ΟΧΙ, ήταν τέτοια πολιτική δύναμη ο Σύριζα; ΟΧΙ. Γι' αυτό κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη, αυτονόητο ήταν. Δώσαμε τη δυνατότητα με τα λάθη μας να δημαγωγούν για κυβέρνηση της αριστεράς, στην ουσία πήγαμε και πάμε απολογητικά

Με βάση τις αποφάσεις των Συνεδρίων, για χρόνια, δίναμε τη μάχη ιδεολογικοπολιτικά, για το ΑΑΔΜ, απέναντι στο ΝΑΡ και το μ.λ. για το αντικαπιταλιστικό τους μέτωπο και τώρα τους ανοίγουμε την πόρτα. Αν ήταν η θέση μας οπορτουνιστική οφείλει η ηγεσία, που παραμένει η ίδια, να απολογηθεί πραγματικά και όχι τα μέλη.

Με τις Θέσεις δίνουμε έμφαση σε «ανύπαρκτη» κατάσταση για να καλύψουμε τα λάθη μας. Κοινοβουλευτικές αυταπάτες δεν ξέρω σε ποιο βαθμό υπάρχουν, αλλά τα όποια αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν ένα μέρος του βαθμού επιρροή μας στη κοινωνία.

Και για να φτάσεις στο σημείο το ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ πρέπει το κόμμα να είναι δυνατό, να είναι στις μάζες δυνατά, να συμμετέχει ενεργά και δραστήρια και η επιρροή του να είναι πολλαπλάσια από την οργανωτική του δύναμη. Η εμπειρία της πολιτικής συνεργασιών του κόμματος δημιούργησε το λαοπρόβλητο ΕΑΜ και τη ΘΡΥΛΙΚΗ ΕΠΟΝ και από κει ξεπήδησε η εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, δεν ήταν η δημιουργία τους λάθος.

Λαθεμένες ήταν οι μετέπειτα επιλογές της ηγεσίας, Βάρκιζα κλπ. και η καθυστέρηση στη δημιουργία τακτικού στρατού. Φοβάμαι ότι θα χαρίσουμε σε άλλους την ένδοξη ιστορία του κόμματος. Και με ανησυχεί αυτό από απόψεις ότι «Κομμουνιστικό Κόμμα έχουμε μετά το 1991 και ότι την προηγούμενη περίοδο το Κόμμα ήταν οπορτουνιστικό και αυτό μας καθήλωνε».