Κατά τη γνώμη μου οι θέσεις της ΚΕ για το 19ο συνέδριο, το σχέδιο προγράμματος και καταστατικού κάνουν πιο κατανοητά στοιχεία της στρατηγικής μας, δίνουν σωστό προσανατολισμό και οξύνουν τα ταξικά, κομμουνιστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά του Κόμματος.

Στις θέσεις αναλύεται η περίοδος της κρίσης ως μια περίοδος όπου δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για όξυνση της ταξικής πάλης (ανεργία, προλεταριοποίηση μικρών ΕΒΕ), αναλύεται τεκμηριωμένα η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και ο κίνδυνος ξεσπάσματος ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και το Κόμμα απαντάει σε όλα αυτά ότι η λύση για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα βρίσκεται στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, στο σοσιαλισμό. Τώρα που οι αστοί δυσκολεύονται να αυξήσουν την κερδοφορία τους και η εμπιστοσύνη των λαϊκών στρωμάτων στον καπιταλισμό κλονίζεται, όπου εμφανίζονται κάθε είδους οπορτουνιστικές και ρεφορμιστικές προτάσεις διεξόδου από την κρίση, είναι απαραίτητο να φέρει το Κόμμα στο προσκήνιο και στην επικαιρότητα τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, τη λαϊκή οικονομία και εξουσία με κοινωνικοποίηση στα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο.

Και είναι άλλο ότι πρέπει να εξηγούμε τι εννοούμε με αυτούς τους όρους, να δίνουμε παραδείγματα, να εκλαϊκεύουμε και άλλο μπροστά στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, στο χαμηλό επίπεδο της ταξικής πάλης, το χαμηλό εκλογικό αποτέλεσμα και στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα να απαρνηθούμε το στρατηγικό μας στόχο, να θέσουμε ως γραμμή συσπείρωσης (και στο εργατικό κίνημα) την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων αποκομμένη από τη σοσιαλιστική προοπτική και να κοιτάμε για συνεργασίες προς οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Θα κάναμε τότε ένα τεράστιο ΛΑΘΟΣ ενάντια στην κοσμοθεωρία μας και στη στρατηγική μας, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από το 15ο συνέδριο - σοσιαλιστική επανάσταση -, αλλά θα οδηγούσαμε και την εργατική τάξη στην απογοήτευση και στο συμβιβασμό. Ενάντια στην κοσμοθεωρία μας, γιατί αν βάζαμε πίσω την πάλη για το σοσιαλισμό (με τη μη προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα) και παλεύαμε για λύσεις χωρίς σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, αυτό θα σήμαινε ότι βλέπουμε λύση φιλολαϊκή, όπου τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα θα μειώνονταν, μέσα στον καπιταλισμό και μάλιστα στο ανώτατό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό. Απόψεις με τις οποίες εμείς δεν έχουμε καμία σχέση.

Εχοντας, όμως, ξεκάθαρο το στρατηγικό μας στόχο δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να προετοιμάσουμε τον υποκειμενικό παράγοντα για την επανάσταση. Και ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι το άνοιγμα και το βάθεμα της συζήτησης για το σοσιαλισμό σε συνδυασμό με την πάλη για την ανακούφιση από τα καθημερινά προβλήματα και, φυσικά, η επιμονή στην κομματική οικοδόμηση. Καμία υποτίμηση των εργαζομένων δεν χωράει εδώ. Οποιος θεωρεί ότι σήμερα δεν είναι σε θέση να καταλάβουν και να στηρίξουν τον στρατηγικό στόχο του Κόμματος, θεωρεί ότι η εργατική τάξη με τους συμμάχους της δεν μπορούν να κάνουν την επανάσταση και μετά να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό.

Αν εμείς τώρα δεν προετοιμάσουμε τα μέλη μας και τους οπαδούς μας γι' αυτό θα έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο.

Αυτό ακριβώς πρέπει να είναι και το κριτήριό μας για να κρίνουμε τα αποτελέσματα κάθε μικρού ή μεγάλου αγώνα, απ' το τι δυνάμεις συγκεντρώσαμε για την κρίσιμη ώρα. Θέματα όπως η κομματική οικοδόμηση και η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα προχωρούν όσο βελτιώνουμε τη δουλειά μας με τη δημιουργία συσπειρώσεων με ταξικό προσανατολισμό, όσο πολιτικοποιούμε την οικονομική πάλη, όσο πείθουμε για τη σοσιαλιστική προοπτική.

