ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 29 Μάρτη 2013
Σελ. /56
«Κούφια» κριτική

Γρηγοριάδης Κώστας

Πόσο «κούφια» είναι για τα εργατικά συμφέροντα η κριτική που ασκούν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες επιβεβαιώθηκε και στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η ίδια η διακήρυξη της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ) έδειξε πως στόχος της δεν είναι να αντιπαλέψει ή να οργανώσει τον αγώνα ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία. Ισα - ίσα. Προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην παραπλάνηση των εργαζομένων και τον εγκλωβισμό των αγώνων τους σε «αντιμνημονιακά» πλαίσια, όχι ενάντια στο σύνολο της πολιτικής και της τάξης που τους χτυπά, αλλά ενάντια σε επιμέρους αποτελέσματά της. Αλλωστε, πίσω από τις βαρύγδουπες αναφορές στους «ταξικούς προσανατολισμούς» και τις «ταξικές ενότητες», η ΑΠ και ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν σταθερά την αγωνία τους για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» και την εξασφάλιση της «υγιούς επιχειρηματικότητας».

Ετσι, καμία έκπληξη δεν προκάλεσε το ότι - όπως είπε ο πρόεδρος της απερχόμενης διοίκησης της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος - μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε τη ΓΣΕΕ σε συνάντηση. Με τι θέμα; Να συζητήσουν το πρόγραμμα που μπορεί να έχει μια «αριστερή κυβέρνηση», δηλαδή μια κυβέρνηση που δε θα πειράξει καθόλου το κεφάλαιο ως κάτοχο των μέσων παραγωγής, άρα και τον ακρογωνιαίο λίθο όλων των βασάνων των εργαζομένων. Κατά τα άλλα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις του στο εργατικό κίνημα «σκίζουν τα ιμάτιά τους» ενάντια στο συμβιβασμό και κατακεραυνώνουν τις ηγεσίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ για την αντεργατική στάση τους. Επί της ουσίας όμως, και η δική τους πρόταση, δεν έχει διαφορά από την πρόταση εκείνων που κατηγορούν. Αλλωστε, ολοφάνερα βγαίνουν και καταθέτουν προτάσεις για τη στήριξη των μεγαλοεπιχειρηματιών (π.χ. για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την άρση γραφειοκρατικών εμποδίων που δυσκολεύουν τη δημιουργία επιχειρήσεων, την εξάρτηση του κατώτατου μισθού στην κατάσταση της οικονομίας). «Ούτε μια τρίχα» δεν πειράζουν (και δε θέλουν) από τη μήτρα της εκμετάλλευσης των εργατών.

Το «Ποντίκι» στην αντιΚΚΕ προπαγάνδα...

Εχουν την ίδια μύγα να τους τσιμπάει ή απλά δεν καταλαβαίνουν; Ο λόγος για δημοσίευμα στο χτεσινό «Ποντίκι» το οποίο αναπαράγει πανομοιότυπο προβοκατόρικο δημοσίευμα της περασμένης Παρασκευής στο μπλοκ «νευροσπάστης». Τι κι αν χτες ο «Ριζοσπάστης» αφιέρωσε ένα σχόλιο στη στήλη «Από μέρα σε μέρα», ξεμπροστιάζοντας τον προβοκατόρικο χαρακτήρα του σχολίου του εν λόγω μπλοκ; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για το συντάκτη της ποντικότρυπας της αστικής δημοσιογραφίας, που δεν παραθέτει πουθενά την απάντηση του «Ριζοσπάστη» στο λιβελογράφημα του αντικομμουνιστικού μπλοκ, αλλά καλεί τον «Ριζοσπάστη» να αποδείξει ότι δεν είναι... ελέφαντας! Εκτός κι αν η Δάφνη Πασχάλη, που υπογράφει τον εν λόγω λίβελο στο μπλοκ «νευροσπάστης» και, εντελώς συμπτωματικά, υπογράφει και ρεπορτάζ στις στήλες πολιτισμού στο «Ποντίκι» είναι και ο συντάκτης του ανώνυμου δημοσιεύματος της εφημερίδας «Ποντίκι», έχει τη μύγα, οπότε ό,τι κι αν γράψει ο «Ριζοσπάστης», θα διακρίνει με το μάτι το τσακάλικο κάποια ίντριγκα, κάποιο μαχαίρωμα, κάτι τέλος πάντων που να μπορεί να αξιοποιηθεί για να χτυπηθεί το ΚΚΕ...

