Συμφωνώ με τις Θέσεις, το σχέδιο Προγράμματος και το σχέδιο Καταστατικού όπως αυτά παρουσιάζονται από την ΚΕ. Θεωρώ ότι με αυτές τις επεξεργασίες το Κόμμα επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά το χαρακτήρα του ως επαναστατικό ΚΚ, που διαρκώς πρέπει να φροντίζει, να ωριμάζει, έτσι ώστε να εμπλουτίζει τη στρατηγική του, να βγαίνει ένα μπόι πιο ψηλά. Οι σημερινές επεξεργασίες που έχουμε στα χέρια μας δεν είναι κάτι που ήρθε αβίαστα και άκοπα, είναι συνέχεια μιας μάχης συμπερασμάτων, επεξεργασιών που δώσαμε σαν κόμμα όλο το προηγούμενο διάστημα μέσα από το λιθαράκι που έβαζε κάθε Συνέδριο μας από το 15ο έως σήμερα, μέσα από την επεξεργασία μας για το σοσιαλισμό, μέσα από τη δουλειά για το δεύτερο τόμο της Ιστορίας του Κόμματος, συμπεράσματα και πείρα που δεν μπορεί να μην αντανακλώνται και μέσα από το Πρόγραμμα σου, άρα φυσικό επακόλουθο τα προσυνεδριακά κείμενα σήμερα.

Υπάρχει πλούσια εμπειρία θετική και αρνητική από τη δουλειά στην εργατική τάξη, στα εργοστάσια και στις βιομηχανικές ζώνες. Κατακτάμε ένα σταθερό προσανατολισμό στη δουλειά στην εργατική τάξη, προσπαθούμε να εντάσσεται ως κυρίαρχο στοιχείο της δουλειάς και των εδαφικών ΚΟΒ, στην καθημερινή τους λειτουργία. Στα δύο χρόνια της αναδιάταξης, επιβεβαιώνεται ότι καθυστερήσαμε στο να αντιστοιχήσουμε την οργανωτική μας πολιτική με τη στρατηγική μας. Στη διαδικασία αυτή υπήρχαν εμπόδια. Για παράδειγμα συχνά ακουγόταν ότι θα αδυνατίσει η εδαφική δουλειά, ότι μπορούμε να κάνουμε και χωρίς την αναδιάταξη δουλειά στην εργατική τάξη. Η εμμονή στα εδαφικά κριτήρια στη δουλειά μας, σα μορφή δουλειάς, η διάταξη των δυνάμεών σου με εδαφικό κριτήριο, είναι απόρροια έως ένα βαθμό ενός εκλογικίστικου τρόπου δουλειάς που κρύβει μέσα του τη διαφωνία με τη σκληρή δουλειά στον κλάδο, διαφωνία δηλαδή με τη συγκέντρωση των δυνάμεων στην εργατική τάξη, κρύβει διαφωνία για τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης.

Η δουλειά στα εργοστάσια δεν είναι εύκολη, δε χρειάζεται φανφάρες, μεγαλοσύνες, σχηματοποιήσεις. Χρειάζεται επιμονή, ιεράρχηση που δε θα ανατρέπεται από την καθημερινότητα αλλά αυτή θα εντάσσεται στο σχεδιασμό σου, αυτό βοηθάει να ξεπεράσεις τον καμπανιακό χαρακτήρα που πολλές φορές έχεις. Χρειάζεται μεγάλη επιμονή και υπομονή να κατανοηθεί από το κομματικό δυναμικό ότι όλη η δράση μας εξυπηρετεί το σκοπό να προχωρά η δουλειά στη βιομηχανία, στους κλάδους. Για παράδειγμα, δεν γίνεται μια εδαφική ΚΟΒ να μην έχει ξεχωρίσει από το περίγυρό της, τους βιομηχανικούς εργάτες, δεν γίνεται να μην ξέρει πού δουλεύουν, δε γίνεται να μην τους φέρει σε επαφή με την αντίστοιχη οργάνωση του αντίστοιχου κλάδου. Η συνεργασία των εδαφικών ΚΟΒ με τις αντίστοιχες ΚΟ του κάθε κλάδου, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Συντονισμένα μπορείς να έχεις αποτελέσματα, να λύσεις πράγματα, να αποκτιέται η αναγκαία γνώση των εξελίξεων σε κάθε χώρο και σε κάθε κλάδο, ώστε και η παρέμβαση να είναι πολύ συγκεκριμένη και να μετρήσεις βήματα.