Σε αυτά τα πλαίσια κληθήκαμε ως οργάνωση εξωτερικού να ανταποκριθούμε στα νέα καθήκοντα που προκύπτουν από το νέο κύμα μετανάστευσης προς τη βόρεια Ευρώπη και να κάνουμε βήματα στην οργάνωση της πάλης των μεταναστών, στήνοντας επιτροπές αγώνα νέων μεταναστών. Ηρθαμε σε επαφή με το φόβο, την ανασφάλεια, αλλά και τις αυταπάτες που χαρακτηρίζουν τους νέους μετανάστες. Καταλάβαμε ότι πριν ξεπεράσει ο μετανάστης τα πρώτα προβλήματα επιβίωσης είναι δύσκολο να συσπειρωθεί στην επιτροπή αγώνα και να παλέψει, χρειάζεται να είμαστε δίπλα του από την αρχή, να τον στηρίζουμε και να του δείχνουμε την αξία της συλλογικότητας και του αγώνα.

Με σχέδιο και πρόγραμμα πρέπει να εντείνουμε την οργάνωση της ταξικής αλληλεγγύης και τη στήριξη από τις επιτροπές αγώνα στους μετανάστες. Να αποκαλύπτουμε ότι ο εθελοντισμός, η φιλανθρωπία, ή τα συνθήματα τύπου «είμαστε όλοι Ελληνες», που προωθούν σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, αποπροσανατολίζουν τους μετανάστες, εμποδίζουν την ταξική συνειδητοποίησή τους και την οργάνωση της πάλης τους σε ταξική κατεύθυνση. Αναδεικνύοντας αιτήματα που ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ μπορούν να ανακουφίσουν τους μετανάστες, όπως, για παράδειγμα, τη διεκδίκηση χρηματοδότησης από το ελληνικό κράτος αλλά και τη χώρα υποδοχής προς τις μεταναστευτικές κοινότητες ή την κατάργηση των δουλεμπορικών γραφείων και των «συμβούλων μετανάστευσης», ενισχύουμε τη συνειδητοποίηση και τη δραστηριοποίηση των μεταναστών. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να εντάσσουμε και τη δράση μας στις μεταναστευτικές κοινότητες.

Παράλληλα, όμως, πρέπει να επιμείνουμε ότι η μετανάστευση αποτελεί συνέπεια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και εργαλείο για την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Γι' αυτό χρειάζεται να καλλιεργούμε στους μετανάστες, και μέσω των επιτροπών αγώνα, την ανάγκη για συνολική ρήξη με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Να τους δείχνουμε την κατεύθυνση της πάλης που θα λύσει μια και καλή τα προβλήματά τους.

Βασικό στοιχείο της δράσης μας στις επιτροπές αγώνα μεταναστών, αλλά και στους χώρους εργασίας μας, πρέπει να είναι και η προσπάθεια για ένταξη των μεταναστών στα ντόπια σωματεία. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για κοινό αγώνα με τους άλλους εργαζομένους (ντόπιους και μετανάστες) και συμβάλλουμε στην ανασυγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος σε κάθε χώρα. Δεδομένων των αρνητικών συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, και στη Γερμανία, όπου κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, χρειάζεται να σχεδιάσουμε καλύτερα την παρέμβασή μας στους χώρους εργασίας, για να στηρίξουμε τις ντόπιες ταξικές δυνάμεις. Με τη στάση μας εκεί μπορούμε και πρέπει να αποδεικνύουμε ότι όσο λίγοι και αν είμαστε, ΣΕ ΟΠΟIΑΔΗΠΟΤΕ ΧΩΡΑ, όταν μπαίνουμε μπροστά με ταξικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά και οργανώνουμε, συσπειρώνουμε δυνάμεις μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα.

Σύντροφοι, οι θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος έχουν εμπλουτιστεί και βελτιωθεί σε τέτοιο βαθμό που φαίνεται η ωρίμανσή του και αυτό είναι συλλογικό κατόρθωμα όλων μας, του συντρόφου που απεργεί, αυτού που περιφρουρεί την απεργία και αυτού που κάνει εξόρμηση. Ολοι μαζί, σύντροφοι, να περιφρουρήσουμε την ενότητα του Κόμματος!

Οι εξελίξεις στον κλάδο των κατασκευών και η πείρα από τη δράση μας στους εργαζόμενους μηχανικούς και τεχνικούς επιβεβαιώνουν την ορθότητα της γενικής πολιτικής γραμμής του Κόμματος και των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου.