... και η μαστοριά στη διαστρέβλωση

Πέρα από την εξόφθαλμη σπέκουλα που επιχειρεί το «Ποντίκι», στο συγκεκριμένο δημοσίευμα παραθέτει και την κριτική που ασκείται στις Θέσεις της ΚΕ από ορισμένα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου και γνωστές αντικομμουνιστικές ιστοσελίδες. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το «Ποντίκι», γιατί είναι αποκαλυπτικό τόσο της διαστρέβλωσης στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ την οποία επιχειρούν οι προαναφερόμενοι όσο και των ανομολόγητων στόχων τους: «Η αντιπαράθεση γύρω από αυτό το ζήτημα (σ.σ. τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα) φωτίζει τις κινήσεις της ηγεσίας και την κατ' άλλους "απεμπόληση", κατ' άλλους "βελτίωση" της θέσης για το Αντιιμπεριαλιστικό, Αντικαπιταλιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ) (sic), το οποίο προέκρινε τις πολιτικοκοινωνικές συμμαχίες με στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας, εντός του καπιταλιστικού πλαισίου». Αυτά γράφει το «Ποντίκι» ότι τάχα λέει το Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Πουθενά στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που αποφασίστηκε στο 15ο Συνέδριό του δε λέγεται ότι το ΚΚΕ έχει «στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας εντός του καπιταλιστικού πλαισίου». Πουθενά. Διεκδίκηση της εξουσίας σημαίνει τάξη στην εξουσία και όχι κυβέρνηση και στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος αυτή η τάξη είναι η αστική και καμία άλλη. Το ΚΚΕ δε διεκδικούσε ούτε με το Πρόγραμμα που αποφασίστηκε στο 15ο Συνέδριο την κυβέρνηση στο καπιταλιστικό σύστημα. Αντίθετα, το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, στην παράγραφο «Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό Μέτωπο και το πρόβλημα της εξουσίας» λέει: «Η ανάπτυξη των κοινωνικοπολιτικών αναμετρήσεων, των ταξικών συγκρούσεων, θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας. Το ΚΚΕ κατευθύνει τη δράση του, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική».

Εκείνο που θέλει να υπονοήσει ο συντάκτης του «Ποντικιού» είναι ότι μέχρι τώρα το ΚΚΕ διεκδικούσε θέσεις εντός του καπιταλιστικού συστήματος, θέσεις κυβερνητικές ή διαχειριστικές εν πάση περιπτώσει για να διαχειριστεί την αστική εξουσία, την εξουσία των μονοπωλίων, τον καπιταλισμό. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν ισχύει. Η απορία, όμως, παραμένει: Είναι τόσο αστοιχείωτοι ή θεωρούν τους αναγνώστες τους τόσο αστοιχείωτους, ώστε να περιμένουν ότι θα πείσουν κάποιον με σπέκουλα και προβοκάτσιες τέτοιου επιπέδου;

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Γραμμή που συσπειρώνει τους εργάτες