Αποτελεί όρο για τη δουλειά μας στην εργατική τάξη το τι αποφασιστικά βήματα θα μετρήσουμε στη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Είναι δουλειά υποδομής για το τι θα έχεις αύριο στους διάφορούς χώρους. Πιο συγκεκριμένα όμως το τι δουλειά θα κάνεις σήμερα στα ΕΠΑΛ, στις ΕΠΑΣ και στα νυχτερινά σχολεία είναι καθοριστικό το τι θα έχεις αύριο στις Βιομηχανικές ζώνες, στους κλάδους. Οι σημερινοί μαθητές/σπουδαστές των χώρων αυτών αποτελούν (αν δεν είναι ήδη) τον αυριανό φθηνό εργάτη της βιομηχανίας. Χρειάζεται πιο σχεδιασμένα, πιο συντονισμένα, άμεσα Κόμμα και ΚΝΕ να παρέμβουμε σε αυτούς τους χώρους, αξιοποιώντας όλους τους τρόπους.

Οσο πλησιάζουμε προς το συνέδριο η λάσπη, η σπέκουλα, η ανοιχτή επίθεση απέναντι στο Κόμμα, στην ηγεσία του Κόμματος, στην ουσία απέναντι στη στρατηγική του Κόμματός μας κλιμακώνεται. Προσπαθεί να ψαρέψει στα θολά, να μπερδέψει κόσμο, να κλονίσει την εμπιστοσύνη στο Κόμμα μας. Παραποιεί τους κλασικούς, ξεκόβει παλιότερες τοποθετήσεις συντρόφων μας και τις αξιοποιεί για να ντυθεί με το μανδύα της υπεράσπισης του Κόμματος. Η κουβέντα είχε ξεκινήσει καιρό πριν από τη δημοσίευση των Θέσεων, με μπροστάρη μεγάλους εκδοτικούς ομίλους και μια σειρά αντιΚΚΕ μπλογκς και ιστοσελίδες όπου σαν ένα είδους καθοδηγητικού κέντρου έρχονται να συντονίσουν την επίθεση στο Κόμμα μας. Οι διάφοροι «αριστεροί», τους έπιασε ο καημός και το παράπονο για τη δήθεν συνεχή διολίσθηση της ΚΕ που παρασέρνει όλο το Κόμμα, ότι το κόμμα στερεί τη δημοκρατία, ότι το ΚΚΕ μετατρέπεται σε περιθωριακή ομάδα κ.τ.λ. Αυτό που τους πειράζει πραγματικά είναι ότι το ΚΚΕ έχει τη γραμμή που έχει, ότι για ακόμα μια φορά απέδειξε με τη στάση τους στις εκλογές ότι δε θα πίνει νερό στο όνομα της επανάστασης και του σοσιαλισμού, ενώ στην πράξη να καλεί σε συνεργασία με την αστική τάξη και τους οπορτουνιστές! Από εκεί «το παράπονό» τους για το ΑΑΔΜ και τη λαϊκή συμμαχία, από εκεί «το μαράζι» τους για τη θέση του Κόμματος για τη θέση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Τους ενοχλεί ότι έχουμε ξεμπερδέψει από στάδια και σκαλοπάτια, από χρεοκοπημένες θέσεις, ότι έχουμε καθαρό ότι συνεργασία με τμήματα της αστικής τάξης και των φορέων - κομμάτων τους δεν κάνουμε, δηλαδή εν ολίγοις τους ενοχλεί που δεν βάζει το ΚΚΕ νερό στο κρασί του. Αυτοί που μας «κλαίνε» για την υποτιθέμενη στροφή του ΚΚΕ είναι οι ίδιοι που λέγανε ότι διασπάμε το εργατικό κίνημα όταν φτιάχναμε το ΠΑΜΕ, είναι οι ίδιοι που λέγανε ότι κάνουμε εξαλλοσύνες στην απεργία του Δεκέμβρη του 2009, όταν καλούσαμε να απεργήσουμε και χωρίς απόφαση της ΓΣΕΕ, είναι οι ίδιοι που πάντα λέγανε για τον άλλο σοσιαλισμό «με ελευθερία» και «δημοκρατία», είναι αυτοί που έλεγαν ότι έπρεπε να ήμασταν στις πλατείες, είναι αυτοί που μιλάγανε για την εξέγερση του Δεκέμβρη, για το νέο επαναστατικό υποκείμενο και το κίνημα της κουκούλας και την τρανταχτή απουσία του ΚΚΕ .

Αναπόφευκτα όσο το Κόμμα προχωράει τόσο πιο πολύ θα μαζεύει τα πυρά της αστικής τάξης και όλο και περισσότερο εμείς θα πρέπει μέσα από αυτή τη διαδικασία να γινόμαστε πιο γεροί και πιο ατσαλωμένοι. Ο στόχος μας είναι δύσκολος, έχουμε χρέος αλλά και τη δυνατότητα να δείξουμε την αντοχή που αρμόζει στις απαιτήσεις της εποχής μας.

Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε από την ΚΕ ώστε να «ωριμάσουν» οι προϋποθέσεις και να γίνουν πιο εύκολα αποδεκτές από το κομματικό δυναμικό αλλαγές στα κομματικά ντοκουμέντα. Αλλαγές που ξεκίνησαν δειλά - δειλά από το 17ο Συνέδριο και στην πορεία απέκτησαν ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά.

Η «ωρίμανση» πραγματοποιήθηκε στο «θερμοκήπιο» της διολίσθησης με το «λίπασμα» του «εμπλουτισμού», της «καλύτερης επεξεργασίας» και «στη βάση της προσπάθειας να επαναστατικοποιηθεί το Κόμμα», ώστε να είναι ετοιμοπόλεμο, Κόμμα παντός καιρού. Δηλαδή, στη λογική ότι το Κόμμα είχε χάσει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά.

Ομως, κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να πάει κόντρα και με δογματικό τρόπο και μέσα στα καιρικά φαινόμενα (μάζες). Κανένας δεν απογειώνεται με ομίχλη και καταιγίδες στον ουρανό, κανένας δεν ανεβαίνει στο βουνό κόντρα στη χιονοστιβάδα, κανείς «καπετάνιος» δεν αποπλέει κόντρα στον καιρό, γιατί το καράβι κινδυνεύει να τσακιστεί στα βράχια.

Το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να έχει πρόγραμμα με σωστό προσανατολισμό και στόχους. Το πρόγραμμά του πρέπει να έχει βασικά χαρακτηριστικά και στοιχεία Μ - Λ, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και αδιάρρηκτη σύνδεση με τις μάζες, σταθερό υπολογισμό των διαθέσεών τους και ικανότητα να τις παίρνει μαζί του. Ο Λένιν έλεγε: «Το κόμμα δεν πρέπει να κατεβαίνει ως το επίπεδο των μαζών, όμως ταυτόχρονα έχει την υποχρέωση να παρακολουθεί νηφάλια την πραγματική κατάσταση της συνειδητότητας και ωριμότητας όλης της τάξης, όλης της εργαζόμενης μάζας»¹.

Και ενώ η ζωή έδειξε ότι πρακτικά δεν εφαρμόστηκε αυτή η λενινιστική αρχή, η ΚΕ επιμένει στην εφαρμογή της δικής της πολιτικής. (Φαίνεται καθαρά στις Θέσεις). Μάλιστα είναι απορίας άξιον πού στηρίζονται εκτιμήσεις όπως: Η πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία και οικονομία αναγνωρίζονται πιο πλατιά, η ρεαλιστικότητά της μπαίνει σε συζήτηση σε πιο πλατιά λαϊκά στρώματα» (Ριζοσπάστης 17.6.2012)

Οσο και αν θέλουμε να προσπερνάμε κάποιες καταστάσεις δεν μπορούμε γιατί αυτές μας ακολουθούν από μόνες τους.

Στο χώρο των οπαδών και των φίλων του Κόμματος εξακολουθεί να υπάρχει ένα πνεύμα απογοήτευσης. Το πόσο θα καταφέρουμε να αλλάξουμε αυτό το κλίμα θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες αλλά κύρια από τη δική μας παρέμβαση, και η επιμονή της ΚΕ να ακολουθεί την ίδια τακτική, δεν ξέρω πού μπορεί να μας οδηγήσει. «Το πιο ασφαλές μέσο να δυσφημίσεις μια νέα πολιτική ιδέα και να τη βλάψεις, είναι να την τραβήξεις στο όνομα της υπεράσπισής της ως τον παραλογισμό. Αν την υπερβάλλεις, αν την επεκτείνεις πέρα από τα όρια της πραγματικής εφαρμογής της μπορεί να την οδηγήσεις ως τον παραλογισμό»².

Στις Θέσεις στη σελίδα 2 γίνεται μια σωστή διαπίστωση για προσπάθειες απομόνωσης και απαγόρευσης της δράσης του Κόμματος. Είμαι σίγουρος ότι η ΚΕ θα λάβει όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Με ανησυχεί όμως η συμπλήρωση που γίνεται στη Θέση 28 Β για προσπάθεια μετατροπής του Κόμματος σε εξωκοινοβουλευτική δύναμη, γιατί εδώ ανεβαίνει η ευθύνη του υποκειμενικού παράγοντα. Και δεν βοηθάει σε αυτή την προσπάθεια όταν υποβαθμίζεις το κάθε εκλογικό αποτέλεσμα με την αναλογία και τη βαρύτητα που του αρμόζει. Οταν στην α΄ εκλογική μάχη το αποτέλεσμα εκτιμιόταν ότι αποτελούσε βάθρο αντεπίθεσης, στη δεύτερη υποτιμήθηκε σε μεγάλο βαθμό η σημασία του.