Η βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση και η φιλομονοπωλιακή κυβερνητική πολιτική επιταχύνουν τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Ο τομέας των ιδιωτικών έργων βρίσκεται στη βαθύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, χωρίς δυνατότητα επιστροφής στο επίπεδο της εποχής που ήταν η «ατμομηχανή» της ελληνικής οικονομίας.

Η συγκεκριμένη περίοδος συνοδεύεται από ραγδαία επιδείνωση της θέσης των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων τεχνικών με εκτόξευση της ανεργίας και μείωση των μισθών όλων των κατηγοριών που συγκλίνουν πλέον στον αντίστοιχο του ανειδίκευτου εργάτη.

Αυτή η κατάσταση φωτίζει τη δυνατότητα και την αντικειμενική βάση για την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας στον Κλάδο. Αφορά:

Τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες του κλάδου που οδηγούνται στην καταστροφή και στην προλεταριοποίηση.

Τους μισθωτούς συναδέλφους, που εργάζονται με υπέρμετρη εντατικοποίηση, με μισθούς πείνας ή με απλήρωτη εργασία κάτω από την εργοδοτική τρομοκρατία.

Τους συναδέλφους που απολύονται μαζικά από τις εταιρείες και εκείνους που χάνουν τη δουλειά τους γιατί δεν αποδέχονται τη μείωση μισθών, την εκ περιτροπής εργασία και την ημιαπασχόληση που επιβάλλει η εργοδοσία.

Τους άνεργους μηχανικούς που στην πλειοψηφία τους (επειδή αμείβονται με ΔΠΥ) δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα των ανέργων (επίδομα ανεργίας, αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης κ.λπ.).

Από την άλλη, ακόμα και αυτή η διάκριση που γίνεται στις διάφορες κατηγορίες (μισθωτός, άνεργος, αυτοαπασχολούμενος) δεν είναι σταθερή, εξαιτίας της έντονης κινητικότητας που παρατηρείται μεταξύ των κατηγοριών αυτών. Ετσι, κάποιος που δούλευε σαν μισθωτός και απολύθηκε, γίνεται αυτοαπασχολούμενος και καταλήγει να είναι είτε υποαπασχολούμενος (στην καλύτερη περίπτωση) είτε εξολοκλήρου άνεργος δηλ. να θεωρείται από τη μια αυτοαπασχολούμενος αλλά από την άλλη να μην έχει κανένα αντικείμενο εργασίας, κανένα εισόδημα.

Ολα αυτά τα τμήματα εργαζομένων που ανήκουν ή προσεγγίζουν την εργατική τάξη δεν έχουν εμπειρία από ταξικούς αγώνες, όπως έχουν για παράδειγμα οι οικοδόμοι, και κουβαλούν ποικίλες αντιλήψεις εξαιτίας της πολύπλευρης επίδρασης, που έχει ασκηθεί διαχρονικά πάνω τους, από την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό.

Τα προβλήματα που προσπάθησαν να ξεπεράσουν το προηγούμενο διάστημα οι κομματικές δυνάμεις για τη συγκέντρωση και οργάνωση δυνάμεων στον κλάδο, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, δεν ήταν λίγα. Κυριαρχούσε και εξακολουθεί να κυριαρχεί η ανάθεση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης σε «ενιαίες επιστημονικές οργανώσεις» όπως το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, οι επιστημονικοί Σύλλογοι. Επρεπε να σπάσουμε την αντίληψη ότι οι επιστήμονες δεν αποτελούν ενιαία τάξη, με ενιαία συμφέροντα. Να φωτίσουμε τα αντίθετα συμφέροντα του μισθωτού και αυτοαπασχολούμενου μηχανικού με τον μεγάλο εργοδότη και διευθυντικό στέλεχος μηχανικό, τα κοινά του συμφέροντα με τους οικοδόμους και τους αυτοαπασχολούμενους του κλάδου.

Επρεπε να ανμετρηθούμε με τον αρνητικό συσχετισμό στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών και την απουσία οργανωμένης συνδικαλιστικής έκφρασης των αυτοαπασχολούμενων μηχανικών.