Η αύξηση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στις αρχαιρεσίες του 35ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ για την εκλογή των οργάνων της Συνομοσπονδίας δεν είναι ένα τυχαίο αποτέλεσμα. Γίνεται μάλιστα ακόμα πιο σημαντικό στο φόντο της δραματικής μείωσης του εργατικού δυναμικού από την αύξηση της ανεργίας σε κλάδους όπως των οικοδόμων, όπου το ΠΑΜΕ διαθέτει παραδοσιακά ισχυρή επιρροή και δύναμη. Ετσι, το αποτέλεσμα αυτό αποτυπώνει και την αναπλήρωση των απωλειών που προήλθαν από τη συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού σε αυτό τον κλάδο με εργαζόμενους από άλλους κλάδους, κυρίως του ιδιωτικού τομέα, τη συστράτευση με τον ταξικό πόλο νέων δυνάμεων. Βέβαια, αυτή η άνοδος δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο συσχετισμός δύναμης στα συνδικάτα παραμένει αρνητικός και σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης. Αποδεικνύει όμως ότι η γραμμή που έχει χαράξει το ΠΑΜΕ, η στρατηγική του, η δράση του και οι παρεμβάσεις του τα προηγούμενα τρία χρόνια, συσπειρώνουν δυνάμεις, στρατεύουν στους αγώνες χιλιάδες εργαζόμενους. Μπορεί να έχει ακόμα πιο ελπιδοφόρα αποτελέσματα αύριο.

Και σε αυτό το συνέδριο της ΓΣΕΕ επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη και διαπάλη των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας. Γιατί παρά την ύπαρξη διαφορετικών παρατάξεων στο στρατόπεδο της πλειοψηφίας, παρά την εμφάνιση «νέων» και τους διαγκωνισμούς μεταξύ τους για τα «κουκιά» και τους συσχετισμούς η πραγματική διαχωριστική γραμμή δεν μπορεί να σβηστεί. Και αυτή είναι: Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΠ) και το νεοεμφανιζόμενο ΕΜΕΙΣ, με τις διακηρύξεις τους και κυρίως με τα έργα τους, απαντούν ότι τάσσονται με την πλευρά του κεφαλαίου, αφού δηλώνουν αναφανδόν υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, του κοινωνικού διαλόγου και «εταιρισμού» ως τον επιβεβλημένο μονόδρομο που πρέπει να ακολουθήσουν τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι μαζί με τους καπιταλιστές. Και αυτός ο μονόδρομος τον οποίο όλοι τους υπερασπίζονται δεν μπορεί να συσκοτιστεί όσες κορόνες και αν βγάζουν όλοι τους - στα λόγια - ενάντια στα μνημόνια και στις τρόικες. Μήπως είναι τυχαίο ότι όλα τα παραπάνω τα υπερασπίζονται οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοξενοδόχοι και οι εφοπλιστές, αλλά και όλα τα κόμματα του ευρωενωσιακού τόξου, είτε δηλώνουν «μνημονιακοί» είτε «αντιμνημονιακοί»;

Απέναντι σε όλους αυτούς και στα συμφέροντα που υπηρετούν - και στο συνέδριο της ΓΣΕΕ - στάθηκαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, διακηρύσσοντας ότι αναγνωρίζουν μόνο ένα δίκιο: Το δίκιο του εκμεταλλευόμενου, το δίκιο του εργάτη. Και πως αυτό το δίκιο μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με την ταξική πάλη, την οργάνωση της εργατικής τάξης από τα κάτω, μέσα στους χώρους δουλειάς, εκεί που «ζει και βασιλεύει» η δύναμη του κεφαλαίου και η εξουσία που του δίνει αυτή η οικονομική δύναμη. Βασική προϋπόθεση για μια τέτοια πορεία του εργατικού κινήματος ήταν και παραμένει η ισχυροποίηση της ταξικής γραμμής μέσα στα συνδικάτα, η αλλαγή των συσχετισμών υπέρ του ταξικού πόλου μέσα από τη συμμετοχή και τη δράση, κυρίως στα πρωτοβάθμια σωματεία, πλατιών εργατικών μαζών που μέχρι σήμερα στέκονται στο περιθώριο. Γιατί η αναζωογόνηση και η ισχυροποίηση των συνδικάτων δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση των ίδιων των εργατών σε στενή συμπόρευση με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