Χρειάζεται να παρθούν όλα τα ιδεολογικο-πολιτικά μέτρα (κυρίως στην ΚΝΕ) ώστε να ξεπερασθούν ιδεολογήματα και λανθασμένες αναφορές που έχουν δηλητηριάσει τη δράση του Κόμματος.

Με τις αλλαγές που γίνονταν άρχισε να φαίνεται όλο και πιο καθαρά η πλήρης ταύτιση στρατηγικής και τακτικής με απόλυτο τρόπο. Αυτό όχι μόνο δεν βοηθούσε να έχουμε τις καλύτερες πολιτικές επιλογές, αλλά αποδυνάμωσε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα παρέμβασης του Κόμματος στο εργατικό λαϊκό μαζικό κίνημα. Αποδυνάμωνε τη δυνατότητα των κομματικών μελών και στελεχών να είναι πιο αποδοτικοί, πιο πειστικοί στην επαφή τους με τον κόσμο και τη δυνατότητα εκλαΐκευσης της πολιτικής του Κόμματος και για τους άμεσους πολιτικούς στόχους και για το στρατηγικό του στόχο, π.χ. προβάλαμε τη θέση μας για την ΕΟΚ με το γνωστό τρόπο, δηλ. με καθαρούς ιδεολογικούς όρους.

Στην Πολιτική Απόφαση του 17ου Συνεδρίου αναφέρονταν η ανάγκη «να εκφρασθεί με τη μορφή συσπείρωσης το μέτωπο πάλης κατά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κατά των επιλογών και δεσμεύσεων που θίγουν όλες τις πλευρές της ζωής του λαού, και το δικαίωμα για το παρόν και το μέλλον του». Πόσο δούλεψε το Κόμμα σε σωστή κατεύθυνση; Δεν θα βοηθούσε η δημιουργία αυτού του μετώπου στην αντιμετώπιση της επίθεσης που δέχτηκε το Κόμμα την περίοδο των εκλογών;

Προβάλλεται η εκτίμηση ότι σωστά το Κόμμα αρνήθηκε τη συμμετοχή του σε πιθανή κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ. Και πολύ καλά κάναμε για πολλούς και γνωστούς λόγους. Σε αυτό δεν χωράει καμιά συζήτηση. Υπάρχει όμως πρόβλημα ότι προβάλλονταν, ότι τέτοιο ζήτημα έβαζαν και κομματικά μέλη και η καθοδήγηση βοηθούσε σε αυτό το ζήτημα. Το κυριότερο είναι ότι προβάλλουμε αυτή τη θέση σαν νομοτέλεια της επαναστατικής διαδικασίας, ζήτημα το οποίο είναι ξένο προς τη λενινιστική τακτική. Σε αυτή τη βάση και προσπαθώντας να κρύψει κενά και αδυναμίες η ΚΕ άφηνε έντεχνα να εκτιμιέται ότι πολλά μέλη του Κόμματος έχουν κοινοβουλευτικές αυταπάτες, θέλουν την επαναφορά των σταδίων και διάφορα άλλα. Οπωσδήποτε την τελική εκτίμηση του προσυνεδριακού διαλόγου θα την κάνει η ΚΕ, όμως έχω το δικαίωμα να εκτιμήσω ότι στον προσυνεδριακό διάλογο δεν υπήρξαν τέτοιες απόψεις. Επίσης, αναδείχτηκε ότι δεν υπάρχουν «φράξιες» και «αντιπολίτευση».

Επειδή στον προσυνεδριακό, στέλεχος της ΚΝΕ, ζήτησε να μιλάμε ΚΑΘΑΡΑ μπορώ να πω τούτο:

Στο Κόμμα δεν υπάρχουν «αυτοί», «διάφοροι», «χυδαίοι», «σύμμαχοι της αστικής τάξης» κ.τ.λ. μόνο και μόνο επειδή εκφράζουν διαφορετική άποψη από τη δική του. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να βάζει τον εαυτό του πάνω από τους συντρόφους, πάνω από το Κόμμα, γιατί όπως έλεγε ο Λένιν «αργά ή γρήγορα το κόμμα αποβάλλει από τις γραμμές του τους επαναστάτες της φράσης».

Η ΚΕ λειτουργεί στη λογική προπονητή μαραθωνοδρόμου που θέλει ο αθλητής να διανύσει τη μαραθώνια διαδρομή σε ρυθμούς αθλητή των 5.000 μέτρων. Ο αθλητής δεν θα φτάσει ποτέ στο τέρμα γιατί θα σκάσει στη μέση της διαδρομής και κυρίως με αυτούς τους ρυθμούς, με αυτή την τακτική, δεν θα νικήσει ποτέ.

ΥΓ: Ας αναφερθεί το στέλεχος της ΚΝΕ «γιατί αιμορραγεί η ΚΝΕ», εγώ κατάλαβα.