Στην προσπάθεια να ξεπεράσουμε αυτά τα εμπόδια:

Αξιοποιήσαμε την παρουσία μας στους διαταξικούς φορείς, με συγκεκριμένη αντιπαράθεση γύρω από ζητήματα κρίκους, εξειδικεύοντας στο χώρο και αναδεικνύοντας το ρόλο της ηγεσίας του Τεχνικού Επιμελητηρίου (ΤΕΕ) στην προώθηση και αθώωση των πολιτικών της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων διαχρονικά. Αλλωστε, για χρόνια την προεδρία στο ΤΕΕ είχε ο ΣΥΡΙΖΑ προωθώντας σειρά αντιλαϊκών μέτρων και αποφάσεων σχετικά με το ασφαλιστικό, την απελευθέρωση του επαγγέλματος, την προώθηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια ενάντια στα επαγγελματικά δικαιώματα κ.λπ. Η συγκρότηση της Επιτροπής Αγώνα Αυτοαπασχολουμένων ήταν ένα πρώτο θετικό αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Αρκετές αυτοαπασχολούμενες γυναίκες μηχανικοί που δεν είχαν έρθει σε επαφή με την επιτροπή εντάχθηκαν στη δράση μέσα από τη συγκρότηση ομάδας της ΟΓΕ, αποδεικνύοντας ότι η προσπάθεια της κοινωνικής συμμαχίας μπορεί να προωθηθεί από πολλούς διαφορετικούς δρόμους.

Οξύναμε το μέτωπο στις οπορτουνιστικές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) στους χώρους και στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, ενάντια στη λογική του «μεταβατικού προγράμματος πάλης» που προβάλλουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι όποτε οξυνόταν η διαπάλη και έμπαινε το κρίσιμο ερώτημα «με ποιους να πάμε και ποιους να αφήσουμε» όλοι μαζί ΣΥΝ (Αυτόνομη Παρέμβαση), ΚΟΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνονταν ένα μπλοκ στο Σωματείο ενάντια στο ΠΑΜΕ..

Προβάλαμε ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, μέσα από μια σειρά αγωνιστικών πρωτοβουλιών (π.χ. για το ασφαλιστικό) που είχαν συνέχεια και συνέβαλαν στην ισχυροποίηση και τη συσπείρωση μαχητικής πρωτοπορίας συναδέλφων.

Συγκροτήσαμε την Επιτροπή Ανέργων Μηχανικών και Τεχνικών, ως πρώτο βήμα στην κατεύθυνση της στήριξης των ανέργων του κλάδου για την κατάκτηση του δικαιώματος σε επίδομα ανεργίας και την εξασφάλιση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για τους ανασφάλιστους λόγω αδυναμίας καταβολής ασφαλιστικών εισφορών.

Στην προσπάθεια αυτή, έπαιξε καθοριστικό ρόλο η στήριξη απ' τις ταξικές δυνάμεις στον Κλάδο των κατασκευών και όχι μόνο. Αποτελεί σημαντικό σταθμό η Ημερίδα της Ομοσπονδίας Οικοδόμων για την κρίση και την ανεργία στις Κατασκευές, που σηματοδοτεί το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας στον κλάδο.

Αντίστοιχα, στις κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό και την κάλυψη των ανέργων είχε ουσιαστική συμβολή στον προσανατολισμό και τη μαζικότητα η συμμετοχή των ταξικών σωματείων ΣΕΤΗΠ (Τηλεπικοινωνίες) / ΣΕΕΝ (Ενέργεια) που έχουν στη δύναμή τους Μηχανικούς ασφαλισμένους στο ΤΣΜΕΔΕ, με κοινά προβλήματα.

Φυσικά, πρέπει πολλά να γίνουν το επόμενο διάστημα. Ωστόσο, τα θετικά βήματα του προηγούμενου διαστήματος δείχνουν ότι είμαστε στο σωστό δρόμο, με σημαντικό όπλο τις θέσεις μας και τη στρατηγική μας, χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Δεν πρόκειται για «μοναχικό δρόμο», όπως μας κατηγορούν οι αντίπαλοί μας, αλλά ουσιαστικό - πλατύ άνοιγμα στα λαϊκά στρώματα για να αποκτήσουν αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συνείδηση και να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης.

Με παρακαταθήκη τα θετικά βήματα που σημειώσαμε, προχωράμε μπροστά, σταθερά και αποφασιστικά, με στόχο την ανασυγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος και το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας.

Πρέπει να ομολογήσω πως, όταν άρχισε ο προσυνεδριακός διάλογος, αισθανόμουνα μια μεγάλη υπερηφάνεια. Σκεφτόμουνα: Τώρα τι θα λένε οι επαγγελματίες αντικομμουνιστές; Από ό,τι θυμάμαι, πάντα λασπολογούσανε λέγοντας πως είμαστε «στρατιωτάκια». Με το λόγο και τον αντίλογο φαίνεται όμως καθαρά - ξεκάθαρα ότι το Κόμμα είναι η μόνη πολιτική οργάνωση της πατρίδας μας που έχει γερές λαϊκές βάσεις. Ο πλούσιος προβληματισμός των οπαδών και των μελών του θα δώσει μια νέα ώθηση στη δουλειά μας.

Η συμμετοχή όλων και αυτών που συμφωνούνε και αυτών που έχουμε διαφορετική γνώμη, δεν είναι μόνο δείγμα δημοκρατικού προβληματισμού, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεπεράσουμε τους υφάλους και σκοπέλους που βρίσκονται μπροστά μας.

Τελικά, είναι ένα ακόμα στοιχείο της ενιαίας δράσης για την προώθηση του στρατηγικού στόχου του Κόμματος.

Ομως, τώρα τελευταία «με έχουνε ζώσει τα φίδια».

Πρέπει να εξηγήσω τι εννοώ με αυτή τη φράση.

Οι Θέσεις είναι - κατά τη γνώμη μου - προϊόν της συλλογικής πείρας που αποκτήσαμε μέσα από την καθημερινή μας πάλη ενάντια στην αστική τάξη. Οι όποιες διαφωνίες - που ο καθένας μας μπορεί να έχει σε επιμέρους ζητήματα - είναι αναγκαίο να εκφράζονται και στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου. Για τα μέλη και τα στελέχη με τον τρόπο που αυτός καθορίζεται από το Καταστατικό, δηλαδή εντός των κομματικών οργάνων.

Ομως, έμεινα άναυδος όταν διάβασα στα κείμενα στελεχών του Κόμματος τις αντιρρήσεις τους στις Θέσεις. Το σκέφτηκα πάρα πολύ. Εδώ δεν πρόκειται για αντιρρήσεις. Είναι, με πρόσχημα το 15ο Συνέδριο, μια ανοιχτή επίθεση τόσο στη Στρατηγική όσο και στην Τακτική του Κόμματος. Η κοινή πλατφόρμα των συντρόφων που διαφωνούνε με τις Θέσεις, είναι το - κατά την αντίληψή τους - «στένεμα» της πολιτικής των συμμαχιών του Κόμματος. Ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούνε το εκλογικό αποτέλεσμα συνέπεια της Στρατηγικής και Τακτικής όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις αποφάσεις των τελευταίων συνεδρίων. Παραβλέπουν το γεγονός ότι το Κόμμα δεν έχει την αντίληψη πως η εργατική τάξη θα πάρει την εξουσία μέσα από «κοινοβουλευτικές» διαδικασίες.

Και ενώ μέσα σε λίγους μήνες ξεσκεπάστηκε η «ριζοσπαστική» πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και φάνηκε το αληθινό του πρόσωπο, δηλαδή του πιστού υπηρέτη της πλουτοκρατίας και άρχισε να παρουσιάζεται «έλλειμμα» στα αναχώματα που βάζουν οι αστοί για να εμποδίσουν τους εργάτες, υπάλληλους, και όλους αυτούς που είναι τα θύματα της κρίσης να συνταχθούν με το Κόμμα, ξαφνικά και με αφορμή τον προσυνεδριακό διάλογο, εμφανίζεται το φαινόμενο της αμφισβήτησης της ορθότητας της γραμμής μας.

Επειδή δεν μπορώ να πω τις λέξεις «πιστεύω» ή «εύχομαι» να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου, γι' αυτό και ανησυχώ.

Η μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με την πολιτική, με έχει μάθει πως οι «Κερκόπορτες» δεν ανοίγουνε από μόνες τους.

Περιμένω από το 19ο Συνέδριο να πάρει αποφάσεις που θα προωθήσουν τον αγώνα της Εργατικής Τάξης. Επειδή, πάντα κατά τη γνώμη μου, τα πράγματα είναι σοβαρά, δε θα αναφερθώ στα ζητήματα που έχω επιφυλάξεις. Αλλωστε, δεν είναι τεράστια. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι και θέλω το Κόμμα να βγει ενισχυμένο και με ακόμα πιο ξεκάθαρη την Κομμουνιστική φυσιογνωμία του από αυτήν τη διαδικασία.